Waarom een kind? Of waarom niet?

Hey dames,

Ik heb al wel eens eerder een topic over dit onderwerp geopend, en het is iets wat nog steeds erg speelt. Wel of geen kinderen. Man en ik zijn er nog niet uit en ik vind het heel moeilijk allemaal. Ben er veel te veel mee bezig merk ik. Vroeger had ik wel altijd het idee dat ik kinderen wilde. Sinds een aantal jaar is dat echter veranderd. Van ja we willen het wel, naar nee absoluut niet, naar misschien ik weet het niet enz. enz. In mijn omgeving is nu een heuse babyboom gaande, wat er voor zorgt dat ik er nog meer over nadenk.

Daarom de volgende vragen aan jullie: waarom heb je gekozen om kinderen te krijgen? Hoe ging het proces voorafgaand aan die beslissing? Wat zou je missen, of wat zou je erg vinden als je geen kinderen zou hebben? Wat zijn voor jou de voordelen, de bonussen het mooie aan het ouderschap? Kortom; probeer me maar eens te overtuigen, haha.

En ook natuurlijk voor de (bewuste) niet moeders: waarom wil je geen kinderen? Hoe heb je die beslissing gevormd? Stel dat je nu toch zwanger raakt, waar zou je dan mee zitten?


Ik hoop dat jullie me een beetje een beeld kunnen geven van hoe het voor jou is om wel/geen kinderen te hebben. En hoe je tot die keuze gekomen bent. Wie weet helpt het mij in m'n 'innerlijke conflict'.

Ja, waarom? Het is een buikgevoel denk ik. Ik zag andere mama's om me heen, en dan dacht ik: dat wil ik ook! Het leek me ook zo mooi om leven door te geven, op te voeden en te zien opgroeien, en ik was benieuwd hoe een kind van mij zou zijn. Ik heb nooit spijt gehad van mijn keuze. Ik vind mijn zoon het mooiste kind dat er is, ik geniet met volle teugen van hem en ik kan me niet meer voorstellen dat hij er ooit niet was. Natuurlijk zijn er momenten dat je hem wel achter het behang wilt plakken, en soms ben ik ook hard toe aan even tijd voor mezelf maar ik zou hem niet meer willen missen. Het is zo bijzonder!

Tsja, persoonlijk ben ik van mening dat als je echt overtuigd moet worden, je blijkbaar (nog) niet aan kinderen toe bent. Ik kan me voorstellen dat rationele overwegingen iemand met een heftige kinderwens tegenhouden om er voor te gaan, maar niet andersom. Dus dat het van jou niet zo nodig hoeft, maar dat je redenen gaat bedenken waarom je het toch zou doen... M.i. is DE reden om aan kinderen beginnen namelijk dat je ze dolgraag wil, dat je er echt naar verlangt.

Ja, dat buikgevoel begrijp ik, dat is nu precies wat ik nu mis, haha. Maar jij vind het dus fijn om 'nageslacht' te hebben en iemand groot te brengen, op te voeden?

Lonely Goatherd schreef:Tsja, persoonlijk ben ik van mening dat als je echt overtuigd moet worden, je blijkbaar (nog) niet aan kinderen toe bent. Ik kan me voorstellen dat rationele overwegingen iemand met een heftige kinderwens tegenhouden om er voor te gaan, maar niet andersom. Dus dat het van jou niet zo nodig hoeft, maar dat je redenen gaat bedenken waarom je het toch zou doen... M.i. is DE reden om aan kinderen beginnen namelijk dat je ze dolgraag wil, dat je er echt naar verlangt.

Helemaal mee eens. We doen het dus ook nog niet. Maar ik ben erg rationeel ingesteld en vraag altijd meningen wanneer ik een keuze moet maken. Niet dat ik mijn keuze daar dan op baseer, maar het kan nieuwe invalshoeken geven om over na te denken. Dat verlangen mis ik nu dus, maar ik zit ook veel met praktische dingen in mijn hoofd. Vandaar mijn vraag.

