Dikke pech! (Nóg een keer in 't ziekenhuis pag. 32)

Yup, and it sucks!

En ik heb er ook moeite mee dat hij niet reageert zoals normaal. Dat hij niets met humor kan snap ik wel, maar hij reageert ook niet echt op zoentjes en hij wil niet teveel aangeraakt worden terwijl dat de twee dingen waren waarmee ik hem de laatste weken weer kon oppeppen.

Maar nu moet ik dus afwachten inderdaad en vertrouwen hebben in zijn kracht. En hij is ook al een heel eind gekomen waardoor ik daar ook wel vertrouwen in heb. Maar ik kan mijn vertrouwen niet overbrengen en dat is heel erg naar!

Hij is nu even ook niet 'zoals normaal' .
Lijkt me verschrikkelijk overigens, want dan ben je eigenlijk zo'n beetje op bezoek bij iemand die eruit ziet als de man die je kent, maar die dat nu gewoon even niet echt is.
Maar dat kost tijd. Voor nu is het meegaan in 'zijn proces' en dingen zoveel als haalbaar doen zoals hij dat nu wil. Natuurlijk niet als hij zuurstof weigert dan maar niet, maar ik bedoel als hij nu even geen kusjes wil, dan is dat hartstikke rot, maar als hij weer een beetje de oude is, geef jij gewoon alle kusjes die je nu opspaart in drievoud.

Ik bedoel niet dat je over je eigen grenzen moet gaan, echt niet, maar juist vooral dat je moet zien dat dit niets met jou of jullie relatie te maken heeft maar gewoon komt door de enorme opdoffer die zijn lichaam en geest hebben gehad.

Misschien helpt het jou, en hem later ook, in het verwerken hiervan, om dit wat je allemaal opschrijft over hoe het is en gaat, ook op te slaan op je pc. Dan kun je het nalezen. Hij heeft straks natuurlijk een enorm hiaat in zijn geheugen en dan kan dit heel erg helpen, en ook kan hij dan zien hoe het voor jou was, als jij het op een gegeven moment misschien heel moeilijk gaat krijgen met alles.

Hehe, vandaag zei hij eindelijk hoe fijn hij het vond dat ik er was en hij was ook wat minder onredelijk. Best wel een opluchting. Hij had ook een beschuitje gegeten en vanmiddag gingen ze hem uit bed helpen. Hij moet nog wel op de medium care blijven omdat hij nog ondersteuning nodig heeft bij zijn ademhaling. En hij heeft dus steeds verschrikkelijke dorst, heel naar! Hij praat ook nog een beetje alsof hij dronken is en hij heeft erg weinig besef van de tijd. Hij dacht echt dat het al middag was (was een uur of 11) en hij was ook erg ongeduldig. Hij wilde verschrikkelijk graag zijn bed uit en vroeg daar om de vijf minuten om. Pas toen de zuster uitlegde dat het a. Nog ochtend was en b. Hij pas in de loop van de middag eruit mocht stopte hij daar mee. Hoewel hij er daarna nog wel een paar keer over begon. Net alsof er in zijn hoofd iets bleef haken ofzo.
Maar hij was een stuk minder lelijk tegen me in ieder geval en hij wilde ook mijn hand vasthouden.
En wat ik fijn vond was dat hij er over begon dat hij vader werd, dat dat besef er ook weer is. Haha hij verklapte alleen wel de naam! Ik was met de vriendin bij wie ik nu logeer maar die had het gelukkig net niet verstaan. Ach en anders had ze het geweten, jammer dan hoor! Ik vind het zelf soms al moeilijk me niet te verspreken, lijkt me met een versuft hoofd helemaal lastig, dus had er al op zitten wachten eigenlijk.

Ach, als dat het ergste is, die lieve vriendin houdt vast haar mond wel als ze het toch heeft gehoord.

Goed dat het beter gaat, Pompoen!

