Nachtmerrie

Serieus, ik volg je topic al vanaf het begin en dit klinkt echt alsof het niet meer
Goedkomt. Als hij echt ballen had gaf hij aan hoe dan ook bij de bevalling te willen zijn
van zijn kind en zou hij niet de houding hebben van: ja ik wil wel maar zie maar wat jij wil.
Een kind alleen opvoeden is niet niks maar je red het wel. Je hebt financieel een hoop
rechten en er zullen vast familie, vrienden en ouders zijn die je helpen en bijstaan.

Niet te veel denken aan wie wil er nu een vrouw met een kind, daar ben je voorlopig nog helemaal
niet mee bezig geloof me. En er zijn genoeg alleenstaande mama's die de liefde weer hervinden als de tijd rijp is.

Ik ben ook alleenstaande mama en mijn leven is stukken rustiger sinds ik van die lozer bevrijd ben.
Ik ben 2 jaar bij hem gebleven voor ons kind en hopend dat het beter werd. Dat werd het niet.
Ik kon hem niet meer vertrouwen en dat is ook geen leven.
Kies voor jezelf en je eigen geluk. Die liefde komt nog wel, iemand die echt 100% voor je gaat.
Mijn ex en zijn nieuwe vriendin hebben ook de lust en gezelligheid en ik de verplichtingen van minn kindje
maar ik zou het niet anders willen. Ik heb ons kind de meeste tijd van de opvoeding maar ook dubbel de waardering, knuffels en kusjes.

Als hij nu nog met zijn hoofd bij haar is kiest hij misschien toch voor jou maar meer uit
verplichtingsgevoel naar jullie kind toe en is de breuk over een jaar, een verspild jaar

Printje schreef:

Mamsie schreef:Pfff wat een slappe zak zeg! Sorry maar kan er echt boos om worden. Ik zou jouw naam geven denk ik. Als je gaat scheiden heten jullie het zelfde en als het niet zo is dan heb jij nog de achternaam van jezelf en je kindje ook. Ookal heb jij dan nog een achternaam van hem.

Helemaal mee eens. Je hoogzwangere vrouw zo laten stikken, bah. Is er trouwens nu helemaal niemand bij je? Stel dat d bevalling begint.

Ja, vreselijk. Je bent als vrouw al zo kwetsbaar in deze fase..

Ik denk dat door t feit dat k hoogzwanger ben ik ook niet goed meer kan nadenken.
Net nog even snel de achternaam ter sprake gebracht. Hij wil dat de baby zijn achternaam krijgt, want dan heeft ie nog wel íets van hem. Dat van mij lijkt hij niet echt te snappen. Het is toch normaal dat de baby de naam van de vader krijgt zegt ie? En danflapt ie eruit; als jij nadenkt over een andere achternaam, dan ga ik nadenken of ik het kind wel erken. Dat is zo typisch hem! Iets eruit flappen.
Ik baal ook van mezelf datik niet zo hard ben. Hij zegt wel; ik wil dat ie mijn achternaam krijgt, ik zeg; ik denk erover om de baby mijn achternaam te geven (ipv te zeggen dat ik dat wel wil). Mocht ik dat zeggen dan gaat ie er wel mee accoord 'want hij is degene die er een puinhoop van heeft gemaakt'.
Ik ben zo bang dat we straks grote ruziegaan krijgen.. Ik mis nu zo zijn gedachten, daarentegen komt hij zo laconiek over (terwijl dat niet helemaal zo is, want als ik dat zeg blijft hij wel, maar hij zíet niet wat ik wel wil zien).

En wat als ie het niet erkent, daar doet hij niet alleen jou mee tekort. Waarom is dit belangrijk voor jou, uitkeringstechnisch? Wat een sukkel zeg. Wees wat harder naar hem. Kan je vader het contact met hem niet overnemen? Zeg dat als hij zo tegen jou blijft doen, dit echt niet goed voor de baby is en dat hij zich momenteel opstelt als een ontzettende loser. Ik vind het echt niet normaal hoe hij zich opstelt. Wat een druif.

