Jaloers op gezonde mensen..

Geen idee wat ik met dit topic wil bereiken, maar in elk geval even van me afschrijven is wel fijn denk ik..

Sinds een jaar of 8 ben ik ziek. Nouja, zo noem ik het zelf, een echte diagnose heb ik nog steeds niet. Ja, CVS/ME is in België vastgesteld maar daar doen ze hier in NL lacherig over.

Het komt er in elk geval op neer dat ik al 8 jaar dusdanige gezondheidsklachten heb dat ik niet meer kan functioneren zoals ik daarvoor deed (kon alles doen wat ik wilde, was praktisch nooit ziek, etc.). Ik ben in Nederland al door de molen geweest, en echt iets heel duidelijks is er nooit uitgekomen. In België dan dus wel, al is dat ook wel een beetje een etiket dat je dan maar krijgt omdat allerlei andere dingen zijn uitgesloten. En de huisarts vind opnieuw de molen in niet nodig, terwijl ik op het moment weer zieker en zieker wordt.

En nu zat ik gisteren toen ik me verveelde eens op Facebook te kijken hoe het oudklasgenoten is vergaan. En dat steekt toch behoorlijk. Als je ziet wat anderen gedaan hebben en doen na hun VWO, dan steekt dat wel. Ik zie allemaal prestigieuze studies, stages en studie in het buitenland, flitsende carrières, hoge inkomens, verre reizen, etc.

Nu is dat overigens niet hetgeen waar ik 'jaloers' op ben. Meer het feit dat ik zie wat voor mogelijkheden er allemaal hadden kunnen zijn als ik wel gezond zou zijn. Ik ben verder tevreden met mijn leven, de studie die ik gekozen heb vind ik leuk en heb alles behalve spijt van het feit dat ik moeder ben geworden. Maar sinds ik ooit de smaak van het studeren, presteren enzovoort te pakken kreeg is het zo ontzettend balen dat ik er niks mee kan omdat mijn gezondheid het niet toelaat. Afstuderen duurt al eindeloos lang, de master die ik zou willen doen gaat er niet van komen en zoals het nu gaat weet ik niet eens of ik ooit weer normaal zal kunnen werken. Ik hoop het wel, maar de toekomst zal het moeten uitwijzen.

Als ik dan zie dat anderen die overwegend gezond zijn 'zomaar' bepaalde dingen kunnen doen die ik ook graag zou willen doen als ik gezond zou zijn, dan ben ik daar toch soort van jaloers op. Nu voel ik me soms echt een mislukkeling en niets waard. Daar zit je dan thuis (gelukkig wel heel leuk om veel tijd met A. door te brengen), volledig afgekeurd, qua gezondheid een wrak en een inkomen waarvan het met veel kunst en vliegwerk nu net lukt om van rond te komen.. En een hoofd vol ambities, plannen en dromen waar van het grootste deel waarschijnlijk niks van terecht gaat komen door die rotklachten

Sorry voor het warrige verhaal en de enorme klaagzang Nogmaals geen idee wat ik ermee wil bereiken, behalve het eindelijk eens kwijt zijn en hardop durven toegeven waar ik mee zit.

Toch best heftig als je je dat zo realiseert hoor PapillonRose. Kan me voorstellen dat dat best confronterend is. Niet eens dat je concreet kan bedenken wat je dan had willen doen, maar gewoon de mogelijkheid, en ik denk met name gewoon pijnvrij leven, hoe dat zou zijn. Dat is haast iets wat je je amper kan voorstellen dan.

Ik herken het zelf tot op zekere hoogte, want ik heb gelukkig wel heel veel gedaan in m'n leven waar ik nu toch al met veel plezier op terug kijk. Heb niet heel veel moeten laten en de pijn is bij mij toch ook wel minder dan bij jou denk ik. Maar ik heb wel heel erg in de knoop gezeten zelf met dat schuldgevoel naar vrienden toe, dat onbegrip van anderen. Daar heb ik wel eens met een coach over gepraat. Dat is geen psycholoog, maar toch iemand bij wie je even je verhaal kwijt kan en met name jou helpt met je denkproces en het vinden van een oplossing (een fysieke of gewoon mentale oplossing, denkwijze veranderen). Daar heb ik echt best wel veel aan gehad. Misschien zou dat eens iets voor jou zijn?

Ik hoop dat je iets aan mijn reactie hebt. Vind het met name heel rot voor je om te lezen, want ook jij hebt zo veel mooie dingen in je leven, waaronder je dochter. En daarbij heb je al die dingen goed op de rit. Dat afstuderen gaat misschien niet zo snel, maar je hebt wél straks een goed diploma. Wil je wel echt gaan werken? Zo ja, al enig idee van hoeveel uur? Wat zou je aan kunnen?

