Dikke pech! (Nóg een keer in 't ziekenhuis pag. 32)

Wat zit het jullie toch allemaal tegen. Heel veel sterkte!

Potverdorie het is echt allemaal wat jullie voor jullie kiezen krijgen. Hoe gaat het nu met hem?

Nou, hij is van de beademing af! Wel wat eerder dan de bedoeling was want hij heeft dat ding er eigenhandig uitgetrokken. Hij was ook wat beter bij dus af en toe kon hij een woordje zeggen. Hij liet ook erg duidelijk merken dat hij het allemaal echt helemaal niks vond, vroeg wanneer hij weg mocht enzo. Zo ken ik hem iig, dit gedoe is echt niks voor hem! Dat lijdzaam moeten wachten tot het beter wordt en het zelf niks kunnen. Hij wilde ook niet dat ik weg ging dus ben in totaal een uur bij hem geweest ipv het 'toegestane' half uur. En toen was ik zelf doodop met harde buiken dus toen heb ik er een punt achter gezet.
Helaas is hij er nog niet, hij krijgt nog veel zuurstof en hij heeft erg veel hartritmestoornissen. Ook de medicatie om zijn bloeddruk op peil te houden zijn nog niet weg. Echt helemaal stabiel kun je het niet noemen nog. Maar wel erg fijn om weer te kunnen communiceren!

Wat een opluchting dat hij nu van de beademing af is. Jullie krijgen veel op jullie bord zo.
Trek je het allemaal nog een beetje?

Ja, nu de grootste spanning er af is word ik weer een beetje mens. Maar de dagen gaan echt aan me voorbij in een waas. Ik ben ook verschrikkelijk moe, denk van de spanning die los komt. Maar ik trek het wel, heb ook lieve mensen om me heen die voor me zorgen!

Fijn dat je een lieve groep mensen om je heen hebt. Dat heb je zeker op dit moment wel nodig.
Neem in ieder geval je rust, dat is nodig voor jezelf en voor de baby. Zijn de harde buiken weer afgenomen?

Fijn dat het iets beter gaat! Hoe is het nu met jouw hardebuiken?

De harde buiken zijn de laatste dagen weer iets toegenomen, maar nog wel minder dan vorige week. Ook minder pijnlijk trouwens. Ik probeer ook daarvoor mijn rust te pakken.

Goed dat je je rust pakt, maar ik snap dat het moeilijk is omdat je ook graag bij je man wil zijn. Fijn dat hij wel weer een beetje zichzelf is. Ik hoop dat hij nu gauw opknapt en dat alles vanaf nu alleen nog maar meezit voor jullie. Jullie hebben nu wel genoeg voor de kiezen gekregen.

wat een spanning allemaal! ik hoop zo dat het snel beter met je man gaat

Jippie! Hij is net naar de medium care gebracht! Hij is wel een beetje in de war, maar op veel vlakken heeft hij enorme sprongen gemaakt! Hij heeft wel nog veel zuurstof nodig.
Ik mocht trouwens niet weg, hij was ook echt een beetje aan het dreinzen en hij vond het maar verschrikkelijk allemaal. Hij herhaalde ook veel dingen. Dus hij is mentaal wel een beetje in de war. Maar goed dat hoort er een beetje bij.

Pff, ik ben echt blij! De verpleegkundige zei ook dat hij nu toch wel het bochtje om was. Eigenlijk ook wel een beetje onverwachts, hij ging gewoon ineens hard vooruit!

Wat fijn!

Jeeej dat is goed nieuws.

Dikee knuffel voor jullie beide

wat een goed nieuws!
gelukkig zeg!

Wat fijn! Eindelijk wat beter nieuws.

Wat een fijne update, hopelijk gaat het vanaf hier elke dag een klein beetje beter.
Twee keer in even zoveel dagen onder narcose breekt mentaal natuurlijk ook wel op, dus dat zal tijd nodig hebben, voor hij alles een beetje kan bevatten...

Wanneer moet jijzelf weer op controle voor jou en mini-jullie?