Luce schreef:

Printje schreef:

Mamsie schreef:Pfff wat een slappe zak zeg! Sorry maar kan er echt boos om worden. Ik zou jouw naam geven denk ik. Als je gaat scheiden heten jullie het zelfde en als het niet zo is dan heb jij nog de achternaam van jezelf en je kindje ook. Ookal heb jij dan nog een achternaam van hem.

Helemaal mee eens. Je hoogzwangere vrouw zo laten stikken, bah. Is er trouwens nu helemaal niemand bij je? Stel dat d bevalling begint.

Ja, vreselijk. Je bent als vrouw al zo kwetsbaar in deze fase..

Ik ben trouwens wel alleen, maarkies daar wel bewust voor. Tuurlijk ben ik bang, vooral als ik sommige verhalen over snelle bevallingen lees. Of het feit dat ik niet even snel kan overleggen om wel of niet het ziekenhuis te bellen als ik twijfel. Mn man wil wel terug in huis komen, maar het kan ook nog 2 weken duren, en het is niet slim om mn man hier nog 2 weken zonder baby bij me te hebben:) en iemand anders in huis vind ik ook niet fijn. Ik kan hem altijd bellen, hij is binnen 15 min hier. En anders heb ik mn ouders nog in de buurt, en evt de buren

SDL schreef:En wat als ie het niet erkent, daar doet hij niet alleen jou mee tekort. Waarom is dit belangrijk voor jou, uitkeringstechnisch? Wat een sukkel zeg. Wees wat harder naar hem. Kan je vader het contact met hem niet overnemen? Zeg dat als hij zo tegen jou blijft doen, dit echt niet goed voor de baby is en dat hij zich momenteel opstelt als een ontzettende loser. Ik vind het echt niet normaal hoe hij zich opstelt. Wat een druif.

Ik weet dat vooral mijn vader heel erg bezorgd is naar mij, die wil ik niet nog meer tussen mij en mn man inzetten. Bovendien wil ik (en mn man ook) dat we een goed contact blijven houden. Alleen gaat dat nu even niet. Maar datkomt ook wel mede doordat ik te ver vooruit wil kijken. En ja ik zal moeten leren om hard te zijn, maar zo ben ik helaas nog nooit naar niemand geweest.
Laat die bevalling vannacht maar op gang komen, dan is de eerste stap verder gezet

Heeft hij nog geen erkenning gedaan van ongeboren vrucht?

Ik zou hem door de stront laten zakken. Echt breek af bij je enkels zou ik zeggen en zoek het uit. Als jullie wel samen blijven wordt het toch niets. Dit kan je hem niet vergeven, deze periode zo verpesten voor je. Kies voor jezelf, je kindje en een rustige kraamweek.
Waarom wilt hij dat t kind zijn naam draagt? Hij wil geen eens moeite doen voor z'n kind dus daar was ik snel klaar mee. Hoe moeilijk ook.

Erkenning van ongeboren vrucht? Dat is hier toch niet van toepassing omdat we toch getrouwd zijn?
En, ja nu ga ik hem weer verdedigen, hij is wat visueel ingesteld zeg maar. Hij kan nu geen moeíte doen, of zeggen hoe het gaat lopen, voor een kind die er nog niet is.
En ik ga ook steeds meer inzien dat het niet meer werkt tussen ons. Het vreemdgaan op zich was niet het ergste, maar feít dat hij en bleef liegen, en me nu zo in de steek laat (terwijl hij dat niet zo zíet) is hetgene wat ik hem waarschijnlijk niet meer kan vergeven

Lonelymom schreef:Erkenning van ongeboren vrucht? Dat is hier toch niet van toepassing omdat we toch getrouwd zijn?
En, ja nu ga ik hem weer verdedigen, hij is wat visueel ingesteld zeg maar. Hij kan nu geen moeíte doen, of zeggen hoe het gaat lopen, voor een kind die er nog niet is.
En ik ga ook steeds meer inzien dat het niet meer werkt tussen ons. Het vreemdgaan op zich was niet het ergste, maar feít dat hij en bleef liegen, en me nu zo in de steek laat (terwijl hij dat niet zo zíet) is hetgene wat ik hem waarschijnlijk niet meer kan vergeven

