Ik moet er nog even niet aan denken..

Een 2e kindje.

Ik heb soms het idee alsof ik de enige ben die er nog helemaal niet uit is of het bij 1 kindje blijft, of dat we ooit nog een 2e willen. Financieel wordt het dan sowieso een hele pittige dobber, dus daar denken we gewoon nog niet over na. Ook zit ik midden in een opleiding, dat scheelt, in mijn opzicht.
Maar naast de praktische bezwaren, mentaal kunnen we het denk ik gewoon níet handelen. L. zorgt nu soms al voor een enorme spanningsboog hier in huis, omdat ze zo ontzettend temperamentvol is.
Begrijp me niet verkeerd, het is een schat van een kind, ze is hysterisch en heerlijk gek en ondeugend, maar ze kan ook (vanaf dag 1 al) ontzettend haar zin doordrijven en het bloed onder je nagels vandaan halen. Ik hoop zó dat dat ooit verdwijnt, want zo gaan wij er nooit bewust voor kiezen om nog een kindje op de wereld te zetten.
Een boel komt bij haar uit frustratie, ze krijgt al vanaf 8 maanden continu tanden, en ze is veel wijzer dan ze hoort te zijn. Ze is heel erg bewegelijk, altijd al geweest, en sinds dat ze loopt is het goed te doen.
Maar op dagen als vandaag, als mijn vriend met haar thuis is geweest en ik heb gewerkt, en dan dat `ik ben doodmoe maar wil niet slapen, en niet bij je zitten, en niet spelen, en niet..` gezeik, ik kan haar wel achter het behang plakken met haar driftkikkergedrag.
We zitten nu midden in de fase `NEE, ik ga niet eten.`, vandaag heeft ze 1,5 kaakje en een halve boterham op, en een knijpzakje. Dat is het. Ook bloedirritant want ze is al heel mager, gelukkig drinkt ze wel goed.
Soms zie ik het gewoon even niet meer zitten, en als dan de baby`s bij bosjes uit de grond schieten om ons heen, dan vraag ik me af of wij nou zo moeilijk denken over alles, of dat iedereen gewoon een voorbeeldig kind heeft.
Ik moet er gewoon ècht niet aan denken, dat gaan wij zo niet trekken.
ZO, dank voor het mogen uiten van mijn frustratie!
Edit, ze slaapt trouwens vanaf dag 1 al fantastisch, dus daar klagen we (als enige haha) niet over.

Nee hoor, die van ons is pas 5mnd maar inderdaad erg temperamentvol, ook ontzettend veel gehuild in het begin waardoor we nu ook zoiets hebben we laten het bij 1 kindje, gewoon om niet weer alles opnieuw te hoeven doormaken, en omdat we toch ook wel van luxe houden, en dat het met 2 kindjes allemaal een stuk duurder wordt..ach we zien wel, ik denk niet dat alle andere baby s zo veel makkelijker zijn dat ouders gerust een tweede nemen, wel denk ik dat het per ouders scheelt wat moeilijk of zwaar is. Ik kan namelijk best slecht tegen gehuil, terwijl een ander geduldig paar uurrustig met een huilende baby kan lopen, zonder spanningen.

Ik moest er toen T. 1 jaar was ook echt nog niet aan denken om een 2e te willen. T. was ontzettend makkelijk maar ik wilde juist eerst echt van hem kunnen genieten voor de drukte van n 2e op de hals te halen. Toen T. 1,5 was kwamen toch de kriebels voor een 2e.

Sun88, fijn dat je het herkent!
Ik ben bereid haar alles te geven, en we proberen haar ook alles aan te bieden wat ze wil-nodig heeft-mag, maar als dat dan niet genoeg is.. grrrrr
TeddyAapje, ik kan het allemaal in 1 klap relativeren als ik terugdenk aan het verschrikkelijke 1ste jaar, èn als ik buikkrampen heb, dan weet ik gewoon, dit wil ik echt niet! Als de kriebels komen, dan komen ze, maar ik zie me echt nog niet gaan met een duowagen en 2 van die ukkies, ik ben blij dat het nu iets minder heftig wordt qua verzorging en alles (en ik heb jaren op een creche gewerkt, ik weet dus best iets van meerdere kindjes verzorgen).

