Handleiding cb bij slecht slapende kindjes?

Steep schreef:Ik krijg er altijd jeuk van als mensen zeggen dat kleine babietjes of kleine kinderen je misbruiken.. gadverdamme het zijn geen leugenachtige wezentjes die de wereld naar hun hand willen zetten..

Ja, vreselijk! Ook dat je geen oogcontact mag maken met je kind vind ik zo bizar!

Ik vond de manier van benaderen van het CB echt slecht!

Maar de methode werkte hier heel erg goed. Wij gingen er na 5 à 10 minuten heen om te troosten en herhaalden dit iedere keer weer.
We hebben al vanaf heel jong hele goede slapers. Onze kindjes moesten de dag ook wel eens verwerken en huilden dan wat voordat ze sliepen.
Ik heb het trouwens niet over hele kleine baby's hè en ik merkte wel duidelijk als er echt iets aan de hand was.

Oja en deze methode werkt niet voor ieder kind en elke ouder natuurlijk en is niet perse de oplossing voor alle slaapproblemen ;-).

studiebol schreef:Ik denk echt dat ik iets niet goed doe bij het CB.. ik heb dit soort gesprekken nooit. Nu slapen ze hier ook goed hoor, maar ik lees wel vaker dingen over gesprekken bij het CB ook nog nooit gehad.

Normaal heb ik dit soort gesprekken ook nooit op het cb. Ze zijn altijd heel aardig en vinden alles prima. Deze vrouw had ik ook nooit eerder gezien.

studiebol schreef:Ik denk echt dat ik iets niet goed doe bij het CB.. ik heb dit soort gesprekken nooit. Nu slapen ze hier ook goed hoor, maar ik lees wel vaker dingen over gesprekken bij het CB ook nog nooit gehad.

Mijn gedachte. Natuurlijk krijg ik wel eens tips die niet helemaal in mijn straatje passen, maar daarmee zijn ze niet gelijk belachelijk. Iedereen gaat nu eenmaal anders met opvoeding om. Vind eigenlijk ook wel dat mensen het cb in het algemeen wel heel erg afserveren. Hier hebben ze me bij mijn eerste heel erg gesteund en juist geholpen met mijn onzekerheden, me tips gegeven tegen de reflux etc. Bij de 2e ontdekten ze o.a. de heupdysplasie. Er worden dus ook veel goede dingen gedaan. Ik kan me dan ook niet voorstellen, dat je helemaal niet er naar toe gaat (mits je niet bij een andere arts loopt natuurlijk). De dingen die niet bij je passen, kun je toch gewoon naast je neerleggen, zonder dat gelijk als belachelijk te bestempelen? Maar goed dat is mijn mening.

OT: Hier werkte die methode bij beide kinderen wel. Nu hebben we 2 makkelijke slapers, die alleen huilen als er iets aan de hand is.

Luna schreef:

studiebol schreef:Ik denk echt dat ik iets niet goed doe bij het CB.. ik heb dit soort gesprekken nooit. Nu slapen ze hier ook goed hoor, maar ik lees wel vaker dingen over gesprekken bij het CB ook nog nooit gehad.

Mijn gedachte. Natuurlijk krijg ik wel eens tips die niet helemaal in mijn straatje passen, maar daarmee zijn ze niet gelijk belachelijk. Iedereen gaat nu eenmaal anders met opvoeding om. Vind eigenlijk ook wel dat mensen het cb in het algemeen wel heel erg afserveren. Hier hebben ze me bij mijn eerste heel erg gesteund en juist geholpen met mijn onzekerheden, me tips gegeven tegen de reflux etc. Bij de 2e ontdekten ze o.a. de heupdysplasie. Er worden dus ook veel goede dingen gedaan. Ik kan me dan ook niet voorstellen, dat je helemaal niet er naar toe gaat (mits je niet bij een andere arts loopt natuurlijk). De dingen die niet bij je passen, kun je toch gewoon naast je neerleggen, zonder dat gelijk als belachelijk te bestempelen? Maar goed dat is mijn mening.