Ooh nee dan is dat niet nodig maar dan heeft hij het sowieso toch ook al erkend?
Ja het kindje is er nog niet maar jij toch wel? Moet hij geen moeite doen voor jou (de moeder van z'n kind)?
Hij moet kiezen voor jou en niet voor jullie kindje want dat gaat gewoon niet werken. Dat wordt alleen maar drama denk ik.
Hij ziet dus niet dat hij je in de steek laat? Meis echt wat doe je nog? Ik ben normaal een persoon die zegt dat je moet knokken tot het einde, zeker met kinderen maar er valt niets te knokken. Hij wilt niet en wat ik al zei dit ga je hem niet vergeven.

Ik zou willen dat ik want van mijn "moeder oergevoel" aan je kon geven. Dan voelde je dat dit het zo niet waard is en je het wel red met je kindje. Je gaat zoveel van je kindje houden straks dat je bij jezelf denkt: "hoe kan die lul dit nou opgeven? Hij verdient het niet eens".
Ik hoop dat jij dat oergevoel ook krijgt in je kraamweek.

Ik hoop idd dat ik dat oergevoel ga krijgen, zowel voor mn kind, als in hardheid naar mn man. Ik weet zeker dat ik van mn kind ga houden, ik wilde dit zo graag. Maar tevens kan ik me er nu nog niks bij voorstellen. En ben ik als de dood dat ik heel erg onzeker word (ben ik toch al) en zelfs een pnd ga krijgen. Terwijl ik eigenlijk gewoon wil gaan genieten!

Daar moet je nu niet bang voor zijn. Geef het aan bij de vk en dan kan zij een oogje in het zeil houden. Je kunt niet veel verkeerd doen dus onzeker worden hoeft niet. Je bent al sterk geweest door je man nu even de deur te wijzen. Hou dat vol.

Even een kritische noot: als jullie uit elkaar gaan wil dat toch niet automatisch zeggen dat je het kind alleen op gaat voeden? Hij blijft evengoed de vader met precies evenveel rechten en plichten als jij hebt. Dus dat zou ook in kunnen houden dat de baby 50% bij jou en 50% bij hem is. Geen gebruikelijke constructie, maar geen reden om aan te nemen dat het niet zo zal gaan. Dat jullie scheiden maakt jullie niet minder samen ouders.

Artemis schreef:Even een kritische noot: als jullie uit elkaar gaan wil dat toch niet automatisch zeggen dat je het kind alleen op gaat voeden? Hij blijft evengoed de vader met precies evenveel rechten en plichten als jij hebt. Dus dat zou ook in kunnen houden dat de baby 50% bij jou en 50% bij hem is. Geen gebruikelijke constructie, maar geen reden om aan te nemen dat het niet zo zal gaan. Dat jullie scheiden maakt jullie niet minder samen ouders.

Hij doet niet eens moeite om.koste wat het kost bij de bevalling te zijn.
Als ze niet wil dat hij erbij is vind hij dat prima. Ik zou als man eisen om bij de geboorte
van mijn kind te zijn!
Ik zou dan ook niet mijn baby 50 procent van de tijd aan hem.en zijn nieuwe
vriendin geven. Om het weekend vind ik dan voldoende maar dat is mijn mening.

Wbt de achternaam. Mijn kind heeft zijn achternaam en ik moet vaak naar ziekenhuis enz.
Iedereen noemt mij nu mevrouw "zijn achternaam" heel vervelend.
Of ik bel: hallo met cupcake "mijn achternaam" ik wil graag een afspraak
maken voor mijn kind " zijn achternaam"... heel verwarrend altijd.

Nu je getrouwd bent gok ik dat jou kind automatisch zijn achternaam krijgt.
Als je niet getrouwd bent kun je kiezen.

