Hoe verwerk je zoiets?

De tijd is er misschien nog niet helemaal rijp voor, omdat mijn man nog in het ziekenhuis ligt maar ik merk dat ik steeds meer bezig ben met alle heftige dingen die de afgelopen tijd gebeurd zijn. Tranen willen nog niet komen, maar door mijn hoofd blijven maar gedachten spoken. Gisterenavond in bed zag ik steeds de beelden voor me van mijn man op de intensive care en de medium care. Er spookt steeds door mijn hoofd dat hij gewoon bijna dood was en ik merk dat ik nu pas de angst voel om hem kwijt te raken.
Dit komt ook omdat ik er nu met mijn man meer over praat, hij zelf heeft nachtmerries van erge ongelukken en dat hij dan niets meer weet en heeft het gevoel alsof zijn tranen heel hoog zitten (ik heb mijn man in die 12 jaar dat ik hem ken nog nooit zien huilen, sterker nog, hij heeft in al die tijd nooit gehuild), ik heb hem ook heel veel moeten vertellen over wat er gebeurd is want hij is een heleboel kwijt. Ik heb een schema voor hem gemaakt met daarop de dagen en wat wanneer gebeurd is, want ook zijn tijdsbesef was totaal weg.
Er over praten met z'n tweetjes is wel fijn, maar ik heb er wel enorme slapeloze en onrustige nachten van en weer regelmatig harde buiken, dat is gewoon niet zo erg fijn.
Wat ik vooral erg lastig vind is dat hij nog in het ziekenhuis ligt, dat we elkaar maar een paar uurtjes zien per dag en dat we geen privacy hebben. We gaan dus niet eens even lekker op elkaar schouder uithuilen, want daar is gewoon nog even geen plekje voor.
Mijn man vroeg gisteren trouwens letterlijk: "Hoe verwerk je zoiets? Hoe sluit je zoiets af?", hij is een enorme binnenvetter, maar ik merk dat zelfs bij hem nu er dus van alles uit komt wat hij niet binnen kan en wil houden omdat hij beseft dat het hem op zal vreten.

Nou verwerkt iedereen heftige gebeurtenissen op z'n eigen manier, maar toch is mijn vraag, eigenlijk zowel voor mij als voor mijn man:

Hoe verwerk je zoiets heftigs? Hoe ga je daarna weer verder? Hoe zorg je dat je er geen grote littekens of angsten aan overhoud? Hoe zorg je dat je er niet aan onderdoor gaat als het ergste voorbij is?

Het is, logischerwijs, een heel heftige periode voor jullie. Ik denk dat het sowieso goed is om er veel over te praten. Samen, maar misschien ook wel met een professional erbij. Ik weet niet of dat nu al kan, of dat het slimmer is daarmee te wachten tot hij weer thuis is en verder hersteld is.

Misschien helpt opschrijven ook wel. En dat aan elkaar al dan niet laten lezen. Dan kun je daar ook weer over praten.

Sterkte!

Volgens mij heeft dat vooral heel veel tijd nodig. Ik heb ook angsten over gehouden aan de nare periodes die ik de afgelopen jaren veel heb gehad maar naarmate dingen ook weer goed blijken uit te pakken, wordt dit iets minder.

Er is geen manier van verwerken. Waar de een zich goed voelt bij praten, houdt de ander het liever in en verwerkt het in stilte. Je zal een manier moeten vinden die voor jullie allebei goed voelt.

Ik denk dat je het moet laten gebeuren. Het is nu nog zo vers. Natuurlijk is hij bang, natuurlijk heb jij angst om hem kwijt te raken. Dat is heel normaal. Ik denk dat het er in zit dat je moet accepteren dat je die angsten hebt. Als je dan wilthuilen, dan doe je dat. Als je wilt praten/gillen/stil zijn doe je dat ook. Doe wat voor jou/jullie goed voelt op dat moment.

Als je merkt dat je er langere tijd mee blijft zitten is het misschien nodig om met iemand anders te gaan praten. Maar die gaat je ook niet van je angsten af helpen. Volgens mij zijn jullie nuchter genoeg om op een gegeven moment te gaan relativeren. Lukt dat niet, dan kan iemand anders je daar mogelijk bij helpen.

En daar komt ie weer; tijd. Geef de angst de tijd om te laten slijten.

