Moeders en een carriére

En daarbij nog, ter aanvulling van hierboven: degene die het oudst is (meestal de man) heeft meestal meer ervaring en verdient daardoor bijna altijd meer bij een gelijk niveau. Dan is het nogal oneerlijk om te stellen dat de minst verdienende minder moet werken aangezien je dan dat gat steeds groter laat worden, als je weinig werkt kom je helemaal nooit verder en wordt je kans op zelfstandig worden steeds kleiner. Degene die het meest werkt krijgt daardoor meer kansen om te investeren in zjin werk en gaat daardoor ook steeds meer verdienen.

Hoeft niet erg te zijn, maar wel iets om over na te denken.

Ik vind het overigens wel opvallend dat er een vraag gesteld wordt, ik geef daar in algemene termen antwoord op, start een algemene discussie, en binnen 3 posts wordt het persoonlijk gemaakt en op de man gespeeld met 'jij ben egoistisch en de puberteit nog niet uit'. Andersom gebeurt dat volgens mij niet, ik val niemand aan, ik draag algemene punten aan. Het zou nogal wat zijn als ik hier iemand rechtstreeks zou aanspreken met 'jij bent lui, dom en afhankelijk omdat je niet werkt', ik vind dat nogal waardeoordelen die ik er helemaal niet bij heb, en ik speel het niet op de man. Waarom dat dan andersom wel moet vraag ik me ten zeerste af. Zuiver is het in ieder geval niet.

Toch wil niet zeggen dat als je minder werkt of helemaal niet werkt je kans op zelfstandigheid steeds kleiner word. Of zoals Ellibre zegt dat als haar partner of relatie wat overkomt ze niet wil dat ze zichzelf niet in onderhoud kan voorzien. Toen ik zwanger was van Y. en haar hele eerste levensjaar heb ik maar 8 tot 12 uurtjes per week gewerkt. Toen die relatie over ging en Y. net 1 was moest ik mijn eigen huishouden met kind runnen dat lukte prima het was niet zo dat omdat ik 2 jaar lang nauwelijks had gewerkt ik ook niet meer financieel onafhankelijk kon zijn. Ik moest me aanpassen aan de situatie die toen was ontstaan en heb 3 jaar lang alleen een huishouden weten te runnen en financieel onafhankelijk weten te zijn. Ik ben op dat moment gewoon meer gaan werken als de normale 8 uur die ik daarvoor per week werkte, maar heb me prima gered.

Ik denk dat een carriere als moeder zeker wel mogelijk is, als je zelf in staat bent je werk soms voor je gezin te laten gaan. Ik denk dat werkgevers niet zitten te wachten op moeders die zich bij elke verkoudheid van hun kind ziekmelden en totaal niet meer flexibel zijn.

Ik vind het voor mezelf nu belangrijker dat ik meer tijd met Luuk door breng. Mijn vriend en ik hebben dit in goed overleg besloten, hij heeft zijn werk wel echt nodig. Ik in bepaalde mate ook wel, maar ben wel blij als mijn 24 uur pw er weer op zit, en ik weer een paar dagen voor mijn kind mag zorgen.

Ik wilde je niet aanvallen euc, en misschien had ik het beter niet zo kunnen formuleren. Maar omgekeerd voel ik me door jou ook aangevallen, al doe jij het in andere bewoordingen. Je impliceert min of meer dat ik doe wat ik doe omdat mijn man egoistisch is of ik me ondergeschikt maak aan hem. En dat is allesbehalve het geval! Ik vind dat emancipatie inhoudt dat een vrouw kan doen wat ze graag wil en bij haar past op een bepaalde fase in haar leven. Niet dat een vrouw carriere maakt (tenzij dat is wat ze het liefst wil).

Ik snap dat gevoel wel Charles. Dat je samen een keuze maakt voor dit moment maakt je echt niet ondergeschikt.

Bij ons zal het in de toekomst gewoon niet anders zijn dan dat m'n vriend een flinke fulltime baan heeft. Hij gaat het familiebedrijf overnemen dus daar gaat gewoon nogal veel tijd in zitten en is een functie waarbij hij wel vaker zal moeten overwerken.
Dat hij minder gaat werken als er kinderen zijn is dus simpelweg geen optie. Zelfs al zou ie willen, dat kan gewoon niet.
Dan zou ik zelf nog de keuze hebben om fulltime te werken, maar dat ambieer ik gewoon echt helemaal niet en is met mijn baan ook vrij onmogelijk. Ik hoef ook niet op te klimmen met mijn werk, zo werkt dat niet, hoogstens meer klanten krijgen. En ik wil zelf ook gewoon niet fulltime werken als er kinderen zijn. Dus oplossing: Vriend werkt wel fulltime, ik niet (is nu ook al zo overigens). Ben ik daarom ondergeschikt of afhankelijk? Neuh.

