Opvoeden op basis van je referentiekader

Wat als je basis van je ouders wat betreft opvoeden, niet een correcte en juiste manier van opvoeden is. (Weinig liefde, niet gewenst, (geestelijke) mishandeling)
Kun je dan zelf, zonder enige vorm van hulp, je eigen kind wel bieden wat het nodig heeft? Of zou je daar juist hulp bij nodig hebben, of beter nog, hulp voor willen vragen? Hoe denken jullie hier over?

-

Ik vind de opvoeding die ik van mn ouders heb gehad geen voorbeeld wat ik wil volgen. Tot nu toe lukt t me goed om t op mn eigen manier te doen. Je kunt in mijn ogen ook juist leren van de 'fouten' van andere.

-

Ik kan er misschien niet helemaal goed over oordelen maar ik denk juist dat het makkelijker is om het anders te doen. Je weet namelijk wat je zelf vervelend vond of gemist hebt.

Ella schreef:Ik kan er misschien niet helemaal goed over oordelen maar ik denk juist dat het makkelijker is om het anders te doen. Je weet namelijk wat je zelf vervelend vond of gemist hebt.

Ja, dat zou ik ook denken, maar ik vraag me af of het dus ook echt zo werkt. Iemand die nooit liefde heeft gekend van haar moeder, kan zij die liefde wel aan haar kind geven?
Als het vroeger als oplossing werd gebruikt om je kind dan maar te slaan, zou je nu iedere keer denken dat het fout is?

Ik hoop dat mij dat gaat lukken! Ik ben doodsbang dat ik mijn kind een zelfde jeugd geef als die ik zelf heb gehad. Ik ben ook bang dat ik doorsla naar de andere kant. Dat ik mijn kind misschien teveel bij me hou, te streng zal zijn of overbezorgd.

Ik hoop hier met mijn vriend wel een juiste balans in te vinden. We praten er gelukkig veel over.

Ik heb overigens wel therapie gevolgd, niet specifiek omdat ik graag kinderen wilde, maar om voor mijzelf een goede balans te vinden.

*

Dat klinkt heftig edc

ik denk wel dat je anders kan opvoeden dan dat je eigen opvoeding is geweest.Je weet hoe je het niet wilt doen.Als ik naar de opvoeding van mijn ouders kijk,dan is het vooral de liefde geweest die gemist is.Nooit zeggen ik hou van je,of iets liefs, en nog heeft mijn moeder dit.V en ik wonen nu bij mijn moeder in huis,en ik merk gewoon dat ze me raar aankijkt als ik tegen V zeg dat ik van hem hou,of even lekker met hem aan het knuffelen ben.Misschien dat mijn moeder dat van huis uit ook niet kende,dat weet ik niet.Wat je denk ik wel kan hebben,is dat je terug valt in het patroon van je eigen opvoeding.bijv als je als kind geslagen bent,en je bent op een gegeven moment zo ten einde raad met je kind dat je dat als "oplossing"ziet.

Ik vind het makkelijk!
Ik geef mijn kind alles wat ik zou willen hebben, gekkigheid, liefde, knuffels, kusjes, genegenheid, vertrouwen, respect.

Maar dat had jij zelf vroeger dus niet Parel?

Om op de OP te reageren, nee, ik denk niet dat dat kan. Je krijgt zoveel meer mee van je ouders dan die tik, geen aandacht oid dat 'makkelijk' aan te wijzen is. Hun hele denken, manier van doen zit in jezelf. Ik denk dat je je van maar een fractie bewust bent van wat je hebt meegekregen. Daarnaast krijg je normen en waarden mee, die zullen mee-veranderen naarmate je ouder wordt, maar de basis wordt gelegd door je ouders. Dus weet je wel altijd wat wel of niet 'klopt'?
Ik denk dat je de aanwijsbare dingen makkelijk kunt aanpassen (vragen aan je kind hoe het op school was als dat je nooit gevraagd is). Maar vaak weet je wel hoe je het niet wilt, maar hoe moet het dan wel? En relatief vage begrippen als 'sociaal vaardig maken' of een 'veilig gevoel' meegeven, hoe doe je dat dan precies? Ik denk dat het heel erg moeilijk is als je echt een hele vervelende jeugd hebt gehad. (En dan heb ik het niet over het ontbreken van geld bijv, dat is ook heel vervelend maar van een heel andere orde).

