contact met familie stimuleren

Wij onderhouden beide contacten met beide families. Maken dus eigenlijk geen onderscheid in eigen familie of schoonfamilie.

Bij zijn ouders en familie komt het van ons beide evenveel denk ik. Mijn familie moet meer van mijn kant komen, dat laatste vind ik wel eens jammer, maar snap ik ook wel. Zijn familie bezoeken is dichterbij, en vaak 'makkelijker' op de een of andere manier.

Dat gaat vanzelf gelukkig. Mijn vriend heeft (heel) veel contact met zijn ouders, en ik bel ze ook regelmatig. Ik heb meer contact met mijn ouders, maar hij stuurt mijn moeder ook wel eens een sms oid

Wij onderhouden beide het contact met de familie. Gaat vanzelf

Mijn vriend heeft heel erg slecht contact met zijn ouders, is heel erg klaar met beide. Nu we aan de andere kant van de wereld wonen neemt hij helemaal geen contact meer op. Overigens is dit geheel terecht.
En toch push ik hem af en toe een mailtje te sturen met een update. Het zijn toch zijn ouders en hoewel ze praktisch alles verkeerd aanpakken, denk ik dat vanuit hun perspectief het toch fijn is iets van hun zoon te horen.
Omdat mijn vriend dus geen goed contact heeft met zijn ouders en helemaal geen contact heeft met ooms en tantes en maar sporadisch met zijn broers, vind hij het ook moeilijk om te begrijpen wat een familieband dan wel inhoudt. Hij ging wel mee naar familiefeestjes van mijn kant, deed zijn best maar zal er nooit een familiegevoel bij krijgen. Hij vindt het wel fijn dat ik zo'n goed contact heb met thuis en als ik een vete heb met mijn zusje zal hij ook de eerste zijn die zegt dat ik het goed moet maken. Ik denk dat het bij hem pas komt als we samen een gezin hebben, als hij papa wordt.

Ik hou contact met mijne, en hij moet zelf weten wat hij doet met zijne. Ik vraag hem er wel eens naar maarja als hij er niet zo'n behoefte aan heeft moet hij dat zelf weten.
Ik ben zelf ook niet echt goed in contact houden, met mijn broertjes en schoonzusjes wel, met mijn ouders matig, en met de rest slecht.

Vroeger stimuleerde ik dat wel, maar nu eigenlijk niet meer. Het is zijn familie, hij moet daar maar aan denken.

Ik weet nog dat ik een keer op mijn kop kreeg van mijn moeder omdat ik hem er niet aan had herinnerd om zijn opa een kaart te sturen. Ik had immers kunnen weten dat hij er zelf niet aan zou denken. Sorry, maar dat vind ik echt de omgekeerde wereld. Als ik eraan denk wil ik best een kaart kopen, maar ik vind het niet in de eerste plaats mijn taak omdat hij het 'nou eenmaal altijd vergeet'.

Hier is dat ook zo, mijn man is naar hier verhuisd, dus een eind bij zijn familie vandaan. Zijn ouders onderhoudt hij wel goed contact mee, maar zijn broertje bijv. moet altijd van mij af komen. Ook vanaf hun gezien hoor, maar ik pas ervoor, als ik eens een berichtje stuur is het een zeldzaamheid dat ik wat terug krijg. Daar heb ik dus geen zin meer in.

Zo verwatert het contact met zijn enige broer wel helaas, maar ik steek er ook geen energie meer in. Zij kunnen zelf ook heel goed bellen. (broertje en zijn vrouw bedoel ik dan)

Zijn zusjes spreek ik wel heel regelmatig gelukkig.

Ik moedig mijn vriend wel eens aan om te bellen of wat af te spreken met zijn broers.

Ik heb een totaal andere band met mijn familie dan mijn vriend met zijn familie heeft. Ik spreek mijn moeder bijna iedere dag, zie haar sowieso meerdere keren per week. Mijn zus zie ik ook wekelijks en ik spreek haar ook wel vaak.

Mijn vriend gaat als hij vrij is op maandag altijd wat leuks doen met zijn moeder, maar verder spreekt en ziet hij haar amper. Zij smst of belt nog wel eens maar mijn vriend reageert daar zelfs amper op. Hij gaat alleen bij zijn moeder langs als het een doel heeft, dus een verjaardag, of kerst, of om iets op te halen of langs te brengen. Ik kan me dat helemaal niet voorstellen. Als ik iets langs breng bij mijn moeder blijf ik vaak nog even hangen om thee te drinken, maar S. rent bijna direct de deur weer uit.
Met zijn vader heeft hij geen contact, die heeft hij al niet meer gezien sinds zijn 12e ofzo. Hij heeft zowel van zijn vaders als van zijn moeders kant halfbroers en -zussen (geen volle broers en zussen), maar hij heeft alleen contact met zijn halfzus en halfbroer van zijn moeders kant. Die ziet hij eigenlijk ook alleen tijdens feestjes ofzo.

Ik zeg wel eens tegen hem dat hij zijn moeder moet bellen ofzo, maar verder ga ik me daar ook niet in mengen. Hij vindt het zelf prima zo, heeft niet zoveel behoefte aan meer contact. Wie ben ik dan om tegen hem te zeggen dat hij contact met ze op moet nemen?