Opvoeden icm je partner en omgeving

Vanavond waren hier vrienden op bezoek en hebben we weer oververhitte discussies gevoerd over de manier van opvoeden.
Eigenlijk is de manier van opvoeden ook bijna continue een probleem tussen mijn partner en mij. Hij ziet de zaken heel anders dan ik, hij vindt andere dingen belangrijk, hij vindt veel dingen van mij vreemd en raar en andersom vind ik dat hij niet genoeg nadenkt over het opvoeden en niet kijkt naar de individuele behoeften van de kinderen. Ik ben sinds J.ulian zijn geboorte altijd thuis geweest bij de kinderen, waardoor we met zijn drieën behoorlijk ingespeeld zijn op elkaar.
Ik ben in het algemeen vrij gemakkelijk. Er mag hier veel(van mij), ik vind het belangrijk dat ze zich kunnen ontplooïen op een manier die ze zelf fijn vinden, zelf kunnen leren van hun fouten en zelf kunnen leren inschatten en inzien wat wel en niet kan.
Mijn vriend is echter van de regels, wij zijn de baas en de kinderen horen te luisteren, direct ingrijpen bij een meningsverschil tussen de kinderen en gedrag graag volgens de etiquette(zijn normen en waarden)
Misschien is dat het probleem, onze normen en waarden liggen eigenlijk zo ver uit elkaar. We waren jong toen ik zwanger raakte van C.eline. Ook nog niet echt lang bij elkaar en sinds C.eline haar geboorte zie ik zoveel verschillen, die de laatste jaren steeds groter worden.
Hij is al twee keer vertrokken, om vervolgens weer terug te keren. Hij houdt ontzettend veel van de kinderen, maar ziet naar mijn idee niet echt wat ze echt nodig zijn. Terwijl hij andersom dus vindt dat ik ze veel te vrij laat.
Ik weet gewoon niet meer hoe wij dichter bij elkaar moeten komen binnen de opvoeding. Het zorgt gewoon voor steeds meer problemen. Praten hebben we al zo vaak gedaan, het gaat dan een tijdje beter, maar op één lijn komen we gewoon niet, waarna het weer wegzakt tot een dieptepunt.

En dan vanavond, een gezellige avond met vrienden, die redelijk op dezelfde manier in de opvoeding staan dan mijn vriend. Dat mag, natuurlijk, dat ik mijn keuzes constant moet verantwoorden en uitleggen, vind ik ook niet erg, maar het heeft gewoon even een nare bijsmaak gegeven. Dat merk ik wel vaker met mensen in onze omgeving. Ik denk over veel dingen toch anders, dan veel mensen in mijn omgeving. Dat geeft niets, normaal wil ik daar ook graag over in discussie, ik bedoel, ik doe ook niet alles perfect en wil graag dingen anders doen, als ik er door middel van discussies achter kom, dat ik bepaalde dingen toch misschien beter anders aan kan pakken, maar ik krijg toch vaak het gevoel dat mensen mij niet in mijn waarde laten hierin. Misschien is dit gevoel onterecht en voelt dit zo, omdat de opvoeding tussen mijn vriend en mij zo'n gevoelig punt is en hij tijdens discussies met andere mensen, me duidelijk laat weten, dat ik het dus (volgens hun standaard) inderdaad niet goed doe.
Toch vind ik nog steeds dat ik het wel goed doe als moeder. De kinderen zijn vrolijk, sociaal, behulpzaam, luisteren bij andere mensen goed, zitten lekker in hun vel.

Het is volgens mij een heel verwarrend verhaal geworden, het voelt voor mij ook zo verwarrend. En waarschijnlijk voor mijn vriend ook, ik voel me met de kinderen zo´n drie-eenheid, waardoor ik mijn vriend af en toe als indringer zie, omdat hij het op het moment dat hij thuis komt, opeens heel anders wil gaan aanpakken.
Ik weet eigenlijk ook niet wat ik hiermee wil, herkent iemand het misschien? Hoe ben jij hier mee omgegaan, of ga je hier mee om?

Natuurlijk is het fijn en ook belangrijk dat jullie op één lijn liggen qua opvoeding, maar als dat nou écht niet lukt: hoe reageren de kinderen op twee opvoedstijlen in één huis? Ik bedoel, moet het echt een probleem zijn? Vaak weten kinderen feilloos wie welke regels hanteert. Mijn vader was ook altijd vele malen strenger dan mijn moeder en dat botste eigenlijk zelden, ook niet van mijn broertje en mij uit, trouwens. Maar laat ik wel voorop stellen dat één lijn in de opvoeding inderdaad het meest wenselijke is, maargoed, als dat een eeuwig discussiepunt blijft kun je proberen de teugels te laten vieren. Als dan werkt, dan maar liever zo, dan een eeuwige strijd leveren. Natuurlijk is goed overleg dan alsnog wel belangrijk.

Lennox schreef:Natuurlijk is het fijn en ook belangrijk dat jullie op één lijn liggen qua opvoeding, maar als dat nou écht niet lukt: hoe reageren de kinderen op twee opvoedstijlen in één huis? Ik bedoel, moet het echt een probleem zijn? Vaak weten kinderen feilloos wie welke regels hanteert. Mijn vader was ook altijd vele malen strenger dan mijn moeder en dat botste eigenlijk zelden, ook niet van mijn broertje en mij uit, trouwens. Maar laat ik wel voorop stellen dat één lijn in de opvoeding inderdaad het meest wenselijke is, maargoed, als dat een eeuwig discussiepunt blijft kun je proberen de teugels te laten vieren. Als dan werkt, dan maar liever zo, dan een eeuwige strijd leveren. Natuurlijk is goed overleg dan alsnog wel belangrijk.

