Medische missers/wanpraktijken

Ik lees de verhalen echt met verbazing. Ongelofelijk wat er allemaal misgaat qua zorg in dit land. Ik ben zelf verpleegkundige in een ziekenhuis en voel me bijna beschaamd. Dat een verpleegkundige gewoon weigert te geloven dat iemand zijn bloed al te dun is en dan zonder uitzoeken gewoon medicijnen geeft. Dat een huisarts niet wil komen kijken bij een ziek kind, etc etc. Ik zal mijn ziekenhuis niet heilig verklaren want er zal hier ook vast wel eens iets misgaan, maar van zulke verhalen zakt mijn verpleegbroek af hoor.

JaneDoe, ik vind het goed dat je die klacht hebt doorgezet. Je bent er verdorie je baan door kwijt geraakt. Je hoeft geen exacte bedragen te noemen maar mag ik vragen hoeveel zo'n schadevergoeding bedraagt? Moet ik dan aan honderden, duizenden of nog meer denken? Heb daar echt geen flauw idee van. En wie betaalt die proceskosten en je advocaat? Jij, of kun je dat ook verhalen op het ziekenhuis?

Lady4, ik moest zelf het bedrag 'bedenken' wat ik wilde eisen. Ik heb toen mijn misgelopen loon berekend (zoveel maanden mijn volledige loon - ontvangen ww). Daar bij opgeteld smartengeld,blijvende schade aan de duim, vrije dagen/uren voor 3x per week 8 maanden lang fysiotherapie, kosten OV om op t werk te komen etc.
Ik heb het zonder advocaat gedaan. Ben er wel geweest,maar dat was zo duur, en als ik de zaak niet zou 'winnen',moest ik die kosten zelf betalen, dus ik wilde het eerst zonder hulp van een advocaat proberen.

Mijn schadevergoeding heeft drie nullen.

Voor of achter de komma?
Maar wat ontzettend goed dat je dat zelf gedaan hebt joh!

Tsjee, wat een verhalen zeg! Dat er tegenwoordig zoveel mis kan gaan..

Knap gedaan JD!

Smupskes~ schreef:
Tijdens A. zijn zwangerschap had ik de eerste 10 weken enorm veel bloedverlies met stolsels. Ik moest elke week 2-3 komen voor echo's, kweekjes etc etc.
1 Arts assistent nam het e.e.a. bij mij af en in het gesprek zei ze dat er een kans was en dat de symptomen wezen op baarmoederhalskanker.
Ik wist echt niet wat me overkwam... Gejankt heb ik, de ogen uit mijn kop. In mijn hoofd was ik al afscheid aan het nemen van mensen, hoe moet dat nu, H. was nog maar zo klein! Zou A. nog geboren gaan worden etc etc.
Een paar dagen later had ik weer aan afspraak en had ik een collega en ik legde het verhaal aan haar voor. Deze arts kon haar oren niet geloven. WAT had haar collega gezegd?? Ze wist echt niet hoe de assistent daarbij gekomen was en dat het echt zeer, zeeeer onwaarschijnlijk was. Een uur voor we moesten instappen in het vliegtuig belde de arts op om te vertellen dat er helemaal niks aan de hand was.
Wat heb ik me die dagen vreselijk gevoeld zeg dat ik serieus dacht dat ik zoiets ergs had.

Dit werd mij ook verteld toen ik vaak en veel bloedverlies had vanaf 25 weken bij de zwangerschap van J. Gelukkig maakte ik me er niet zoveel zorgen om maar ik vond het inderdaad wel erg vreemd dat ze het zo makkelijk zeiden. Ze zeiden er toen ook nog bij dat ze het pas echt uit konden sluiten drie maanden na de bevalling, dan moest ik ook nog terug komen voor een uitstrijkje.