Ik moet er ook écht niet aan denken, een tweede kindje. Ik vind één al zo verschrikkelijk druk. Misschien scheelt het wel omdat ik alleenstaande moeder ben en écht álles op mijn schouders terechtkomt; dat vind ik zo enorm zwaar.

Parel, ik denk dat meerdere mensen het als pittig ervaren maar dat je die verhalen gewoon niet zo vaak hoort. Je hoort meestal niet de horror verhalen, je hoort eigenlijk alleen de positieve dingen.
Maar goed, ik snap écht hoe pittig het kan zijn. Ik heb een heel makkelijk kind en ik vind het al pittig, laat staan als hij net zo pittig zou zijn als jullie L.

Ach, als alleenstaande moeder lijkt het me inderdaad heel erg zwaar!

De verzorging en weet ik het wat, de basis-dingen gaan ons prima af, dat gaat automatisch, ik zou alleen zo graag willen dat ze even een uur alleen kon spelen zonder dat ik haar moet corrigeren om de minuut, of ze jammerend aan mijn been hangt. Pffff..

Dagje ruilen? Die van mij speelt prima alleen. Ik hoef er zo drie kwartier niet naar om te kijken.
Maar soms heeft hij gewoon zijn buien en kan hij de hele dag alleen maar jengelen. En daar word ik echt wel heel moe van en ik merk ook dat ik dan sneller geirriteerder op hem reageer. Helemaal als ik zelf dan nog moet koken en het huishouden tussendoor moet doen.
Als ze wat ouder is kun je een kookwekkertje neerzetten dat ze alleen moet spelen totdat de wekker gaat.
Dat kun je dan steeds wat langer rekken. Maar ja, daar heb je nu niks aan want daar is ze nu nog te klein voor.

Ik denk dat je eigen houding ook meespeelt, niet dat je van mij een tweede moet willen hoor, maar ik vind je niet altijd even relaxed overkomen als het om het moederschap gaat. Het karakter van je kind heb je niet voor het uitkiezen, maar hoe je ermee omgaat wel. En ik snap eigenlijk nooit zo goed hoe een peutertje zoveel energie kan kosten, ja, bij vlagen, maar niet zo standaard als jij beschrijft. Iets minder perfectionistisch zijn helpt misschien ook.
Geen aanval overigens, maar zoals ik het lees maak je het jezelf zo lastig soms.
Daarbij ,een tweede is niet verplicht en de oudste is nog klein. Dus daar maak je jezelf het ook alweer lastig mee. Simpel toch, je wilt geen tweede, dus klaar. Wil je er over 2 jaar wel 1, ook prima, wil je er nooit 1 bij, ook goed.

Maar L is net een jaar... Waarom ben je er dan nu al zoveel mee bezig? In plaats van nu al doemscenario's voor de toekomst te verzinnen, zou ik lekker gaan genieten van dat heerlijke en temperamentvolle meisje. Temperament bij kinderen is juist leuk En die tweede... De komt vanzelf wel. Of niet, en dat is dan ook goed.

Lennox, temperament bij kinderen is ook wel leuk. Saaie boel als het alleen maar ja en amen zegt, maar ik snap best dat dat af en toe heel vermoeiend kan zijn. Ik hou zielsveel van mijn zoontje maar kan soms echt genieten van de momenten dat hij bij zijn vader is en ik even me-time heb.

Nee hoor, heel herkenbaar!!!

Oh, ja, dat het vermoeiend is kan ik me ook wel voorstellen hoor

Ik vond 1 kind ook vermoeiend, maar ik vond 2 kinderen echt niet 2x zo lastig. Dat bleef ongeveer even lastig.

Je hebt ook kans dat L. dan juist minder gefrustreerd wordt omdat ze dan uiteindelijk ene klein broertje of zusje heeft waar ze zich mee kan vermaken. Als je geen tweede wilt dan is dat natuurlijk jullie goed recht, maar het kan eigenlijk alleen maar leuker worden.