Haha, nee vond het eerder grappig. En die houd anders inderdaad zeker weten haar mond. Ik had gewoon van te voren al bedacht dat dat nog wat zou worden na de operatie met de naam geheim houden aangezien we ons soms al bijna verspraken zonder wazige narcosedingen.

Wat fijn wat fijn wat fijn!

Hoe gaat het nu met je man? En met jou?

Ja, hoe is het nu?

*ook benieuwd naar jullie drietjes

Zo, even rust voor een update! Ik ben vanmorgen voor het eerst niet naar het bezoekuur geweest omdat ik vandaag twee afspraken in Amersfoort heb. Ik had vervangend bezoek geregeld en kreeg net een update. Het gaat goed, langzaam steeds een beetje beter, heel langzaam.... Hij heeft gelopen met een looprek, wiehoo! Hij heeft nog wel zuurstof nodig en behoorlijk wat medicatie en hij is echt ontzettend slap en moe (maar dat is ook niet zo gek natuurlijk).
Het is gek om te beseffen dat hij een week geleden op de operatiekamer lag. Hij ligt nog steeds op de medium care, daar gaat hij pas weg als ze alles echt een beetje onder controle hebben. Ze proberen een bepaald medicijn af te bouwen wat hij via een diepe lijn krijgt (groot infuus in de hals) zodat die er uit kan, maar dat lukt nog niet erg, hij krijgt telkens hartritmestoornissen als ze dat proberen. Probleem is dat die diepe lijn er dus al een week in zit en de boel helemaal knalblauw is, dus dat infuus willen ze liever wel kwijt. Een ander infuus was al flink gaan ontsteken, ze hebben gisteren er eentje weggehaald en een nieuwe geprikt. Nu heeft hij dus nog 3 infusen in plaats van 5.
Ik begin langzaam weer een beetje wat mee te krijgen van de wereld om me heen, ben wel supermoe en heb ontzettend veel harde buiken. Vanmiddag controle bij de gynaecoloog, ik denk wel dat alles goed is, maar dat zullen we vanmiddag zien. Ik hoop het! Heb wel voor het eerst mijn kindje gevoeld gisterennacht!! Superfijn en leuk!
Ik realiseer me wel steeds meer dat dit nog een héél langdurig proces gaat worden en dat mijn man echt nog heel zwak zal zijn als hij naar huis mag waarschijnlijk. En dat naar huis gaan dat zal ook nog wel even duren, want hij moet eerst nog naar de gewone afdeling en dan uiteindelijk mag hij naar Amersfoort naar het ziekenhuis terug, maar hij ligt nu nog op de medium care dus zo ver is het nog niet. Twee weken na de operatie naar huis is een normale termijn, maar dat gaat hij nooit halen, we zitten al op een week!!
Ook mentaal is hij echt nog niet zijn oude zelf, het word beter, maar het is wel naar om te merken dat je grote beer van een vent zich af en toe ineens als een kleuter gedraagt (drammen, dreinzen, dwingen, smeken) en van alles vergeet. De verwachting is dat hij zowel mentaal als lichamelijk zeker 6 maanden nodig heeft (gerekend vanaf het moment dat hij thuis komt) om weer 'de oude' te worden.

Het is en blijft behoorlijk zwaar allemaal voor jullie Pompoen...

Natuurlijk super dat je jullie kindje gevoeld hebt, maar wat een zorgen verder allemaal...
Zijn de artsen wel tevreden over het herstel, al gaat het langzaam?

Ja de intensivist was gisteren best tevreden, maar iedereen zegt ook dat hij een enorme klap heeft gehad met die twee operaties achter elkaar en de enorm lange narcose en alle complicaties. Hij heeft ook tijdens de operatie 21 zakjes bloed gehad en ook daarna nog bloed gekregen en ook daar raakt je lichaam de kluts wel van kwijt.
Ik begin me nu gewoon ook steeds meer te beseffen dat ik 'm gewoon kwijt had kunnen zijn, daar zijn we echt zo ontzettend dichtbij geweest!

jeetje, elke keer als ik je updates lees krijg ik kippenvel!