Toen mijn eerste zoon uren achter elkaar huilde, ontzettend zweette en bleek was zijn wij met hem naar de huisartsenpost gegaan. Omdat het midden in de nacht was en ontzettend koud was was de huisarts nogal pissig. Hoe we het in ons hoofd haalden om met een baby van een week oud langs te komen op dit tijdstip. Ze heeft toen alleen even naar hem gekeken. Er werd gezegd dat hij waarschijnlijk krampjes had en dat alle jonge moeders zich vaak onnodig druk maakten. Er werd niet naar z'n hartje geluisterd terwijl hij toch echt heel raar ademde en bleek was. 6 weken later bleek hij een ernstige hartafwijking te hebben. Volgens de cardioloog overlijden de meeste kindjes rond de 7e dag. ( toen waren wij dus ook naar het ziekenhuis gegaan)als er toen naar zijn hartje was geluisterd dan hadden ze hem waarschijnlijk nog kunnen opereren. Later heb ik nog een gesprek gehad met iemand van het ziekenhuis. Excuses gehad..

Smupskes~ schreef:Voor of achter de komma?
Maar wat ontzettend goed dat je dat zelf gedaan hebt joh!

oke oke ik zal iets specifieker zijn....rond de 5000 euro.

Overigens, ik weet niet meer wie het vroeg; Mocht je wel met een advocaat in zee gaan, dan kun je die advocaatskosten ook verhalen op het ziekenhuis, maar wel tot een bepaalde hoogte. Ze vergoeden het dan tot een bepaald uurloon, je kunt er dan vanuit gaan dat ze zo'n 75 procent van je advocaatskosten vergoeden. Maar goed, dan moet je dus wel in je gelijk gesteld worden, anders zijn die kosten voor jou zelf. En dat risico wilde ik dus niet nemen.

overigens verbaast het mij hoe makkelijk het is gegaan. Ik heb geen gesprekken gehad met het ziekenhuis ofzo, niet eens een brief ofzo. Er is 1x een man van de verzekering geweest, ie heeft mijn verhaal genoteerd, en nu 3 weken later kreeg ik te horen dat ik mijn rekeningnummer door moest geven en dat het bedrag dan gestort werd. Had niet verwacht dat het zo makkelijk zou gaan.

Ik verbaas me er ook over dat zoveel mensen te maken hebben gehad met medische missers en domme fouten. Zelf gelukkig nog nooit meegemaakt.

Wat ik wel echt bizar vind, een vriendin van mij werkt met verstandelijk beperkten. Ze heeft een verpleegkundige functie, terwijl ze daar niet voor heeft geleerd. In haar functie moet ze ook medicijnen toedienen, terwijl ze er niet voor bekwaam is (qua diploma). Ik vind het zo raar van zo'n instelling dat ze een ongekwalificeerd persoon medicatie laten toedienen.

Oh Jackie ik krijg helemaal een naar gevoel in mijn buik van jou verhaal van je neefje, dat lijkt me zo erg.
Voor de rest ook de medische missers die gemaakt zijn, ik snap dat er fouten gemaakt worden maar een verpleegkundige die niet naar de patiënt luisterd? Dat vind ik raar.

M. heeft tijdens een status epileptica de dubbele dosering stesolid gekregen. Ook heeft ze een 3 dubbele dosering Kepra gekregen, medicijn tegen epilepsie.

