Medische missers/wanpraktijken

Het is de laatste tijd volop in het nieuws. Jansen-Steur, andere dubieuze artsen, nu de lijst met medische missers die is uitgelekt...

Wie is er weleens de dupe geweest van een medische fout? En waarvoor gevolgen heeft dat gehad, en leef je misschien nu nog met de gevolgen?

-- weg --

Wat erg Sterre! Ik blijf me verbazen over die doofpot praktijken. Ik heb zelf twee jaar geleden een behoorlijk medicatiefout gemaakt en de patiënt had daar zeker aan kunnen overlijden. Hoe moeilijk ook maar het is eerlijk verteld aan haar en de familie met de mogelijkheid om een klacht te kunnen indienen. Ze vatten het gelukkig best goed op en tot een klacht is het nooit gekomen.

Edit, ik lees het nu pas goed. Je ouders waren wel op de hoogte gebracht. Ik doel met doofpot praktijken natuurlijk niet op je ouders maar op de medici.

*

Jeetje sterre en flower wat heftig,

Ik heb inderdaad ervaring met een medische fout. Ik was geopereerd aan mijn galblaas en toen is er per ongeluk gal gelekt in een van de wonden waardoor er een drain in moest. Dat is op zich niet schokkend. Nu is het zo dat je de dag na de operatie naar huis moet, want dat is protocol. Op dat moment voelde ik me echt niet fit. Kon niets. Ik weet nog steeds niet hoe ik toen bij de auto ben gekomen vanaf de afdeling. Ben ook echt delen kwijt. Voelde me namelijk heel erg beroerd. Kon amper lopen en moest toch naar huis. 's nachts heb ik koorts gekregen en ben de volgende ochtend weer in het ziekenhuis beland. Moest door een fout van het ziekenhuis weer de hele eerste hulp procedure door lopen. De volgende dag kwam de zaalarts (dezelfde als die me naar huis had gestuurd) vertellen dat ik waarschijnlijk moest blijven omdat er niets gevonden was. Uiteindelijk bleek ik een nacht in het ziekenhuis doorgebracht te hebben voor een blaasontsteking en een schimmel infectie. Op zich geen schokkende fout maar wel een vervelende. Want ik hoorde dat ze niets wisten en niets konden vinden terwijl de diagnose al gesteld was en ik 2 dagen daarvoor al aan had gegeven dat er iets absoluut niet goed was.

Verder hoor ik tijdens mijn werk ook nog de medische blunders die ik hier niet neer ga zetten.

edit: wat mijn ervaring is is dat het vaak een kwestie van luisteren is. Patiënten, familie en verpleging geven zo veel aan waar dan weinig mee gedaan word.

Lady4 schreef:
Edit, ik lees het nu pas goed. Je ouders waren wel op de hoogte gebracht. Ik doel met doofpot praktijken natuurlijk niet op je ouders maar op de medici.

Ik heb het wat aangepast, het stond er inderdaad een beetje vaag. Wat naar dat het jou ook is overkomen in je werk! Hoe erg de gevolgen ook zijn, ik snap zo goed dat het kan gebeuren. Daarom kon ik het ook goed begrijpen dat mijn ouders geen klacht hebben ingediend. De verpleegkundige moet er mee leven en heeft er hopelijk van geleerd.

Dat betekent overigens niet dat ik vind dat ziekenhuizen er mee weg horen te komen. Als ik het goed heb onthouden was de verpleegkundige in kwestie pas net in dienst. Waar was de supervisie? En waarom bouwen ze geen extra veiligheidssysteem in waardoor verpleegkundigen en artsen nog een keer gedwongen worden even bewust stil te staan bij hun handelingen?

Op mijn werk (verpleeghuis) is het inmiddels zo dat morfine dubbel gecheckt moet worden en ook de insuline moet dubbel gecheckt worden. Je ziet rond pillen tijd dus ook steeds collega's overal heen lopen om de morfine en insuline te laten checken. En waarschijnlijk nog wel meer medicijnen maar deze twee weet ik het zeker van

Ik ben zelf ooit ook een keer de dupe geweest, als kind zijnde. Ik had enorme buikpijn en koorts. Mijn moeder had de plaatsvervangende huisarts gebeld (eigen huisarts was op vakantie), maar die vond het niet nodig langs te komen (wij hadden geen auto, woonden in de polder en mijn moeder wilde niet met mij op de fiets). Mijn moeder moest maar even een potje urine langs komen brengen. Ingeleverd, mijn moeder hoort de dokter nog wat met de assistente roezemoezen dat er wel wat vreemde waardes in m urine zaten, maargoed, blaasontsteking was de diagnose en antibiotica mee naar huis.

