Dikke pech! (Nóg een keer in 't ziekenhuis pag. 32)

Poeh, wat een verhaal weer. en hoop dat je vanavond een beetje opknapt door het bad en hopelijk een goede nachtrust krijgt. Wel fijn dat je binnenkort hulp krijgt bij de babykamer om alles af te krijgen. Want dat lijkt me dan ook wel weer een rustig gevoel te geven als dat allemaal klaar is. Hopelijk mag je man weer snel thuis komen maar dan wel zonder klachten.

Aaai, wat rot. Ik zou je zo even in huis willen nemen om je te pamperen zodat je tot rust kan komen. Is die mogelijkheid er wel, bij bijvoorbeeld familie, mocht je dat willen?

Sterkte!

Gympie schreef:Aaai, wat rot. Ik zou je zo even in huis willen nemen om je te pamperen zodat je tot rust kan komen. Is die mogelijkheid er wel, bij bijvoorbeeld familie, mocht je dat willen?

Sterkte!

Wat lief . Die mogelijkheid is er niet echt, daarvoor wonen ze te ver weg. Dat is te ingewikkeld met alle dingen die ik hier in de omgeving heb helaas. Ik zou zo bij mijn ouders mogen logeren, maar ik kan daar niet eens fatsoenlijk met mijn eigen auto heen omdat ze in Amsterdam wonen en het er loeiduur parkeren is en dan zit ik ook weer ver van mijn man vandaan! Dat is soms wel jammer idd, maar goed, zo red ik het ook en merk ik keer op keer dat ik veel meer aankan dan ik ooit dacht. Dus dat is wel positief!

Je zult het ongetwijfeld wel ergens vermeld hebben, maar waar woon je? Mag ook in pb, misschien kan ik nog iets voor je betekenen...

Jeetje, houd het dan nooit op?

Vind je het ook niet vreselijk 'eng' dat het einde van je zwangerschap nadert? Hoe zal hij er tijdens de bevalling aan toe zijn? Misschien moet je er nog maar niet teveel over nadenken, maar toch....

Heel veel sterkte en ik hoop echt dat jullie zeer binnenkort echt een beetje rust gegund word!

Ik woon in A.foort, is lief dat je wat zou willen doen Dora, maar ik weet zo gauw ook niet wat hoor. Er komen binnenkort een heleboel mensen helpen om de babykamer op orde te krijgen en verder weet ik het dus niet zo goed. Maar vind het wel een heel lief aanbod!

We maakten ons al een beetje zorgen over hoe ver hij opgeknapt zou zijn tijdens de bevalling (en vlak daarna natuurlijk) voordat hij deze terugslag kreeg. Nu speelt dat alleen nog maar meer. Ik probeer vertrouwen te hebben, maar de kans is best aanwezig dat hij dan nog helemaal niet fit is. Met 34 weken heb ik (we eigenlijk) een rondleiding op de afdeling en ook een gesprek over de bevalling. In mijn dossier staat al de geschiedenis van mijn man en bij mijn intake is ook al afgesproken dat we het ook daar over zullen hebben bij de afspraak met 34 weken. Dan noteren ze ook in mijn dossier wat ze voor mijn man extra zouden kunnen of moeten doen om te zorgen dat hij het volhoud. Ik zelf denk in ieder geval aan een bed erbij maar verder denk ik dat als het lang duurt het echt loeizwaar voor hem gaat worden!
Ik ben ook wel een beetje bang voor daarna, als we een kleintje hebben die veel aandacht vergt en ik ook eigenlijk wel wat verzorging nodig zal hebben. Hoe zal dat dan gaan.

Maar tegelijk heb ik ook wel vertrouwen, ik moet ook wel, maar ik vertrouw dat het op z'n pootjes terecht zal komen. Al is er ook wel angst die steeds stiekem even om het hoekje komt piepen dat ik hem ineens toch nog helemaal verlies, dat hij er stiekem tussenuit knijpt. Die kans is niet echt heel groot, maar het is zo vaag allemaal en zo ongrijpbaar wat er nou is en hij is zo ziek ook gewoon. Dat maakt dat je af en toe toch zulke gedachten hebt.

Voor nu probeer ik niet te ver vooruit te kijken, niet te denken: wat als hij nou nog in het ziekenhuis ligt als ik ga bevallen. Het ziekenhuis waar ik beval is een andere locatie, maar ook voor daarna, hoe moet dat dan. Ik probeer vertrouwen te hebben dat hij in die hopelijk nog 10 weken, genoeg zal opknappen om ook vanuit huis al aan zijn verder herstel te hebben kunnen werken. En dan moet het gewoon goedkomen.

Lief VC! Ik maak een notitie in mijn gedachten (en dan hoop ik dat mijn zwangerschapsdementie er niet overheen gaat... )!