Ik heb in de afgelopen periode waarin mijn man en ik in het ziekenhuis lagen gemerkt dat je soms écht enorm goed moet opletten wat er gebeurt. Op zich waren het geen grote missers maar kleine foutjes, maar een grote misser kan natuurlijk wel met een klein foutje beginnen.
Mijn man heeft meerdere malen gehad dat hij niet de juiste medicatie kreeg, dat hij iets te veel of iets te weinig kreeg en als hij dat dan aangaf en ze zochten het uit bleek het inderdaad niet te kloppen.
Ik zelf ben ook verbaasd geweest over de medicatie tijdens mijn opname na mijn blindedarmontsteking (toen ik 18 weken zwanger was). Ik lag op de longafdeling omdat er plaatsgebrek was en ze wisten sowieso al niet goed wat ze met me moesten, laat staan met mijn zwangerschap. Ik vroeg dus bij élk nieuw medicijn of ik dat in de zwangerschap wel mocht gebruiken en waar het voor was. Ze moesten het ongeveer elke keer gaan navragen en het is een aantal keer gebeurt dat ik het dan uiteindelijk toch niet kreeg! Ook was er een medicijn waarvan de een zei dat het een weeënremmer was en de ander dat het een pijnstiller was en uiteindelijk durfden ze het me niet te geven omdat ze het niet goed wisten en ook niet of ik het nou wel of niet mocht hebben in de zwangerschap... Ik moest ook fraxiparine spuiten, ze kwam om een uur of 11 daarmee en nadat het gedubbelcheckt was of dat geen kwaad kon heb ik mezelf daarmee geinjecteerd en afgesproken dat omdat ik redelijk mobiel was we de volgende dag zouden herevalueren of ik dat dan weer moest spuiten, kwam er 's middag wéér een verpleegkundige met een spuit.
Dus ik zei: "wat is dat?"
Verpleegkundige: "om je bloed dunner te maken"
Ik: "fraxiparine?"
vpk: "Ja"
Ik: "dat hoef ik toch maar 1x per dag?"
vpk: "ja dat klopt, alsjeblieft"
Ik: "Ik heb dat al gehad vandaag"
vpk: "Echt? Ik ga het nakijken"
vervolgens komt ze terug om te vertellen dat ik het echt nog niet gehad heb want het stond niet in het systeem. Ik heb gezegd dat ik mezelf geïnjecteerd heb 's ochtends en dat ik écht niet nog een keer ga spuiten, zeker niet in de zwangerschap en zeker niet omdat er al twijfel over was of het wel nodig was omdat ik mobiel ben. Uiteindelijk was dat wel ok en geloofde ze me wel.

Maar het heeft mij wel geleerd dat je enorm goed op moet letten wat er eigenlijk gebeurd en ik vind dat wel een beetje eng hoor, want wat gebeurd er als je niet op kunt letten?

JaneDoe schreef:

Smupskes~ schreef:Voor of achter de komma?
Maar wat ontzettend goed dat je dat zelf gedaan hebt joh!

oke oke ik zal iets specifieker zijn....rond de*euro.

Overigens, ik weet niet meer wie het vroeg; Mocht je wel met een advocaat in zee gaan, dan kun je die advocaatskosten ook verhalen op het ziekenhuis, maar wel tot een bepaalde hoogte. Ze vergoeden het dan tot een bepaald uurloon, je kunt er dan vanuit gaan dat ze zo'n 75 procent van je advocaatskosten vergoeden. Maar goed, dan moet je dus wel in je gelijk gesteld worden, anders zijn die kosten voor jou zelf. En dat risico wilde ik dus niet nemen.

overigens verbaast het mij hoe makkelijk het is gegaan. Ik heb geen gesprekken gehad met het ziekenhuis ofzo, niet eens een brief ofzo. Er is 1x een man van de verzekering geweest, ie heeft mijn verhaal genoteerd, en nu 3 weken later kreeg ik te horen dat ik mijn rekeningnummer door moest geven en dat het bedrag dan gestort werd. Had niet verwacht dat het zo makkelijk zou gaan.

Goed dat je zelf een schadevergoeding bent gaan eisen en dat je deze relatief gemakkelijk hebt gekregen.
Mijn schadevergoeding ging over een (veel) hoger bedrag en daar heb ik echt meer moeite voor moeten doen (een jaar lang met advocaten en verzekeringen praten en onderzoeken laten doen om te zien of ik wel degelijk 'ziek' was of dat ik me aan stelde).

Toen ik een longembolie had is dit pas na 4,5 maand vastgesteld. Al die tijd heb ik met ontzettend pijn, zweetaanvallen, koorst en weinig lucht rondgelopen en kreeg ik de ene na de andere antibioticakuur omdat ze van mening waren dat ik een mini-longontsteking had omdat ze op de foto een klein vlekje zagen. Op die antibiotica reageerde ik ook nog eens heel slecht, ik ging overal vervellen en kreeg grote rode vlekken. Toen kwam ik bij toeval bij een andere arts die metéén zag dat ik geen longontsteking had maar een longembolie. Door het lange ermee rond lopen was het uitgegroeid tot een longinfarct waar ik nog altijd de gevolgen van ondervind en ook heb ik een verkeerde houding ontwikkeld door het scheve lopen van de pijn met als gevolg zenuwpijn (intercostaalneugalgie).

