Hoe verwerk je een relatie?

Het gevoel dat je relatie over is komt meest overeen met hoe anderen het ervaren. Maar hoe je het verwerkt is bij iedereen anders. Hoe heb jij je relatie verwerkt? Hoe lang deed je erover? En ben je er nu echt overheen?

Ik vraag dit nav een gesprek dat ik heb met een goede vriend van me. Volgens hem heb ik mijn relatie met mijn ex niet verwerkt. Ik denk zelf dat ik dat wel heb gedaan. Ik vul de leegte op met nieuwe mannen in mijn leven zegt hij, ik kan dus niet alleen zijn. Daar geef ik hem gelijk in. Natuurlijk wil ik graag een nieuwe vriend en ben ik ook echt op zoek. Maar dit hoort ook bij mijn verwerkings proces. Ik weet dat ik niet op zoek moet gaan en dat het vanzelf komt, maar ik heb moeite met dat los te laten. Maar of dat dan betekend dat ik het niet heb verwerkt?

Lastig, ik merk ook dat ik soms nog moeite heb met het loslaten van mijn ex. Het is raar om na 3 jaar ineens niks meer met iemand te maken te hebben, wil niet zeggen dat ik nog gevoelens voor hem heb. Maar goed das wat anders.
Hoe je het verwerkt is inderdaad voor iedereen anders. Ik had het er een tijdje geleden over met mijn nieuwe vriend dat ik vind dat je echt toe bent aan een relatie als je je partner als een aanvulling van je leven kunt zien maar in principe ook kunt zeggen dat je gelukkig bent als je alleen bent. Ik denk dat ik dat besefte op het moment dat ik er echt aan toe was om de relatie met mijn ex te verbreken, ik besefte dat hij helemaal niks aan mijn leven toe voegde.

Naja warrig verhaal.

Zolang ik nog elke dag aan hem denk heb ik het nog niet verwerkt. Met de tijd zal dat slijten denk. Ik heb een studie opgepakt waar veel tijd in zit. Het helpt maar soms overvalt me het gemis ineens. Ik heb ook een totale afkeer van relaties. Voor mij zal een nieuwe relatie dan ook nog heel lang duren.

-

-

Lastig, Sweety!

Maar ergens herken ik wel wat ik je verhaal. Het heeft bij mij uiteindelijk 2,5 jaar geduurd voordat ik echt helemaal afstand heb genomen van mijn 'relatie'. Van die 2,5 jaar heb ik mijn ex nog 2 jaar veel gezien, activiteiten mee ondernomen als vrienden etc. Stukje bij beetje nam ik afscheid van de jongen met wie ik een relatie had, gevoelens verdwenen en ik kon er op een andere manier tegen aan kijken. Ik heb er in die laatste 2 jaar geen traan om gelaten, maar toch kon ik mijzelf niet openstellen voor iemand anders. Misschien was het blijven zien van elkaar niet ideaal, maar het was voor beiden goed (er was dan ook totaal geen ruzie, maar een verschil in toekomstvisie).

Ik zie het maar als een soort van rijpingsproces, het heeft tijd nodig en gun het ook die tijd. Ik wilde op een gegeven moment ook dat er een leuke andere vent op mijn pad kwam, maar ik kwam ze niet tegen en toen het eenmaal gebeurde voelde het alles behalve prettig. Toen ineens kwam alles eruit, had ik het idee dat iemand misbruik maakte van mijn kwetsbaarheid, terwijl ik altijd heel zelfverzekerd keuzes maakte etc. Langzamerhand begon ik dat vertrouwen in mijzelf terug te krijgen en werd de mannelijke buitenwereld weer interessant.

Besef je vooral wat je waard bent en ga niet met iedere man in zee (om maar iemand te hebben). Je zal zien, wanneer je niet opzoek bent, kom je de juiste tegen (hoe cliché het ook klinkt...) Ik heb het met mijn huidige vriend allemaal heel rustig aan gedaan en mijn gevoel de tijd gegeven. Hij respecteerde dat en heeft mij ook de tijd gegeven (dat zegt ook al zoveel over iemand). Op die manier hebben we een goede basis kunnen opbouwen.

