Niet meer gelovig. Vertel jij het je ouders?

Vandaag sprak ik een jongen die uit een protestants milieu komt. Iedereen in zijn omgeving is protestants. Sinds hij studeert is hij heel anders naar de wereld gaan kijken en hij gelooft het allemaal niet meer. Hij is tegenwoordig eigenlijk gewoon een atheïst. Nu vertelde hij vandaag dat zijn ouders dat niet weten. Zijn ouders denken nog steeds dat hij gelovig is. Op mijn vraag waarom hij dan niets zei, antwoordde hij dat hij veel van zijn ouders houdt en hen niet wil kwetsen. Voor mij is het ondenkbaar om zoiets groots voor mijn ouders te verzwijgen. Net zoals ik me niet voor kan stellen dat mijn ouders teleurgesteld in me zouden zijn als ik wel/niet gelovig zou zijn. Voor hem leek het eigenlijk niet echt een issue, tot ik zei dat ik het wel opvallend vond en dat ik niet wist of ik dat zou kunnen.

Zelf ben ik opgevoed door een vader die nergens in gelooft en een katholieke moeder. Toen ik klein was geloofde ik wel, nu eigenlijk al behoorlijk lang niet meer. Het is zo gegroeid en mijn ouders weten dat ook.

Hoe zit dat bij jullie? En als je gelovig bent en niet meer zou geloven, zou je het dan vertellen? Waarom zou je dat wel/niet doen?

Mijn ouders zijn beide niet erg gelovig. Ik sta wel ingeschreven bij de kerk maar daar wil ik eigenlijk wel van af. Ik heb dit ook wel verteld tegen mijn ouders, maar dat was ook niet zo'n drempel omdat ik al wel wist dat zij daar geen problemen mee zouden hebben.

Ik ben dochter van behoorlijk praktiserende katholieke ouders. Rond mijn 15e heb ik mijn ouders verteld dat ik veel meer had met natuurreligies, maar dat werd niet serieus genomen.
Ik heb nog lange tijd naar de kerk gemoeten van mijn ouders (iig met feestdagen en ook soms op een 'gewone' zondag) en hoewel ik eigenlijk niet geloofde, ging ik toch mee. Ik kon beter een uur in de kerk zitten dan een hele dag gezeur hebben.
Vorig jaar ben ik voor het eerst niet met Kerstmis naar de kerk geweest en mijn ouders hebben niets gezegd! Ik denk dat ze wel teleurgesteld zijn..
Ik zou me eigenlijk wel willen uitschrijven bij de kerk, maar durf nog niet goed actie te ondernemen omdat ik bang ben voor de reactie van mijn ouders.

Pfoeh, lastig. Ik heb zelf geen geloof en mijn ouders ook niet, dus dat scheelt. Ik denk dat ik het geloof langzaamaan zou laten 'verwateren'. Niet meer naar de kerk en wellicht ook kids niet laten dopen ed. Misschien dat het dan wat minder hard aankomt?!

Ik ben vroeger wel RK opgevoed, maar in de pupertijd is het eigenlijk gaan verwateren. Mijn ouders waren niet sterk gelovig terwijl mijn oma dat wel is. Zij gaat elke week nog naar de kerk. Ben vroeger vaak met mijn oma naar de kerk gegaan en vond het heel intressant maar de laatste jaren doe ik er weinig tot niks meer mee. Ik ben er ook anders over gaan denken. Ik geloof dat er iets is, maar meer in de vorm van bescherming en verbintenis.

Ik zou dus eigenlijk niet weten wat ik zou moeten doen als mijn ouders wel streng gelovig waren. Het lijkt me een lastige situatie.

Ik ben niet gelovig opgevoed maar kan me wel voorstellen dat dit voor hem een big issue is. Ik (en ik denk jij ook) ben toch wat vrijer opgevoegd. Als ik wat wilde weten over God mocht ik dat vragen. Mijn vader is katholiek maar deed daar niets meer mee. Als kind geloofde ik al niet en ben dus ook niet gelovig opgevoed. Maar als je beide ouders erg gelovig zijn is het natuurlijk al een heel ander verhaal. Voor hun is dat een groots iets, een manier van leven en iets waar ze hem mee hebben opgevoed. Dan hun vertellen dat hij niet gelooft waar zij zo al hun liefde inleggen kan toch behoorlijk pijnlijk zijn.