Edit: overigens is het 'overtuigen' natuurlijk met een knipoog. Ik hoop gewoon hele passionele verhalen te horen

Ik denk dat als je dat gevoel nog niet hebt je wel honderd redenen van andere kan horen maar het gevoel moet er zijn. Ik heb die wens al vanaf kleins af aan om moeder te worden, toen ik klaar was met studeren, een baan had en verder alles voor elkaar, was dit een logische stap.

*Lookie* schreef:Ja, waarom? Het is een buikgevoel denk ik. Ik zag andere mama's om me heen, en dan dacht ik: dat wil ik ook! Het leek me ook zo mooi om leven door te geven, op te voeden en te zien opgroeien, en ik was benieuwd hoe een kind van mij zou zijn. Ik heb nooit spijt gehad van mijn keuze. Ik vind mijn zoon het mooiste kind dat er is, ik geniet met volle teugen van hem en ik kan me niet meer voorstellen dat hij er ooit niet was. Natuurlijk zijn er momenten dat je hem wel achter het behang wilt plakken, en soms ben ik ook hard toe aan even tijd voor mezelf maar ik zou hem niet meer willen missen. Het is zo bijzonder!

Dit had ik kunnen schrijven.

Wij hebben jarenlang geroepen geen kinderen te willen: we waren erg gehecht aan onze vrijheid en konden ons niet voorstellen ons hele leven in te richten op kinderen. Tot vier jaar geleden, toen kregen we zoiets van, een kindje is toch wel erg bijzonder. Het begon ons steeds meer aan te staan een kindje te krijgen, te verzorgen, liefde te geven en te krijgen, een gezin te vormen. Gaandeweg ging het idee meer leven en uiteindelijk besloten we er toch voor te gaan. Inderdaad dat 'buikgevoel' wat hier al eerder genoemd wordt. Een kindje is iets van jezelf, iets bijzonders. Al vanaf dag één is J. volledig onderdeel van ons gezin en is het alsof ze er altijd al geweest is. Het klopt gewoon. Zij geeft ons zo veel voldoening, liefde. Ik vind het geweldig om spontaan twee armpjes om mijn nek te krijgen die mij komen knuffelen. Het kushandje als ik even weg moet. Het enthousiasme als ik weer thuis kom. De dankbaarheid als ze iets lekkers krijgt en de stralende ogen die me soms om niks aan kunnen kijken. Heerlijk, ik zou niet meer anders willen.

Leuk om te lezen Jasmine! Ik denk dat wij uiteindelijk ook zullen omslaan (is al een beetje aan de gang, vandaar de twijfel) maar er nu gewoon nog niet klaar voor zij. Een 'echt' gezin vormen vind ik een heel fijn idee. Maar de praktische bezwaren staan me nu nog zo tegen. Mag ik vragen hoe oud je bent?

Ik ben nu 31.

Die twijfel is denk ik normaal hoor. Niet iedereen heeft het oermoedergevoel in zich, bij mij moest het ook groeien. Tot wij op een gegeven moment samen gedaan hadden wat we wilden doen, waren we er klaar voor en kon dat gevoel ook gaan leven. Vanaf toen ging alles vrij snel. In januari 2009 besloten we er voor te gaan, maar had toen net een nieuwe prikpil laten zetten. We woonden toen al in een eengezinswoning in een kindvriendelijke buurt, hadden ruimte genoeg en ook qua werk zaten we goed genoeg. De bedoeling was toch dat ik thuis zou blijven en mijn man had een vast contract, dus ook op dat gebied was er niks wat ons tegenhield. In maart 2009 wisten we zeker dat we er voor wilden gaan, dus toen geen nieuwe pil meer laten zetten. Januari 2010 was ik zwanger.

Welke praktische bezwaren bedoel je precies?

Tja, dat gevoel is er of niet. Er valt niks te overtuigen. Je voelt het of je voelt het niet.