Dus ja, echt tips heb ik niet voor je, maar neem vooral de tijd!

Ik denk dus juist dat ik mijn ex wel heb los gelaten. We zien elkaar niet veel. Sms'en soms met elkaar, als ik bij hem ben is het wel leuk en toch ook wel vertrouwd maar ik ben niet verliefd ofzo. Ik besef goed dat het niet gaat werken tussen ons ( oa ik wil wel kinderen en hij wilde ze eerst niet, nu misschien wel maar niet met mij ) dus ja dan houdt het al op. Maar doordat ik dus bezig ben met andere mannen probeer ik wel door te gaan met mijn leven.

@ xanna: inderdaad cliché maar toch ook weer waar. Als je niet zoekt komt het vanzelf. Maar toch is er iets in mij dat het niet los kan laten om te gaan zoeken. En als ik dan wat heb wil ik het niet kwijt. Maar dan wordt ik soms zo onzeker door bepaalde dingen dat ik mezelf lekker gek kan praten en dan heb ik moeite om dat stop te zetten.

@ lizardje: goed gezegd over dat je kan zeggen dat iemand een aanvulling is op je leven als je ook gelukkig kan zijn als je alleen bent. Maar hoe verwerkte je het toen het uit was? Veel huilen, snoep eten, stappen?

@ Lorna en jolee : rot dat jullie je nog steeds zo voelen. Wat doen jullie nu om het een plekje te geven? Lees dat Lorna bezig is met haar studie dus denk dat j daar veel je tijd en energie in kwijt kan?

Misschien is er wel iemand met de tip?

Sweety schreef:@ xanna: inderdaad cliché maar toch ook weer waar. Als je niet zoekt komt het vanzelf. Maar toch is er iets in mij dat het niet los kan laten om te gaan zoeken. En als ik dan wat heb wil ik het niet kwijt. Maar dan wordt ik soms zo onzeker door bepaalde dingen dat ik mezelf lekker gek kan praten en dan heb ik moeite om dat stop te zetten.

Als ik dit zo van je lees lijkt het mij verstandig om eerst eens een tijdje aan jezelf te gaan werken en zekerder te worden. Alleen dan lopen de mannen achter jou aan in plaats van jij achter hen. Momenteel zoek jij de jongens op en klamp je je vast en lijk je daar je voldoening uit te halen.

Even heel eerlijk. Hier op het forum las ik wel eens dingen van je, dat ik mij afvroeg waar je aan begon of mee bezig was (je komt af en toe op mij over alsof je in 7 sloten tegelijk loopt wanneer je eindelijk weer een jongen hebt..if you know what i mean) Des te knapper vind ik het dat je je nu bewust wordt van je eigen handelen en voorkomen..

Het feit dat je bewust bent van je eigen onzekerheid en het handelen hierna, maakt dat je ook precies weet waar het mis gaat. De kunst is dan ook omdat om te zetten. Echt waar, die ware komt wel.

Wat is jouw trigger in zoeken naar mannen? Is het de aandacht? Of het willen hebben van een relatie?