Het tijd geven en veel praten denk ik. Ik herken het nu bij mezelf. Heb een heel heftig jaar achter de rug en de klap kwam toen alles weer een beetje rustiger werd. Ben ook heel erg huilerig de laatste weken, boos, enz. Het enige wat hier helpt is veel erover praten. Verder weet ik het ook niet. Sterkte meid.

Het belangrijkste is dat je vooral doet waar jij je goed bij voelt. Voel jij je er goed bij om een dagje in je pyjama op de bank te huilen, dan moet je dat gewoon lekker doen. Het is jouw verdriet, dus je verwerkt het op jouw manier.

Misschien nog een tip, mijn moeder heeft na het overlijden van mijn vader (inmiddels alweer 20 jaar geleden) alles opgeschreven. Het hele verhaal, vanaf het moment dat hij ziek was tot het moment van overlijden (zat maar drie weken tussen), en alles wat daarna kwam. Dit heeft haar heel erg geholpen bij het verwerken van zijn dood. Misschien heb je hier iets aan, maar nogmaals: Als jij je daar niet prettig bij voelt moet je het vooral niet doen.

Heel veel sterkte, ik begrijp heel goed dat je het moeilijk hebt met alles wat er in de laatste periode op je af is gekomen.

Bedankt voor de lieve tips! Ik vind het fijn om te lezen hoe anderen met dat soort dingen omgaan omdat ik dan voor mezelf daar dingen uit kan halen waarvan ik denk: hee dat lijkt me wel iets.
En dat het tijd nodig heeft, ja daar was ik al bang voor. Het besef dat we er nog niet zijn en dat niet straks als hij thuis is het genieten gelijk gaat beginnen hakt er ook wel een beetje in moet ik zeggen.

Mijn man heeft trouwens met een maatschappelijk werkster gesproken vandaag, hij vond dat wel fijn en geruststellend. Ik ga zelf zometeen met 'mijn' sociotherapeut praten, ik zit namelijk al in (groeps)therapie, dus wat dat betreft heb ik een vangnet, dat voelt wel fijn moet ik zeggen, dat ik het niet alleen hoef te doen en dat de hulp er al ís (alleen heb ik nu net twee weken geen therapie). En na het plaatsen van dit topic besefte ik dat het bullshit is om in mijn eentje thuis te gaan zitten mijn tranen verbijten terwijl ik juist de behoefte voel er over te praten als er gewoon iemand voor ís. Ik durfde eerst niet te bellen, dus heb eerst met mijn man gesproken, maar toen die mij zei dat hij met de maatschappelijk werkster had gesproken dacht ik: ik ga nú bellen. Dus om 14 uur kan ik terecht, wat ik precies er mee wil weet ik niet, maar ik denk dat gewoon even mijn hart luchten me alweer wat lucht zal geven.

Goeie keuze Pompoen! Als jij de drang voelt om erover te praten moet je dat ook echt doen! Succes.

Elliot schreef:Goeie keuze Pompoen! Als jij de drang voelt om erover te praten moet je dat ook echt doen! Succes.

Ja, praten is echt mijn uitlaatklep. Alleen gaat wel erg moeilijk als je eigenlijk gewoon hele dagen in je uppie thuis zit en je je man maar een paar uurtjes per dag ziet. Ik denk dat dat me nu ook dwars zit.

Ja dat kan ik me goed voorstellen. Is er ook geen vriendin/familielid die je kunt bellen om even je verhaal bij kwijt te kunnen? Ik kan me voorstellen dat een therapeut niet altijd toegankelijk is als je hem/haar nodig hebt, al weet ik dat eerlijk gezegd ook niet zeker.

Ik bel familie of vrienden niet zo makkelijk. Ik kan wel soms wat kwijt op whatsapp en sommige lieverds bieden dan aan me te bellen, maar ik blijf het lastig vinden, face to face praat ik veel makkelijker namelijk. Ik zou in principe 24/7 kunnen bellen, maar ik zou persoonlijk nooit buiten kantooruren bellen. Het is verder wel vrij 'laagdrempelig' als ik de behoefte voel om met iemand te praten kan ik altijd bellen om een afspraak te maken en meestal kan dat ook gewoon diezelfde dag nog. Wil je specifiek met 1 persoon praten dan kan dat niet altijd, maar vaak wel. Verder heb ik sowieso nog wel wat individuele hulp die gewoon doorloopt. Eigenlijk is het de bedoeling dat ik in de therapie iets opbouw, maar op dit moment kan ik het prima hiervoor gebruiken.