In de loop van de daaropvolgende week werd de koorts hoger en de buikpijn erger. Zo verschrikkelijk erg dat ik niet meer recht overeind kon staan. Van zit naar lig kon ik niet, van lig naar zit niet, op m'n rug liggen kon ik niet, ik kon alleen in een foetushouding op m'n zij liggen. Plaatsvervangend huisarts weer gebeld. Nee, wilde nog steeds niet langskomen, de antibiotica moest z'n werk doen en dan kwam het vast wel goed. Inmiddels waren we al een dag of 5 verder, het was op een vrijdag, dat weer ik nog wel.
Mijn moeder vertrouwde er toen niets meer van en heeft nog even gewacht en vervolgens na 17:00 de weekendarts gebeld, weer een andere arts. Die is wél langsgekomen, toen hij binnen kwam stappen waggelde ik net naar de bank toe. Was hem meteen duidelijk, een blindedarmontsteking, en niet zo zuinig ook, waarschijnlijk zelfs al gesprongen. Een uur later lag ik in het ziekenhuis en weer een uur later op de OK. Was de huisarts een dag later gekomen had ik er niet meer geweest. Zelfs de nacht na de operatie is heel kritiek geweest, artsen hebben nog met de telefoon n handen gestaan om mijn ouders te bellen omdat ze dachten dat ik de ochtend niet zou halen.

Ik heb in totaal twee weken in het ziekenhuis gelezen, waarvan ik van de eerste week echt níéts meer weet. Wat vlagen, maar ik kreeg alles in een roes mee, net of ik door een dikke mist heen keek, met allemaal watten in m'n oren. Heel raar en ook heel naar. Oh, en achteraf bleek ik ook nog een allergische reactie gehad te hebben op de antibiotica.

Heb wel een ontzettend lelijk litteken overgehouden aan dit alles, maargoed, liever een lelijk litteken dan dood...

Minx, intraveneuze medicatie en opiaten moeten altijd een dubbelcheck krijgen, voor toediening.

Verder snap ik niet zo goed wat die medische misser in jouw verhaal is. Het feit dat je moest blijven terwijl het 'maar' een urineweginfectie met schimmelinfectie was? Ik vind dat geen fout. Het is ook vrij logisch dat je de hele SEH procedure weer moest doorlopen. Er moet onderzoek gedaan worden naar de oorzaak van je koorts en dat lukt niet makkelijk op een verpleegafdeling. Wat ik wel heel raar vind is dat je na een dag naar huis moest, ongeacht het feit dat je daar duidelijk nog niet sterk genoeg voor was. Als we het dan over fouten hebben, is dat wat mij betreft de fout in dit verhaal.

Sterre, reken maar dat die verpleegkundige dit met zich mee blijft dragen. Het valt niet goed te praten inderdaad, maar ik snap en waardeer in die zin wel dat jullie er verder geen klacht van hebben gemaakt.

Tegen mij is 'gelogen' tijdens het inleiden van de bevalling. We werden op dag 4 van het inleiden van de verloskamers terug naar de kraamafdeling gestuurd (daar sliep ik). Ze vertelden niet verder te gaan met inleiden omdat er iets niet goed was met het ctg (apparaat waarmee ze o.a. de baby's hartslag mee in de gaten houden) en dat verder gaan met inleiden niet verantwoord was omdat het niet helemaal goed ging met de baby. Zelf was ons niks afwijkends opgevallen (had er al zo vaak en lang aangelegen dat we er wel een beetje kijk op hadden) en vermoedden we dat we werden weggestuurd omdat het te druk was op de afdeling. Dit werd later ook toegegeven door de gyn. Was hier behoorlijk pissig over, je gaat toch geen patiënten onnodig ongerust maken over hun baby??

