Huilen bij in bed leggen/huilend wakker worden 's nachts

Ik ben erg benieuwd of dit herkenbaar is en wat we kunnen doen. Mijn dochter is sinds een week ziek en is sinds gisteren weer aan het opknappen. Als ik haar overdag in bed legde, begon ze te huilen. De enige manier (buiten laten huilen, dat ik heb ik niet gedaan) om haar tot rust te krijgen en haar te laten slapen was om haar vast te houden. Dit heb ik overdag veel gedaan afgelopen week. Na de laatste fles van ongeveer 18.30 uur, sliep ze wel zelf vrij snel in. Tot gisteren. Het is nu echt dramatisch als we haar in bed leggen, zowel overdag als 's avonds en 's nachts. Tranen met tuiten, vooral als we uit zicht verdwijnen. We hebben haar net een paar keer in slaap gekregen en zodra we haar op bed leggen, is het huilen. Slaapt ze even, is ze binnen een half uur weer wakker: huilen. Haar gehuil klinkt ook zo zielig... Heeft ze ineens last van verlatingsangst? We zijn gisteren nog met haar naar de huisarts geweest, omdat ze na dagen van koorts ineens een ondertemperatuur had. De huisarts heeft niks kunnen vinden bij haar, behalve een beetje vocht in een van de oren. We hebben haar de laatste dagen een zetpil gegeven voor het slapengaan na de laatste fles, maar ook dat maakt geen verschil. Ze hoest trouwens wel veel.

Mijn schoonzus, die 3 kinderen heeft, adviseerde me net om haar te laten huilen. Maar dat gaat zo tegen mijn gevoel in! Ze huilt niet voor niks, denk ik dan. Maar hoe het nu gaat, is ook geen doen.

Ik vroeg me af of dit herkenbaar is voor iemand en wat we kunnen doen... Of is dit ook een fase?

Mijn eerste ingeving was oorontsteking, maar dat was het dus niet.

Het zou best een fase kunnen zijn, doorkrijgen dat ze ook een eigen wil hebben, en dat ze met die wil dingen voor elkaar kunnen krijgen bij papa en mama.

Kan ze toch niet pijn hebben in haar oor, door dat vocht?

Dit hebben wij bij beide kinderen regelmatig gehad en het waren hier fases, soms duurde het een paar weken, soms een paar dagen. Bij mijn zoon zitten we hier nu ook weer middenin, hij wordt elke nacht weer huilend wakker en wil alleen mij, dus dan komt hij bij ons in bed. Ook wordt hij 's avonds geregeld weer huilend wakker, dan troosten we hem meteen en slaapt hij vaak wel weer verder. Rond de 10 maanden sliep hij heel slecht, maar hij kreeg toen ook kiezen dus misschien was het toen dat in combinatie met verlatingsangst.
Mijn dochter kroop sinds ze naar school ging ook weer elke nacht bij ons in bed, afgelopen week sliep ze ook weer af en toe de hele nacht in haar eigen bed.

Een kindje van rond die leeftijd begint ook door te krijgen dat ze met huilen iets gedaan kan krijgen, dat als ze huilt, dat mama dan komt. Dat is eigenlijk een heel natuurlijk besef van een baby, het is natuurlijk ook hun enige manier van communiceren, maar rond de leeftijd van jouw dochtertje gaan ze het wel wat bewuster gebruiken. Je zou haar inderdaad even wat langer kunnen laten huilen, maar als ze niet fit is kan ik me zo voorstellen dat dat tegen je gevoel in gaat.

Edit: en verlatingsangst kan het ook zijn. Helpt het niet om als je haar op bed legt nog even boven de was op te vouwen oid, dat ze je nog wel hoort rommelen?

Lennox schreef:Een kindje van rond die leeftijd begint ook door te krijgen dat ze met huilen iets gedaan kan krijgen, dat als ze huilt, dat mama dan komt. Dat is eigenlijk een heel natuurlijk besef van een baby, het is natuurlijk ook hun enige manier van communiceren, maar rond de leeftijd van jouw dochtertje gaan ze het wel wat bewuster gebruiken. Je zou haar inderdaad even wat langer kunnen laten huilen, maar als ze niet fit is kan ik me zo voorstellen dat dat tegen je gevoel in gaat.

Edit: en verlatingsangst kan het ook zijn. Helpt het niet om als je haar op bed legt nog even boven de was op te vouwen oid, dat ze je nog wel hoort rommelen?

Nu ik je quote, zie ik ook dat je ge-edit hebt.
Ik wilde namelijk reageren dat rond de leeftijd van je dochter ook veel kindjes last gaan krijgen van verlatingsangst. Heeft ze daar overdag wel eens last van?