Ik weet eigenlijk niet eens op welke leeftijd ik dacht 'Ja, wil moeder worden!', ik denk dat ik dat al wil vanaf het moment dat ik begreep dat ik een meisje ben en eventueel de kans zou hebben om moeder te worden haha. Ik ben trouwens ook best een jonge moeder ( bijna 25) , en dat heeft er denk ik ook wel mee te maken dat ik het al zo jong voelde, dat ik ooit moeder zou willen worden. Het is inderdaad een niet te omschrijven gevoel. Het is zo mooi, een kindje dat van je partner en jou samen is. Een kindje die jij samen met jou partner gedeeltelijk kan vormen tot een ( hopelijk) goed mens. Nouja zoals je leest, kan ik het gewoon niet zo goed verwoorden, maar ik kan me echt geen leven voorstellen zonder kinderen. Voor mij zou het persoonlijk zonder kinderen ook niet als gezin voelen.

Natuurlijk kan ik me ook bezwaren bedenken; Je moet best wat inleveren qua geld ( minder gaan werken, kinderopvang kosten, kleding, extra eten etc.) , je kunt niet meer gaan en staan waar je wil, je bent gewoon niet meer alleen verantwoordelijk voor jezelf, maar ook voor zo'n klein frummeltje. Wat ik zelf het 'moeilijkste' vind , is dat je kwetsbaarder wordt. Het is een mensje waar je zoveel van houdt , maar waarbij je wel de kans loopt dat je hem/haar kwijt raakt. Nouja dit laatste kan ik niet zo goed verwoorden, hopelijk begrijp je wat ik bedoel

Begrijp heel goed wat je bedoeld Star007! Dat is dus ook iets waar ik over nadenk, als ik een kind zou krijgen wordt je eigen leven meer waard (in de zin dat het nóg erger zou zijn als je neerstort met een vliegtuig) en wordt je kwetsbaarder en misschien ook angstiger en bezorgder omdat je iets hebt in je leven wat je meer waard is dan je eigen leven. Vind dat best pittig.

Jasmine; praktische bezwaren zijn inderdaad geld, werk, opvang, maar ook dingen als vakanties. We willen eigenlijk nog wel verre reizen maken bijvoorbeeld. In principe zou het zo kunnen hoor, financieel enzo, maar ik zou toch graag alles nog wat meer op orde hebben. En ik zou ook graag het grootste deel van de week thuis zijn als ik kinderen zou hebben, maar of dat financieel dan weer haalbaar is...

Blue flower schreef:

*Lookie* schreef:Ja, waarom? Het is een buikgevoel denk ik. Ik zag andere mama's om me heen, en dan dacht ik: dat wil ik ook! Het leek me ook zo mooi om leven door te geven, op te voeden en te zien opgroeien, en ik was benieuwd hoe een kind van mij zou zijn. Ik heb nooit spijt gehad van mijn keuze. Ik vind mijn zoon het mooiste kind dat er is, ik geniet met volle teugen van hem en ik kan me niet meer voorstellen dat hij er ooit niet was. Natuurlijk zijn er momenten dat je hem wel achter het behang wilt plakken, en soms ben ik ook hard toe aan even tijd voor mezelf maar ik zou hem niet meer willen missen. Het is zo bijzonder!

Dit had ik kunnen schrijven.

Hetzelfde geldt voor mij :-)

Ik wist op jonge leeftijd al dat ik heel erg graag een kindje wilde. Nog voordat ik een serieuze relatie kreeg zeg maar. Het was gewoon een gevoel en het leek me fantastisch om laten een mini-me te hebben die ik vanalles kon leren en al m'n liefde kon geven.

Ik heb nooit moedergevoelens gehad. Heb nooit naar kinderen verlangd. Ik ben al een eind op weg naar de 35 en ik heb nog steeds geen kinderwens. Gelukkig denkt mijn partner er net zo over.

Al mijn vrienden hebben nu inmiddels wel een of meerdere kinderen en ik vind het harstikke leuk, die schattige baby'tjes, maar die maken geen speciaal gevoel in mij wakker. Ik vind het prima als ik na een paar uur weer lekker naar huis kan gaan en dat 'gekrijs' (sorry!) achter me kan laten..