Ik herken veel van wat je schrijft. Ik ben nu 29, maar al een jaar of 12 praktisch altijd moe. Jaren geleden is uiteindelijk ook maar de diagnose CVS gesteld, omdat verder nooit ergens iets uit kwam. Het kost me nog steeds moeite om dat te accepteren, al lukt het me wel steeds beter. Eens in de zoveel tijd ben ik het weer helemaal zat, dan laat ik bloed prikken etc., waar vervolgens weer niks uit komt en dan ben ik weer terug bij af. Zit dan weer te googlen en herken overal mijn symptomen in, maar ik heb nooit eens echt iets. Zeer frustrerend!
Ik werk wel, vier dagen, maar vind het pittig. Toch weiger ik als een bejaarde te leven, dus in t weekend ga ik er graag op uit. Vaak moet ik dan wel dagen bijkomen en doordeweeks ga ik vaak genoeg al rond 21:00 naar bed. Eens in de paar weken ben ik echt oververmoeid, dan heb ik te veel gedaan ofzo en ben ik een paar dagen ziekjes, strontverkouden, keelpijn, opgezette klieren etc.
Financieel gezien zou ik ook gewoon fulltime moeten werken, dan kwam ik tenminste wat beter rond, maar dan loop ik dus echt alleen maar als een zombie rond en daar pas ik voor.
Waar ik de laatste tijd vaker over nadenk, is (een) kind(eren). Ik heb geen vriend en voorlopig is dit dus nog niet aan de orde, maar stel dat het ooit zover komt, hoe moet dit dan? Zonder CVS lijkt het me al zwaar, maar ik ben nu gewoon bang dat ik het niet eens aan kan! Na één gebroken nacht ben ik al compleet gesloopt, hoe moet dat dan?

En het onbegrip van mensen, daar ben ik ook al zo vaak tegenaan gelopen en ik word er erg verdrietig van. "Je bent een jonge meid, stel je niet aan", dat soort opmerkingen. Zelfs bij mn vader liep ik jaren tegen dit onbegrip aan. Nu hebben we het er maar niet meer zoveel over, want hij snapt het gewoon niet. Ik hoop af en toe gewoon nog steeds dat ik een keer een 'echte' ziekte blijk te hebben, iets dat door iedereen wordt geaccepteerd.

Ik kan het me voorstellen dat je zo denkt. Zeker gezien je geen duidelijke diagnose hebt. Zeer frustrerend.
Niet alleen moet je leven met je beperkingen, ook zie je mensen om je heen die wél alles kunnen doen en daar misschien nauwelijks bij stil staan. Lastig om passend te reageren, aangezien ik zo iemand ben bij wie het voor de wind gaat. Ik denk absoluut dat je je moet richten op de dingen die wel goed gaan. Zoals Marin ook aangeeft, je hebt een mooie dochter, je bent bezig met een studie.. je gaat vooruit, er zit ontwikkeling in! Je bent goed bezig. Dat is bewonderenswaardig!

Vervelend dat het zo bij je binnen komt. Ik vind het zelf niet zo lastig wat andere mensen allemaal kunnen en doen met hun leven maar wel vooral hetgeen wat ik allemaal niet kan.
pff ik weet eigenlijk niet uit mijn woorden te komen. je hebt geen reet aan m'n reactie, sorry

@Marin: bedankt voor je reactie! Zo'n coach is misschien best een idee, ik ga het eens overwegen en kijken wie dat hier in de buurt doet. Dat schuldgevoel naar vrienden toe herken ik namelijk ook maar al te goed. En het onbegrip van anderen is ook iets waar ik mee zit. Vaak zie je van buiten niets, maar dat betekent niet dat ik nergens last van heb.
Wel fijn om te lezen dat er ook succesverhalen zijn, dat je toch veel wel hebt kunnen doen van wat je graag wilt ondanks je klachten. Dat probeer ik ook wel zoveel mogelijk, maar toch voel ik me meer beperkt dan ik af en toe kan accepteren. Je hebt ook helemaal gelijk dat ik toch nog veel mooie dingen in mijn leven heb, en daar ben ik me ook van bewust. Met die dingen ben ik ook ontzettend blij. Alleen zo af en toe bekruipt me dan ineens het gevoel wat ik omschreef. Ik hoop trouwens in de toekomst wel te gaan werken, mijn hoofd is graag bezig Ik vrees alleen niet in het onderwijs, terwijl ik daar wel voor wordt opgeleid. Maar dat is denk ik voorlopig in elk geval nog te zwaar. Vertalen lijkt me bijvoorbeeld wel erg leuk, maar dat is vaak teveel freelance en ze hebben dan liever iemand met papieren die richting op.. Iets wat een gezonde ik nog graag had willen doen, namelijk een master vertaalwetenschap. Maar dat wordt hem niet. Voorlopig eerst maar eens een beetje opkrabbelen weer en dan als het mogelijk is kijken welk werk ik kan doen en dat rustig opbouwen.