Hier zijn dat fases die zich steeds blijft herhalen.

Heel herkenbaar, het zijn inderdaad fases.

Als het niet goed voelt om je kind te laten huilen, dan moet je dat niet doen. Wij hebben onze dochter ook nooit laten huilen, dat was soms wel eens pittig, maar ik ben heel blij dat we dat nooit gedaan hebben.

Bedankt voor de reacties!

@ Lejow: De huisarts zei dat ze wel last van het oor kan hebben inderdaad. Daarom ook een zetpil voor de nacht, maar het maakt geen verschil met overdag. Ze zit ook weinig aan haar oortje, dus heb het idee dat ze er niet echt last van heeft. Maar het zou kunnen...

@ Liadan: Poeh, ook vermoeiend, dat jullie het vaker hebben. Laten jouw kinderen zich ook troosten in bed, of worden ze alleen rustig als ze bij jullie in bed kruipen? Wij hebben A. vannacht voor het eerst in haar leven tussen ons in gelegd in bed. Heb het gevoel dat het dan een gebed wordt zonder eind... Het klinkt wel hoopgevend dat het een fase is... Voor mijn gevoel gaat het heel lang duren.

@ Lennox: Ja, het zou goed kunnen dat ze dat begint door te krijgen. Vond het daarom soms ook lastig om haar in mijn armen in slaap te laten vallen. Was bang dat ze dan niks anders meer wil. Maar ja, ze was ziek en vond het toch belangrijk dat ze wat kon slapen. Misschien moeten we proberen haar even te laten huilen als ze weer echt fit is. Dat rommelen boven heb ik ook geprobeerd inderdaad en dat helpt niet helaas.

@ Aimee: Overdag heeft ze niet echt last van verlatingsangst, behalve als we haar in bed leggen dan. Wel soms als ik naar de keuken ga en ze ziet me niet, dan jengelt ze, maar geen huilen.

@ Linda: Wat deden jullie als jullie dochter zo'n fase had? Konden jullie haar in bed troosten? Hier lukt dat namelijk niet. Moet haar echt bij me pakken.

Oh ja, nog een vraag. Het is niet zo dat het huilen gelijk stopt als we haar dan oppakken en vasthouden. Net duurde het een tijdje voor ze rustig werd. Is dit ook herkenbaar?

Mijn zoon heeft het eerste jaar alleen maar tegen mij aangeplakt in bed gelegen en dan huilde hij meestal nog uren, maar hij was een huilbaby en huilde overdag ook veel. Normaal laat hij zich wel troosten op zijn kamertje, maar nu even niet, hij huilt en wijst huilend naar de deur van onze slaapkamer en zegt 'da'. 's Nachts ga ik dan geen moeite doen om hem toch op zijn kamer in bed te krijgen dus dan komt hij bij ons in bed. Maar ik herken deze fases van mijn dochter dus het zal vanzelf wel weer overgaan.
Wij hebben nog een co-sleeper naast ons bed staan, onze dochter kruipt daar 's nachts zelf in en onze zoon ligt dan dicht naast mij.

Earane schreef:@ Aimee: Overdag heeft ze niet echt last van verlatingsangst, behalve als we haar in bed leggen dan. Wel soms als ik naar de keuken ga en ze ziet me niet, dan jengelt ze, maar geen huilen.

@ Linda: Wat deden jullie als jullie dochter zo'n fase had? Konden jullie haar in bed troosten? Hier lukt dat namelijk niet. Moet haar echt bij me pakken.

Oh ja, nog een vraag. Het is niet zo dat het huilen gelijk stopt als we haar dan oppakken en vasthouden. Net duurde het een tijdje voor ze rustig werd. Is dit ook herkenbaar?

Ja net of die nog slaapt, en het huilen kan ineens over zijn en dan is die weer zich zelf.

Liadan schreef:Mijn zoon heeft het eerste jaar alleen maar tegen mij aangeplakt in bed gelegen en dan huilde hij meestal nog uren, maar hij was een huilbaby en huilde overdag ook veel. Normaal laat hij zich wel troosten op zijn kamertje, maar nu even niet, hij huilt en wijst huilend naar de deur van onze slaapkamer en zegt 'da'. 's Nachts ga ik dan geen moeite doen om hem toch op zijn kamer in bed te krijgen dus dan komt hij bij ons in bed. Maar ik herken deze fases van mijn dochter dus het zal vanzelf wel weer overgaan.
Wij hebben nog een co-sleeper naast ons bed staan, onze dochter kruipt daar 's nachts zelf in en onze zoon ligt dan dicht naast mij.