Ik merk aan de kinderen inderdaad niet dat ze het vervelend, verwarrend vinden. Alhoewel ze wel allebei sterk naar mij toe trekken, dit kan natuurlijk ook gewoon komen door het feit, dat ik er letterlijk altijd voor ze ben.
Vanuit deze kant heb ik het eigenlijk nog niet bekeken, voor de kinderen werkt het inderdaad best goed op deze manier en dat is natuurlijk erg belangrijk.

Toch is het voor ons als partners wel lastig. Ik kan bijna geen enkel punt verzinnen waarin we het wel met elkaar eens zijn, ook praktisch gezien niet.
*Wel of niet bij ons in bed slapen
*Een christelijke school of openbaar onderwijs
*Bord leeg moeten eten, of niet
*Laten huilen
*Periode van borstvoeding.
En ik kan nog wel even verder gaan.

Het voelt voor mij vaak best eenzaam, omdat ik voor mijn gevoel altijd moet vechten, in plaats van dat het gewoon vanzelf gaat. Voor hem zal dit ook zo zijn.
Ik snap echt dat elke ouder compromissen moet sluiten met zijn of haar partner, maar wij moeten het altijd, waarbij het vaak weer eerst op ruzie uitdraait, omdat ik volgens hem altijd mijn zin wil doordrammen(is af en toe ook wel een beetje zo) en hij mij mateloos irriteert, omdat ik vind dat hij niet kijkt naar wat het beste is voor de kinderen, maar wat het beste is voor hem persoonlijk.

Wat moet jij je soms een eenling voelen. Maar ik lees in je verhaal niet hele rare dingen over jouw manier van opvoeden. Ik snap dan ook niet dat je je steeds moet verantwoorden.

Bij ons is het een beetje eenzelfde situatie. Vriend is echt een stuk 'strenger', heeft een korter lontje en is heel stellig omtrent het slapen. N. kan en mag bij mij veel, maar vriend vind ik dat ik haar telkens haar zin geef. Zelf zie ik dit zo niet en blijf me over veel dingen verantwoorden en verdedigen, ook tegenover anderen in onze omgeving. Erg frustrerend soms, omdat ze mij en de gedachtengang eromheen gewoon niet (willen) begrijpen. Ik laat mijn vriend z'n gang gaan, hij doet dingen op zijn eigen manier. Hij kan mij bepaalde dingen niet opdringen, ik hem ook niet. Wel merk ik dat N. veel meer naar mij toe trekt en dat papa niet veel goed kan doen.

Mijn man en ik hanteren ook een andere opvoeding. We zijn het zelden met elkaar eens. Ik snap veel van zijn ideeen niet (die hij omschrijft als 'zo hoort het'). Voel me inderdaad ook vaak eenzaam.
Op dit moment is het bedritueel altijd het verwardste geweest voor onze zoon. Nu hebben we daar samen een beetje een weg in gevonden in de hoop dat het het duidelijkste is.
Ik denk dat het later niet erg is dat we verschillende 'regels' hebben of verschillend reageren op situaties. Mijn ouders waren/zijn ook heel verschillend, ik wist prima wat ik echt niet kon maken bij mijn moeder (wat bij mijn vader niet zo erg was geweest).

Nu kom ik vast nieuwsgierig over, maar wat doet jouw man dan 'omdat het zo hoort'?

Hier hebben we exact dezelfde situatie als die jij omschrijft. Ik ben ook wat losser met de kinderen en mijn oudste dochter mag best wat dingen zelf bepalen en haar eigen mening uitspreken (binnen bepaalde grenzen uiteraard). Mijn vriend vindt dat zijn wil wet is en geeft heel vaak alleen aan de kinderen aan wat er niet mag. Dus steeds corrigeren en niet bijvoorbeeld een alternatief aanbieden of eens vragen waarom ze dat nou eigenlijk doet. Vooral bij mijn oudste dochter roept dat veel frustratie op, als ik thuis ben geweest met haar hebben we een gezellig rustige dag samen maar meestal is ze binnen vijf minuten na binnenkomst van mijn vriend in tranen.

Ik geloof ook niet dat we daarin nader tot elkaar gaan komen, mijn vriend snapt gewoon niet waarom hij het zo zou doen als ik en dat is andersom eigenlijk precies hetzelfde.

Eigenlijk dus vooral herkenning maar weinig tips voor je .

Wat naar zeg!! Dat dit elke keer weer opspeelt. En logisch ook, want het speelt alle dagen natuurlijk. Wat rot dat er dan vrienden langs komen die zich er dan eigenlijk ook een beetje mee gaan bemoeien. Lijkt me helemaal geen fijn gevoel. Hebben jullie er weleens aan gedacht om er met een "deskundig" iemand over te praten. Die jullie mogelijk wat meer naar een middenweg zouden kunnen sturen? Die persoon staat er helemaal buiten, dus die trekt niet zomaar een partij. Volgens mij zit er in het triple p / positief opvoeden ook een sheet over samen opvoeden. Maar weet het even niet meer zeker.