manieren. wat vind jij belangrijk?

Lavendel schreef:

Twellie schreef:- Netjes dingen vragen (is hier een aandachtspuntje, dochter communiceert hier graag in militaire stijl: 'Mama! Boterham met kaas! Honger!')

- Netjes eten (ook al aandachtspunt hier)

- Op een goede, vriendelijke manier omgaan met andere mensen. Dat kan ze dan wel weer heel goed, ze is lief voor iedereen.

Alsjeblieft en dankjewel zeggen neemt ze wel over van mij, maar hoeft ze niet van mij te zeggen als ze wat krijgt.

Waarom hoeft ze geen alsjeblieft of dankjewel te zeggen Twellie? Dat is toch 1 van van de meeste bekende normale omgangsvormen. Ik vond het vroeger wel vervelend als ik een kind een snoepje gaf bij de kassa en het zei geen dankjewel. (wbt kinderen die dat qua leeftijd ook kunnen natuurlijk)

Soms zegt ze uit zichzelf alsjeblieft en dankjewel omdat ze dat van mij en anderen overneemt. Stel dat ze een cadeautje krijgt en tegen de gever zegt: 'Oh, wat is dat mooi!', dan wil ik niet de pret drukken met de dooddoener: 'En wat zeg je dan??' De gever snapt dan ook wel dat ze er blij mee is en er dankbaar voor is.

Ik kan niet zo goed tegen het zinnetje 'en wat zeg je dan ?' Ik denk dat als je zelf het goede gedrag laat zien , een kind dit (meestal)uiteindelijk van je overneemt.

Star007 schreef:Ik kan niet zo goed tegen het zinnetje 'en wat zeg je dan ?' Ik denk dat als je zelf het goede gedrag laat zien , een kind dit (meestal)uiteindelijk van je overneemt.

Is ook zeker zo! Maar kinderen vergeten het soms ook als ze bijvoorbeeld iets krijgen wat hun aandacht compleet overneemt. Met dat zinnetje kan je ze dan wel even helpen herinneren.

Sophiee schreef:

Star007 schreef:Ik kan niet zo goed tegen het zinnetje 'en wat zeg je dan ?' Ik denk dat als je zelf het goede gedrag laat zien , een kind dit (meestal)uiteindelijk van je overneemt.

Is ook zeker zo! Maar kinderen vergeten het soms ook als ze bijvoorbeeld iets krijgen wat hun aandacht compleet overneemt. Met dat zinnetje kan je ze dan wel even helpen herinneren.

Inderdaad! Mijn zoon is 4, maar ik moet toch nog zeer regelmatig "wat zeg je dan" zeggen.
Terwijl hij het mij wel hoort zeggen.

Ik ben ook echt allergisch voor de zin 'en wat zeg je dan'. Mijn dochter is erg verlegen naar volwassenen toe en ik ga haar dan echt niet vragen om ook nog dank je wel te zeggen. Ze zien wel dat ze er blij mee is en ik zeg duidelijk zelf 'dank je wel'. Meestal durft ze ook niet zelf dingen aan te nemen, dat doe ik dan voor haar.
Ik vind het zelf ook nooit fijn als kinderen dank je wel tegen mij moeten zeggen, dat komt zo onnatuurlijk over.
Net als verplicht sorry zeggen, daar heb ik ook helemaal niks mee.

Maar meestal zie je ook wel aan een kind dat het dankbaar is voor een snoepje en snel terug naar mamma gaat (en dat de moeder dan bijv. dankjewel zegt).

Ik vind dat anders dan een kind wat een snoepje krijgt en de neus ophaalt en bij wijze van verder gaat spelen. (dus niet te bang is om het niet te zeggen).

Maar goed, ik vind dat de persoon die het snoepje geeft dat ook wel kan zien. Ik zou een kindje daar nooit op afrekenen.

Mijn ouders hebben me nooit verplicht sorry laten zeggen, niet dat ik ze dat kwalijk neem, maar ik denk wel dat ik het mede daardoor ook heel lang niet heb gekund. Zelfs toen ik iets gedaan heb waar ik verschrikkelijk veel spijt van had, kon ik het niet. Ik heb het echt moeten leren. Dat ga ik later dus wel anders doen, ik denk wel dat een kind moet leren dat het niet erg is om zijn fouten toe te geven en daar sorry voor te zeggen.

Mijn dochter zegt nu 9 van de 10 keer uit zichzelf sorry en ik heb het haar nooit laten zeggen.

Oh ik denk ook wel dat het per kind verschilt, hoor

Liadan schreef:Ik ben ook echt allergisch voor de zin 'en wat zeg je dan'. Mijn dochter is erg verlegen naar volwassenen toe en ik ga haar dan echt niet vragen om ook nog dank je wel te zeggen. Ze zien wel dat ze er blij mee is en ik zeg duidelijk zelf 'dank je wel'. Meestal durft ze ook niet zelf dingen aan te nemen, dat doe ik dan voor haar.
Ik vind het zelf ook nooit fijn als kinderen dank je wel tegen mij moeten zeggen, dat komt zo onnatuurlijk over.
Net als verplicht sorry zeggen, daar heb ik ook helemaal niks mee.