Vervolgens werd de volgende dag verder gegaan met inleiden en werd de ruggenprik verkeerd gezet. Er werd net iets te ver doorgeprikt waardoor hij spinaal werd gezet ipv epiduraal, maar wel met de vloeistof voor een epidurale. Gevolg was dat ik een uur volledig verlamd was tijdens de bevalling, ik kon niks, alleen horen. Ze hebben me zelfs moeten beademen. En dan ook nog vooraf zeggen dat er wel complicaties zijn maar dat die nooit voor komen...ja daaahaag!

Ohja, ik heb er gelukkig niks aan over gehouden lichamelijk gezien, maar ik ben wel heel wantrouwend naar artsen/ ziekenhuizen toe geworden.

Ik heb ruim 7 jaar geleden een ongeluk gehad (als fietser aangereden door en scooter) waarbij ik met mijn rug op de stoeprand gevallen ben, de eerste 5 minuten mijn benen niet meer kon voelen en daarna heel veel rugpijn had. Ambulance is erbij gekomen heeft me heel kort onderzocht en ik ben daarna naar huis gestuurd met "je hebt je rug en ribben gekneusd, ga maar naar huis en neem maar pijnstillers. Over een weekje is het wel over". Maar het ging niet over en ik heb nu blijvend rugletsel omdat ik 2 wervels zwaar beschadigd heb door de val en daar zijn ze pas na 3 maanden achter gekomen (ik bleef heel veel pijn houden en toen is er uiteindelijk na veel aandringen toch een foto gemaakt) en toen was het te laat om er nog wat aan te doen.
Met veel therapie en trainen kan ik nu redelijk pijnvrij bijna alles doen maar het blijft mijn zwakker plek en zal ook altijd zo blijven. Heeft me best wel veel moeite gekost om te accepteren dat dit door het niet volgen van protocollen zo gegaan is (ongeluk met tijdelijke verlamming en rugpijn moet altijd verder onderzocht worden in het ziekenhuis, mijn orthopeed heeft hier nog een melding van gemaakt binnen het ziekenhuis maar hoe het verder afgelopen is weet ik niet)

Teddy, die ruggeprik, wat zal Je je verschrikkelijk bang gevoeld hebben en wat een nare ervaring op een moment dat zo mooi moet zijn..

Lady4 schreef:

Verder snap ik niet zo goed wat die medische misser in jouw verhaal is. Het feit dat je moest blijven terwijl het 'maar' een urineweginfectie met schimmelinfectie was? Ik vind dat geen fout. Het is ook vrij logisch dat je de hele SEH procedure weer moest doorlopen. Er moet onderzoek gedaan worden naar de oorzaak van je koorts en dat lukt niet makkelijk op een verpleegafdeling. Wat ik wel heel raar vind is dat je na een dag naar huis moest, ongeacht het feit dat je daar duidelijk nog niet sterk genoeg voor was. Als we het dan over fouten hebben, is dat wat mij betreft de fout in dit verhaal.

klopt dat is ook de fout, ik gaf zelf heel duidelijk aan dat het absoluut nog niet goed ging maar de zaalarts bleef volhouden nee het is procedure.
En het is natuurlijk ook van de zotte dat ze je komt melden dat je moet blijven (2 dagen later), en een half uur later de verpleegkundige je komt vragen of je al naar huis hebt gebeld over wanneer ze je op komen halen. Vervolgens is mijn moeder er en word me verteld dat ik een recept mee krijg terwijl mij door diezelfde muts van een zaalarts was verteld dat er niets was gevonden. Het is geen schokkende fout maar wel behoorlijk slordig. Vooral ook omdat de fouten door 1 en dezelfde persoon gemaakt zijn. We hebben uiteindelijk ook een klacht ingediend bij het ziekenhuis.

Wel genoeg ervaring met niet-luisterende artsen en verpleegkundigen waardoor ik een aantal hele vervelende dingen heb meegemaakt, maar niks ernstigs, maar wel heel vervelend voor mezelf. En achteraf ook voor hun want ze hadden uiteindelijk meer werk met me dan dat ze hadden gehad als ze gewoon naar mij geluisterd hadden.

Maar hier komen wel een aantal heftige verhalen voor!

Ik heb 7 maanden rondgelopen (+ van huisarts naar gynaecoloog weer naar huisarts naar dermatoloog gegaan) met iets dat de huisarts met één simpel antibioticakuurtje had kunnen verhelpen, maar dat is niet een extreme misser of zo. Wel een domme fout.