@Bliss: bedankt voor je reactie! Ik herken veel van wat je zegt! Ook van het zat zijn eens in de zoveel tijd, en dan bloed laten prikken, laten kijken of er toch niet iets is.. En idd zelf maar googlen en dan vanalles vinden waar je symptomen bij kunnen horen. Soms tot de engste dingen aan toe Heb wel respect voor je dat het je lukt om 4 dagen te werken en ook nog erop uit te gaan! Hier is dat nu totaal niet haalbaar, voor nu leg ik me daar ook maar bij neer. En ik zou soms inderdaad ook wel willen dat er iets 'echts' gevonden wordt, niks ernstigs hoop ik, maar wel iets wat de klachten zou verklaren en wat hopelijk eens op te lossen is. En meteen een verklaring maar de buitenwereld, want het onbegrip waar je het over hebt herken ik helaas ook. Vervelend dat jij het zelfs bij je vader hebt! Ik heb het meer een beetje bij mijn opa en oma's, die vinden het toch vreemd dat zo'n jonge meid zoveel ziek is, niet kan werken, etc. Maargoed, gelukkig zijn ze verder wel lief voor me en leven mee. Het zijn meer de mensen die wat verder van me af staan die vervelend oordelen. Zoals dat iedereen wel eens niet zo lekker is, dat je vaak niks aan me ziet, dat ik maar gewoon door moet gaan, etc. Zo vermoeiend! Als ik een oplossing had geweten, dan had ik daar met volle overtuiging voor gegaan denk ik dan.. En kinderen, dat is een lastige. Ik vind het allemaal 100% waard, maar in elk geval als alleenstaande moeder is het soms best heftig als je veel klachten hebt. Met name de nachten inderdaad, en eigenlijk met alle zwaardere dingen heb je niemand om op terug te vallen, in elk geval niet structureel. Maar toch red ik het wel, al voel ik me regelmatig schuldig tegenover mijn dochter dat ik niet de moeder kam zijn die ik zou willen. Maar zeker met een partner is het denk ik goed haalbaar. Ik heb bijvoorbeeld sinds een paar maanden een vriend, en als hij er is dan neemt hij me ook wel dingen uit handen en dat scheelt toch.

@exogenesis: bedankt voor je reactie! En bedankt voor je complimenten! Ik probeer me doorgaans ook op het positieve te richten, alleen af en toe is daar toch ineens een stemmetje

@Floor: toch snap ik je wel hoor, dat heb ik ook namelijk. Het is ook niet zo dat ik echt jaloers ben op mensen met een flitsende carrière, een reislustig bestaan of wat dan ook. Dat zijn namelijk toch dingen die me minder liggen. Maar het zet je wel aan het denken over wat je zelf graag zou willen in het leven en wat door beperkingen dan helaas niet haalbaar blijkt. Zo had ik allang willen afstuderen en een masteropleiding willen volgen. En vooral 'gewoon' gezond zijn en alledaagse dingen kunnen doen zonder vermoeidheid en pijn!

Ik herken het gelukkig maar deels. Ben zelf ook chronisch vermoeid, heb nooit een vervolgopleiding kunnen afmaken en heb inderdaad een heel ander leven dan de mensen die bij mij op het vwo in de klas zaten. Ik heb op zich best aardig leren leven met mijn beperkingen. Leuk is anders uiteraard, maar mede omdat ik jaren geleden zwaar depressief ben geweest en last had van allerlei angsten, terwijl ik me nu geestelijk al jaren heel goed voel, heb/had ik zoiets van: als de vermoeidheid het ergste is ben ik al heel erg blij.

De afgelopen tijd echter voel ik het vaak wel als zwaar, omdat ik noodgedwongen thuisblijfmoeder ben. Ik had heel graag parttime willen werken, zodat mijn man ook een paar dagen met onze zoon thuis had kunnen zijn en ik even wat anders kon doen. Helaas is dat echt geen optie en zeker in combinatie met de verschrikkelijk slechte nachten van de laatste tijd is het gewoon ontzettend pittig. En 'even wat leuks doen voor mezelf' is ook niet zo vanzelfsprekend omdat dat me óók enorm uitput. Maar goed, accepteren is toch de enige weg en verder goed kijken, samen met mijn man, hoe ik toch zo fijn mogelijk kan leven.

Lang verhaal, weet ook niet of je er iets aan hebt, want met mijn 'verspilde potentieel' qua opleiding en carrière heb ik nog het minste moeite. Ik kan me er niet zo druk om maken wat anderen al wel bereikt hebben. Ik gun het ze van harte, voor mij is het nou eenmaal niet haalbaar.

Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen, hoop dat er toch nog wat verbetering voor je mogelijk is. En probeer je niet te veel aan te trekken van mensen die het weigeren te begrijpen.

ja vooral dat 'gewoon' gezond zijn dat zou fijn zijn. Ik hoef ook geen flitsende carriere of verre reizen maar 'gewoon' een leuk leven zonder elke dag te moeten nadenken wat ik doe en wat ik dan de rest van de dagen niet meer kan doen (vanwege de pijn).
Lijkt me wel echt heel vervelend dat je geen diagnose hebt maar wel bent afgekeurd. Wel echt super dat je een studie volgt, dat vind ik wel echt knap. ik bak echt niks van mijn leven

wat jij zegt LG, hier boven mij (sorry naam vergeten), het 'even iets voor jezelf doen'. Ik ben bij wijze van al op voordat ik begonnen ben aan de tijd voor mezelf.
Als ik even wat voor mezelf wil doen kan ik minder doen voor het huishouden, het werk, onze zoon, enz enz.. ik vind dat echt een lastige keuze, iets voor mezelf doen doe ik dus ook nooit omdat ik het niet eerlijk vind voor mijn man/zoon.

Floor schreef:
wat jij zegt LG, hier boven mij (sorry naam vergeten), het 'even iets voor jezelf doen'. Ik ben bij wijze van al op voordat ik begonnen ben aan de tijd voor mezelf.
Als ik even wat voor mezelf wil doen kan ik minder doen voor het huishouden, het werk, onze zoon, enz enz.. ik vind dat echt een lastige keuze, iets voor mezelf doen doe ik dus ook nooit omdat ik het niet eerlijk vind voor mijn man/zoon.

Het is inderdaad constant wikken en wegen, maar toch probeer ik zo af en toe wel iets voor mezelf in te plannen omdat ik er ook niet vrolijker van word als mijn dagen weken/maanden achtereen alleen maar bestaan uit zorgen voor mijn zoon, het huishouden en (proberen te) slapen. Ik hoop voor jou dat jij daar ook een beetje een weg in kunt vinden. Het is niet gemakkelijk, zeker als je karakter zo is dat je automatisch veel verantwoordelijkheid naar je toetrekt, maar ook jij verdient het om af en toe te kunnen ontspannen (in de wetenschap dat 'de klap achteraf' met liefde wordt opgevangen door je man).

Beetje offtopic, maar ik heb op een erg elitair gymnasium gezeten en jéétje wat die mensen nu allemaal doen Stages in Londen, promoveren in Harvard, miljoenen binnen halen met een eigen bedrijfje. Zit ik met mijn callcenterbaantje. (En een prachtig kind natuurlijk )

Dat kun je trouwens wel over jezelf zeggen: je bent een lieve moeder van een prachtige dochter! Van wat ik hier lees op het forum doe je het hartstikke goed met haar. En nog alleen ook. Daar heb ik veel respect voor, helemaal nu ik lees waar je last van hebt.

Ik herken het wel. Na de 3e heb ik ook erg veel klachten overgehouden en ik heb is ook vaak pijn en ik kan zo veel minder en een boel dingen ook gewoon helemaal niet meer. Vrij bewegen is er niet meer bij en ik moet nadenken over welke beweging ik maak. Ook ik ben de malle molen als in geweest en ze kunnen niks vinden.

Vreselijk is het en ik voel me soms ook echt jaloers. Zeker als ik dan zie dat mijn oma
(van wie ik heel veel hou) van 85 veel meer kan dan ik. Ik heb zelfs een tijd gedacht: "hadden we die 3e maar niet gewild".

Ik bekijk het met de dag en ja de ene dag ben ik er boos om en kleurt het mijn humeur. De andere dag probeer ik het te negeren en doe ik rustig wat ik wel kan.
Boos en jaloers zijn mag maar je schiet er zo niets mee op. Dus ik probeer het zo min mogelijk te zijn.

@LG: ik kan me goed voorstellen dat je vanwege een depressie nu 'blij' bent dat het alleen nog vermoeidheid is. Maar dat kan inderdaad ook heel zwaar zijn, al lijkt een depressie erbij me inderdaad helemaal heftig! Wat je omschrijft qua vermoeidheid herken ik heel erg. De nachten zijn hier de laatste tijd ook drama, en op het moment heb ik nog pfeiffer ook. En iets voor mezelf doen is ook een lastige, wanneer daar eenmaal tijd voor is dan ben ik vaak al te gaar en laat ik het maar zitten. Je komt verder wel over alsof je inmiddels een goede weg hebt gevonden om met je klachten om te gaan, respect daarvoor! Bij mij gaat het op zich ook steeds beter om dat te doen, alleen zo nu en dan steken er toch bepaalde gedachten de kop weer op. Ik gun trouwens anderen ook zeker alles wat ze bereiken, en het is niet eens zo dat ik graag hetzelfde zou willen als wat zij doen. Meer dat ik me door zulke dingen realiseer welke dingen ik eigenlijk graag had gewild, en ik vind het heel lastig dat ik geestelijk gezien graag wordt uitgedaagd en dat dit nu echt even op een laag pitje staat.