Ik vind de term carriere maken ook 'moeilijk'. Ik hoef niet perse carriere te maken maar wil wel groeien qua inkomen. Ik zou het vreselijk vinden als ik over 5 jaar nog hetzelfde als nu zou verdienen. Ik hoop dan toch wel beter te zijn geworden in mijn werk en een hoger loon te hebben (en meer verantwoordelijkheden). Maar ik heb ook wel een bedrag in mijn hoofd waar ik tevreden mee zou zijn.

Of ben ik nu echt de enige die puur voor het geld werkt. Ik bedoel zelfontplooiing is prima maar dat is niet de hoofdreden waarom ik werk.

Ik snap Euc ook wel hoor. Als je als vrouw 18/24 uur werkt max en dat doe je al een jaar of 3/4. En de relatie gaat over om welke reden dan ook en er is een kind in het spel. Wat doe je als vrouw dan? Ik denk echt niet dat alle vrouwen de optie hebben om ineens meer uren te krijgen terwijl je toch je kind moet onderhouden.

Je man kan dan gewoon lekker verder gaan en het geld blijft bij hem gewoon binnen stromen. Hij kan in het huis blijven wonen en op vakantie blijven gaan.

Waar ga jij naar toe met je kleine inkomen?

Ik werk echt voor mijn ontwikkeling, omdat ik mijn werk verschrikkelijk interessant vind, en omdat ik begaan ben met patiënten. Dat ik er goed aan verdien is meegenomen, maar als ik om wat voor reden dan ook nooit meer zou hoeven werken zou ik dat toch blijven doen. Net zo veel als nu. Ik vind het heerlijk, haal er zo veel voldoening uit. Ik wil ook heel graag naast de "gewone" zorg voor patiënten minimaal 1 dag per week met onderzoek bezig blijven, om mezelf en mijn vakgebied te verdiepen.

*edit* Precies Indigo, dat is precies wat ik bedoelde met onafhankelijk willen zijn. Al van kleins af aan wil ik voor mezelf kunnen zorgen, en dat is in mijn ogen iets anders dan met kunst en vliegwerk het hoofd boven water weten te houden. Bij mij zijn er zoals gezegd geen kinderen in het spel, maar aan wat ik kan doen en laten in mijn leven verandert nauwelijks iets als mijn relatie stuk loopt of mijn vriend iets overkomt. Dat vind ik persoonlijk ontzettend belangrijk.

Voor mijn gevoel haal ik uitdaging toch uit andere dingen. Stel dat ik geld zat zou hebben dan zou ik een eigen webshop beginnen met super mooie kledingmerken die moeilijk te verkrijgen zijn in Nederland. Fashionweeks afstruinen om te kijken naar de nieuwe collecties. Een stylingbureau erbij of iets in die hoek. Daar zou ik ook makkelijk meer dan 40 uur per week mee bezig kunnen zijn omdat dat echt is wat ik tof vind om te doen.

Maar 'gewoon' in loondienst bij een 'prima' baan doe ik het toch gewoon voor het geld.

Dat herken ik ook heel erg Indigo. Bij m'n ene baan werk ik echt voor t geld (en ik vind t op zich wel leuk) en m'n andere baan is pure passie. Rijk qua geld zal ik er niet van worden, maar wel rijk qua ervaring en plezier. Dat kan ook goed gecombineerd met kinderen later. Zolang ik me dat redelijk financieel kan permitteren, is dat toch top?!

Indigo schreef:Voor mijn gevoel haal ik uitdaging toch uit andere dingen. Stel dat ik geld zat zou hebben dan zou ik een eigen webshop beginnen met super mooie kledingmerken die moeilijk te verkrijgen zijn in Nederland. Fashionweeks afstruinen om te kijken naar de nieuwe collecties. Een stylingbureau erbij of iets in die hoek. Daar zou ik ook makkelijk meer dan 40 uur per week mee bezig kunnen zijn omdat dat echt is wat ik tof vind om te doen.

Maar 'gewoon' in loondienst bij een 'prima' baan doe ik het toch gewoon voor het geld.