OT: Hier werkte die methode bij beide kinderen wel. Nu hebben we 2 makkelijke slapers, die alleen huilen als er iets aan de hand is.

Ik vind het persoonlijk wel belachelijk dat zij mij, door wat ze zeggen en hoe ze dingen brengen/zeggen, het gevoel geven dat ik toch echt iets niet goed doe. Dat hun manier dé manier is en dat het dus mijn eigen schuld is dat ik een slecht-slapend-kind heb omdat ik hun adviezen niet op wil volgen. Ik heb nog nooit een advies gekregen waar ik iets aan had. Geen probleem, ik kan het algemeen goed naast me neerleggen. Maar het gevoel dat ze mij elke keer weer geven vind ik niet netjes.

Over het cb, ik heb ook nog nooit van dat soort gesprekken gehad omdat ik ja en amen zeg en er ondertussen het mijne van denk. N moet ik zeggen dat ze wel wat veranderd zijn sinds ik er met R kwam, en nu dus met N.
Maar ik ben echt allergisch voor die zogenaamde ontwikkelingslijnen daar. Je kind is niet meteen een Einstein wanneer ze verder zijn of weet ik wat als je kind volgens hun achterloopt. Ik kijk naar individuele kinderen en vind dat dat daar best wat meer mag nog.


Over het slapen, heb het in mijn topic over slapen al gezegd maar ook hier werkt dat 5 minutenritueel niet. We hebben nu, iemand zei dat hier, met R erover gehad dat ook papa en mama slaap nodig hebben om overdag leuke dingen te doen etc. Laten we hopen dat het werkt...ik ben zo toe aan een nacht met wat meer slaap.

Ik heb tot nu toe ook alleen positieve ervaring met het CB. Toen H. in het begin veel huilde, gaven ze tips. Ze zeiden dat het geen kwaad kon om haar even te laten huilen en af en toe naar haar toe te gaan, maar het was ook prima om je kindje niet te laten huilen en gelijk bij je te nemen. Je moet doen waar je je goed bij voelt, kreeg ik te horen.

Overigens was mijn dochter toen 8 weken oud, nu is ze bijna 1 en wordt nog steeds 3 keer wakker voor een voeding 's nachts. Dat weet het CB niet, omdat ze er nog niet naar gevraagd hebben. Volgende week moet ik weer heen, maar denk niet dat ze mijn standpunt niet respecteren. Dat voelt wel prettig.

Toen ik er helemaal doorheen zat met het slechte slapen van J moest ik ook naar het CB en maakte ik de 'fout' om dat dus tegen de wijkverpleegkundige te vertellen. Niet eens als vraag maar gewoon om even mijn hart te luchten. Ik kreeg meteen een formuliertje in mijn handen geduwd met "vanaf vanavond MOET je dit doen" en dat is dan maar oordopjes in moest doen en een wekker moest zetten. Want J was me aan het uittesten en ze moest maar leren wie er de baas is/was. En dat alles op zo'n vervelende belerend toontje. (het ging dus over die 5-10-15 minuten laten huilen methode). Ik heb toen even heel duidelijk gemaakt dat ten eerste J mijn kind is en ik dus niks MOET en ten tweede dat ik haar niet laat huilen omdat ik dat afschuwelijk vind en erin geloof dat dat niet goed is voor een kind. Dus dat ze me dat formulier wel kon geven maar dat ik het buiten in de eerste de beste vuilnisbak zou mikken dus dat ze het net zo goed hier kon houden... Daar kreeg ik een bitchy "dan moet je het zelf weten maar dit is het enige dat zal werken".
Sindsdien heeft ze nooit meer naar het slapen gevraagd en als de arts er wel naar vraagt zeg ik standaard 'goed' het stukje 'als ze bij ons in bed slaapt tenminste' laat ik dan maar achterwege

Bij een tweede kindje zou ik ook echt alleen maar voor de prikjes gaan. Ik ben zo klaar met dat CB.