Ik heb trouwens een goed gesprek gehad van 1,5 uur, ik heb gehuild, maar ik heb vooral enorm gezweet, jeetje wat had ik het heet zeg, was drijfnat daarna! Het was daar helemaal niet warm, kwam gewoon door alle emotie!
Morgen ga ik naar de 'inloop', dan is het atelier open en kun je daar terecht. Ik heb besloten dat ik iets met speksteen wil gaan doen (ik heb dat mensen daar zien doen dus ik weet dat het kan) dan heb ik een 'project' om naar uit te kijken en daar te doen en het is lekker fysiek. Morgen even naar de kunstenaarsbenodigdhedenwinkel om speksteen te kopen.

Met tijd, cliche maar waar. De afgelopen 2,5 jaar begin ik nu ook pas te vewerken. Ik slaap slecht, her beleef alles waar opnieuw, dwaal ik mijn slaap door de gangen van het ziekenhuis. De ene keer het WKZ en de andere keer het sophia kinderziekenhuis. In mijn volgende droom ben ik zelf aan het opereren, daarna ben ik haar uitvaart aan het regelen en ga zo maar door. Gek wordt ik ervan, ik kan gewoon niet begrijpen wat er allemaal is gebeurd. Het leek een droom maar nu besef ik pas dat alles echt gebeurd is. Ik praat er regelmatig over maar niemand kan echt begrijpen hoe diep mijn angst en vedriet zit. Sinds twee maanden praat ik om de tien dagen met een maatschappelijk werkster en ik moet zeggen dat het vaak oplucht. Sterkte voor jou, je hebt ook nogal wat meegemaakt. Knuffel.

Ik reageer morgen uitgebreider maar mijn man en ik hebben natuurlijk iets soortgelijks.meegemaakt.

Dat kan ik me voorstellen mamavan2, je bent al die tijd zo dapper en stoer aan het vechten geweest voor je meisje, klap op klap, incasseren, slikken en weer doorgaan. Nu is het relatief rustig en is er ook ruimte voor jouw emoties. Goed dat je wel met iemand er over kunt praten.

Ik zelf werd er eerlijk gezegd een beetje door overvallen. Waarom ben ik die hele vreselijk moeilijke periode zo sterk geweest en zie ik nu ineens beelden van mijn man, hulpeloos op de intensive care. Moet ik soms echt vechten tegen gedachten over zijn begrafenis die vooral 's nachts langskomen en komt ineens de angst opzetten om hem kwijt te raken!

Ik ben altijd een optimist geweest met een vrij naïef maar rotsvast vertrouwen dat álles goed zal komen. De afgelopen tijd heb ik me daar wanhopig aan vastgehouden, maar dat vertrouwen kreeg keer op keer en knauw. Elke keer zei ik dat ons potje pech leeg was kwam er nog iets en uiteindelijk werd het veel erger dan ik me überhaupt had kunnen voorstellen. Ik merk dat ik de grip op dat lijntje, dat vertrouwen, een beetje kwijt ben. Het is wél altijd het lijntje geweest waar ik me weer aan overeind trok en wat ik nodig had om te vechten tegen mijn angsten.

Fijn printje, ik ben idd wel benieuwd hoe jij dat gedaan hebt/doet.

Mijn vader heeft het vooral verwerkt door heel veel te praten met mijn moeder. Ze hebben beide hulp aangeboden gekregen vanuit het ziekenhuis, maar beide geen gebruik van gemaakt.

Mijn vader is altijd, bijna 2 jaar verder, heel open over zijn pijn die hij heeft, hoe het voelt. Wat hij voelt en denkt.. Hij gooide alles open op tafel neer.
Heeft zijn litteken ook niet verborgen.
Voor mijn moeder is het moeilijker. Zij heeft mijn vader zo goed als dood vast gehad en kan die beelden moeilijk los laten. Achteraf was het denk ik beter geweest om de hulp vanuit het ziekenhuis wel aan te nemen..

Wij als kinderen, verwerken het allemaal op onze eigen manier. Mijn broer en zusje praten niet over die tijd. Ik wel, veel juist. En ik heb het er soms ook nog moeilijk mee. Wat jij ook zegt.. Hij had er ook niet meer kunnen zijn.. En dat benauwd me soms wel is.
Dat is ook een reden waarom ik een doorverwijzing heb gekregen van de huisarts voor hulp..

Als je nog meer vragen hebt, stel ze gerust!