Supertalentje schreef:Om op de OP te reageren, nee, ik denk niet dat dat kan. Je krijgt zoveel meer mee van je ouders dan die tik, geen aandacht oid dat 'makkelijk' aan te wijzen is. Hun hele denken, manier van doen zit in jezelf. Ik denk dat je je van maar een fractie bewust bent van wat je hebt meegekregen. Daarnaast krijg je normen en waarden mee, die zullen mee-veranderen naarmate je ouder wordt, maar de basis wordt gelegd door je ouders. Dus weet je wel altijd wat wel of niet 'klopt'?
Ik denk dat je de aanwijsbare dingen makkelijk kunt aanpassen (vragen aan je kind hoe het op school was als dat je nooit gevraagd is). Maar vaak weet je wel hoe je het niet wilt, maar hoe moet het dan wel? En relatief vage begrippen als 'sociaal vaardig maken' of een 'veilig gevoel' meegeven, hoe doe je dat dan precies? Ik denk dat het heel erg moeilijk is als je echt een hele vervelende jeugd hebt gehad. (En dan heb ik het niet over het ontbreken van geld bijv, dat is ook heel vervelend maar van een heel andere orde).

Dankje supertalentje, want die mening deel ik! Hoe creëer je voor je kind een veilige omgeving als je nooit hebt geleerd wat veilig is?
Hoe maak je je kind sociaal weerbaar als je zelf nooit geleerd hebt sociaal te zijn?
Het gaat me in dit geval niet om het lijfelijke mishandelen, maar wel om de dingen die er voor zorgen dat het voor een klein kindje niet een veilige woonomgeving is. Wanneer moet je je zorgen maken?
Als een kind dusdanig verder achter haar moeder loopt en dus zo de drukke weg op kan hollen? Of juist wanneer elke vorm van sociale contacten verbroken worden, en men niet weet wat er achter de deuren gebeurt?

-

Manderijn schreef:Maar dat had jij zelf vroeger dus niet Parel?

Doordat mijn ouders vroeg gescheiden zijn, alles draaide om geld en macht, heb ik dat idd gemist. Mijn moeder deed haar best, maar kon het niet vol overgave. Materiaal, zoveel als ik had, kan ik haar wellicht niet geven, maar het belangrijkste op emotioneel vlak wel.

Of het helemaal de 'schuld' van mijn ouders is dat ik het tekort ben gekomen of het me gewoon niet herinner, betwijfel ik. Door een flink heftig pestverleden, en de nasleep ervan, zijn de leuke, fijne momenten meer dan overschaduwd. In het algemeen probeer ik haar te behandelen zoals ik ook behandeld had en zou willen worden.

@Floor, Ik vind het knap dat je erkent dat er dingen zijn die je moeilijk vind. In de situatie die ik in mijn hoofd heb is dit totaal niet het geval. Word alles ontkent en genegeerd, en dat is juist nog moeilijker wellicht. Denken dat je alles goed doet, terwijl het duidelijk is dat je kind er eigenlijk dus onder lijd.

Ik ben grotendeels opgevoed op een strenge manier met veel regels en weinig vrijheid, mijn vriend daarintegen geeft aan zichzelf te hebben opgevoed.
We hebben er voor gekozen dat we D willen opvoeden op de middenweg van onze beide opvoedingen, duidelijk met regels maar ook de nodige vrijheid.
We houden elkaar ook redelijk in balans, mijn vriend mij als ik doordraaf in mijn regels en ik mijn vriend als hij te makkelijk is met snoep, extra eten etc.

Jade schreef:Ik hoop dat mij dat gaat lukken! Ik ben doodsbang dat ik mijn kind een zelfde jeugd geef als die ik zelf heb gehad. Ik ben ook bang dat ik doorsla naar de andere kant. Dat ik mijn kind misschien teveel bij me hou, te streng zal zijn of overbezorgd.

Dat heb ik ook, gelukkig houden we elkaar redelijk in evenwicht.

-

Kon 2 kanten opgaan, geluukkig ben ik niet aan het kruis genageld om mijn mening Want het is niet mijn bedoeling iemand voor het hoofd te stoten. En ik wil ook niet zeggen dat 'het dan maar niet erg genoeg is' wat je zelf als kind ervaren hebt omdat je het zonder hulp anders doet.