Ik vond trouwens deze nog, vond het wel mooi:

Ik vind het wel apart hoe die 5-10 etc regeling hier nou afgeschilderd wordt alsof het mensonterend is.

Luce schreef:Ik vind het wel apart hoe die 5-10 etc regeling hier nou afgeschilderd wordt alsof het mensonterend is.

Waarom vind je dat apart?

Iedereen moet doen wat bij hem of haar goed voelt. Hier voelde laten huilen niet goed, dus dat hebben wij niet gedaan. Ik geloof dat het niet gezond is voor een baby om het te laten huilen.

Het wordt toch niet als iets mensonterend afgeschilderd, dat lees ik hier in ieder geval niet. Ik lees wel dat de meesten hier niks met die methode kunnen en het zelf niet willen voor hun kind. Ik zou het zelf ook nooit doen bij mijn kinderen, want het lijkt mij niet goed voor mijn kinderen, ik wil dat zij erop kunnen vertrouwen dat ik kom al ze me nodig hebben. Iemand anders ziet dit anders en zal hun kinderen wel laten huilen.

Luce schreef:Ik vind het wel apart hoe die 5-10 etc regeling hier nou afgeschilderd wordt alsof het mensonterend is.

Ik vind het niet mensonterend maar ik zie er ook niks goeds in. Ik vind dat mijn dochter moet weten dat wat er ook is, ik er altijd voor haar ben. Elke reden om te huilen is een goede reden, verdriet is verdriet en ik vind het niet aan mij om te beslissen wat wel en niet 'echt' genoeg is om op te reageren. Zeker hele jonge kinderen kunnen nog niet uitleggen waarom ze huilen en daarom vind ik dat je er altijd op moet reageren.

Naar mijn idee werkt de 5-10 minuten regeling uiteindelijk wel om het kind in slaap te krijgen maar het is voor mijn gevoel gewoon niet de juiste manier. Even een stukje quoten waarin duidelijk wordt uitgelegd waarom ik er zo over denk (ik kan het zelf niet zo goed verwoorden dus liever goed gejat dan slecht verzonnen zullen we maar zeggen )

Slaaptraining is elke variant waarbij de baby langzaam de aanwezigheid van de ouder leert ontwennen en in slaap valt zonder ander mens in de buurt. Dit leren baby's door middel van conditionering.
Van nature vallen weinig baby's graag in slaap zonder papa of mama. Een baby reageert instinctief op de afwezigheid van een ouder. De baby heeft als enig verdedigingsmiddel zijn loeiharde stem. Het gehuil gaat de meeste ouders door merg en been en dat is nu precies de bedoeling: zonder grote mensen is baby voor zijn gevoel in levensgevaar.

Een baby weet niet dat zijn knuffels veilig zijn en dat er geen wilde dieren rond zijn bedje sluipen. Wanneer er geen reactie komt op zijn gehuil gaat een baby in overlevingsmodus. Zijn gehui.l kost veel energie en kan de aandacht van roofdieren trekken. De baby stopt dan met huilen en trekt zich als het ware terug.

.....

Er zijn goede redenen om niet aan slaaptraining te doen. Allereerst wil je misschien geen aangeboren instinct van je baby afwennen. Voor veel ouders is dit een belangrijke overweging. Als je een baby leert niet op zichzelf te vertrouwen, welke gevolgen heeft dat dan voor de rest van zijn leven? Daarbij wil je waarschijnlijk dat je kind leert dat jij hem hoort en begrijpt. Zijn behoefte aan nabijheid is niet alleen logisch maar voor hem zelfs van levensbelang!

Baby's die gestopt zijn met huilen en in slaap zijn gevallen, blijken dagen later nog een verhoogd cortisolgehalte te hebben. Cortisol is het hormoon dat het lichaam produceert als het (langdurige) stress ervaart. Volgens sommige onderzoeken is een beetje stress voor een kind niet zo erg, maar te veel kan schadelijk zijn voor de ontwikkeling van de hersenen.