Omdat de grootste zorgen voorbij zijn (ok geslaagd, man uit levensgevaar) ga je uit de overlevingsstand en krijgt je hoofd ruimte voor verwerking. Ik denk dat het daarom zo plots komt en je overvallen heeft.

Dat gevoel van dat lijntje herken ik helemaal. Als je denkt dat je alles hebt gehad komt het volgende er weer aan. Klap op klap, en je moet veder want je hebt geen keus. Ik dacht na de operatie rust te krijgen, hoe naief kan je zijn. Relatie problemen, 5 dagen in de week therapie, alles alleen moeten doen. En na vanaf half januari komt de volgende ziekenhuis opname er alweer aan. Ik heb soms het gevoel in een achtbaan te zitten die maar niet wil stoppen. Je wil altijd maar de rots in de branding zijn. Vrolijk zijn, gewoon er zijn voor iedereen. Iedeeen het naar zijn zin maken. Je wil niet opgeven en vooral niet toegeven maar op den duur zal je wel moeten. Toen ik net zoals jou in de nachten begon te dromen over haar uitvaart of de intensive care en op den duur was ik zelfs aan het operen. Helemaal kapot werd ik in de ochtend wakker. Op dat moment besefte ik dat ik iets moest gaan doen, en dat was mezelf puur en alleen op mijn kinden richten, gaan praten met iemand.

Lieve pompoen,. Het is ook ontzettend heftig wat jij de laatste tijd hebt moeten door maken. Het is ook niet niets geweest. En het is dan ook niet gek dat je er ontzettend mee bezig bent. En ja hoe incaseer je dit voor jezelf. En geef je het een plekje. Iedereen doet dingen op zijn of haar manier.
Ik zelf kan het een plekje geven door het van mij af te schrijven. Of in dichtvorm of in een nieuw lied. Het van je afschrijven kan ook voor je man belangrijk zijn. Omdat hij misschien zelfs delen kwijt is. Ik weet in sommige ziekenhuizen raden ze het ook aan. Om het dan in een soort briefvorm naar degene toe te schrijven. Want ik weet niet of jij het met je man goed kunt delen? En, zoek mensen in je omgeving die naar jouw verhaal willen luisteren. En gebruik schouders die je aangeboden krijgt.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik vaak met mijn gedachte bij jullie was.

En dat heeft mij ook het volgende doen schrijven. Toen ik een keer in de nacht aan je dacht.

Laat je emoties gaan.

Zo lijkt het alsof de vloer onder je word weggezaagd.
Alles om je heen vervaagd.
De wereld lijkt stil te staan.
En geen enkele emotie geen traan.
Omdat je sterk moet zijn en blijven.
Om zo de klite te verdrijven.

Je maatje, partner vriend, man ligt enorm voor het leven te vechten.
Hij wil vechten., voor alle levens rechten.


Jij staat in zijn schaduw en leeft intens met hem mee.
Jij zwem samen met hem in deze overvolle zee.
Hierdoor blijven de emoties achter.
Je drukt het weg, ver weg en maakt zo de landing voor de ander zachter.

Maar wanneer land jij met beide benen op de grond?
Wanneer mag jij je laten gaan?
Nu is het misschien slechts een traan.


Ik wil alleen even zeggen, krop je emoties niet op,
Want dan word het voor jou nog een emotionele strop.
Jij mag geven maar nu ook nemen.
Neem de schouder die je geboden word.
Soms lang soms even kort.

Maar weet dat je altijd mijn schouder mag gebruiken.
En verschuil je niet achter bosjes op struiken.
Want zolang je eerlijk om gaat met je emoties, en bij jezelf blijft.
Dat is de kracht, dat je in de zee drijft.

Zonder kopje onder te gaan
Nee, juist door eerlijkheid, kun je in die diepe zee staan.
En red je het om straks als alles rustig is verder te gaan.

Da is ook een zwaar proces in jou leven.
Maar hierbij wil ik jou mijn schouder aanbieden geven.
Dus huil alles er maar uit, geef je emoties kleur. en laat het gaan.
Ik zal altijd naast je staan.

Wat ontzettend lief/mooi van jou, Sterremaan.

Dankjewel sterremaan, ik heb nu echt wel tranen in mijn ogen. Ik ga het binnenkort op een rustiger moment nog eens lezen, waarschijnlijk huil ik dan die tranen met tuiten die zo hard nodig zijn.

Pompoen, ik heb je een pm gestuurd.