In het ziekteproces van mijn vader zijn ontzettend veel fouten gemaakt, ondanks dat hij zelf arts is en mijn moeder ook een behoorlijk goed stel hersens heeft. Beiden hebben aan alle kanten meegedacht met medicatie, behandelplannen etc etc en alsnog zijn grove fouten gemaakt. Als mijn moeder één keer niet oplettend genoeg was om direct naar een Franse apotheek te gaan (ze waren op vakantie) dan was hij 24 uur later al overleden.

Ook bij het toedienen van zijn chemo zijn fouten gemaakt die zijn leven iig sterk hebben benadeeld. En dan vraag je je af: als dit al gebeurt terwijl mijn ouders er beiden bovenop zaten, met beiden medische kennis: hoe moet dit dan bij mensen die dat niet hebben?

Kijk naar Pompoen: die zegt ook hoeveel ze zélf moest opletten in het ziekenhuis. Ergens te bizar.. kijk, waar mensen werken worden fouten gemaakt maar sommige fouten zijn gewoon onnodig.

Hier niet echt grote missers, maar wel een aantal keren met Amé naar huis gestuurd, terwijl ze echt heel ziek was. Uiteindelijk ook 3 keer opgenomen geweest. Eerste keer RS virus, toen hebben ze haar te vroeg ontslagen en nog geen 5 dagen later lag ze weer in het ziekenhuis met een sonde en uitdrogingsverschijnselen en koortsstuipen. Ze weten nu ook hier bij de HAP en bij de SEH dat Amé weinig pijn of ziek zijn laat zien, dus als ze binnenkomt met 40 graden koorts is er ook echt wat aan de hand en moet je bij haar niet zo lang meer wachten en wordt ze heel goed onderzocht.

Ik heb zelf een paar maanden geleden heel erg last van oorpijn gehad, maar door mijn medicatie kan ik niet alle pijnstilling nemen, dus ik had de HAP gebeld met de vraag wat ik wel mocht nemen want paracetamol hielp echt niet meer. Uiteindelijk moest ik langskomen ondanks ik de volgende dag toch naar de KNO moest, maar ze wilde mij zien. Nou prima, ik naar de huisarts, hij zag inderdaad een ontsteking, hij wist van mijn medicatie dus ik vroeg wat ik mocht slikken. Kreeg ik Tramadol voorgeschreven, ik was echt helemaal padje zoek van dat spul, dus mocht de volgende ook niet eens rijden zelf naar het ziekenhuis, kom bij de KNO en die zag ook die ontsteking, en vertelde van de HAP. Dus ook de Tramadol, ik zag zijn hoofd vertrekken want Tramadol mag absoluut niet met Venlafaxine en je kunt van in coma raken van die combi, ik had ook nog eens een hele hoge dosis Tramadol, dus moest er per direct mee stoppen. Dit heeft de KNO ook gemeld aan de HAP en mijn eigen HA.

Mijn neefje (7mnd) is overleden door fouten van de HAP, hij had hele hoge koorts en was niet lekker, uiteindelijk 2 keer naar huis gestuurd met het advies geef maar paracetamol. Hij bleek hersenvliesontsteking te hebben en is in het ziekenhuis nog een paar keer gereanimeerd, maar is helaas overleden.

Bolleke schreef:Ik ben als kind aan het verkeerde oog geopereerd. Ik keek scheel met beide ogen maar bij eentje was het zo minimaal dat dat wellicht vanzelf zou goedkomen. Dat oog hebben ze geropereerd. Ze hebben erna niet mijn andere oog alsnog gedaan, zodat ik tot mijn 18e met een verschrikkelijk scheel oog heb gelopeb, ben gepest etc. Mijn ouders waren ontzettend kwaad maar werden min of meer afgewimpeld met dat dat ook scheef stond.. De oogarts heeft meer fouten gemaakt en is naderhand ontslagen.