Klopt helemaal wat je zegt over 7 sloten tegelijk in lopen. Ik ben eigenlijk (heel) onzeker over mijzelf. Mijn eerste lange relatie daarin ging mijn ex vreemd met allemaal meiden, toen kreeg ik een nieuwe relatie, hij maakte het uit toen we gingen samenwonen. Ik heb dus vaak het idee dat er iets niet klopt met mij. En dat zal ook wel op een bepaalde hoogte zo zijn anders gaat je relatie niet over. Maar toch maakte dat alles mij onzeker. Als iemand mij dus nu leuk vind dan wil ik er ook voor gaan, ergens uit angst om alleen te zijn, ergens omdat ik het gevoel dan heb dat ik wel de moeite waard ben. Maar als het contact dan minder wordt van zijn kant dan maak ik me alweer zorgen. Want dan gaat er door mijn hoofd dat ik iets fout heb gedaan, of dat er iets niet klopt aan me. En wat je zegt over dat ik zekerder moet worden n moet gaan werken aan mezelf dat is hier ook al vaker gezegd tegen me. Ook de tip om met iemand te praten. Ik heb eigenlijk alleen altijd het idee dat ik het zelf wel kan. Dat mijn 'probleem' niks voorsteld bij andere mensen. Dus dan val ik het forum ermee lastig, een goede vriend of vriendin. Als ik aandacht krijg van een jongen dan voel ik me inderdaad de moeite waard en haal ik daar mijn voldoening uit. De trigger om te zoeken maar een jongen is om mezelf de moeite waard te vinden, een relatie te hebben, aandacht krijgen.. Eigenlijk klinkt het heel desperate allemaal ( en ik schaam me ook iedere keer om weer iets te posten hier op het forum omdat ik goed kan begrijpen dat mensen gek worden van me ) maar ik heb soms behoefte aan feedback. Hier staan ze toch verder bij me vandaan en wordt er op een andere manier naar gekeken. Misschien haal ik er wel iets uit.

Sweety schreef:Klopt helemaal wat je zegt over 7 sloten tegelijk in lopen. Ik ben eigenlijk (heel) onzeker over mijzelf. Mijn eerste lange relatie daarin ging mijn ex vreemd met allemaal meiden, toen kreeg ik een nieuwe relatie, hij maakte het uit toen we gingen samenwonen. Ik heb dus vaak het idee dat er iets niet klopt met mij. En dat zal ook wel op een bepaalde hoogte zo zijn anders gaat je relatie niet over. Maar toch maakte dat alles mij onzeker. Als iemand mij dus nu leuk vind dan wil ik er ook voor gaan, ergens uit angst om alleen te zijn, ergens omdat ik het gevoel dan heb dat ik wel de moeite waard ben. Maar als het contact dan minder wordt van zijn kant dan maak ik me alweer zorgen. Want dan gaat er door mijn hoofd dat ik iets fout heb gedaan, of dat er iets niet klopt aan me. En wat je zegt over dat ik zekerder moet worden n moet gaan werken aan mezelf dat is hier ook al vaker gezegd tegen me. Ook de tip om met iemand te praten. Ik heb eigenlijk alleen altijd het idee dat ik het zelf wel kan. Dat mijn 'probleem' niks voorsteld bij andere mensen. Dus dan val ik het forum ermee lastig, een goede vriend of vriendin. Als ik aandacht krijg van een jongen dan voel ik me inderdaad de moeite waard en haal ik daar mijn voldoening uit. De trigger om te zoeken maar een jongen is om mezelf de moeite waard te vinden, een relatie te hebben, aandacht krijgen.. Eigenlijk klinkt het heel desperate allemaal ( en ik schaam me ook iedere keer om weer iets te posten hier op het forum omdat ik goed kan begrijpen dat mensen gek worden van me ) maar ik heb soms behoefte aan feedback. Hier staan ze toch verder bij me vandaan en wordt er op een andere manier naar gekeken. Misschien haal ik er wel iets uit.

Ik kan mij voorstellen dat je door hetgeen je hebt meegemaakt, onzeker bent geworden. Menig ander ervaart een situatie precies hetzelfde!

Je geeft nu aan dat als je iemand leuk vindt daar ook echt voor wil gaan, om niet alleen te zijn en om het gevoel dat je er toe doet. Ik denk dat het voor jou heel belangrijk is dat je iets zoekt waarbij je ook het gevoel krijgt dat je er toe doet (denk aan een uitdagende baan, vrijwilligers werk etc.) Dat is misschien niet het eerste waar je aan denkt, maar in het leven moet je het zelf doen en niet op basis van een partner.
Wat ik uit je verhalen lees, stel je je heel afhankelijk op en maak je je druk wanneer je even niets hoort en leg je de schuld veelvuldig bij jezelf wanneer dingen niet gaan zoals je gehoopt had. Jouw functioneren hangt blijkbaar samen van de ideeën, gevoelens, wensen en acties van anderen. Meid komop, je bent echt meer waard dan dat! Er is zoveel meer in leven waarin jij je kunt 'bewijzen'.