Ik moet woensdag weer op controle maar ga wel morgen even bellen om te kijken of ik het naar donderdagmiddag kan verplaatsen of anders naar een betere tijd (niet 's ochtends vroeg). Want ik denk dat ik nog even bij de vrienden bljf logeren waar ik nu ben, dat is lekker in de buurt en ze zijn heel lief.

Ja laat jij je ook maar even goed verzorgen hoor! Dan hoef je even niet aan de dagelijkse dingen zoals boodschappen en was enzo te denken... Je hebt wel meer aan je hoofd nu! Harstikke fijn dat die mensen even voor je willen zorgen en laat je ook maar even goed verzorgen. Fijn ook dat het met je man beter gaat! Stapje voor stapje komt het herstel wel en kan jij hopelijk ook weer meer ademhalen. Hug!

Fijn dat je bij je vrienden kunt blijven en dat je je daar op je gemak voelt! Wonen zij vlakbij het ziekenhuis?

Hopelijk gaat het nu steeds beter! Neem goed je rust.

Ze wonen in een plaatsje daar in de buurt, 15 min met de auto,vanuit mijn huis is het 40 min als er geen spits is. Het is idd fijn om me even alleen bezig te hoeven houden met a. En mezelf en niet met boodschappen, schoonmaken, koken etc.
Ik was vanavond echt een beetje van de leg na het bezoek. Hij zit een beetje aan het begin van een delier. Ik vind het nu best naar want hij is écht heel vervelend aan het doen, ook gewoon in de war een beetje en ook wel achterdochtig enzo. En ik kan niks doen om het comfortabeler te maken want niets is goed. Ik was het hele bezoek in een soort strijd verwikkeld omdat hij steeds zijn zuurstofmasker af deed, water wilde drinken (wat maar beperkt mag) en omdat ik niet weg mocht. En dan vond hij mij ook maar vervelend omdat ik niet deed wat hij vroeg en hem steeds zijn zuurstofmasker weer opzette. Vond het echt naar!
Maar ik heb net hele dikke knuffels gekregen en een goed gesprek gehad, dat was heel fijn. Het zijn echt schatten hier en voel me inderdaad behoorlijk op mijn gemak. Alleen mijn tranen willen er niet uit.

Ik loop er tegenaan dat ik er niet goed mee om kan gaan als ik niks kan doen, ik voel me goed bij handelen, zorgen en regelen maar ik kan niet echt iets voor hem doen.

Maar je 'doet' nu al heel veel door er te zijn, te blijven komen en jezelf voor jou, voor A en voor mini-jullie staande te houden.
Soms kun je niet handelen, maar anderen laten handelen en zelf zo goed mogelijk te zorgen voor jezelf ondertussen... (of ook te laten zorgen)

Je kunt niet meer doen dan dit, Pompoen. Wel supergoed nieuws dat hij al naar medium care is, maar het is heel rot dat hij zich zo slecht voelt en dat allemaal wel redelijk bewust mee moet maken. Ik hoop heel erg dat hij snel opknapt en ik hoop ook dat jij een beetje kunt rusten en je lekker laat verwennen door je vrienden.

Ik ben me daar wel van bewust hoor, en ook er van overtuigd dat wat iknu doe het beste is wat ik kán doen. Maar ik ben hier niet zo goed in en het doet mij verdriet dat ik zijn ellende niet een beetje kan verlichten en ik merk dat ik er onrustig van word dat ik niks substantieels kan bijdragen nu voor mijn gevoel.

Maar ik denk dat niemand dat nu echt kan. Het is het verloop van zijn proces. Door de enorm zware operatie, maar ook door wat hij hierin psychisch moet doormaken (de angst, het feit dat hij nu weer vader wordt terwijl er zoiets ernstigs aan de hand is etc), plus daarbovenop nog het echt niet te onderschatten feit dat hij 2x in twee dagen onder narcose is geweest geeft hem niet alleen lichamelijk een enorme 'tik' maar juist ook geestelijk. Daar raak je van in de war en gedesorenteerd, of zelfs erger.

En natuurlijk kan hij medicatie krijgen, en goed verzorgd worden en infuus en zuurstof en lieve woorden en kusjes van jou, maar het echte herstel moeten hij en zijn lichaam en geest voornamelijk zelf uitvechten.
En dat is voor de omstanders eigenlijk hopen, duimen en toekijken.