@Floor: Dat moet je niet over jezelf zeggen hoor, dat je niets bakt van je leven! Zoals je in dit topic wel kunt lezen zie ik ook niet altijd alles zitten, maar ik ben er tegelijkertijd wel van overtuigd dat iedereen zo zijn of haar kwaliteiten heeft in het leven. Dus jij ook
Qua diagnose heb ik wel een aantal minidiagnoses (oa migraine die nog niet op medicatie wil reageren, spastische darm, CVS..) en in combinatie met mijn verhaal en na navraag bij specialisten (die mijn klachten heel serieus nemen, maar ze alleen nog niet kunnen verklaren) ben ik toch afgekeurd. Op zich kan ik wel werken, maar het is zo wisselend dat ik bijvoorbeeld de ene week wel 30 uur zou kunnen werken en de weken erna weer helemaal niks. Of de ene dag voel ik me in de morgen het beste, de dag erop in de avond, de dag erna de hele dag slecht, etc. Zo is het ook geen doen om een passende baan voor me te vinden, gaf de verzekeringsarts aan. Dus voor nu ben ik afgekeurd, maar wel met de hoop dat ik passend werk kan gaan doen als de situatie weer wat stabieler is.

@Filoria: Bizar is dat hè, wat sommige leeftijdsgenoten wel niet hebben bereikt! Toch een beetje 'gek' om te zien vind ik altijd. Ik gun het ze overigens allemaal van harte. Alleen word ik dan wel met mijn neus op de feiten gedrukt, ik had ook graag meer gedaan dan ik nu doe (niet eens heel bijzondere dingen, maar wel meer dan nu) en me beter willen voelen. Maar helaas hebben we gezondheid niet in de hand. En wat wij verder ook doen, we hebben inderdaad maar wel mooi onze prachtige kinderen! En bedankt voor je mooie compliment!

@Mamsie: klinkt ook heftig bij jou! Balen dat ook bij jou de hele molen niks heeft opgeleverd, zo frustrerend vond ik dat zelf. Je hebt allerlei klachten, hoopt dat ze iets vinden dat dit verklaart en je er dan vanaf helpen.. En dan blijkt dit lang niet altijd zo te werken Ik herken het ook wel wat je zegt over met de dag bekijken. Ik probeer me te richten op het positieve en dat lukt vaak, maar er zijn inderdaad ook slechte dagen en dan zie ik vooral de negatieve kanten.

Toch 'fijn' om wat herkenning te lezen hier, al gun ik het niemand. Maar soms heb ik het idee dat ik de enige ben die zoiets meemaakt. Al weet ik dat dit niet zo is, maar in mijn omgeving zie ik het niet. Of niemand heeft er last van, wat ik heel hard hoop voor ze. Of niemand praat erover, kan ook nog. Zelf praat ik er ook vrijwel nooit over, want ik wil niet klagen. Maar nu ik het zo eens heb uitgeschreven hier, merk ik dat het toch wel oplucht het eens kwijt te zijn.

Ik denk ook dat je moet oppassen dat je de mooie foto's en verhalen op Facebook te serieus neemt. Om mezelf als voorbeeld te noemen: ik plaats haast nooit iets, maar áls ik iets plaats zijn het vaak foto's van verre reizen of andere prestaties die ik lever. Al mijn 'shit' vertel ik wel aan mijn goede vrienden, maar niet aan mijn 400+ Facebookvrienden... Op die manier krijg je dus een vertekend beeld van de werkelijkheid.

Zelf heb ik een aangeboren afwijking aan mijn gewrichten en ik moet hier altijd rekening mee houden. Ik ga dus wel ver op reis, maar moet altijd rekening houden in mijn planning met mijn chronische ziekte. Iedereen heeft wel iets, zo krijg ik steeds meer het idee. Het ophemelen van iemand anders zijn leven (ik herken het goed), is dan ook niet verstandig. Zo keek ik bijvoorbeeld altijd erg op tegen een meisje dat ik ken van mijn opleiding. In mijn hoofd had zij alles altijd goed voor elkaar, terwijl ik zelf nog veel minder ver was. Uiteindelijk leerde ik haar beter kennen en bleek zij weer hele andere problemen aan haar hoofd te hebben...

Probeer gewoon je eigen leven zo goed mogelijk te leiden, binnen je eigen grenzen. Niet altijd leuk om constant tegen je gezondheid aan te lopen, maar het is helaas gewoon niet anders...