Bij mij oma is een gebroken heupen tot 3x toe door een arts niet opgemerkt. Vrouw van midden 80 gevallen met de fiets. Geeft pijn aan rond haar heup, maar huisarts 1 huisarts 2 en seh arts vonden het niet nodig om een foto te maken. Bleek ze een kleine week met een gebroken heup rondgelopen te hebben arm mens. Uiteindelijk haar eigen orthopeed die het gelijk zag, haar been was min 5 cm korter (das blijkbaar een symptoom van een gebroken heup). Die dag is ze nog geopereerd. Nu alles weer oké gelukkig .

*

Minx, je hebt gelijk dat het al met al wel slordig is.

AtelierMadame, echt onbegrijpelijk dat daar niet gelijk een foto gemaakt is. Een ouder persoon die valt, pijn heeft in de heup en een verkort been heeft, is toch wel een optelsom voor een mogelijke heupfractuur.

Het is misschien niet echt een medische misser in de zin van dat ik eraan dood had kunnen gaan, maar bij mijn operaties aan mijn duim is er veel mis gegaan.
Ze hebben te lange schroeven erin gezet, verkeerd gegipst, de verkeerde schroeven er weer uit gehaald....

Omdat mijn herstel hierdoor vele malen langer duurde dan normaal, ben ik mijn baan er door kwijt geraakt. Ik heb een klacht ingediend bij het ziekenhuis en een schadevergoeding geeist. Ik vond het eerst wat overdreven, een schadevergoeding voor "slechts" een duim, maar heb het (beetje gepusht door ouders) toch gedaan.Heb vandaag te horen gekregen dat ik die schadevergoeding ook daadwerkelijk ga krijgen, dus het is niet voor niets geweest.
Al had ik denk ik liever een duim gehad die het gewoon deed, want hij functioneert voor geen meter, ik kan niet eens normaal schrijven Maar er zijn ergere dingen....

Toen mijn zusje 6 was, was ze ziek: overgeven, buikpijn etc. De eerste keer naar de dokter, maar die vond dat er weinig aan de hand was. Een week later had ze weer dezelfde verschijnselen, wederom vond de dokter het niet echt spectaculair. Mijn moeder had op een gegeven moment zoiets van: "Er is iets aan de hand! Ik wil een echo."

Uiteindelijk na veel aandringen mochten ze naar het (kinder)ziekenhuis. Daar bleek dat mijn zusje een gesprongen blinde darm had. Ze is toen ook gelijk geopereerd. In het ziekenhuis konden ze het eigenlijk ook niet geloven, want ze functioneerde veel te goed om 'ziek' te zijn. Ze sprong van een tafel (wat normaal enorm pijn zou doen) en speelde wat. Na de eerste operatie ging het eerst goed. Maar na een paar dagen bleek dat ze buikvliesontsteking had (niet alle rommel was goed weggehaald). Ze hebben haar toen met spoed geopereerd. Uiteindelijk heeft ze 2 weken in het ziekenhuis gelegen... en nu een grote L op haar buik!

Ik ben als kind aan het verkeerde oog geopereerd. Ik keek scheel met beide ogen maar bij eentje was het zo minimaal dat dat wellicht vanzelf zou goedkomen. Dat oog hebben ze geropereerd. Ze hebben erna niet mijn andere oog alsnog gedaan, zodat ik tot mijn 18e met een verschrikkelijk scheel oog heb gelopeb, ben gepest etc. Mijn ouders waren ontzettend kwaad maar werden min of meer afgewimpeld met dat dat ook scheef stond.. De oogarts heeft meer fouten gemaakt en is naderhand ontslagen.

Ik ben 3 dagen na een spoedkeizersnede en vroeggeboorte naar huis gestuurd. Na het lezen van de papieren bleek ik toen al ontstekingswaarde in mijn bloed te hebben.
Volgende dag weer opgenomen met hoge koorts. Conclusie baarmoederinfectie. In het ziekenhuis een longembolie gehad, en daar dus bloedverdunners voor. Na een tijdje was mijn bloed te dun en moesten ze even stoppen met de bloedverdunners. Verpleegkundige geloofde dit echter niet toen ik dat vertelde, en heeft mij toch bloedverdunners gegeven, waarop ik een bloeding heb gekregen in mijn buik die is gaan infecteren. Deze hebben ze weer opengemaakt en een drain geplaatst. Uiteindelijk 4 weken in het ziekenhuis doorgebracht.
Niet zozeer missers, maar wel domme fouten.