Hier wil ik toch wel ff wat rechtzetten.
Ik weet natuurlijk niet wat er precies aan de hand geweest is, maar scheelzien is altijd iets van 2 ogen. Als je linkeroog scheel staat kun je ook aan je rechteroog geopereerd worden om dit te verbeteren.
Maar nogmaals, ik weet natuurlijk niet hoe het stond en wat ze precies gedaan hebben.

Gatver zeg, wat een verhalen. Natuurlijk is het mensenwerk, maar sommige gevallen hadden echt wel voorkomen kunnen worden. Je zou er bijna bang van worden als je een keer naar de HAP of het ziekenhuis moet. En dan nog te bedenken dat we zo ongeveer de beste zorg ter wereld hebben.

Een vriendin van mij heeft een auto-immuunziekte, waardoor ze o.a. makkelijker ontstekingen krijgt. Ze werd met spoed opgenomen, waarschijnlijk om een maagzweer icm een kleine bloeding. Ze heeft best lang in het ziekenhuis gelegen voordat ze zeker wist dat het een maagzweer was (ivm weekend en dan duurt het dus schijnbaar even voordat je een gastroscopie krijgt etc).
Op zich prima, alleen hebben ze haar wel een pijnstiller (nsaid) tegen de pijn gegeven en stonden ze op het punt om Fraxiparine (bloedverdunner) toe te dienen omdat ze er al even lag... Gelukkig sprong haar moeder, die verpleegkundige is, op tijd is. Anders had het heel anders af kunnen lopen.
Ik heb wel meer van dit soort verhalen gehoord van dit ziekenhuis, dus probeer het zo veel mogelijk te vermijden .

Jeetje wat een heftige dingen lees ik hier zeg, lijkt me verschrikkelijk om mee te maken!

Toen ik uit Hongarije kwam met cellulitis (nee geen putjes in m'n kont ) en necrose aan m'n been had ik opgenomen moeten worden om antibiotica via het infuus te krijgen. De chirurg vond het niet nodig en heeft me naar huis gestuurd met antibiotica. Ik moest 2 dagen later terugkomen. De chirurg had toen geen tijd voor me, er was iets tussengekomen en de verpleegkundige keek er even naar. Ze wierp er een blik op en zei 'nou, ziet er prima uit, je kunt weer gewoon gaan lopen.' Ik vroeg me af wat ik met de wond moest doen, ik had namelijk een gat in m'n voet, vroeg of ik daar dan gewoon sokken over aan kon, en of ik moest voorkomen dat er vuil in kwam zei ze 'dan plak je er toch gewoon een pleister op?' En toen kon ik weer gaan.
2 dagen later kreeg ik weer last, ben toen naar m'n huisarts gegaan en van hem kreeg ik voor nog 1 week antibiotica mee en ik moest m'n hele voet verbinden, en de wond met een gaasje met betadine afdekken. Ontsteking ging nog niet heel hard over, een week later kreeg ik nog meer antibiotica mee.

Het is geen hele ernstige misser, maar was voor mij wel erg vervelend.

Ik schrik echt van al die verhalen hier! Wist niet dat het zoveel voor kwam..

Huppekee schreef:

Bolleke schreef:Ik ben als kind aan het verkeerde oog geopereerd. Ik keek scheel met beide ogen maar bij eentje was het zo minimaal dat dat wellicht vanzelf zou goedkomen. Dat oog hebben ze geropereerd. Ze hebben erna niet mijn andere oog alsnog gedaan, zodat ik tot mijn 18e met een verschrikkelijk scheel oog heb gelopeb, ben gepest etc. Mijn ouders waren ontzettend kwaad maar werden min of meer afgewimpeld met dat dat ook scheef stond.. De oogarts heeft meer fouten gemaakt en is naderhand ontslagen.

Hier wil ik toch wel ff wat rechtzetten.
Ik weet natuurlijk niet wat er precies aan de hand geweest is, maar scheelzien is altijd iets van 2 ogen. Als je linkeroog scheel staat kun je ook aan je rechteroog geopereerd worden om dit te verbeteren.
Maar nogmaals, ik weet natuurlijk niet hoe het stond en wat ze precies gedaan hebben.