Het is vooral van belang dat je zelfvetrouwen gaat creëren, je niet zo afhankelijk opstelt en dingen als relaties meer tijd gaat geven. Als iemand echt gek op je is, dan maakt het niet uit of hij 2uur in de auto moet zitten of jij pas na 4 weken blijft slapen. Probeer niet alles van jezelf direct te geven, want je stelt jezelf gelijk kwetsbaar op. Laat de mannen maar eens moeite voor jou doen! Juist door de whole package direct op tafel te gooien schrik je mensen ook af of ben je voor mannen juist een gemakkelijke 'prooi' en zijn ze zo weer op je uitgekeken. Liefde kan ook groeien.

Je moet niet denken dat het allemaal heel desperate overkomt, ik vind het juist knap dat je er voor uit durft te komen en je er ook (voor mijn gevoel) daadwerkelijk iets mee wil.

Hoe je een relatie verwerkt weet ik niet, maar ik ben het wel met die vriend van je eens dat een constante behoefte aan aandacht van mannen en het feit dat je zelf toegeeft dat je actief op zoek bent signalen zijn dat je nog niet over je relatie heen bent. Je bent immers op zoek naar vervanging, wat aangeeft dat je niet tevreden bent over je leven zonder vriend. En ik denk dat je pas echt over oude relaties heen bent als je dat punt hebt bereikt, en het hebben van een vriend ziet als een toevoeging op je leven, niet als doel op zich.

Ik probeer mijn leven een nieuwe inrichting te geven en dat is me tot nu toe bijna altijd wel gelukt waardoor ik eigenlijk nooit het hartverscheurende liefdesverdriet heb gehad (ik ben wel zo goed als altijd degene geweest die het uitmaakte als er duidelijk sprake was van uitmaken). Er is slechts 1 ex waarom ik nog heel af en toe moet huilen maar dat is omdat hij tegen me loog, de relatie een leugen bleek te zijn geweest en hij onze dromen kapot maakte. Het frustrerende is echter dat we ontzettend goed bij elkaar paste, op alle fronten. Dat ben ik nooit meer bij iemand tegengekomen. Niet in die hoeveelheid, zo op 1 level. Heel dubbel dus omdat het ook allemaal niet echt was. Als hij me niet bedrogen had was het perfect geweest, ik kan me er nog steeds moeilijk bij neerleggen en vraag me af of ik er ooit echt overheen kom. Al heb ik ook van hem niet het hartverscheurende liefdesverdriet gehad dat ik hier soms lees... Ik heb om mijn laatste ex geen traan gelaten. Een andere ex kan ik met vlagen missen maar ik kan me daar prima over heen zetten omdat het echt was en de reden waarom het uitging begrijpelijk was... Etc etc.

Neemt niet weg dat ik dus wel verder ga met mijn leven. Ik moet niet perse een relatie, ontmoet genoeg nieuwe mensen, doe genoeg leuke dingen, ik zie het wel. Ergens ben ik wellicht ook een beetje sceptisch geworden. Ik weet niet of ik er nog wel zo in geloof dat er een ware rondloopt. Iemand die echt goed bij me past, iemand die echt bij mij wil horen en die wil dat ik bij hem hoor.