Bij mijn buurvrouw hebben ze, toen ze nog in haar geboorteland woonde, grote fouten gemaakt. Ze komt uit een Oosters land, tijdens de oorlog moest ze naar het ziekenhuis i.v.m. erge buikpijnen. Ze moest geopereerd worden. Eenmaal thuis, na de eerste operatie, moest ze met spoed weer naar het ziekenhuis. Weer geopereerd, bleken ze een schaar in haar buik te zijn vergeten. Na de tweede operatie hetzelfde verhaal. Na een paar dagen thuis weer met spoed naar het ziekenhuis, waar bleek dat ze doeken/watten in haar buik hadden laten zitten. Aan al deze operaties en grote fouten heeft ze heel veel pijn en leed gehad, inclusief een ontzettend lelijke buik vol littekens.

Toen ik 1 van de eerste keren werd opgenomen vanwege de Crohn had ik op de SEH een amerikaanse die alles bij mij kwam opnemen en opschreef.
Echter bleek ze er geen reet van te hebben gesnapt, ze had dingen opgeschreven die ik helemaal niet gezegd had, dingen verdraaid, dingen onnodig aangedikt etc etc.
Hierdoor kreeg ik "ruzie" met mijn mdl arts want ik had gisteravond gezegd dat....
Ik was woest. Prima hoor, iedereen moet het leren maar als iemand niet normaal nederlands begrijpt/kan volgen laat ze dan ook niet dit soort verantwoordelijke taken uitvoeren en wacht dan wat langer tot dat wel goed gaat....

Tijdens A. zijn zwangerschap had ik de eerste 10 weken enorm veel bloedverlies met stolsels. Ik moest elke week 2-3 komen voor echo's, kweekjes etc etc.
1 Arts assistent nam het e.e.a. bij mij af en in het gesprek zei ze dat er een kans was en dat de symptomen wezen op baarmoederhalskanker.
Ik wist echt niet wat me overkwam... Gejankt heb ik, de ogen uit mijn kop. In mijn hoofd was ik al afscheid aan het nemen van mensen, hoe moet dat nu, H. was nog maar zo klein! Zou A. nog geboren gaan worden etc etc.
Een paar dagen later had ik weer aan afspraak en had ik een collega en ik legde het verhaal aan haar voor. Deze arts kon haar oren niet geloven. WAT had haar collega gezegd?? Ze wist echt niet hoe de assistent daarbij gekomen was en dat het echt zeer, zeeeer onwaarschijnlijk was. Een uur voor we moesten instappen in het vliegtuig belde de arts op om te vertellen dat er helemaal niks aan de hand was.
Wat heb ik me die dagen vreselijk gevoeld zeg dat ik serieus dacht dat ik zoiets ergs had.

Toen we op vakantie waren is het bloeden trouwens gestopt.

Ongeveer 18 jaar geleden was mijn neefje van 2 erg ziek. Hij had erg hoge koorts, buikpijn en moest veel overgeven. Zijn braaksel was helemaal bruin. Toen mijn tante 's avonds de huisarts opbelde om te vragen wat ze hier mee moest, wilde hij niet langskomen maar zei dat een kinderparacetamol wel zou helpen. Dit heeft mijn tante gegeven, de volgende dag lag mijn neefje dood in zijn bedje..
De huisarts is toen vrij direct gestopt met zijn werk.

En de jaar of 5 geleden kreeg ik een MRI scan van mijn hoofd, omdat ik erg veel hoofdpijn had. De vrouw die de scan had gemaakt kwam mij weer uit de wachtkamer halen (wAr ik moest wachten of de scan gelukt was) en vertelde mij dat het niet goed was. Volgens haar zou ik een hersentumor hebben en moest ik direct door naar de arts. Ze heeft mijn moeder gebeld die als een gek naar het ziekenhuis is gereden. Ondertussen was ze heel lief voor me en probeerde me te troosten.
Na een half uur kon ik bij de arts terecht, die vreemd opkeek omdat ik zo in paniek binnen kwam. Het eerste wat hij zei was dat ik me geen zorgen hoefde te maken, er zat geen tumor maar een cyste die geen kwaad kan. Hij heeft een melding van het hele gebeuren gemaakt, het enige wat ik weet is dat ze een tijd op non-actief heeft gestaan.