Ik herken het wel. Ik heb nogal wat tegenslagen gehad na de diagnose MS. Ik heb 4 jaar geprobeerd te studeren en me thuis te voelen in Deventer 1.5 jaar na de diagnose, maar het ging gewoon niet. Het gevolg was dat ik gestopt ben met de studie, na veel onbegrip ervoor vanuit school. Het ging van je kan toch alles en we zien niks aan je naar nou ja, is 10 ect's extra in een schooljaar niet te veel, denk het wel, je blijft nog maar een jaar in hetzelfde jaar.

Als ik nu dus zie dat veel jongere mensen dan ik wel al diploma's hebben en dat oud klasgenoten een leuke baan hebben, een gezinnetje etc ben ik wel jaloers. Ik wil al heel lang kinderen, maar doordat ik al zo lang studeer kan het echt niet. Werk vaak 7 dagen per week om het hoofd boven water te houden en volgend jaar verder te kunnen studeren, wat natuurlijk veel te veel is. Dan wordt de jaloezie alleen maar groter, zou graag regelmaat en rust in m'n leven willen.

Aan de andere kant kan ik de negatieve gevoelens wel snel ombuigen naar iets positiefs. Ik bedenk me dan altijd dat ik in mijn handen mag klappen met mijn klachten van MS, heb niet vaak uitval en als het al zo is, duurt het maximaal 2 dagen. Ik ben moe, maar kan mezelf er wel toe zetten dat ik mijn dingen die ik moet doen, doe.

Allereerst een dikke knuffel voor jou
Je bent een geweldige moeder voor je prachtige dochter en dat is iets waar je super trots op mag zijn!

Ik herken het wel hoor, ik heb dan geen 'ziekte' maar wel 7 jaar geleden mijn rug gebroken en door een fout van het ziekenhuis heb ik nu blijvend rugletsel waardoor ik bepaalde dingen gewoon niet meer (goed) kan. Ik heb me daar heel lang slecht over gevoeld en was ook echt heel boos over naar het ziekenhuis toe. Met hulp van een osteopaat en psycholoog heb ik nu geleerd hoe ik met de pijn om kan gaan en dat ik door mezelf klote te voelen en boos te zijn juist mezelf nog meer tegenwerk. Is een lang proces geweest maar ik heb het wel los kunnen laten en kan nu bedenken dat ik heel blij ben dat ik uberhoubt nog kan lopen/dansen/springen met J ipv verdrietig te zijn omdat ik mijn dochter niet langer dan 5 minuten in mijn nek kan dragen.
En het stukje van dat anderen meer bereikt hebben dan ik herken ik ook. Vooral mijn vriendinnen van de opleiding die nu allemaal afgestudeerd zijn en de baan hebben die ik ook zo graag zou willen. Het is de juiste keuze geweest om (tijdelijk) te stoppen maar dat maakt het niet makkelijk. Het punt van acceptatie daarin heb ik nog niet bereikt, hopelijk komt dan nog wel.

Echte tips heb ik dus niet, alleen dat bij mij een psycholoog goed geholpen heeft om te accepteren dat mijn leven zo loopt en daar geluk uit te halen (weet niet zo goed hoe ik dit moet verwoorden).

@KimRosenberg85: ik snap helemaal wat je bedoelt hoor, op FB komen vaak bij veel mensen alleen de leuke en mooie dingen voorbij, en zie je lang niet altijd wat voor problemen iemand kan hebben. Dat weet ik dan ook wel, maar toch heb ik af en toe een dip waarin de succesverhalen me met de neus op de feiten drukken, dat de dingen waar ik zelf van gedroomd had lang niet allemaal meer haalbaar zijn. Maar ik probeer daar niet teveel aan te denken, al lukt dat dus helaas niet altijd.

@Cyn: Heftig zeg, dat je MS hebt! Wel fijn dat het bij jou relatief gezien nog meevalt, maar toch blijft het rot om last van te hebben! Dat van die studie komt me bekend voor. Zowel van het tegen de mensen opkijken die netjes op tijd klaar zijn, als van het onbegrip op school. Gelukkig valt dat bij mij dan nog redelijk mee, maar het is altijd vervelend om mee te maken te krijgen. Hopelijk kun je volgend jaar verder studeren als dat is wat je graag wilt! En wat vervelend dat je zo graag een gezin wilt maar dat het nog niet kan! Weet niet hoe je situatie verder is, maar studeren met een kindje is niet geheel onmogelijk hoor! Al raad ik het ook niet direct aan, in combinatie met mijn gezondheid loop ik nu wel flink vertraging op.

@Fiwen: Bedankt voor de knuffel en het lieve compliment! Wat erg trouwens dat je blijvende rugletsel is veroorzaakt door een fout van het ziekenhuis. Maar wat goed van je hoe je er nu in staat! Dat probeer ik ook, zoveel mogelijk positief te blijven. Alleen lukt dat niet altijd, en vooral de laatste tijd nu ik een slechte periode heb qua gezondheid is dat echt lastig. En qua studie zit ik bijna in hetzelfde schuitje, alleen heb ik besloten toch nog even door te gaan nu. Al voelt zowel stoppen als moeizaam doorgaan eigenlijk geen van beiden echt goed.. Hopelijk zijn we uiteindelijk beiden tevreden met onze keuze!