De hersenen van de baby leren door ervaring. Baby's die veel stress hebben in het eerste levensjaar, blijken ook later in het leven stressgevoeliger te zijn. De gebieden in de hersenen die het meest gestimuleerd zijn, ontwikkelen zich het sterkst. En nergens in het leven ontwikkelen de hersenen zich zo snel als dat eerste jaar van je baby.

(http://kiind.nl/articles/468/Eenalternatiefvoorslaaptrainingbijbabys.html)

Ik lees vaker dit soort argumenten en ik vind het vooral bangmakerij. Hoe vaak lees ik wel
niet dat moeders er door slaapgebrek aan onderdoor gaan? Dat moet wel kunnen? Ik kon overdag niet eens normaal functioneren. Als ik nu terugkijk naar die tijd vind ik het knap van mezelf dat ik bepaalde dingen nog kon doen.

Je mag je kind niet de tijd geven zelf in slaap te vallen, dat lijkt me dus ook niet eerlijk voor je kind. Kijk, dat je heel lang door gaat en je kind heel lang laat janken is het ene. Maar je kind even laten huilen en zelf de kans geven om in slaap te vallen is het andere.

Weet je wat ik merkte? Dat mijn jongste structuur nodig had. Door hem elke keer uit bed te halen als hij s'nachts huilde, zorgde ik juist niet voor structuur. Hij was overdag humeurig, jammerde veel. Sliep overdag ook echt beroerd, misschien 3 kwartier op een dag. Nu hij doorslaapt niet meer. Is hij zelfs een ontzettend vrolijke baby én slaapt hij overdag ook langer en beter. Bij mijn oudste idem dito.

Ik ben er wel een beetje vanaf gestapt dat het alleen maar helpt om je kind meteen uit bed te halen. Er zijn meerdere kanten aan het verhaal. En soms denk ik bij bepaalde mensen ook wel eens: joh, gun het je kind eens om zelf in slaap te vallen. Ik geloof er niet in dat het alleen ouderbehoefte is, ik denk ook dat gewenning mee speelt.

Daarom sliep dochter de eerste 11 maanden bij ons in bed. Dan hoefde ik haar ook niet uit een bed te halen.
En het is waar hoor. Het was echt super zwaar. Ik weet ook niet meer hoe ik normaal heb kunnen functioneren. Maar inmiddels ben ik die hele tijd "vergeten". Twee jaar slecht slapen op een heel mensen leven valt voor mij nog wel mee. Toen op dat moment niet, maar wel als ik er op terug kijk.
Ik sta er echt niet om te springen om dat straks allemaal weer mee te moeten maken, maar ik heb het er wel voor over. En dat is natuurlijk de keus die ieder voor zich moet maken. M'n man zei vorige week nog dat hij heel blij is dat we haar nooit in haar eentje hebben laten huilen. En dat ben ik met hem eens.

Ik snap wat jij vertelt ook Luce en ik denk ook dat er gewenning meespeelt. En het is ook maar net hoe je daar zelf mee om wilt gaan. Ik vind het niet erg als mijn kinderen eraan wennen dat er altijd iemand komt als ze huilen, dat wil ik juist. Als mijn kinderen 's nachts huilen komen ze gewoon bij ons in bed en zijn we allemaal blij. En elke keer uit bed halen als ze huilen doe ik ook niet meer, bij mijn zoon helpt het vaak al als we even over zijn rug aaien. Iemand anders kan zelf niet slapen als ze hun kind bij hen in bed leggen, dan snap ik als je ergens anders voor kiest.

Tja, ieder zo zijn manier. In bed halen hielp hier niks. Het was draaien, wakker blijven enzovoort. Ik probeer alleen maar duidelijk te maken dat het ene niet per definitie slecht is.

