Als je ouders maar niet leren van hun fouten...

Weg!

Wat verschrikkelijk! Als praten niet helpt, zou ik denk ik alles in een brief opschrijven en na het afsluiten van de brief bedenken of ik de brief daadwerkelijk op zou sturen of gewoon ritueel zou verbranden.

Ontzettend moeilijk zeg, zeker als je niet gehoord wordt.
De ellende is dat elk kind graag liefde en erkenning wil van zijn ouders, en gehoord en gezien wil worden. Krijg je dat om wat voor reden dan ook niet, dan beschadigt dat een kind. Het allerlullligste is, en dat heb jezelf ook al gemerkt, dat daar meestal niet over te praten valt, ouders het meestal niet gaan snappen, en je de rest van je leven blijft zoeken naar die liefde en erkenning. En het is een ontzettend langdurig en pijnlijk proces om te leren accepteren dat dat er niet in zit. Want meestal zit het er niet in, blijf je praten en vragen en loop je keer op keer tegen dezelfde muur en ga je steeds over je eigen grenzen.

Ik denk niet dat er een makkelijke manier is in dit soort gevallen, je moet op een gegeven moment een afweging maken waar je grens ligt, hoe je wilt dat het contact eruit ziet en of dat haalbaar is. Dus zonder dat je steeds weer boos, teleurgesteld of gefrustreerd raakt, want dat is een teken dat je over je grens gaat of een ander over je grens gaat. Accepteren dat het niet aan jou ligt, dat jij er zelf geen invloed op hebt, dat een ander fouten kan maken ten koste van jou, zonder dat jij daar invloed op hebt. Maar dat is supermoeilijk. Dat kan ook inhouden dat jij grenzen gaat stellen in contact, minder hard je best gaat doen, oppervlakkiger blijft of iets anders wat jou helpt. Eigenlijk je verwachtingen bijstellen dus.

Het kan ook helpen om jezelf te geven wat je van je ouders wilde en gemist hebt. Ergens zit er nog een kind in je wat graag iets wil, het kan dan helpen om terug te gaan naar een situatie waarin je iets gemist hebt van je ouders, als de volwassene van nu in die situatie te stappen en jezelf te geven er je nodig hebt. Maar dat is vrij zweverig

Jezelf bedenken dat je ouders waarschijnlijk niet beter wisten of beter konden helpt ook, het lag niet aan jou, het is hun tekortkoming en jij hebt daar geen invloed op en geen schuld aan. En er is ongetwijfeld een reden waarom zij het op deze manier deden.

Er zijn nog wel wat manieren om hiermee om te gaan, maar dan schrijf ik 3 kantjes vol
Het lijkt me in ieder geval erg moeilijk.

Wat een nare situatie! Vooral omdat je ziet dat het ritueel zich blijft herhalen. Ik heb niet echt tips voor je, maar wil je wel veel sterkte wensen. Jij zelf hebt er in het verleden al veel hinder door ondervonden, en als je dan ziet dat je broertjes/zusjes hetzelfde meemaken zonder dat daar echt iets in veranderd kan worden lijkt me heel erg moeilijk.

Bedankt allemaal!

Het belangrijkste voor mij is gewoon dat ik de situatie moet leren accepteren en inderdaad mijn grenzen moet gaan stellen. Nu doen we, als we elkaar zien allemaal alsof er niets aan de hand is en ook dat vind ik moeilijk.

Allereerst, moeilijke situatie. Het accepteren en je boosheid hebben tijd nodig. Dat frustreert en zorgt misschien voor alleen maar meer boosheid. Ik ben het volledig eens met Eucalypta, zij heeft het mooi gezegd.

Ik wil nog even ingaan op een punt wat zij noemt over het zweverige teruggaan naar een bepaalde situatie. Ik heb dit gedaan (met een therapeut) met een bepaalde gebeurtenis en ik ben een vrij nuchter persoon. Toch merk ik soms dat, door dat gedaan te hebben, het me een gevoel van rust geeft. Een soort van acceptatie; ik heb nu zelf die situatie 'rechtgezet'.

Ik hoop dat je een manier vindt ermee om te gaan en te kunnen accepteren. Iedereen is daar anders in en misschien moet je jouw manier nog vinden.

Een grens bepalen is misschien wel handig. Neem die afstand als je dat nodig vindt of wil. Dat is namelijk jouw goed recht. Ben je er even klaar mee? Verminder het contact en er komt vanzelf wel een moment dat je er weer behoefte aan hebt en zo niet, dan niet. Zolang je dat zelf beslist en duidelijke begrenst, zal je meer adem hebben en daardoor ruimte voor je boosheid.

Ik heb ook het 'zweverige' gedaan wat Euc en Gympie vertellen. En het heeft me ontzettend geholpen. Ook hier iets soortgelijks. Dus ik zou het geen gek idee vinden als je er nog een paar sessies hulp voor zoekt. Wellicht dat het je helpt.