Deels herkenbaar hoor. Ik vind dat ik een behoorlijk pittige tante heb, en dat heeft zo z'n leuke kanten, maar kan ook heel vermoeiend zijn. Ik heb wel de wens voor een tweede (als in ooit, in elk geval op het moment nog niet), maar als ik eraan denk dat een eventuele tweede ook zo pittig zou worden, dan lijkt me dat toch wel zwaar. Ligt er ook wel aan hoe A. zich daarin zal ontwikkelen in de toekomst, maar er zijn nu bijvoorbeeld echt dagen bij dat ik er constant bovenop moet zitten en geen seconde rust heb, omdat ze anders het huis afbreekt bij wijze van. Zoiets x2 lijkt mij best heftig, dus kan me je gedachtengang goed voorstellen. Omdat je nooit weet hoe een volgend kindje blijkt te zijn, denk ik zelf dat ik de gok in de toekomst wel wil nemen, omdat er toch ook veel dingen wel leuk zijn.

Herkenbaar hoor! Toch overheersde bij ons het gevoel toch een 2e te willen. Ik zeg nu trouwens ook wel eens tegen M. '' Pff hoe moet dat straks toch met de 2e er bij !? '' Zeker als ze zo'n dag heeft vol met driftbuien .
Ik denk altijd maar, ach anderen kunnen het ook aan, en vaak nog met meer kinderen, dus kunnen wij er straks vast wel 2 aan

Maar dat eetgedrag is rond deze leeftijd toch heel normaal? Luuk doet het ook en het is best vervelend, maar je er heel druk om maken werkt toch niet... Hij krijgt een vitaminepilletje 's ochtends en ik geef hem wat (vol)vette dingen van wat hij wel wil eten (tosti's bijvoorbeeld).

Heeel herkenbaar, maar toch kreeg ik op gegeven moment de kriebels voor een 2e kindje.
Nu vraag ik me soms wel eens af waarom ik een 2e kind wou.
Een 3e zal er niet komen, ons gezin is kompleet!

Het is voor mij heel herkenbaar, mijn oudste dochter was net zo. Met een jaar werd ze echt heel erg koppig en dat ging zo over in de peuterpuberteit en die duurde tot twee-en-een-half. Ze is nog steeds wel een peuter met een duidelijkere eigen mening dan gemiddeld, maar het wordt bij jou ook vast weer beter .

Dat eten zou ik totaal niet mee zitten. Wanneer gezonde kindjes echt wat nodig hebben, eten ze wel. Ik zou er niets op uit doen, want de ervaring met een pittige dochter leert mij dat dat dan een vast punt van strijd zou kunnen worden. Het is hier trouwens nooit eten geweest omdat het me echt helemaal niks uitmaakt hoeveel of hoe weinig ze eet.

En nu bij de tweede: een dochter die zich makkelijk aan allerlei omstandigheden aanpast, met alle winden meewaait en als ik een keer 'Nee niet doen' zeg, draait ze zich om en gaat vrolijk met iets anders verder spelen . Ik wist eerst niet wat me overkwam haha.

Sommige kindjes zijn gewoon wat pittiger dan andere, zoek de 'schuld' niet bij jezelf en een tweede kan heel anders worden. En een pittig karakter is soms gewoon enorm vermoeiend maar vaak gelukkig ook heel leuk .

Maar zo extreem pittig zal het toch niet zijn? Ik bedoel, bij een kind van net 1 ben je toch in vrijwel alle gevallen, heel rustige kindjes uitgezonderd, de hele dag aan het opletten, nee niet doen aan het zeggen, van fruithapje naar schone luier, pap, slaapje, weer een schone luier, nog een fles, weer worstelen om een boterham, nog een keer een schone luier, weer knoeien met eten en eindelijk slapen aan het gaan? En vooral 1000000 x per dag 'doe maar niet, zet maar terug, geef maar hier, laat maar staan, nee niet aanzitten' tussendoor?
Met hier en daar wat gegil,gehuil en gedoe erbij? Zelfde voor peuters, maar dan met een hoop zellufdoen en driftig gedoe er nog bij?

