ouders zijn niet blij

sinds kort heb ik een nieuwe vriend. Psychisch (jeetje wat een raar woord) heeft hij een verleden, maar is al jaren stabiel. Alleen in situaties met nieuwe, of veel, mensen merk je dat ie wel (constant) zenuwachtig is. Wanneer ik alleen met hem ben is dat dan weker niet zo.

mijn ouders kunnen niet blij voor me zijn en denken dat ie niet goed genoeg voor me is of dat hij achterloopt... Terwijl het tussen ons verder wel goed voelt.
Hoe kan ik mijn ouders laten inzien dat hij wél goed genoeg voor me is?
Ik zit hier echt mee, vind het ook heel moeilijk om het hem te moeten vertellen..

Ik snap dat het niet leuk is en je liever had gehad dat je ouders enthousiast waren, maar verder is het toch niet zo'n probleem? Ik zou niet hele betogen afsteken over hoe geweldig hij wel niet is, blijkbaar hebben je ouders nu een bepaalde indruk van hem en het is niet waarschijnlijk dat ze dan daardoor ineens ervan afwijken. Leef gewoon je leven, en als dat samen met hem is en je bent gelukkig, dan zullen ze hem op den duur vast wel accepteren. En waarom zou je het hem moeten vertellen? Ik bedoel, je kunt er best met hem over praten, zeker als hij er naar vraagt, maar zoals je het nu brengt zie ik echt een scenario voor me als in: 'ik moet je iets vertellen...' en dat lijkt me gewoon nergens voor nodig.

Edit: of ben je toevallig heel jong of thuiswonend? Dan snap ik wel dat het anders ligt.

Lonely Goatherd schreef:Ik snap dat het niet leuk is en je liever had gehad dat je ouders enthousiast waren, maar verder is het toch niet zo'n probleem? Ik zou niet hele betogen afsteken over hoe geweldig hij wel niet is, blijkbaar hebben je ouders nu een bepaalde indruk van hem en het is niet waarschijnlijk dat ze dan daardoor ineens ervan afwijken. Leef gewoon je leven, en als dat samen met hem is en je bent gelukkig, dan zullen ze hem op den duur vast wel accepteren. En waarom zou je het hem moeten vertellen? Ik bedoel, je kunt er best met hem over praten, zeker als hij er naar vraagt, maar zoals je het nu brengt zie ik echt een scenario voor me als in: 'ik moet je iets vertellen...' en dat lijkt me gewoon nergens voor nodig.

Edit: of ben je toevallig heel jong of thuiswonend? Dan snap ik wel dat het anders ligt.

Nee, ben niet thuiswonend en ben 20.. Het is wel dat de weekenden dat we samen bij mij zijn ook af en toe bij mijn ouders zullen zijn .. Dus jij zegt hem alleen vertellen als hij er naar vraagt? Ik hoop dat je gelijk hebt en dat ze het gaan accepteren!

Ik heb een ex die echt niet goed voor mij was, dat zagen mijn ouders destijds ook wel in. Hoe harder zij riepen dat ze hem niets vonden, hoe harder ik wilde bewijzen dat het wel goed kwam. Na 1,5 jaar ging de relatie (gelukkig) kapot. Het heeft een aantal jaren geduurd voordat ik weer aan een man toe was.
Sinds 9 maanden heb ik een hele leuke vriend, maar mijn ouders waren wel huiverig. Ze vergeleken hem met mijn ex, ze woonden in dezelfde stad, hadden allebei geen auto, zelfde kleur haar etc. Mijn vriend heeft een wat hoge stem en lach en hij oogt best jong (hij is ruim 3 jaar ouder dan ik). Al met al vonden ze dat hij niet bij me paste, dat ik ver boven hem uit steeg etc. Inmiddels zijn ze geloof ik meer aan hem gewend, zijn ook een keer op bezoek geweest in zijn huis en zagen dat hij zijn dingen gewoon op orde heeft (had ex niet). We zijn samen gaan fietsen door de omgeving en mijn ouders waren positief verrast dat hij er zoveel over kon vertellen (hij komt hier niet vandaan). Sindsdien heb ik het gevoel dat ze meer hun best doen om een praatje met hem te maken. Mijn vriend en ik hebben het hier wel eens over gehad, maar dat kwam meer als logisch vervolg op het verhaal over de relatie met mijn ex.

tijd is in dit soort situaties meestal je beste vriend. Ik heb het zelf ook gehad dat mijn ouders m'n vriend niet accepteren, maar als je ouders zien dat hij een goede jongen is en hij goed voor je is dan zullen ze hem op den duur waarschijnlijk wel accepteren. Bij mij is het gelukkig allemaal goed gekomen ook al is daar erg veel tijd overheen gegaan voordat ze het accepteerden.

tuttebel schreef:tijd is in dit soort situaties meestal je beste vriend. Ik heb het zelf ook gehad dat mijn ouders m'n vriend niet accepteren, maar als je ouders zien dat hij een goede jongen is en hij goed voor je is dan zullen ze hem op den duur waarschijnlijk wel accepteren. Bij mij is het gelukkig allemaal goed gekomen ook al is daar erg veel tijd overheen gegaan voordat ze het accepteerden.

Ik hoop dat je gelijk hebt, want ik zou hem ook zeker niet laten gaan voor mijn ouders. Voor mij is het zeker een goeie jongen, lief, attent, kan er goed mee praten en samen mee lachen..

Ik denk dat ze met de tijd wel zullen inzien dat het een prima jongen voor je is. Laat ze rustig elkaar leren kennen en hopen dat ze bijdraaien in hun mening.

Balloon schreef:Ik denk dat ze met de tijd wel zullen inzien dat het een prima jongen voor je is. Laat ze rustig elkaar leren kennen en hopen dat ze bijdraaien in hun mening.

Of, andersom, komt ze erachter dat haar ouders inderdaad gelijk hebben en dat hij niet geschikt is. Ouders zien dat vaak eerder dan de dochter in kwestie. Maar ze zitten er ook weleens naast, dat klopt.