Als je al getrouwd bent, kun je ook gewoon kiezen. Niet iedereen die trouwt neemt ook per definitie zijn achternaam aan. Je hebt ook gezinnen die de achternaam van de vrouw hebben.

Artemisia, klopt wat jij zegt over 50/50, maar dat zie ik hier niet gebeuren. Ik zal zeker zolang in ons huis blijven zitten, en hij terug naar ah moeder. Ik zie hem ook nog niet snel op zichzelf wonen, dus om t kind de helft van de tijd te hebben. Bovendien hebben we t er gisteren wel snel over gehad, en ziet hij t ook niet zitten om ons kind 1avond te hebben (als ik bijv. ben werken), want dan is t allemaal te onduidelijk voor de baby. Daarom kwam snel ter sprake 1 weekend in de 2 weken. Natuurlijk is dit snel geroepen en moet straks blijken hoe en wat, maar 50_50 zie ik zo snel niet gebeuren.

En volgens mij krijgt t kind idd sowieso zijn achternaam, mits we beide toestemming geven voor mijn achternaam en ik mee aangifte van geboorte ga doen.
En t is niet dat ik zijn naam niet hun, maar lijkt t me meer uit praktisch oogpunt. Dat vond ik ook een belangrijke reden om te trouwen, dezelfde naam
(hij maakte gisteren wel een 'grappige' opmerking. Ik zei dat als ik straks een ander partner zou treffen, we dan te maken hebben met 3 verschillende achternamen. Hij: maar als jullie dan trouwen weet wel iedereen dat t niet zijn kind is (alsof ik nog ooit zou willen trouwen!). Dus ik: maar nu gaat iedereen denken als t kind bij jou/jullie is, dat t haar kind is. Maar die gedachtegang klopte volgens hem niet. Duh)
Ik heb trouwens aangehouden zijn achternaam-mijn meisjesnaam.

Echt, ik zou hem helemaal niks meer gunnen. Ik zit dit vol verbazing te lezen. Er zou wat mij betreft prima na een tijd een omgangsregeling kunnen komen, maar meer niet.

Parisienne schreef:Echt, ik zou hem helemaal niks meer gunnen. Ik zit dit vol verbazing te lezen. Er zou wat mij betreft prima na een tijd een omgangsregeling kunnen komen, maar meer niet.

Dat is geen kwestie van gunnen, dat is een kwestie van het wettelijke recht dat een kind evenveel recht op beide ouders heeft. Het gaat niet om wat de ene ouder de andere ouder gunt, een kind heeft gewoon recht op zijn beide ouders, of die elkaar nog lief vinden of niet.

Ter aanvulling: als een ouder echt niet wil kun je natuurlijk andere keuzes maken en zul je meer alleen doen, maar ik vind wel dat je contact met de andere ouder moet stimuleren. Denken in wat in het belang van het kind is lijkt me wenselijk en daarvan kun je pas iets zeggen als het kind er is. Wie weet is de vader nu gewoon doodsbenauwd en denkt hij dat hij niet nodig is of ervoor weg kan rennen, wat al geen schoonheidsprijs verdient, maar hij moet wel een kans krijgen. Een kind is niet meer van de moeder dan van de vader, ook niet als die vader vreemdgaat. Geen enkele rechter die een vader een omgangsregeling weigert of Co-ouderschap omdat die vader vreemdgegaan is of de relatie op een lullige manier verbroken heeft.

Parisienne schreef:Echt, ik zou hem helemaal niks meer gunnen. Ik zit dit vol verbazing te lezen. Er zou wat mij betreft prima na een tijd een omgangsregeling kunnen komen, maar meer niet.

Mee eens, hij zou niet eens meer in de buurt mogen komen als hij me zoiets geflikt had. Wettelijk of niet, ik zou het zoveel mogelijk tegenhouden.

Tsjah, het blijft wel de vader van je kind natuurlijk. Afspraken over de achternaam zou ik trouwens voor de geboorte regelen. Dat is een kwestie die levenslang mee gaat. Mocht hij het kindje aan gaan geven als jij er niet bij bent, dan word het zijn achternaam. Dus als je dit niet wil, dan zou ik daar nu wel duidelijkheid over willen. Je kunt dan niet alles na de bevalling pas gaan regelen, want dan heb je gewoon te kort tijd.