Haha of jij helpt me gewoon herinneren tegen die tijd .

Ik had anders een keer voor je willen koken, je uitnodigen voor een avondje ontspanning etc etc. Maar ik woon vlakbij Breda, dus dan zouden we al voor een hele dag moeten gaan, anders is het niet haalbaar ben ik bang

Jeetje Pompoen, het blijft maar aanslepen bij jullie. Ik weet niet goed meer wat ik moet zeggen, vind het zo rot om te lezen. Iig heel erg veel sterkte!

Hoe gaat het met jullie?
en hoe gaat het met je kindje? Je had toch een echo?

Hier gaat het eh, nou ja niet echt lekker eigenlijk. We zijn in en uit het ziekenhuis gegaan de afgelopen periode. Elke keer weer het euvel dat hij vocht vasthoud. Maar ze snappen niet goed waarom, waar het nou vandaan komt. En dan blijft en het blijft ook steeds terugkeren. Dus vanmorgen hingen we wéér aan de telefoon terwijl hij net sinds maandagmiddag weer thuis was. Deze keer mocht ik 'm gelukkig houden met een verdubbeling van de plasmedicatie. Ik hoop echt dat hij een goede nacht heeft en een beetje opknapt want hij voelde zich vandaag zo moe en slap en was zó enorm gedeprimeerd en pessimistisch, vond het moeilijk om er zelf nog de moed in te houden af en toe.

Ik ben zelf echt enorm moe, hoewel ik weer een beetje bijgetrokken ben, ik ga elke avond hartstikke vroeg naar bed om maar voldoende slaap te krijgen. Duik er zo ook in, het duurt meestal ook nog wel een uur of meer voordat de baby een beetje rustig is geworden, die bouwt liever eerst een feestje geloof ik .

De echo heb ik idd gehad vorige week, die was goed, hij groeit nog steeds goed, beweegt goed, hartje klopt goed alles is dus gewoon goed. En ook heel wonderlijk, mijn bloeddruk was ook ineens weer goed!
Ik hoop alleen dat dat morgen bij de controle ook weer zo is want ondertussen voel ik me bepaald niet meer goed in mijn vel zitten. Heb steeds minder gevoel in mijn vingers door het vocht en ook weer veel harde buiken en buikpijn. Maar goed, dat is ook al steeds zo geweest, tot nu toe zei dat vrij weinig.

Pompoen, hoe gaat het nu met je man? (en met jou )

Lief dat je er naar vraagt. Het blijft gekwakkel en elke keer twijfel of we nou moeten afwachten of weer aan de bel trekken. In ieder geval heeft de ervaring ons geleerd niet te lang af te wachten maar ook dat we met een beetje pech gelijk weer naar het ziekenhuis moeten en daar zijn we allebei zó moe van. Dus we proberen de huidige malaise eerst zelf met ons gezonde verstand te bestrijden maar wel met als kanttekening dat mocht het erger worden ik onmiddellijk weer in de telefoon klim om weer deze of gene aan z'n jasje te trekken.

Met mij gaat het redelijk, ik ben alleen écht verschrikkelijk moe en word een beetje panisch van de snelheid waarmee onze agenda volloopt. Ze hebben er in het ziekenhuis een handje van om allerlei dingen zonder overleg en op korte termijn in te plannen met als gevolg dat we komende week ineens twee afspraken hebben (voor mijn man) terwijl ik ook afspraken heb. Mijn man heeft nog te weinig energie om zelf naar die dingen te gaan, zelfs niet met een taxi.
Het ziekenhuis heeft het óók voor elkaar gekregen om hem in te plannen voor hartrevalidatie terwijl hij óók 4x vanuit dezelfde afdeling een training/voorlichting heeft (hoort dus bij de hartrevalidatie) op dezelfde tijd! Daarnaast waren er ook nog twee informatiebijeenkomsten waar hij naar toe moest, maar bij de eerste was hij nét weer terug uit het ziekenhuis en dus niet in staat. En daarnaast heeft hij binnenkort ook twee keer een training van de trombosedienst om zichzelf te leren prikken, wat ik graag écht door wil laten gaan omdat dat mij en hem ook een heleboel gedoe scheelt met naar een prikpunt gaan (op dit moment breng ik hem, ik combineer het vaak met mijn eigen afspraken bij de gynaecoloog want op de locatie waar hij zit kan hij weer niet terecht voor de trombosedienst!), maaarrrr nu heeft hij dus óók een afspraak bij de cardioloog en dat kan of net wel of net niet. We gaan het er maar gewoon op wagen, die afspraak is ook belangrijk.
Maar goed we gaan dus wel even met de maatschappelijk werkster rond de tafel zitten om te kijken wat nou eigenlijk wijsheid is en of er ook vervoer te regelen is, want ik kan niet altijd maar blijven heen en weer sjezen!