Sweety, ik herken je gevoel precies over je onzekerheid en eigen waarde halen uit een relatie enz.. Ook de onzekerheid over 'het zal wel aan mij liggen' als er iets fout gaat.
Ik heb een half jaar een vriend gehad en dat is nu 1,5 maand uit. Voor mijn relatie had ik deze problemen al, tijdens mijn relatie ging het beter maar ik wist ook dat ik me zonder hem niet zo gevoeld had. Ik wist dat als het uit zou gaan ik weer terug bij mn problemen was. Toch heb ik het uit gemaakt omdat hij mij niet de aandacht kon geven die ik nodig heb. Vond het heel moeilijk om voor mezelf te kiezen aangezien ik mij zelf nooit zo de moeite waard vind, in deze situatie vond ik dat dus wel
Het is nu 1,5 maand uit en het is allemaal heel raar gegaan. Hij liet me geen andere keus dan het per mail uit te maken (wilde ik niet maar er was dus geen andere optie) en hij wilde niet praten. Had hem graag nog willen zien om het uit te praten en af te sluiten. Daarna uiteindelijk nog wel wat mailwisselingen gehad en ben ik wel wat dingen kwijt die ik nog tegen hem wilde 'zeggen'. Maar ook de mailwisselingen gingen raar. Heb hem echt op een andere (kinderachtige) manier leren kennen dat ik ook echt zoiets had van 'ik ben klaar met je'.
In het begin heb ik wel een aantal keer gehuild en heb je een onwijs kut gevoel. Heb mij steeds vol gehouden dat het beter is zo en dat doe ik nog steeds. Het ging een week vrij goed en afgelopen week denk ik weer wat meer aan hem, daaraan merk ik dat ik het nog niet verwerkt heb. Ik date vaak online en heb de neiging om me nu ook weer ergens in te schrijven, maar dat doe ik dan alleen voor de aandacht en mn bevestiging van leuk zijn daar te zoeken. Ik weet dat dat niet goed is en ik hoop het vol te houden om het daarom niet te doen. De problemen met mezelf zijn er nog steeds en daar werk ik hard aan. Heb al eerder hulp gehad voor mn onzekerheid maar op dit moment loop ik bij een coach. Ik ben ook bezig met een deeltijd opleiding en werk daarbij. Wil een hele andere richting op want mijn werk nu motiveert totaal niet en wil niet meer verder in deze branche. Om met deze dingen bezig te zijn houd mij wel op de been zeg maar en zorgt voor wat afleiding.
Hoe ik het nou echt qua gevoel verwerk? Dat weet ik eigenlijk niet, dat is een soort van proces wat een beetje vanzelf gaat...

Sweety, ik weet hoe groot de verleiding is om op deze manier een relatie in te stappen, ik weet zelf ook niet of ik het volhoud maar ik hoop het wel, maar het werkt NIET. Je kan denken 'maar dan zoek ik een partner die mij hiermee kan helpen en mij snapt' dit is niet de oplossing, die ligt echt bij jezelf. Ik ben nu echt op een punt dat ik het zat ben om mijzelf niet leuk te vinden, ik wil meer levensvreugde uit mezelf halen en niet (alleen) af laten hangen van een ander persoon die mij de moeite waard vind. Ik heb vaker berichtjes van je gelezen, en ik hoop dat jij dit ook in zit en kracht hebt/vind om er iets aan te doen Als je er nog over wilt praten kan je me een pb sturen...

Ik heb het verwerkt door dingen te doen voor mezelf, veel met vriendinnen af spreken en mijn aandacht op andere dingen te richten. Maar dit was een makkelijke relatie om te verwerken, in de 3 jaar dat ik met mijn ex was was het nooit echt goed en het laatste jaar van onze relatie zat ik in het buitenland en heb ik hem amper gezien, dan is het toch wat makkelijker denk ik om verder te gaan zonder iemand omdat ik al heel goed weet hoe het is om zonder hem te leven.
En wat het laatste zetje gaf om het te verwerken is denk ik toch dat ik verliefd werd op iemand anders. Doodeng in het begin, maar dat ik gevoelens kon krijgen voor een ander was voor mij het teken dat ik klaar was met mn ex.

Xanna schreef:
Je geeft nu aan dat als je iemand leuk vindt daar ook echt voor wil gaan, om niet alleen te zijn en om het gevoel dat je er toe doet. Ik denk dat het voor jou heel belangrijk is dat je iets zoekt waarbij je ook het gevoel krijgt dat je er toe doet (denk aan een uitdagende baan, vrijwilligers werk etc.) Dat is misschien niet het eerste waar je aan denkt, maar in het leven moet je het zelf doen en niet op basis van een partner. Klopt, is inderdaad niet het eerste waar ik aan denk, maar je heb wel een punt.
Wat ik uit je verhalen lees, stel je je heel afhankelijk op en maak je je druk wanneer je even niets hoort en leg je de schuld veelvuldig bij jezelf wanneer dingen niet gaan zoals je gehoopt had. Jouw functioneren hangt blijkbaar samen van de ideeën, gevoelens, wensen en acties van anderen. Dit klopt helemaal! Ik ben een pleaser, ik maak het graag mensen naar hun zin en doe ook graag dingen voor ze. En als het dan niet gaat zoals ik hoop dat het gaat dan geef ik de schuld aan mijzelf. Meid komop, je bent echt meer waard dan dat! Er is zoveel meer in leven waarin jij je kunt 'bewijzen'.