Dan hoop ik voor je dat je ooit in de positie komt dat je dat kunt doen! Ik denk dat het verschil tussen ons is dat ik mijn huidige baan niet zie als "gewoon in loondienst", maar dat ik er net zo veel passie voor heb als jij voor fashion en styling. Ik heb het geluk dat ik precies doe wat ik wil doen.

Indigo schreef:Ik snap Euc ook wel hoor. Als je als vrouw 18/24 uur werkt max en dat doe je al een jaar of 3/4. En de relatie gaat over om welke reden dan ook en er is een kind in het spel. Wat doe je als vrouw dan? Ik denk echt niet dat alle vrouwen de optie hebben om ineens meer uren te krijgen terwijl je toch je kind moet onderhouden.

Je man kan dan gewoon lekker verder gaan en het geld blijft bij hem gewoon binnen stromen. Hij kan in het huis blijven wonen en op vakantie blijven gaan.

Waar ga jij naar toe met je kleine inkomen?

Ik vind dit een beetje cru gesteld, als man niet wil of kan inleveren, dan ga ik niet ook 40 uur werken, want o wee, waar moet ik naartoe? Ik werk nu 24 uur, bewust, niet afgedwongen. Als ik er alleen voor kom te staan dan zoek ik een baan voor 40 uur of er een baan naast, dan heb ik ineens recht op allerlei toeslagen die we nu niet nodig hebben, ik krijg alimentatie en denk maar niet dat ik verhuis.
Ik vind studeren ontzettend goed, ik ben absoluut voor het feit dat vrouwen werken, maar net doen alsof ik mezelf in een onmogelijke positie heb geplaatst bij een eventuele scheiding, alleen omdat ik 24 uur werk, vind ik onzin.

Supertalentje schreef:

Indigo schreef:Ik snap Euc ook wel hoor. Als je als vrouw 18/24 uur werkt max en dat doe je al een jaar of 3/4. En de relatie gaat over om welke reden dan ook en er is een kind in het spel. Wat doe je als vrouw dan? Ik denk echt niet dat alle vrouwen de optie hebben om ineens meer uren te krijgen terwijl je toch je kind moet onderhouden.

Je man kan dan gewoon lekker verder gaan en het geld blijft bij hem gewoon binnen stromen. Hij kan in het huis blijven wonen en op vakantie blijven gaan.

Waar ga jij naar toe met je kleine inkomen?

Ik vind dit een beetje cru gesteld, als man niet wil of kan inleveren, dan ga ik niet ook 40 uur werken, want o wee, waar moet ik naartoe? Ik werk nu 24 uur, bewust, niet afgedwongen. Als ik er alleen voor kom te staan dan zoek ik een baan voor 40 uur of er een baan naast, dan heb ik ineens recht op allerlei toeslagen die we nu niet nodig hebben, ik krijg alimentatie en denk maar niet dat ik verhuis.
Ik vind studeren ontzettend goed, ik ben absoluut voor het feit dat vrouwen werken, maar net doen alsof ik mezelf in een onmogelijke positie heb geplaatst bij een eventuele scheiding, alleen omdat ik 24 uur werk, vind ik onzin.

Dat gaat lang niet altijd even makkelijk hoor. Mijn schoonouders zijn 5 jaar geleden gescheiden, mijn schoonvader is zelfstandig ondernemer en mijn schoonmoeder heeft altijd banen voor weinig uur gehad omdat ze vooral thuis was voor de kinderen. Mijn schoonvader is failliet gegaan waardoor hij geen alimentatie kan betalen en mijn schoonmoeder heeft zich nooit verder ontwikkeld waardoor ze totaal oninteressant is op de arbeidsmarkt. Daarnaast is ze ook nog eens chronisch ziek. Ze werkt inderdaad 24 uur per week, meer uren krijgen lukt al 5 jaar niet en kan ze eigenlijk ook niet aan, en ze kan al die jaren al maar net rond komen. Ze is regelmatig de wanhoop nabij. Ze heeft geen spaargeld, geen pensioen, geen waardevolle bezittingen.

Ik zeg niet dat het altijd zo zal gaan, maar er is lang niet altijd een waterdicht vangnet van alimentatie, toeslagen en mogelijkheden op de arbeidsmarkt. Daarnaast is zowel alimentatie als het ontvangen van toeslagen een afhankelijkheid die ik wil voorkomen, maar dat is wederom enkel mijn persoonlijke mening.