Liadan schreef:Ik snap wat jij vertelt ook Luce en ik denk ook dat er gewenning meespeelt. En het is ook maar net hoe je daar zelf mee om wilt gaan. Ik vind het niet erg als mijn kinderen eraan wennen dat er altijd iemand komt als ze huilen, dat wil ik juist. Als mijn kinderen 's nachts huilen komen ze gewoon bij ons in bed en zijn we allemaal blij. En elke keer uit bed halen als ze huilen doe ik ook niet meer, bij mijn zoon helpt het vaak al als we even over zijn rug aaien. Iemand anders kan zelf niet slapen als ze hun kind bij hen in bed leggen, dan snap ik als je ergens anders voor kiest.

Precies. Mijn jongste heeft echt een plek nodig die zo min mogelijk prikkels bevat. De omstandigheden moeten precies goed zijn, wil hij in slaap vallen. Ik ben blij dat we het zo aan hebben gepakt en hij ook.

Ik begrijp je gedachte goed, Luce. Ik liet N. ook soms een paar minuten jammeren en mopperen, om er vervolgens weer naartoe te gaan. Altijd met de woorden: "Probeer maar even zelf te slapen, ik kom over een paar minuten weer even bij je kijken." Na een paar minuten (2-3) ga ik weer naar haar toe, troost haar tot ze rustig is en dan probeerden we het opnieuw. Maar ik weet inmiddels dat het totaal geen zin heeft om haar meer dan een paar minuten te laten gaan. De CB methode is daar wel op gericht, dat voelt voor mij niet goed. Er is mij meerdere malen verteld dat als je ze laat huilen (dan heb ik het over meer dan 10 - 15 minuten) ze vanzelf wel doorkrijgen dat er toch niemand komt en ze maar beter kunnen gaan slapen. Ik vraag me dan af met welk gevoel mijn kind in slaap valt. Teleurstelling, omdat mama/papa er niet is? Verdriet, omdat hetgeen waarom ze huilen genegeerd wordt? Ik wil graag dat mijn kind tevreden in slaap valt, om haar zoveel rust te geven waar mogelijk is. Dat ze kan vertrouwen op het feit dat als er iets is wij er altijd voor haar zijn, dat ze zich niet alleen hoeft te voelen. In mijn ogen wek je dit gevoel bij een kind niet op door hem/haar maar een tijd lang te laten huilen in een donkere kamer en hem/haar op die manier een beetje aan zijn lot over te laten. Zo voelt het voor mij en dat voelt niet goed.

Luce schreef:Ik lees vaker dit soort argumenten en ik vind het vooral bangmakerij. Hoe vaak lees ik wel
niet dat moeders er door slaapgebrek aan onderdoor gaan? Dat moet wel kunnen? Ik kon overdag niet eens normaal functioneren. Als ik nu terugkijk naar die tijd vind ik het knap van mezelf dat ik bepaalde dingen nog kon doen.

Je mag je kind niet de tijd geven zelf in slaap te vallen, dat lijkt me dus ook niet eerlijk voor je kind. Kijk, dat je heel lang door gaat en je kind heel lang laat janken is het ene. Maar je kind even laten huilen en zelf de kans geven om in slaap te vallen is het andere.

Weet je wat ik merkte? Dat mijn jongste structuur nodig had. Door hem elke keer uit bed te halen als hij s'nachts huilde, zorgde ik juist niet voor structuur. Hij was overdag humeurig, jammerde veel. Sliep overdag ook echt beroerd, misschien 3 kwartier op een dag. Nu hij doorslaapt niet meer. Is hij zelfs een ontzettend vrolijke baby én slaapt hij overdag ook langer en beter. Bij mijn oudste idem dito.