Het is vooral van belang dat je zelfvetrouwen gaat creëren, je niet zo afhankelijk opstelt en dingen als relaties meer tijd gaat geven. Als iemand echt gek op je is, dan maakt het niet uit of hij 2uur in de auto moet zitten of jij pas na 4 weken blijft slapen. Probeer niet alles van jezelf direct te geven, want je stelt jezelf gelijk kwetsbaar op. Laat de mannen maar eens moeite voor jou doen! Juist door de whole package direct op tafel te gooien schrik je mensen ook af of ben je voor mannen juist een gemakkelijke 'prooi' en zijn ze zo weer op je uitgekeken. Liefde kan ook groeien. Dit doe ik inderdaad ook. Juist omdat ik dan denk: weet hij wel hoe ik ben in het echt. Maar weer, je heb wel een punt ermee. Dat ik mannen afschrik en dat ik een makkelijke 'prooi'ben.

Je moet niet denken dat het allemaal heel desperate overkomt, ik vind het juist knap dat je er voor uit durft te komen en je er ook (voor mijn gevoel) daadwerkelijk iets mee wil. Dank je wel, echt waar. Ik wil er inderdaad aan gaan werken. Hoop dat ik nu echt een goede schop onder mijn kont heb gehad om er echt mee aan de slag te gaan.

@ Zusje: je bent dus niet echt op zoek naar een relatie? Komt het omdat je bij je laatste ex geen traan heb gelaten, je makkelijker de relatie kon verwerken?

@ Rainbow: ik pm je even

-

Ik besefte vanavond mij dat hetgeen ik gisteravond heb opgeschreven misschien confronterend is, maar toch ben ik blij om te lezen dat je je erin herkent. Hopelijk kun je het voor jezelf in de toekomst omzetten naar het positieve!

Jolee schreef:

Sweety schreef:


@ Lorna en jolee : rot dat jullie je nog steeds zo voelen. Wat doen jullie nu om het een plekje te geven? Lees dat Lorna bezig is met haar studie dus denk dat j daar veel je tijd en energie in kwijt kan?

Misschien is er wel iemand met de tip?

Ik weet het niet zo goed. Gewoon de dagelijkse dingen, maar ik mis hem nu steeds meer en meer. Ik had het uitgemaakt en dacht er wel overheen te zijn, maar nu ik alleen zit hier voel ik me heel rot. Ik wil hem ook steeds spreken enz. Vandaag gebeld en dan zitten we heel gezellig te kletsen, we willen allebei ons verhaal kwijt. Ik ga van de week even bij hem eten..

Maar maak je het jezelf niet nog moeilijker door bij hem te gaan eten? Tuurlijk voelt het op dat moment prettig als je er bent, maar je kunt de klok erop gelijk zetten dat je je nog rotter voelt als je weer thuis bent. Als je echt over hem heen wil komen en hem uit je hoofd wil zetten moet je jezelf afvragen wat een etentje/ hem steeds maar willen spreken voor (meer) waarde heeft in die verwerking...

Xanna schreef:Ik besefte vanavond mij dat hetgeen ik gisteravond heb opgeschreven misschien confronterend is, maar toch ben ik blij om te lezen dat je je erin herkent. Hopelijk kun je het voor jezelf in de toekomst omzetten naar het positieve!