Nou, noem mij maar naief, maar ik ga echt niet fulltime werken terwijl ik liever meer bij mijn kind wil zijn, omdat wij ooit wel uit elkaar zouden kunnen gaan en ik dan misschien wel niet meer uren kan krijgen. Ik ga daar nu niet van uit en dus ook nog niet op inleveren.
Als ik dan niet meer uren zou kunnen maken, dan is er op een andere manier vast wel een mouw aan te passen. Desnoods ga ik sexchatten in de avonduren.

Dat vind ik verder niet naïef hoor, zo bedoel ik het helemaal niet. Ik snap die keuze ook heel goed, en wat jij jouw kind biedt qua tijd en aandacht is wat ik een kind ook zou willen bieden. De vraag was/is of dat te combineren is met een carrière. Daar zijn we een beetje van afgedwaald

Aimee schreef:Nou, noem mij maar naief, maar ik ga echt niet fulltime werken terwijl ik liever meer bij mijn kind wil zijn, omdat wij ooit wel uit elkaar zouden kunnen gaan en ik dan misschien wel niet meer uren kan krijgen. Ik ga daar nu niet van uit en dus ook nog niet op inleveren.
Als ik dan niet meer uren zou kunnen maken, dan is er op een andere manier vast wel een mouw aan te passen. Desnoods ga ik sexchatten in de avonduren.

Precies. Ik snap overigens niet wat er niet te snappen valt aan het feit dat ik gewoon bij mijn kinderen wíl zijn. Natuurlijk moet ik zien dat ik niet teveel uit mijn beroep raak, maar daar denk ik heus wel over na.

Maar je hebt het nu over je schoonouders, die hebben al volwassen kinderen, je schoonmoeder heeft zich nooit ontwikkeld en ze is chronisch ziek. Dat is totaal onvergelijkbaar met jonge moeders met jonge kinderen hier. Ik studeer nu en over 4,5 jaar als beide kinderen op school zitten ga ik meer werken. Ik ontwikkel me nu ook en ik ben nu niet chronisch ziek. Ik heb nog nooit zorgtoeslag, huurtoeslag, hypotheekrente-aftrek, bijstand, alleenstaandenkorting oid ontvangen, maar wel vanaf mijn 16de belasting betaald. Mocht het onverhoopt zo zijn dat ik, tot de kinderen 4 zijn, moet terugvallen op ons zorgstelsel om mijn kinderen te kunnen onderhouden, dan zet ik me overal overheen. Een baan met meer uur kan best lastig te vinden zijn, maar als het om mijn kinderen gaat is niks onmogelijk.

Maar ik reageerde op Indigo die net doet alsof ik mijn eigen graf graaf met mijn kleine inkomen en dat blijf ik onzin vinden. Leuk is anders, makkelijk ook, maar dan nog weiger ik nu 40 uur te gaan werken, want stel je voor dat ik op straat sta en hij op vakantie kan gaan.

Aimee schreef:Nou, noem mij maar naief, maar ik ga echt niet fulltime werken terwijl ik liever meer bij mijn kind wil zijn, omdat wij ooit wel uit elkaar zouden kunnen gaan en ik dan misschien wel niet meer uren kan krijgen. Ik ga daar nu niet van uit en dus ook nog niet op inleveren.
Als ik dan niet meer uren zou kunnen maken, dan is er op een andere manier vast wel een mouw aan te passen. Desnoods ga ik sexchatten in de avonduren.

Hier hetzelfde. behalve van dat sexchatten

Ik denk sowieso niet dat als wij uit elkaar gaan, één van ons in dit huis kan blijven wonen. Wij zijn financieel ook afhankelijk van elkaar, ook al werken we allebei vrij veel en verdienen niet slecht, helemaal niet als je naar onze leeftijden kijkt.

Over werken of thuisblijven heb ik eigenlijk niet echt een duidelijke mening. Ik neem aan dat in de meeste gevallen in goed overleg een beslissing wordt genomen. Soms leent een beroep er zich niet voor om parttime te gaan werken (het beroep van mijn man leent zich er ook niet voor, dan zoeken zijn klanten wel een ander bedrijf dat wel vijf dagen kan werken), maar ik neem dan aan dat de vrouw zich niet vol onderwerpt aan haar man. Stoppen of minderen met werken hoeft namelijk niet per se als je kinderen krijgt. Voor de kinderen vind ik het in ieder geval een goede beslissing om thuis te zijn. Zelf zou ik niet willen stoppen met werken, omdat ik dan voor mijn gevoel teveel moet inleveren en er te lang uit zal zijn.