Medische missers/wanpraktijken

Wat een ernstige verhalen lees ik hier

Gelukkig heb ik niks meegemaakt. Het enige wat ik heel erg vond is tot 4x toe naar de huisarts gaan voor mn dochter die steeds zieker werd en hoge koorts. Ik was overtuigd van een pneumonie maar nee er was echt niks te horen. Na de 4e keer eindelijk een foto en ja hoor een flinke ook nog. Zo sneu mn meisje was zo ziek. Overigs was het tot 3x toe bij een huisarts in opleiding.

J is afgelopen sept van de trap gevallen. Net 2 jaar en haar arm gebroken. Na 3 weken gips weer nasr het ziekenhuis want het mocht eraf. Ze was echter moe en huilde toen we binnen kwamen wat de arts assistentes duidelijk irriteerde. Ze zaagden het gips er hup rats af (J nog meer van streek) en ik mocht gasn. Mij viel echter meteen op dat er een knik in haar arm zat wat ik ook benoemde. Maar ik werd afgewimpeld dat ze haar arm bewoog dus alles was goed, die knik groeit er wel weeruit.

Ik heb die dag nog een x gebeld omdat het me niet lekker zat maar kreeg hetzelfde verhaal van dezelfde mevrouw.

Na een week weer gebeld en toen pas mocht ik heen voor verder onderzoek en werd e een een foto gemaakt. En ja hoor, ellepijp was scheef gegroeid. Weer een week later naar de chirurg die niks meer kon want inmiddels was het vast gegroeid. afgelopen week bij de kinderorthopeed geweest in het vu. Door het scheef groeien heeft ze functieverlies en kan haar onderarm niet volledig draaien (haar hand kan ze bijv niet ophouden om iets aan te nemen)

Zowel de chirurg als de kinderorthopeed gaven aan dat dit bij het gips afhalen hadden ze dit moeten opmerken. Helemaal omdat ik het zelf wel zag en benoemde!

Gelukkig is ze jong en kan haar groei nog veel corrigeren, dus we blijven onder controle van het vu.

Niets vergeleken met wat andere hebben maar voor mij wel vervelend. Ik heb m'n enkel gebroken toen ik 13 was. Ze hebben toen mijn enkel half in het gips gedaan omdat ik er misschien nog aan geopereerd moest worden. Ik bleef maar zeggen dat het op mijn hiel veel te strak zat en dat het heel zeer deed. Ik moest in het ziekenhuis blijven en heel de nacht heb ik niet geslapen van de pijn aan mijn hiel. In de ochtend heb ik gesmeekt aan de verpleging of ze het eraf konden halen. Dat deden ze niet.
Toen ben ik zelf aan de gang geweest om het eraf te krijgen en toen kwam de arts binnen. Die heeft het er af gehaald en er zat een bloedblaar ter grote van een mandarijn over heel mijn hiel.
De pijn was snel weg maar het is wild vlees gebleven en heb nu dus 2 verschillende schoenmaten. Wat erg vervelend is.

Waarom denken artsen echt alles te weten?
Is het serieus zo moeilijk om zo nu en dan eens naar een patient te luisteren?
Is dat het gevoel van macht hebben ofzo? Of alles graag volgens het boekje doen want zo is het, zo moet het en dan is het allemaal prima?

Wat een nare verhalen hier allemaal.

Toen ik voor de 3e keer opgenomen werd voor de Crohn kreeg ik allemaal gezonde dingen voorgeschreven. Vooral veel aardappelen, mager vlees en groente.
Hoevaak ik wel niet gezegd heb dat dat niet werkte en ik dan bleef overgeven... Waardoor ik weer geen pillen kon slikken en dus ook niet naar huis mocht. Na een week had ik ze zover dat ik vette hap kreeg, na anderhalve dag was het overgeven een stuk minder, ik kreeg mijn medicijnen in pilvorm en met 4 dagen was ik weer thuis. De opname daarna precies hetzelfde verhaal terwijl het notabene in mijn dossier stond!! Weer een week voor noppes in het ZH gelegen.

Mamsie schreef:Niets vergeleken met wat andere hebben maar voor mij wel vervelend. Ik heb m'n enkel gebroken toen ik 13 was. Ze hebben toen mijn enkel half in het gips gedaan omdat ik er misschien nog aan geopereerd moest worden. Ik bleef maar zeggen dat het op mijn hiel veel te strak zat en dat het heel zeer deed. Ik moest in het ziekenhuis blijven en heel de nacht heb ik niet geslapen van de pijn aan mijn hiel. In de ochtend heb ik gesmeekt aan de verpleging of ze het eraf konden halen. Dat deden ze niet.
Toen ben ik zelf aan de gang geweest om het eraf te krijgen en toen kwam de arts binnen. Die heeft het er af gehaald en er zat een bloedblaar ter grote van een mandarijn over heel mijn hiel.
De pijn was snel weg maar het is wild vlees gebleven en heb nu dus 2 verschillende schoenmaten. Wat erg vervelend is.

Hoe doe je dat met schoenen kopen? Klinkt wel erg kut.

ah pippi wat sneu allemaal.
En meerdere verhalen, vooral de mensen die aan zo'n misser overlijden. Erg dat dit allemaal nog gebeurd.