Gewoon niet te moeilijk over doen, spullen wegzetten die niet stuk mogen, veel afleiden en vooral echt gewoon niet te moeilijk doen. Je complete opvoeding hangt echt niet af van of ze op deze leeftijd netjes hun bord leegeten en netjes gaan slapen in hun eigen bed

Herkenbaar maar toch wens voor 2è kindje
Ondanks dat A ook erg druk is leg ik mij der wel bij neer .A speelt wel zelf soms wel half uur.ik denk dat dat ook scheeld want dan kan ik wel wat dingen in de huishouding doen.

Eten gaat hier ook minder vooral met brood .soms eet ze maar half stukje.ik maak me der niet meer druk om .maar volgens mij hebben haast alle kindjes om deze leeftijd dat ze in mindere mate eten.

N is ook een erg gevoelig, druk, introvert, emperamentvol mannetje. Gaat tot het uiterste als hij iets wilt en daardoor soms best moeilijk in de omgang. Toch is J er snel achteraan gekomen. Het mooie is nu dat J de spring in het veld, positief, vrolijk en open meisje is. Door die tegenstellingen leren ze veel van elkaar, ze zijn ook echt een team. Bij ons was nr 2 dus echt een aanvulling op ons gezin. Ik ben benieuwd wat voor kindje nr 3 zal zijn!

Wij willen beide graag een 2e, maar moet er nu nog niet aan denken. D heeft soms echt van die achter het behang plak momenten, trekt alles van tafel en het aanrecht af waardoor de laatste weken het hoog nodige is gesneuveld.
Als ik dan nog een kleintje erbij heb, denk ik dat ik veel moeite heb met aandacht aan allebei schenken. We willen eind dit jaar kijken of we voor een 2e gaan, dan wordt D al bijna 3 als zijn broertje/zusje er aan komt.

Artemis, ik vind mezelf eigenlijk best wel relaxt als moeder, ik laat haar heel vrij.
Ze is gewoon écht heel erg temperamentvol, en er wordt vaker gepruilt dan gelachen.
Natuurlijk is het een fase, maar dat wij er verkeerd mee omgaan als ouders, nee dat vind ik niet. Als ze iets niet wil, prima. Als ze iets niet mag, dan gebeurd het ook gewoon écht niet. Maar het zal haar werkelijkwaar worst wezen.
Lennox, ze ziet er vaak onwijs lief uit op foto´s, maar ze is écht een duveltje in een doosje. Ik geloof best dat er veel meer kindjes die zo zijn, en op de creche en bij anderen is ze heel relaxt (al weet ze heel goed wat ze wil), maar thuis is het gewoon soms niet normaal, je schaamt je dood. Ik denk wel dat ze heel erg blij zal zijn, als er hier nog een kindje is, ze vindt dat fantastisch.
Dat eten, tja.. Ze eet wat ze wil, en je krijgt er voor de rest niks in. Pap is al maanden afgezworen, evenals melk. In principe maak ik me er niet druk om, als ze maar drinkt. Het is alleen wel irritant dat je steeds een driftig kind aan tafel hebt.
En natuurlijk is het een fase, maar soms ben ik het gewoon echt even spuugzat. Ik heb het echt te veel geromantiseerd, want ook al was ik precies hetzelfde, we tellen heel wat keren tot 10. Ik ben mijn moeder wel veel meer gaan waarderen haha
Papillon, ik snap je helemaal! Ik denk gewoon ècht niet dat we zoveel geweld aan kunnen haha als de wens er is, is de wens er hoor, dan komt het vast wel goed.

Sowieso volg ik een 3 jarige opleiding, waardoor het dus de komende jaren al niet kán. Voor ons heeft het altijd al ideaal geleken als zij naar de basisschool gaat, dan is er rust & ruimte genoeg, hopen we. En inderdaad, komen die kriebels nooit, dan niet.

Ik laat me trouwens geen druk van de maatschappij opleggen hoor, het is geen hip paar schoenen wat ik moet hebben om mee te doen, het is een verantwoordelijkheid voor de rest van ons en zijn/haar verdere leven.