Het was de bedoeling dat ze eerst het oog recht zouden zetten waar ik het meest scheel mee keek, aangezien ik nog een klein hummeltje was wilden ze niet beide ogen ineens doen, en het tweede oog zou op latere leeftijd gebeuren ivm met de groei.
Uiteindelijk kon dat pas toen ik was uitgegroeid. Mijn ouders hebben zwart op wit staan dat ik links geopereerd zou worden ipv rechts.

Wij kunnen er een boek over schrijven wat we in het ziekenhuis allemaal hebben meegemaakt. Ff kort via iPad....

- vervangende huisarts ziet de buikpijn en overige klachten van mijn man niet als blindedarmontsteking en stuurt ons naar huis, na een dag was hij doodziek en via eigen huisarts in het ziekenhuis belandt, toen begon de ellende...

- kweekjes uit zijn drains raakten meerdere maken kwijt,
- hij kreeg een longfoto die eigenlijk voor een ande man ( met dezelfde achternaam) bedoeld was,
- ik belde s avonds een keer en kreeg info over de verkeerde patiënt, wederom door de achternaam,
- ze hadden bij een drain een plastic dingetje vergeten eruit de halen dat dus ging ontsteken,
- man vergeten na een mri zodat hij weet ik hoelang in die gang lag in zijn bed,
- hechten en verdoving vergeten...

Mar het hoogtepunt na twee jaar in en uit ziekenhuis was toch wel dat bleek dat er nog een stuk blindedarm zat dat ze dus twee jaar geleden vergeten waren weg te halen..

Ik vergeet nu nog een paar dingen maar het beeld is duidelijk hahaha prut ziekenhuis

Wat een ontzettend heftige verhalen!

Zelf heb ik ook een aantal dingen meegemaakt en bij familie gezien, hierdoor is mijn vertrouwen in de Nederlandse gezondheidszorg echt tot onder het nulpunt gedaald. Zo zat mijn opa in de wachtkamer voor een afspraak bij de neuroloog en kreeg daar een beroerte bleek achteraf. Maar de neuroloog had het niet door, zei dat hij zelf ook weleens niet zo lekker was, dat mijn opa maar gauw naar huis moest gaan en met een paracetamol naar bed.. Bleek achteraf dus wel een flinke broertje geweest te zijn ( uiteindelijk kreeg hij na dagen een scan). Meer dan slordig lijkt me, als de neuroloog het al niet kan diagnosticeren, wie dan wel?!

Mij hebben ze weken met een zeurende blindedarm laten lopen, ik ging eerste hulp op en af zeg maar. Gelukkig uiteindelijk een chirurg die besloot dat dit niet opschoot en die heeft een kijkoperatie gepland. Dat duurde nog wel een paar weken.. Ben ik blij dat hij niet zo heftig ontstoken was als wat ik weleens lees, want anders hou je dat geen weken uit. Gelukkig was hij bij mij meer licht geïrriteerd ofzo (daar hadden ze het over). Na de operatie waarbij hij verwijderd was heb ik geen pijn meer gehad op de plek waar ik het eerst had. Wat ben ik in elk geval blij dat hij niet zo ver gegaan is dat hij gesprongen was, daar wil ik echt niet aan denken

En bij A. Wilde de assistente van de huisarts ons meteen op de praktijk hebben toen ik belde voor klachten die op uitdroging konden wijzen (koorts, spugen, diarree, compleet lusteloos, niks binnen houden). De waarnemend huisarts vond het allemaal wel meevallen. Door aandringen van mij, en de assistente toch maar even doorgestuurd naar de eerste hulp, maar meer ter geruststelling.. Ze moest mooi blijven voor een sonde met vocht, want de kinderarts vertrouwde het absoluut niet. Hierna ging ze weer met sprongen vooruit. Stomme huisarts!

Gelukkig geen fatale dingen hier, maar dus weinig vertrouwen meer in de zorg. En wat ik hier verder lees, zitten echt heftige dingen tussen!

*niet quoten*
Ik heb een hele heftige psychose gehad omdat de AGIO (psychiater in opleding) een komma op het medicatie recept verkeerd had gezet en ik dus de tigdubbele hoeveelheid medicatie innam.