Ik ben er wel een beetje vanaf gestapt dat het alleen maar helpt om je kind meteen uit bed te halen. Er zijn meerdere kanten aan het verhaal. En soms denk ik bij bepaalde mensen ook wel eens: joh, gun het je kind eens om zelf in slaap te vallen. Ik geloof er niet in dat het alleen ouderbehoefte is, ik denk ook dat gewenning mee speelt.

Ik zeg ook niet dat je je kind meteen uit bed moet halen als het huilt maar ik laat J nooit alleen huilen. Erbij zijn en laten merken dat er voor ze bent vind ik heel belangrijk en dan hoef je ze echt niet per se uit bed te halen. J mag gerust huilen om haar dag te verwerken (of hoe je het wilt noemen) maar dan wil ik er wel bij zijn. En dan niet om haar te troosten maar om haar niet alleen te laten zijn. Ik geloof er gewoon echt niet in dat het 'goed' is om een kind alleen in bed te laten huilen om het de kans te geven in slaap te vallen.

Maar gelukkig mag iedereen zelf beslissen hoe ze dit aanpakken bij hun kind(eren)

Fiwen, zo denk ik er inderdaad ook over. Wij hebben ook vaak genoeg naast dochter haar bed gezeten terwijl ze aan het huilen was. Gewoon om er voor haar te zijn.

Ik denk dat je gewoon uit moet kijken dat je indirect ouders als slechte ouders gaat bestempelen. Wat voor het ene kind werkt, werkt niet voor het andere. Samen slapen en mijn jongste elke keer uit bed halen enz helpt niet. Hij wordt dan weer geprikkeld en kan dus weer niet in slaap vallen. Bij een ander werkt het wel. Prima. Maar probeer verder te kijken dan alleen jouw manier.

Mijn jongste krijgt tegenwoordig trouwens de fles in bed. Daar wordt hij rustig van en zuigen werkt slaapverwekkend bij hem. Dat doe ik overdag dus ook zo. Als hij moe is, krijgt hij zijn fles. En zo valt hij ontspannen in slaap. Misschien een tip voor anderen.

Hoe hebben jullie het precies gedaan dan Luce? Met de echte CB-slaaptraining?

Overigens vraag ik dit uiteraard niet om te oordelen. Ik begrijp je punt heel goed hoor. Ik hoop dan ook niet dat ik met mijn eerdere posts andere ouders afgestempeld heb als 'slechte ouders', omdat dat totaal niet mijn bedoeling en gedachte is.

Ik wil echt niet zeggen dat iemand een slechte ouder is als ze hun kind(eren) laten huilen, ik zeg alleen dat ik niks 'goeds' zie in die methode, dat is wat anders. En ik weet uit ervaring ook hoe moeilijk het is om je kind op een andere manier op te voeden dan wat gebruikelijk is dus ik snap ook dat heel veel ouders hun kind laten huilen in bed omdat dat nou eenmaal 'gebruikelijk' is en door de omgeving als normaal wordt gezien.
En daarom probeer ik ook goed uit te leggen waarom wij er voor gekozen hebben het anders te doen, en als iemand vraagt hoe wij het doen geef ik ook altijd uitgebreid antwoord. Niet om 'kijk mij eens geweldig zijn' rol te spelen maar om oprecht te helpen en een andere (wat meer ongebruikelijke) mogelijkheid te laten zien waar veel (nieuwe) ouders in eerste instantie niet aan zouden denken. Want als je gaat googlen vind je bijna niks anders dan 'laat maar huilen'.

En natuurlijk moet iedereen doen wat goed voelt en waarvan zij denkt dat het de juiste methode voor een kind is, ik ga er helemaal vanuit dat jij het beste weet wat goed is voor je kinderen. Maar dat neemt niet weg dat ik mijn mening mag geven over dit onderwerp (en dat ligt wat gevoelig bij mij omdat ik mezelf al 2,5 jaar moet verdedigen bij mijn schoonfamilie)

Edit: ik bedoel niet dat jij (Luce) niet weet dat er alternatieven zijn hoor, ik bedoel het meer in het algemeen in mijn omgeving.