Is misschien wel confronterend, maar dat heb ik ook wel nodig. Plus wat je schrijft, ja daar herken ik mezelf gewoon echt in. Ik ga er zeker mee aan de slag, natuurlijk zal dat ook een proces zijn, hoop alleen wel dat ik mezelf daar de tijd voor kan geven en niet na een paar dagen of weken ermee stop omdat het voor mijn gevoel niet snel genoeg gaat.

@ Jolee: hoe lang is het nu uit tussen jou en je ex?

Sweety schreef:@ Zusje: je bent dus niet echt op zoek naar een relatie? Komt het omdat je bij je laatste ex geen traan heb gelaten, je makkelijker de relatie kon verwerken?

Nee, ik denk dat ik al langer van hem 'los' was dan ik dacht. Aangezien ik heel veel mistte heb ik het de laatste maanden heel moeilijk gehad in mijn relatie. Er waren momenten dat ik totaal hysterisch tegen hem schreeuwde en huilde waarom hij mij niet aanraakte, waarom hij mij niet vasthield, waarom hij mij niet kon troosten. Er waren momenten dat ik zijn spullen pakte en op het portiek flikkerde, er waren momenten dat hij ineens niet meer thuis kwam slapen en zo waren er steeds meer van dat soort slechte momenten. Toen heb ik al zo veel gehuild... Dus toen eenmaal het moment kwam dat ik een uitnodiging kreeg om naar TX te gaan en ik besloot om het per direct uit te maken viel er een enorme last van me af. Het was ineens stil en ik hoefde niet meer te huilen, niet meer te smeken, me niet meer rot te voelen, me niet meer afgewezen te voelen, er was rust. En het feit dat ik een dag later in het vliegtuig kon zitten, me onder mensen kon begeven die van niets wisten, compleet tot rust kon komen en ook nog eens bij iemand kon zijn die speciaal is voor mij en mij wel liefde kon geven is gewoon ontzettend fijn geweest. Ik denk dat het dus meer ging om hoe de relatie als laatst liep waarom ik er geen traan om heb gelaten. Ik was er namelijk absoluut niet rouwig om.

-

Dat lijkt me moeilijk om nog samen te wonen als het al uit is. Heb je nu een eigen woning of kamer? Heb je nog bepaalde verwachtingen bij het etentje?

-

Dat zal ook wel wennen zijn voor je. Maar verwacht je misschien een stukje afsluiting? Omdat je eerder aangaf dat jullie beide nog willen praten met elkaar. Is er al een dag geprikt?

Dat verhaal van jou is ergens heel herkenbaar voor mij, Zusje. Ik heb heel snel nadat het uitging met mijn ex mijn huidige vriend ontmoet en veel mensen vonden dat ik mijn verdriet om mijn ex niet goed verwerkte. Ik had echter al zoveel verdriet gehad om wat ik miste en dat het uit was, gaf zoveel rust. Ik heb daarna wel nog even getwijfeld, maar het feit dat ik niet meer hoefde te smeken om interesse en tijd, gaf zo'n goed gevoel dat ik ook echt open stond voor iets anders.

Ik denk niet dat je gemakkelijk kunt zeggen dat iemand zijn/haar relatie niet goed verwerkt heeft, maar ik denk niet dat je iemand gaat vinden wanneer je zo hard mogelijk op zoek gaat naar een nieuwe relatie. Ik was het echt niet van plan, maar ik liep V. toevallig tegen het lijf en dat was zo leuk dat ik me ook niet tegen wilde laten houden doordat ik pas zes weken geen relatie meer had. Ik denk dat dat wel een groot verschil is.

Bovendien geloof ik ook niet dat je het zult vinden als je er hard naar op zoek bent (you'll never find it if you're looking for it). Ik denk dat het vanzelf komt wanneer je er echt klaar voor bent en er gewoon open voor staat, omdat je alles wel redelijk op de rit hebt.

Als ik het gevoel had dat ik een relatie nog niet verwerkt had, zou ik bij mezelf nagaan hoe dat komt. Als je er echt niet achter komt, maar wel zeker weet dat het onverwerkt is (zélf denkt dan, het gaat er nu niet om wat iemand anders denkt), dan is een gesprek met een therapeut misschien geen slecht idee.