Denk dat als ze vannacht weer bezig is, dat ze ook bij ons in bed komt. Anders krijgen we nog minder rust... Wel handig dat jullie een co-sleeper hebben!

Onze dochter heeft de eerste 11 maanden bij ons in bed geslapen. Ideaal vond ik dat. Ze lag binnen handbereik en ik kon haar heel makkelijk troosten zonder m'n bed uit te hoeven.
Daarna ging ze steeds vaker in haar eigen bed slapen. Als ze wakker werd 's nachts dan kwam ze alsnog bij ons liggen.
Nu wil ze niet meer bij ons slapen. Als ze 's nachts een keer wakker wordt dan geeft ze aan dat ze in haar eigen kamer wil blijven. Ik geloof ook echt niet dat je een kind iets slechts aan leert wat niet meer af te leren valt.
Het in slapen was altijd vrij lastig. Op een gegeven moment hielden we haar een soort van in de houdgreep (klinkt erger dan het is), dan moest ze wel even huilen. Ik heb zelf niet iets tegen huilen, zo uit een baby zich nou eenmaal. Ik heb wel echt iets tegen alleen laten huilen, dat voelde echt niet goed. Ze huilde dan even in onze armen om vervolgens in slaap te vallen.
De leeftijd van 10 maanden was hier overigens echt een pittige tijd.

Limburg85 schreef:

Earane schreef:@ Aimee: Overdag heeft ze niet echt last van verlatingsangst, behalve als we haar in bed leggen dan. Wel soms als ik naar de keuken ga en ze ziet me niet, dan jengelt ze, maar geen huilen.

@ Linda: Wat deden jullie als jullie dochter zo'n fase had? Konden jullie haar in bed troosten? Hier lukt dat namelijk niet. Moet haar echt bij me pakken.

Oh ja, nog een vraag. Het is niet zo dat het huilen gelijk stopt als we haar dan oppakken en vasthouden. Net duurde het een tijdje voor ze rustig werd. Is dit ook herkenbaar?

Ja net of die nog slaapt, en het huilen kan ineens over zijn en dan is die weer zich zelf.

Ja, dat huilen of ze nog slaapt heeft ze ook wel eens gehad inderdaad. Wat ze nu heeft is echt overstuur huilen, echt wakker huilen zeg maar.

Linda schreef:Onze dochter heeft de eerste 11 maanden bij ons in bed geslapen. Ideaal vond ik dat. Ze lag binnen handbereik en ik kon haar heel makkelijk troosten zonder m'n bed uit te hoeven.
Daarna ging ze steeds vaker in haar eigen bed slapen. Als ze wakker werd 's nachts dan kwam ze alsnog bij ons liggen.
Nu wil ze niet meer bij ons slapen. Als ze 's nachts een keer wakker wordt dan geeft ze aan dat ze in haar eigen kamer wil blijven. Ik geloof ook echt niet dat je een kind iets slechts aan leert wat niet meer af te leren valt.
Het in slapen was altijd vrij lastig. Op een gegeven moment hielden we haar een soort van in de houdgreep (klinkt erger dan het is), dan moest ze wel even huilen. Ik heb zelf niet iets tegen huilen, zo uit een baby zich nou eenmaal. Ik heb wel echt iets tegen alleen laten huilen, dat voelde echt niet goed. Ze huilde dan even in onze armen om vervolgens in slaap te vallen.
De leeftijd van 10 maanden was hier overigens echt een pittige tijd.

Ah, dat fijn dat ze daarna wel gewoon ook in haar eigen bed ging slapen. Ik moet A. ook in een soort van houdgreep houden hoor, voordat ze in slaap valt. Dan moet ze ook altijd nog even extra huilen, maar daarna vallen wel haar ogen dicht. En alleen laten huilen wil ik ook liever niet. Maar sinds gisteren is het echt dramatisch, ze overstrekt zich ook in onze armen en huilt tranen met tuiten en het duurt even voordat ze dan in slaap valt.

Het zijn van die fases inderdaad, meestal kwamen we er niet achter wat er nou precies aan de hand was. Mijn oudste had het geloof ik vaker dan de jongste. Haar legden we dan ook bij ons in bed, bij onze jongste is dat eigenlijk nooit nodig geweest.
Net als bij Linda heeft oudste dochter zich daar nooit aan gewend, ze wil gewoon naar haar eigen bed 's avonds. Ze voelt zich veel te groot om bij ons op de kamer te liggen .