@Mandarijn; lastig. Mijn posts niet quoten graag, maar ik zag het aan mijn neefje zn gedrag. En nog. Ik vond zijn gedrag zorgwekkend en ook hoe mijn zusje sprak over haar opvoeding, dingen die ze deed en toen had ik zelf nog geen kind.

@Floor; daarom ben ik in therapie gegaan (niet dat jij dat ook moet ofzo), maar omdat ik precies wist wat ik niet wilde en hoe het niet moest, maar geen idee had hoe dan wel. Ik heb ook gemerkt dat mensen die 'een fatsoenlijke' opvoeding genoten hebben helemaal niet stil staan bij veel dingen, waarvan ik juist niet wist hoe het moest.

*weg*. Heeft een groot verleden met al deze dingen, heeft in een paar jaar tijd alle contact verbroken met eigenlijk alles en iedereen. Familie, vrienden, kennissen en ook buren. Er zijn een groot aantal dingen waar uit blijkt dat er structureel dingen niet goed gaan, maar het is lastig om iets aan te geven zonder inderdaad dat vingertje dat zegt dat je het fout doet.
Zelf heb ik dus ook al een aantal jaren geen contact met hun, ook vanuit haar is dit voortgekomen.
Uiteindelijk blijkt dat haar zussen van hetzelfde last hebben, en dat ook in die gezinnen heel veel dingen mis gaan. En met mis gaan is alles nog licht uitgedrukt, maar ik kan niet alles hier neer zetten, dat zal begrijpelijk zijn.
Het is lastig af te wegen of er daadwerkelijk ingegrepen moet worden of niet. En hoewel ik deze dingen wel wil begrijpen, is het gewoon heel moeilijk voor te stellen waarom iemand geen hulp aan wil nemen.

@Supertalentje Maar ergens is het wel fijn dat jij een soort van controle hebt he, doordat je het kindje ook ziet. Wij zien geen van alles dit kindje. Ze komen nagenoeg de deur ook niet uit. Ook de buren zien ze weinig tot niet. Dus je hebt niks waar je duidelijk op kunt baseren of er iets gaande is ja of nee.

Manderijn schreef:@Floor, Ik vind het knap dat je erkent dat er dingen zijn die je moeilijk vind. In de situatie die ik in mijn hoofd heb is dit totaal niet het geval. Word alles ontkent en genegeerd, en dat is juist nog moeilijker wellicht. Denken dat je alles goed doet, terwijl het duidelijk is dat je kind er eigenlijk dus onder lijd.

Maar is ze/zijn ze er echt van overtuigd dat ze het goed doen of zeggen ze dat alleen maar? Schets de situatie eens.

Supertalentje schreef:

Manderijn schreef:@Floor, Ik vind het knap dat je erkent dat er dingen zijn die je moeilijk vind. In de situatie die ik in mijn hoofd heb is dit totaal niet het geval. Word alles ontkent en genegeerd, en dat is juist nog moeilijker wellicht. Denken dat je alles goed doet, terwijl het duidelijk is dat je kind er eigenlijk dus onder lijd.

Maar is ze/zijn ze er echt van overtuigd dat ze het goed doen of zeggen ze dat alleen maar? Schets de situatie eens.

Ja, dat is een lastige. Want dat weet ik dus niet, ergens denk ik dat in ieder geval mijn broertje moet weten dat het niet zo goed gaat zoals ze zeggen. Maar een plek om dit te ventileren heeft hij niet. Dus hoe hij er over denk weet niemand. Hij heeft (net als ik) wel een stabiele jeugd gehad, en zijn er nooit gekkigheden of bijzonderheden geweest.

Manderijn schreef:@Supertalentje Maar ergens is het wel fijn dat jij een soort van controle hebt he, doordat je het kindje ook ziet. Wij zien geen van alles dit kindje. Ze komen nagenoeg de deur ook niet uit. Ook de buren zien ze weinig tot niet. Dus je hebt niks waar je duidelijk op kunt baseren of er iets gaande is ja of nee.

Ik zie mijn neefje maar een paar keer per jaar, mijn zusje is een onmogelijk stuk vreten (sorry). De raad heeft ingegrepen, dus ik controleer niks, maar anderen gelukkig wel.

Maar wat is er dan precies wat nu knaagt? Misschien heeft zij er minder last van dan haar zussen? En je broer/de broer van je partner, is hij nog in beeld?