Hoe heftig vond jij je bevalling?

Je eerste bevalling klinkt erg heftig, Mama_van2.

Ik heb het als heftig ervaren. Omdat ik me had ingesteld op uren lang weeën. Maar ik heb 1, 5uur weeën gehad. Toen ruim 2 uur thuis persen en nog een uur in het ziekenhuis. Toen zakten de weeën weg en kreeg ik opwekkers. Ingeknipt en met de vacuüm pomp gehaald. Het was de warmste dag van het jaar. Mijn bevalling heeft in totaal van de 1e wee maar 5 uur geduurd. Sommigen zeggen dan ooohh makkie. Maar ik vond het juist heftig dat het begin zo snel ging en het persen zo lang duurde.

Ik vond mijn bevalling pittig maar de periode daarna, waar we nu nog in zitten erger.
ivm zwangeschapsvergiftiging werd ik opgenomen en ingeleid, eerst 2 dagen met een balloncatheter en de 3e dag 's ochtends aan het infuus met opwekkers.
Helaas reageerde mijn lichaam niet goed op de opwekkers, van 08 tot ongeveer 10 ging het goed en dat herinner ik me ook nog maar vanaf daar tot ik mocht persen weet ik zo goed als niks meer.
Ik kreeg om 10:00 een heftige weeënstorm en zakte in een soort roes, niemand kreeg meer contact met me en mijn hartslag steeg de pan uit. Ik ben met spoed naar boven (OK) gereden voor een ruggenprik maar daar weet ik niks meer van. Ik kwam pas weer "bij zinnen" rond 15:00 uur en toen hebben ze de ruggenprik uitgezet omdat ik volledige ontsluiting had en mocht gaan persen. Helaas bleek bij het persen de hartslag van baby heel diep te zakken en de baby was nog niet voldoende ingedaald dus heb ik van 15:15 tot 16:00 op mijn zij moeten liggen en de persweeën weg moeten puffen.
Intussen kwamen er steeds meer artsen de kamer in omdat het met de baby en mij niet goed ging. Om 16:00 mocht ik mee persen, baby moest er snel uit dus ik kreeg een knip en om 16:17 uur is K geboren, bleek navelstreng een paar keer om zijn nek te hebben.
Hij werd heel even bij mij gelegd maar was zo ontzettend blauw dat de kinderarts hem eigenlijk meteen meenam voor zuurstof en onderzoek. De placenta wilde niet komen en net toen de gyneacoloog een plek op de OK had geregeld mocht ik nog 1x persen terwijl er 2 verloskundige heel hard op mijn buik duwden (auw!) en toen kwam de placenta toch nog.
Na een kwartier kwam de kinderarts vertellen dat het redelijk goed met K ging, hij ademde goed zelfstandig maar glucose gehalte was veel te laag (hij was 49 cm en woog 2825) hij had ondertemperatuur dus hij moest in couveuse.
Na gehecht te zijn ging en het mij mij ook beter ging, verlieten alle artsen en verloskundigen de kamer ivm einde dienst en zou de nieuwe avonddienst snel komen. Nou niet dus, dat duurde achteraf ruim 1,5 uur.
Ik zag mijn zoon ook pas weer om 21:30 uur, hij lag in couveuse, had al flesje gehad terwijl ze wisten dat ik heel graag borstvoeding wilde geven en we mochten hem alleen via die klepjes aanraken, hij mocht er niet uit.
Dat ik hem pas zo laat weer zag en het eerste echte contact die dag heb moeten missen vind ik nu echt heel erg.
Helaas zijn we sinds zijn geboorte al met zijn gezondheid aan het kwakkelen. Na het ontslag na zijn geboorte is hij gister inmiddels al voor de 3e keer opgenomen omdat het niet goed met hem gaat. De bekende blauwe wolk is hier dus nog niet, we zitten meer op een donderwolk en genieten van zwangerschapsverlof is er zo voor ons niet bij.

Wat staan er een hoop heftige verhalen tussen

Mijn bevalling heeft van eerste moment van wakker worden met buikpijn (en dus achteraf weeën) tot de geboorte van B, zo'n 12 uur geduurd.
De eerste uren waren heel erg stressvol. Vanuit het niets ineens te horen krijgen dat je al 4 cm ontsluiting hebt, en dat de buikpijn die je voelt weeën zijn en binnen een minuut platgespoten liggen op een ziekenhuis bed, dat is best raar.
Ik kreeg een infuus, er moest bloedgeprikt worden (Wat niet goed lukte), ik kreeg longrijpers, ik kreeg weeënremmers, en géén idee wat ze verder nog meer gedaan hebben.
Mijn vriend die bijna van zijn stokkie ging omdat hij weinig geslapen had, en de avond ervoor een feestje had gehad, dus best wat had gedronken en amper had gegeten.
De stress van de artsen, bij het zoeken naar een ziekenhuis die plek had voor me. En de mededeling dat de gyn wél meeging in de ambulance, mocht het mis gaan onderweg.
Dat was echt een moment dat ik dacht: WTF, denken jullie serieus, dat er een kans in zit, dat ik onderweg in de ambulance beval?? Met alleen de gyn erbij, want mijn vriend reed in onze eigen auto de ambu achterna?