Ik ben niet gelovig en mijn ouders ook niet, dus kan me om eerlijk te zijn geen voorstelling van maken.

Ik heb gewoon gezegd dat ik er niet in geloof en ik moet me nog steeds uitschrijven bij de kerk, maar dat moet persoonlijk en ik heb heel weinig zin in een preek.

Voor gelovige ouders speelt ook mee dat kinderen die niet meer geloven dus niet behouden zijn.. Dat is natuurlijk heel erg...

Rush schreef:Ik heb gewoon gezegd dat ik er niet in geloof en ik moet me nog steeds uitschrijven bij de kerk, maar dat moet persoonlijk en ik heb heel weinig zin in een preek.

Haha dat is dan iig wel een effectieve methode op deze manier

Le Chat Noir schreef:Voor gelovige ouders speelt ook mee dat kinderen die niet meer geloven dus niet behouden zijn.. Dat is natuurlijk heel erg...

Ja dat kan ook meespelen en ook het feit dat sommige stromingen binnen de protestante kerk heel hard kunnen zijn naar hun kinderen. Dan snap ik dat die jongen het niet zegt. Ik ben zelf gelovig en mijn ouders ook(die zijn evangelisch maar toch traditioneel). Mijn ouders zouden het heel erg vinden(idd door het niet behouden en gezegd zijn), dan kan ik met het al voorstellen dat je het niet durft te zeggen(dan gaan ze zich alleen maar zorgen maken). En als je ouders heel afwijzend en boos worden kan ik mij helemaal voorstellen dat je niets zegt.

Zulk soort dingen zijn lastig aan je ouders te vertellen als je ouders echt (zwaar)geloven.
Mijn vriend laat het tegenover zn ouders altijd een beetje in het midden. Hij verteld het niet uit zichzelf maar als ze er om zouden vragen zou hij het wel vertellen.

Een andere vriend van me durft het niet aan zn ouders te vertellen. Hij keek namelijk een keer puberruil samen met zijn moeder met een meisje die niet meer geloofde. En toen had zn moeder gezegd: nou komt ze echt in de hel.
Dus hij durft het nu niet meer te vertellen omdat hij bang is dat zijn moeder ook denkt dat hij in de hel komt.

Mijn moeder gelooft nog wel, maar mijn vader volgens mij niet (hebben we het eigenlijk nooit echt over). Mijn broer en ik geloven niet en we hebben dat ook wel duidelijk laten merken. Wij willen ons eigenlijk ook uitschrijven bij de kerk, maar dat is er nog niet van gekomen. Er wordt hier ieder jaar ook gevraagd om een donatie voor de kerk, maar daar geef ik niet voor.

Mijn ouders geloven trouwens niet in de hel, dus ook niet dat ik daar in kom als ik niet geloof. Mijn ouders (en dan met name mijn vader) hebben meer een houding van: 'je komt er nog wel achter'. Hij denkt dus dat ik in een moeilijke periode weer zal terugvallen op het geloof.

Ik geef ook niet aan de kerkbijdrage.

"Toen jullie me vertelden dat sinterklaas niet bestaat, ben ik ook na gaan denken over God."

Ik vind wel of niet geloven en dit wel of niet tegen je ouders zeggen niet zo'n big deal eigenlijk. Als ik zou weten dat het mijn ouders ontzettend zou kwetsen, dan zou ik ze dat ook niet vertellen.

Mijn ouders zijn beide gelovig, maar gaan nauwelijks naar de kerk.
Ik vertel ze regelmatig dat ik twijfel, maar spreek niet luidop uit dat ik niet geloof.

Mijn vader zegt altijd: 'Zolang er geen tegenbewijs is, geloof ik'. En ja, wie ben ik om daar tegenin te gaan. Ik laat het maar zo. Als ik er voor mezelf maar uit ben. En dat ben ik

Ik geloof zelf niet, maar het lijkt me iets heel persoonlijks en individueels, écht geloven. Geloof belijden als in naar de kerk gaan is natuurlijk wel een groepsding, maar écht geloven doe je in je eentje, toch? Daar heeft toch verder niemand iets mee te maken?

Voor mij, persoonlijk, is het iets heel erg kleins.