Dat vind ik ook weer anders. Dan dwing je haar iets,wat ze (nu nog) moeilijk vindt en breng je haar in een ongemakkelijke positie.
J. vindt het niet eng, hij vergeet het. Hij pakt bijvoorbeeld iets aan en loop gelijk weg.

Wij hanteren hier een beetje: wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. En andersom natuurlijk. Elkaar met respect behandelen, op leeftijdsniveau uiteraard.

Het gedwongen 'dankjewel' laten zeggen doen wij hier ook niet. N. zegt al vanaf kleins af aan 'danku' tegen alles en iedereen, dit hebben wij haar nog nooit aangeleerd of laten zeggen. Mevrouw: "Wat heb je een mooie jas aan!" N.: "Oh danku mevrouw!" Af en toe is het net een oud wijf met haar ontzettend nette uitpraken Maar enkel het juiste voorbeeld geven werkt gewoon écht bij haar. Ze kan het geleerd hebben omdat wij het zelf gebruiken als zij iets aan ons gaf of wat zei. Hetzelfde geldt voor 'sorry'. Ze zegt dit ook helemaal uit zichzelf, zonder dat wij het haar ooit hebben geleerd.

Het standaard dank je wel etc deed hij altijd. Nu niet meer, vreselijk verlegen. Wel het sorry zeggen. Vanmorgen reed hij een ouder vrouwtje aan met zijn karretje, Sorry mevrouw! Mag ik niet doen

Liadan schreef:Ik ben ook echt allergisch voor de zin 'en wat zeg je dan'. Mijn dochter is erg verlegen naar volwassenen toe en ik ga haar dan echt niet vragen om ook nog dank je wel te zeggen. Ze zien wel dat ze er blij mee is en ik zeg duidelijk zelf 'dank je wel'. Meestal durft ze ook niet zelf dingen aan te nemen, dat doe ik dan voor haar.
Ik vind het zelf ook nooit fijn als kinderen dank je wel tegen mij moeten zeggen, dat komt zo onnatuurlijk over.
Net als verplicht sorry zeggen, daar heb ik ook helemaal niks mee.

+1 dit is zoo herkenbaar!

Ik vind verplicht sorry zeggen juist vreselijk, ik vind dat je alleen sorry moet zeggen als je het meent. Ik vond het als kind vreselijk onrechtvaardig als ik sorry moest zeggen terwijl ik zelf gewoon vond dat ik gelijk had en dat dus helemaal niet zo voelde, ik vond dat ook vernederend en juist daardoor heb ik er nu meer moeite mee. Ik denk dat je een kind helemaal niet helpt met gedwongen sorry laten zeggen. Sowieso is spijt niet iets wat je kunt opdringen.

Ik laat J. wel is sorry zeggen om te leren wat het is. Als hij bijvoorbeeld M. slaat dan gaan we samen naar haar toe en dan zeg ik 'kom we gaan even sorry zeggen'. Dan gaat hij zelf al naar haar toe en dan geeft hij haar een kusje en zeg "sorry M.!".

De kinderen in mijn klas, en R moeten echt wel sorry zeggen wanneer ze iets doen wat niet kan. Wel bespreek ik eerst wat er fout ging en laat ik ze ook vertellen waarom ze sorry zeggen. Dus bijv. sorry dat ik je sloeg. etc.

Maar als kinderen verplicht sorry moeten zeggen dan menen ze het vaak toch niet eens. Ik leg mijn dochter altijd uit dat het niet leuk is wat ze doet en laat haar zien wat het met degene doet waarbij ze iets gedaan heeft. Ze zegt dan vaak uit zichzelf sorry, maar als ze dat niet doet laat ik het haar echt niet zeggen, dan is het toch niet echt.

Ja maar in een klas kun je moeilijk als er bijv. geslagen wordt er niets van zeggen of niets ermee doen. Ik spreek het kind aan op het gedrag, zeg/vraag van jij zou het denk ik ook niet fijn vinden wanneer ...... en dan vraag ik hoe we het moeten oplossen. Ik vind dat sorry zeggen ook iets is dat ze moeten leren.

Nee, ik zou er ook zeker iets van zeggen, aanspreken op het gedrag vind ik ook normaal en ze zelf een oplossing laten bedenken vind ik helemaal goed.
Ik denk alleen zelf dat je ze niet leert gemeend sorry te zeggen als ze het steeds verplicht moeten zeggen (en het dus ook zo kan zijn dat ze er geen spijt van hebben of vinden dat ze niks verkeerd gedaan hebben). Ik vind dat sorry uit het kind zelf moet komen.

Liadan schreef:Nee, ik zou er ook zeker iets van zeggen, aanspreken op het gedrag vind ik ook normaal en ze zelf een oplossing laten bedenken vind ik helemaal goed.
Ik denk alleen zelf dat je ze niet leert gemeend sorry te zeggen als ze het steeds verplicht moeten zeggen (en het dus ook zo kan zijn dat ze er geen spijt van hebben of vinden dat ze niks verkeerd gedaan hebben). Ik vind dat sorry uit het kind zelf moet komen.

Dat klopt maar daarom vraag ik de kinderen dus zelf naar een oplossing.