Nou toen in Leiden eenmaal aangekomen, echo's gemaakt, nog meer bloed geprikt (ging weer mis, had werkelijk een zwarte plek in mijn elleboogholtes van een cm of 8... echt niet normaal). Nog meer prikken erin en medicijnen in mijn infuus. En toen kwam de uitslag van het bloed: Je hebt een infectie, jij hebt koorts en bent dus al ziek en als die kleine in je buik blijft zitten wordt zij ook ziek. Dus de remmers gaat er vanaf en ze wordt vandaag geboren.

Vanaf dat moment, en dat is echt dankzij het goede handelen van de gyn, ben ik best rustig geworden en is alles over me heen gekomen. De gyn was echt en hele aardige, prettige vent.
Heb dat stuk van de bevalling dus ook best als prettig ervaren (voor zover iets uit je down under persen, prettig is natuurlijk )
En om half 4 was B daar. Dat ik haar pas een ruime 3 uur later weer mocht zien, en haar pas de dag erna mocht vasthouden vind ik soms nog wel moeilijk. En kan soms ook nog wel echt boos worden om alles wat er is gebeurd en vooral waarom het is gebeurd. Maar als ik dan kijk naar ons meisje, en hoe ontzettend goed ze het nu doet, overheersen de blije en trotse gevoelens nu gelukkig wel.

Mijn bevalling was volgens de verloskundige een prima en snelle bevalling. Vanaf de dag voor de bevalling rugweeen die ik aanzag voor gewoon rugpijn. Om een uur of 10 's avonds gaan klokken en van de verloskundige het advies gekregen nog even te gaan slapen ( tuurlijk....). Om 03.00 uur mijn vriend wakker gemaakt omdat ik het niet meer alleen wilde doen, 0m 04.00 uur naar het ziekenhuis waar ik geen weeen meer had en nog maar 1 cm ontsluiting. Toen leek het of we weer naar huis moesten, eerst mocht ik douchen en na een uur onder de douche gestaan te hebben had ik 4 cm en brak ze mijn vliezen. Vanaf toen mocht ik het bed niet meer af (ctg en hartslagmeter) en dat vond ik vreselijk, met rugweeen wilde ik staan en dan kon mijn vriend op mijn rug duwen maar dat mocht niet. Weeen waren niet sterk genoeg, om 08.00 ongeveer kreeg ik weeopwekkers en daar heb ik remyfentanil bij gekregen/gevraagd. Toen ben ik zo goed als k.o. gegaan en heb ik tot 11.00 alleen maar gelegen en zelfs geslapen volgens mij. Om 11.00 schrok ik wakker van de eerste perswee, helemaal helder en bij was ik direct weer. Verloskundige erbij, 9 cm ontsluiting en rustig meepersen toen 10cm en om 11.33 uur is ons zoontje geboren.

Helemaal zeker weten doe ik de tijden neit meer, ben er niet helemaal bij geweest. Wat ik heel eng vond ik dat ze zich zorgen maakte om B. en dat ze 4 keer bloed afgenomen hebben van zijn hoofdje. Dat deed onwijs veel zeer en steeds die spanning van wachten op de uitslag. Elke keer mocht ik nog even door. Sowieso vond ik de hele bevalling spannend maar lijkt het of ik er niet helemaal bewust bij ben geweest, een beetje van de wereld ook al voor de pijnstilling. Heel erg in mijzelf gekeerd. Achteraf was ik onwijs trots op mijn vriend en natuurlijk mezelf, dit hadden we toch maar mooi even klaargespeeld.

Bij de eerste er 24 uur over gedaan wat weeen betreft. De weeen waren niet fijn natuurlijk, maar wel goed te doen. Daar kijk ik ook goed op terug. Persen vond ik verschrikkelijk. Ik had geen persdrang, elke keer zag je het hoofdje al, ik ook met een spiegel, maar ze schoot telkens weer terug. Op eigen kracht ging dit me niet lukken. Na een uur persen met de ambulanc naar het ziekenhuis. Kom dan de trap maar eens af gelopen met het hoofdje er bijna uit.
Vooral de rit in de ambulance heeft diepe indruk op me gemaakt, toen mocht ik natuurlijk niet meer persen, maar door al dat schokken kreeg k dus mooi ineens wel persdrang. In het ziekenhuis was dat helaas weer weg. Daar is ze uiteindelijk na nog een uur persen toch geboren.

De tweede was ik hierdoor erg bang voor het persen, maar toch wilde ik het heel graag thuis proberen, en dat is gelukkig heel snel gegaan

De tweeling lag in stuit en toch wilde ik normaal bevallen, juist omdat het de tweede keer zo goed was gegaan, en ik een keizersnee ook niet zag zitten met daarna 4 kleintjes.
Helaas kwam bij het breken van de vliezen van de onderste de navekstreng naarbuiten, en kreeg ik een spoedkeizersnee. Dat was erg angstig, het moest ineenszo snel omdat de onderste dus acuut in nood verkeerde, en we nuet wisten if ze dat nog wel zou redden. Om 8.30 braken ze mijn vliezen en om 8.47 en 8.49 zijn ze geboren, kun je nagaan hoe snel dat ging. Gelukkig!