Muurvlindertje schreef:

Mamsie schreef:Niets vergeleken met wat andere hebben maar voor mij wel vervelend. Ik heb m'n enkel gebroken toen ik 13 was. Ze hebben toen mijn enkel half in het gips gedaan omdat ik er misschien nog aan geopereerd moest worden. Ik bleef maar zeggen dat het op mijn hiel veel te strak zat en dat het heel zeer deed. Ik moest in het ziekenhuis blijven en heel de nacht heb ik niet geslapen van de pijn aan mijn hiel. In de ochtend heb ik gesmeekt aan de verpleging of ze het eraf konden halen. Dat deden ze niet.
Toen ben ik zelf aan de gang geweest om het eraf te krijgen en toen kwam de arts binnen. Die heeft het er af gehaald en er zat een bloedblaar ter grote van een mandarijn over heel mijn hiel.
De pijn was snel weg maar het is wild vlees gebleven en heb nu dus 2 verschillende schoenmaten. Wat erg vervelend is.

Hoe doe je dat met schoenen kopen? Klinkt wel erg kut.

Heel veel schoenen moet ik laten staan omdat het niet goed zit. Ik koop de grotere maat en probeer of de andere dan goed zit met een zooltje. Als ik geluk heb zit het goed. Daarnaast baal ik wel dat ik nu 41 moet kopen (had dus al maat 40 van mezelf) en ik ben maar 1,68. Ik kan veel laarzen etc niet aan omdat ze te wijd of te hoog zijn.

Ohja en na mijn laatste zwangerschap kan ik ook niet goed meer op hakken lopen. Schoenen kopen is voor mij echt drama!

Over medische slordigheden kan ik inmiddels aardig meepraten. Het is gelukkig allemaal niet heel ernstig, maar wel vervelend en tijdrovend.

- Mijn vader is overleden aan kanker. Voordat het ontdekt werd, was hij al meerdere malen met vage klachten bij de huisarts geweest. De huisarts weet die klachten in het begin aan bijwerkingen van nieuwe medicijnen. Na een paar maanden geloofde hij daar niet meer in en toen is mijn vader doorgestuurd. Diagnose kanker, zijn hele long zat onder de kwaadaardige cellen. Een paar dagen na de diagnose kregen we te horen dat de kanker in zijn longen al uitzaaiingen waren van nierkanker. Niks meer aan te doen, alleen nog te rekken. Ik zie dit niet als ernstige medische misser, want de kans dat hij het anders wel gered had, was ook klein. Toch had een hoop leed bespaard kunnen blijven.

- Ik heb jarenlang met een kleine tumor in mijn ringvinger rond gelopen. In de winter verging ik altijd van de pijn. Soms kon ik niet eens handschoenen aanhebben, omdat zelfs die aanraking pijn deed. Ik ben hier meerdere malen mee bij de huisarts geweest (verschillende huisartsen), maar het werd steeds weggewuifd. Er was niks te zien, er is me nog net niet letterlijk gezegd dat ik me aanstelde. Dat terwijl mijn hele nagelbed spierwit was. Na jarenlang aan de bel te hebben getrokken is er een MRI gemaakt, omdat ook de foto niks uitwees. En jawel: een gezwel ter grootte van een doperwt. In een vingertop. Werd ik doorgestuurd naar de plastisch chirurg: die zag niks op de MRI en was absoluut geen voorstander van dat ding weg te halen. Inmiddels was de pijn zo erg dat ik bij elke aanraking bijna door de grond ging van de pijn. Soms kon ik mijn hele arm niet meer gebruiken van de pijn. Heb zelfs meermalen geroepen dat ze desnoods die hele vingertop er maar af moesten halen. Uiteindelijk (na 10 jaar klachten) een plastisch chirurg gevonden die wél wilde opereren. Zij snapte wel dat ik daar zo veel pijn aan had, helemaal toen ze dat ding aan het verwijderen was. Hij zat ook nog eens op een zenuw. Sinds die operatie nergens last meer van.

- Op de een of andere manier heb ik als ik zwanger ben altijd een flink tekort aan vitamine D. Een paar weken terug begonnen de klachten weer, waaronder extreem moe. De gynaecoloog geloofde er niet in, voor mijn zwangerschap was mijn vit. D geprikt en goed bevonden, die kon nu echt niet in één keer drastisch laag zijn. Terwijl dat bij eerdere zwangerschappen wel steeds zo was. Dus ik probeerde het via de huisarts. Zelfde verhaal. Maar goed, als ik het persé wilde, mocht ik het wel laten prikken. En ja hoor, een waarde van 28, waar deze minstens 50 hoort te zijn. Wilden ze me dat eerst op laten lossen met de gewone tabletjes van de drogist. Heb ze dus toch maar vriendelijk verzocht die bruispoeders die ik eerder had weer voor te schrijven.

- Medicijnen voorschrijven: in één keer een recept uitschrijven voor een paar maanden van een medicijn dat niet eens blijkt te werken.

Blijf me erover verbazen hoe slecht artsen soms naar hun patiënten luisteren. En dan de overheid zich maar afvragen waar die hoge medische kosten toch vandaan komen.