Printje schreef:

Parisienne schreef:Echt, ik zou hem helemaal niks meer gunnen. Ik zit dit vol verbazing te lezen. Er zou wat mij betreft prima na een tijd een omgangsregeling kunnen komen, maar meer niet.

Mee eens, hij zou niet eens meer in de buurt mogen komen als hij me zoiets geflikt had. Wettelijk of niet, ik zou het zoveel mogelijk tegenhouden.

Ik snap dit soort reacties wel...dat is je eerste gevoel. Maar zo kán en mag je gewoon niet denken, daar moet je jezelf toe zetten, hoe moeilijk ook. Het gaat wel om het belang van het kind he.

Printje schreef:

Parisienne schreef:Echt, ik zou hem helemaal niks meer gunnen. Ik zit dit vol verbazing te lezen. Er zou wat mij betreft prima na een tijd een omgangsregeling kunnen komen, maar meer niet.

Mee eens, hij zou niet eens meer in de buurt mogen komen als hij me zoiets geflikt had. Wettelijk of niet, ik zou het zoveel mogelijk tegenhouden.

Waarom je eigen ( logischerwijs) gekrenkte ego voor het belang van je kind zetten? Wat geeft jou meer recht op je kind dan de vader? Ik snap het allemaal best hoor, maar je kunt toch niet zomaar een vader het recht om zijn kind te zien ontzeggen, en nog veel erger, je kind het recht ontzeggen om zijn vader te zien, die net zo belangrijk en bepalend is als zijn moeder?

En ik snap het best hoor, maar een eikel van een partner maakt nog geen slechte vader.

Printje schreef:

Parisienne schreef:Echt, ik zou hem helemaal niks meer gunnen. Ik zit dit vol verbazing te lezen. Er zou wat mij betreft prima na een tijd een omgangsregeling kunnen komen, maar meer niet.

Mee eens, hij zou niet eens meer in de buurt mogen komen als hij me zoiets geflikt had. Wettelijk of niet, ik zou het zoveel mogelijk tegenhouden.

Ja, maar dan kies je toch meer voor je eigen gevoel dan voor wat je kindje nodig heeft? Niet dat ik nu een discussie hierover wil uitlokken maar ik snap dat soort wraak en wrok gevoelens nooit. Ja, het is een lul en een zak dat hij hun zo in de steek laat, absoluut. Dat hij het eigenlijk wellicht niet verdiend dat zij nog rekening met hem houdt: ook helemaal waar. Máár dat kind heeft toch gewoon recht op een vader? Heeft recht zijn vader te leren kennen, net zoals de vader dat heeft.

Dus ik zie het ook niet zo als gunnen, het is hard maar hij heeft en én wettelijk gezien recht op (en hiermee ook de plichten) als dat dat kindje natuurlijk wel zijn vader 'moet' leren kennen.

En Printje, voor iemand die verstand zou moeten hebben van de ontwikkeling van een kind het het belang van beide ouders daarbij vind ik dat echt een kortzichtige reactie.

Dat lonelymom vanuit een eerste reactie zoiets zou zeggen nu zou ik nog snappen, die zit vol emotie en dat heeft tijd nodig. Maar een buitenstaander?

Nou ben ik de laatste die hem dingen niet gaat gunnen. Ik betrek hem nog bij alles, en hij is ook gewoon (alleen) aanwezig bij de bevalling en de kraamtijd. Dat had ik ook kunnen weigeren, maar weet überhaupt niet of ik dat niet wil, en vind een band tussen hem en t kind echt wel belangrijk. Misschien heb ik wel liever dat hij t kind straks wel meer heeft, ook om mij te ontlasten en financieel gezien, maar dat zien we dan wel. Als ik hem niks had gegund had ik keihard gezegd, kind krijgt mijn achternaam, mAar dat doe ik ook niet.