PapillonRose schreef:
@Cyn: Heftig zeg, dat je MS hebt! Wel fijn dat het bij jou relatief gezien nog meevalt, maar toch blijft het rot om last van te hebben! Dat van die studie komt me bekend voor. Zowel van het tegen de mensen opkijken die netjes op tijd klaar zijn, als van het onbegrip op school. Gelukkig valt dat bij mij dan nog redelijk mee, maar het is altijd vervelend om mee te maken te krijgen. Hopelijk kun je volgend jaar verder studeren als dat is wat je graag wilt! En wat vervelend dat je zo graag een gezin wilt maar dat het nog niet kan! Weet niet hoe je situatie verder is, maar studeren met een kindje is niet geheel onmogelijk hoor! Al raad ik het ook niet direct aan, in combinatie met mijn gezondheid loop ik nu wel flink vertraging op.

Lieve reactie
De vermoeidheid is waar ik het meest last van heb. Ik moet wel veel werken om mijn school te kunnen blijven betalen, want ik krijg volgend schooljaar niks meer. Ik heb dus al aanzienlijk vertraging (ga straks het 8e studiejaar in). Dus een gezinnetje zit er echt nog niet in helaas.
Ben wel blij dat op de school nu veel begrip is, en ik wel geholpen wordt.

Ergens herken ik het wel hoor, bij mij kost ook alles altijd ontzettend veel moeite en ik ben íedere dag hártstikke moe en heb minstens 3/4 dagen in de week behoorlijk erge hoofdpijn (dat wordt nu gelukkig met preventieve migraine medicatie wel minder, maar is alsnog 1,5 dag in de week wel). En dat stoort. Ik ben sowieso bijna nooit "fit", dat ik soort van uitgerust mijn bed uitkom en energie heb om iets te gáán doen. Zelfs voor leuke dingen moet ik mezelf echt bewust motiveren, omdat ik eigenlijk gewoon moe ben en bij wil tanken (maar die tank raakt nooit vol, dus dan kan ik beter af en toe investeren in leuke ervaringen).

Wat mij wel helpt is mijn studie. Het is verrekte relativerend om altijd maar "ziek, zwak en misselijk" te zijn en dan leeftijdsgenoten te zien met leukemie, amputaties, crohn of wat dan ook. Dan denk ik wel eens: "Jezus Antibes, kom op, doorzetten, wat heb jij nou echt te klagen?". En ik ben wel blij dat ik op mijn opleiding een vriendinnetje heb die ook al jarenlang vermoeid is, zij snapt het gewoon en dan kun je af en toe lekker klagen..

Het risico is dat het makkelijker is om te kijken naar mensen die het ogenschijnlijk (en een deel ook daadwerkelijk) makkelijker hebben, maar daar schiet je niets mee op. Ik heb ook brugklasgenootjes die al jarenlang afgestudeerd zijn, meerdere masters met hele hoge cijfers, verre reizen gemaakt hebben etc. Nu topbanen hebben en sporten en relaties (met nog meer mooie reisfoto's samen). Meestal een combinatie van meerdere dingen. En ik ben al jaren kneiterhard aan het werken voor mijn bachelor die ik net rond heb. Maar jah, hun leven is gewoon anders en als ik iets geleerd heb tijdens mijn depressie is het om niet naar dit soort dingen te kijken. Je praat jezelf alleen maar de put in en je beeld is 1) niet rationeel vaak, maar 2) ook als dat wel zo is en het hun wél makkelijker afgaat, wat dan? Daar kun je niets aan veranderen, het is hen niet misgund, dus dan kun je alsnog niets met je emoties....

Kortom: probeer de succesverhalen los te laten en misschien ook ens te kijken naar mensen bij wie er nog minder lukt en tel je eigen zegeningen.

Antibes schreef:Ergens herken ik het wel hoor, bij mij kost ook alles altijd ontzettend veel moeite en ik ben íedere dag hártstikke moe en heb minstens 3/4 dagen in de week behoorlijk erge hoofdpijn (dat wordt nu gelukkig met preventieve migraine medicatie wel minder, maar is alsnog 1,5 dag in de week wel). En dat stoort. Ik ben sowieso bijna nooit "fit", dat ik soort van uitgerust mijn bed uitkom en energie heb om iets te gáán doen. Zelfs voor leuke dingen moet ik mezelf echt bewust motiveren, omdat ik eigenlijk gewoon moe ben en bij wil tanken (maar die tank raakt nooit vol, dus dan kan ik beter af en toe investeren in leuke ervaringen).