Wat een vreselijke tijd maken jullie door, en wat een lange weg hebben jullie nog te gaan! Ik ben echt ontzettend blij dat je man beetje, bij beetje opknapt!

Ik blijf duimen voor een spoedig herstel!

Nou de controle bij de gynaecoloog was goed, het is niet goed dat ik zoveel harde buiken heb, maar mijn baarmoederhals blijft netjes. Moet volgende week weer terugkomen voor een echo en controle.

Wat fijn dat het nu de goede kant op lijkt te gaan! En ook betreft je zelf! Heftig allemaal zo bij elkaar.
Veel sterkte nog de komende tijd!

Fijn dat het allemaal wat beter gaat, ook met jou en de baby. Maar het blijft een achtbaan waar jullie inzitten.

Knuffel voor jou.

Heftig hoor, jullie krijgen erg veel voor jullie kiezen!

Pompoen nogmaals weer een keer heel veel sterkte toegewenst voor de komende tijd. Gelukkig lijkt het de goede kant te gaan met je man en gaat het met jou een de baby ook goed. Ondanks dat is het toch wel heel erg duidelijk dat je man er nog lang niet is.
Ik hoop echt dat zijn herstel verder voorspoedig mag zijn en dat jullie dan samen mogen gaan genieten van de zwangerschap. Hoop echt dat hij tegen de tijd van de bevalling weer n beetje de oude is.

Pompoen, ik heb het hele topic gelezen, maar begrijp niet zo goed wat er met je man aan de hand is.
Denk dat k dat stukje gemist heb...
Verder is het heel bizar dat jullie dit allemaal tegelijkertijd mee moeten maken. Ik wil je dan ook alle sterkte toe wensen!

Red Velvet schreef:Pompoen, ik heb het hele topic gelezen, maar begrijp niet zo goed wat er met je man aan de hand is.
Denk dat k dat stukje gemist heb...
Verder is het heel bizar dat jullie dit allemaal tegelijkertijd mee moeten maken. Ik wil je dan ook alle sterkte toe wensen!

Ja dat stond inderdaad in een ander topic! Hij is 4,5 week geleden in het ziekenhuis terecht gekomen omdat hij ineens benauwd was, toen bleek hij een hartinfarctje te hebben gehad en per toeval werd ontdekt dat hij een aneurysma in de aorta had en later ontdekten ze steeds meer problemen en daaraan is hij afgelopen donderdag geopereerd, nou ja aan de belangrijkste dingen dan.

Pompoen hoe is het nu? En met jou? En je harde buiken?

Jeetje Pompoen ik lees net de laatste update en ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Wat een ontzettend heftige en zware periode maken jullie door zeg!

Mijn schoonvader is vorig jaar geopereerd aan een aneurysma en hij was op zich vrij snel thuis, en lichamelijk was hij ook snel weer 'op orde', alleen hij is sinds de operatie qua karakter niet meer de oude geworden. Het was altijd al een vrij ontoegankelijke en chagerijnige man, en helaas is dit na de operatie alleen maar erger geworden. Gelukkig begint het de laatste paar weken weer wat te minderen. Het is ontzettend heftig om zo'n verandering bij iemand te zien. Wat jij zegt over je man, dat hij zich soms zo anders gedraagt, herken ik dus heel erg! Ik hoop dat het bij jou man ook steeds minder wordt en hij uiteindelijk weer de oude wordt.

Vergeet vooral niet om ook goed om jezelf en jullie kindje te blijven denken he! Je hebt momenteel zoveel aan je hoofd.. Wel ontzettend fijn dat je jullie kindje voor het eerst hebt gevoeld, en het is ook fijn dat de VK jullie goed in de gaten blijft houden.

Heel veel sterkte met alles en een hele dikke knuffel!

Hoe gaat het nu Pompoen?

Ik zal binnenkort een update plaatsen!