Mijn ouders zijn beiden atheist, maar we komen uit een gelovige familie. Daardoor ben ik besmet met het 'wat als' - virus en ging dus ook altijd, by myself, naar de kerk. De Baptistenkerk. Ik heb er veel tijd doorgebracht, heb gekeken naar wat mij interesseerde en of ik gelovig was en toen ik tot de conclusie kwam dat ik echt niet gelovig was/ben, heb ik dit ook gewoon verteld. Mijn ouders zijn heel vrij in dat opzicht en zou zoiets niet voor hen kunnen verzwijgen.

RYW schreef:Ik geloof zelf niet, maar het lijkt me iets heel persoonlijks en individueels, écht geloven. Geloof belijden als in naar de kerk gaan is natuurlijk wel een groepsding, maar écht geloven doe je in je eentje, toch? Daar heeft toch verder niemand iets mee te maken?

Dat ben ik wel met je eens hoor, maar voor mij zou het raar voelen om mee toen doen met bidden, maar af te haken, zodra iedereen zijn ogen dicht heeft. Het is ook niet dat ik er compleet geen begrip voor heb hoor, maar voor mij lijkt het lastig. Ik vind het wel erg lief van hem dat hij rekening houdt met zijn ouders. Het schaadt hem natuurlijk niet als hij het niet vertelt.

Iedereen enorm bedankt voor de reacties trouwens. Ik vind het namelijk erg interessant allemaal .

Rush schreef:Ik heb gewoon gezegd dat ik er niet in geloof en ik moet me nog steeds uitschrijven bij de kerk, maar dat moet persoonlijk en ik heb heel weinig zin in een preek.

Mijn vriend ging zich ook uitschrijven, toen kwamen ze later nog langs. Dat hij er goed over na moest denken want hij zou zijn ouders voor altijd teleurstellen, zij hadden hem immers niet voor niets laten dopen. Hij hoefde ook niet perse iedere week naar de kerk te komen, maar mocht ook een vrijblijvende bijdrage doen ieder jaar. Ik vraag me af of het over het geloof ging of dat ze geld nodig hadden

@June: Het wordt wel lastig op momenten als trouwen, kind krijgen enzovoort. Gaat hij dan -voor zijn ouders- in de kerk trouwen en laat hij zijn kind dopen? Op dit soort momenten moet je toch ook in gesprek met de dominee en bij dopen moet je ook beloven dat je je kind christelijk op gaat voeden. Er zijn natuurlijk zat mensen die zich er wat vanaf maken en het meespelen, maar als je echt overtuigd atheïst bent lijkt me dit niet te doen.
Voor zijn ouders zijn dit juist grote momenten natuurlijk. Vooral als je niet trouwt in de kerk maak je echt wel een statement!

@Eline: Vind dat soort reacties toch altijd erg bijzonder... Dan is de kerk blijkbaar ook vergeten waar het nu echt om gaat bij geloven. Alsof je voor je ouders moet gaan geloven. Kijk dat je je ouders 'spaart' door niet ronduit te zeggen dat je niet meer gelooft begrijp ik wel, maar dat iemand van de kerk dit als argument gaat gebruiken....erg triest. Laat staan die opmerking van de vrijwillige bijdrage.

Nog even een aanvulling...
Vandaag was de kerk in ons dorp voorpaginanieuws in de regionale krant wegens het seksueel misbruik dat heeft plaatsgevonden.
Terwijl ik het las, zei ik tegen mijn ouders: 'ik zit er steeds meer over te denken om me uit te laten schrijven bij de kerk' en ze reageerden gewoon niet!! Gewoon helemaal 0,0 reactie

Ik kan het me heel goed voorstellen dat hij dat (nog) niet verteld. Zelf ben ik ook gelovig opgevoed, en ben nog steeds gelovig (zij het op een andere manier dan mijn ouders), maar ik weet dat ik zo'n beetje mijn moeders hart zou breken als ik niet meer zou geloven en er ook niets meer mee zou doen. Dus ik zou het ook ontzettend moeilijk vinden zoiets te vertellen. Ik vond het al lastig om voorzichtig duidelijk te maken dat ik op een andere manier naar het geloof kijk dan zij doen. Aan de andere kant zou ik het uiteindelijk ook wel vertellen omdat ik niet met zo'n geheim wil leven. Bovendien komt het vaakt toch wel uit en dan heb je de poppen helemaal aan het dansen. Maar ik zou ook héél véél tijd nodig hebben dus.