Dit vind ik achteraf ook wel heel heftig, dieangst en paniek ineens.

Ik heb mijn bevalling totaal niet als heftig ervaren, zou het zo weer doen. Kort en krachtig, geen scheur of knip, het ging helemaal volgens het boekje.

Ik vond mijn bevalling best pittig.
Ben ingeleid doormiddel van een balloncatheter, deze werd de avond ervoor ingebracht en de volgende dag had ik 3 cm ontsluiting. en om 7.00 uur lag ik aan de weeen opwekkers, tijdens dit gebeuren had ik een heftige weeenstorm, de hartslag van de baby zakte ook meerdere malen, dus zaten ze te klooien met die weeen opwekkers dan weer hoog dan weer laag...
Ik heb geen ruggenprik gehad, 1 x een tang verlossing en 3 keer een vacuumpomp... de po stoel is ook nog geprobeerd maar dit zonder resultaat....
Na de 3de keer vacuumpomp en een knip was mijn zoon er...
Het moest op het laatst ook snel, zoon had in het vruchtwater gepoept.
Ondanks dit alles vind ik het nog erg netjes, dat ik erg beleefd en lief was tijdens mijn bevalling.
Het heeft wel een enorme impact op mij gehad, zoon moest in conveuse, was een dysmatuur baby, te laag geboorte gewicht en te klein voor de duur van de zwangerschap... 41,6 en ik had haast geen vruchtwater.

Heb het ook van mij afgeschreven want als ik er op terug kijk... was dit voor mij ook best een heftige ervaring.

Geweldig! Ik weet nog dat ik mijn laatste weeën aan het wegzuchten was en dacht, geniet er van. Misschien maak ik het nooit meer mee. Mijn bevalling ging dan ook in een treinvaart. Van de eerste wee tot de geboorte duurde 2 uur! Ik zou het zo over willen doen!

munk schreef:Geweldig! Ik weet nog dat ik mijn laatste weeën aan het wegzuchten was en dacht, geniet er van. Misschien maak ik het nooit meer mee. Mijn bevalling ging dan ook in een treinvaart. Van de eerste wee tot de geboorte duurde 2 uur! Ik zou het zo over willen doen!

+1

Ik heb ook alleen maar easy going bevallingen had. De 1e duurde het langst met zn 6 uur vanaf het allereerste krampje tot ze er was. De snelste was de 3e, binnen een minuut.

Ik vond die 3e en 4e wel heel heftig omdat bij de 3e ik echt de pijn miste. Daardoor had ik echt minder binding met mijn zoon toen hij in de couveuse lag. Gelukkig is dat helemaal goedgekomen en is hij een echt mama's kindje .

Bij J. wist ik dat ze veelste vroeg zou komen. Ik was vooral bang voor wat komen ging en heb daar toch wel aan gedacht tijdens de bevalling. Ik dacht steeds maar: blijf leven, ik wil je minimaal hebben horen huilen.... zeker toen haar hartje steeds wegzakte. In dat opzicht vond ik het zwaar, maar het zwaarst was toch de tijd die volgde. Ik heb de bevalling als iets heel fijns gezien en heb ook echt genoten en ook gedacht... dit is de laatste keer dus geniet er nou maar van...

Ik vond het een hel. Eerst 3 uur een weeenstorm (inleiding), daarna 3 uur persweeën (vanaf 6 cm) weg zuchten, en een verpleegkundige die telkens zei dat ik echt niet mee mocht persen want anders zou het een keizersnede worden. Persen viel wel heel erg mee, 10 minuten. Vervolgens nog een klein uur bezig geweest met hechten van de knip en veel bloed verloren om vervolgens er achter te komen dat ik uitvalsverschijnselen had in mijn been. Waarschijnlijk heb ik mijn schaambot gebroken tijdens de bevalling. Daardoor ook zwaar beperkt geweest in mijn kraamtijd en de maanden erna. Maar echt, die persweeën weg zuchten was het meest vreselijke. Heeft maanden geduurd voordat ik niet meer in paniek raakte toen ik er aan terug dacht.

Nu hoop ik dat ik snel weer zwanger mag worden en dat ik het hopelijk nog een keer mag mee maken. Hoewel ik het heel eng vind, ben ik er op de een of andere manier ook wel weer zin in.

Ik vond het heel heftig. Het meest heftige vond ik dat er zorgen waren om mijn baby's.
Ze hebben beiden tegen zuurstofgebrek aan gezeten terwijl ik bij allebei maar heel kort heb geperst.
J.anneman vond ik het heftigst. Ik heb er lang over gedaan en het staartje was gewoon echt zorgelijk. Ik was heel ver weg maar kan het me nog goed herinneren. Achteraf hoorde ik ook van de gynaecoloog dat hij zich om ons beiden ernstig zorgen maakte.