Wat mij wel helpt is mijn studie. Het is verrekte relativerend om altijd maar "ziek, zwak en misselijk" te zijn en dan leeftijdsgenoten te zien met leukemie, amputaties, crohn of wat dan ook. Dan denk ik wel eens: "Jezus Antibes, kom op, doorzetten, wat heb jij nou echt te klagen?". En ik ben wel blij dat ik op mijn opleiding een vriendinnetje heb die ook al jarenlang vermoeid is, zij snapt het gewoon en dan kun je af en toe lekker klagen..

Het risico is dat het makkelijker is om te kijken naar mensen die het ogenschijnlijk (en een deel ook daadwerkelijk) makkelijker hebben, maar daar schiet je niets mee op. Probeer eens te kijken naar mensen bij wie er nog minder lukt en tel je eigen zegeningen.

Ik vind jou de laatste tijd echt heel positief overkomen!

Harrison schreef:

Antibes schreef:Blablabla

Ik vind jou de laatste tijd echt heel positief overkomen!

Haha, dat vind ik wel grappig om te horen, want ik loop juist al een paar maanden op mijn laatste loodjes en klaag me tegen ouders/vriendin te pletter.. Maar mooi dat het hier niet doorschemert.. En thanks..

Ja, dat lees ik ook wel, maar op de een of andere manier is het een positieve manier van klagen haha. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet verwoorden maar waar ik eerder soms het gevoel had dat je weer wat depressieve klachten had als je op je tandvlees liep, heb ik dat de laatste tijd helemaal niet. Ik kan daar natuurlijk verder niet over oordelen maar dat dacht ik te lezen. Hoop dat je je snel beter voelt! Misschien eens op vakantie als het kan? Even lekker weg!

Harrison schreef:Ja, dat lees ik ook wel, maar op de een of andere manier is het een positieve manier van klagen haha. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet verwoorden maar waar ik eerder soms het gevoel had dat je weer wat depressieve klachten had als je op je tandvlees liep, heb ik dat de laatste tijd helemaal niet. Ik kan daar natuurlijk verder niet over oordelen maar dat dacht ik te lezen. Hoop dat je je snel beter voelt! Misschien eens op vakantie als het kan? Even lekker weg!

Nee, valt redelijk mee. Is in januari weer even heel erg geweest, maar momenteel is het meer "gewoon op" dan "depressief op" en het helpt ook wel dat ik ook aan jaargenootjes zie dat die er gewoon doorheen zitten na een vorig jaar te hard doorwerken en dan oververmoeid aan dit jaar begonnen zijn (en zij hebben nog meer vakantie gehad dan ik). Ik probeer echt gewoon de zomer vakantie te halen, dan voor het eerst weer écht vrij en dan hoop ik bij te kunnen tanken..

En ik ga zaterdag sowieso even lekker 4-5 dagen naar Budapest, dus daar heb ik ook veel zin in! Wel voor die tijd en na die tijd weer toetsen, dus ontstressen is het niet echt, maar wel lekker even eruit..

Antibes schreef:
Wat mij wel helpt is mijn studie. Het is verrekte relativerend om altijd maar "ziek, zwak en misselijk" te zijn en dan leeftijdsgenoten te zien met leukemie, amputaties, crohn of wat dan ook. Dan denk ik wel eens: "Jezus Antibes, kom op, doorzetten, wat heb jij nou echt te klagen?".

Ja, inderdaad. Ik heb zelf ook genoeg beperkingen en ik moest een hoop opgeven. Maar er zijn altijd wel mensen die het veel zwaarder hebben. Wat schiet je ermee op om het slachtoffer te gaan uithangen?

Olijfje schreef:

Antibes schreef:
Wat mij wel helpt is mijn studie. Het is verrekte relativerend om altijd maar "ziek, zwak en misselijk" te zijn en dan leeftijdsgenoten te zien met leukemie, amputaties, crohn of wat dan ook. Dan denk ik wel eens: "Jezus Antibes, kom op, doorzetten, wat heb jij nou echt te klagen?".

Ja, inderdaad. Ik heb zelf ook genoeg beperkingen en ik moest een hoop opgeven. Maar er zijn altijd wel mensen die het veel zwaarder hebben. Wat schiet je ermee op om het slachtoffer te gaan uithangen?

Niets.. Hoewel ik ook wel vind dat je niet té streng voor jezelf moet zijn hoor. Altijd maar tegen jezelf zeggen dat je je niet aan moet stellen en door moet zetten en ondertussen jezelf voorbij lopen is ook geen goeie strategie. Maar relativeren is sowieso wel een goeie, je mag best erkennen dat jij moe bent en dat dat moeilijk is, maar zet het in context dat je gelukkig alleen maar moe/verkouden/vaak ziek/hoofdpijn/rugpijn hebt. Zelfs al is dat ook best belabberd, geloof me, ik weet hoe beperkend het kan zijn.

Weg