Geen contact met (schoon)ouders?

Ik heb (voor de tweede keer) het contact met mijn vader verbroken. Maar ik vind het vervelend dat dat automatisch ook betekend dat hij zijn kleinkind niet meer ziet. Voor nu is het even goed zo, maar op langere termijn wil ik mijn dochter niet haar opa laten missen.

Zijn er hier meer moeders die (één van hun) (schoon)ouders niet meer zien? Hoe hebben jullie dat opgelost met je kind? En hoe staan jullie daar tegenover?

Ik heb ook geen contact met mijn vader. Hij weet van haar bestaan af, hebben een kaartje gestuurd en zien hem elke speciale gebeurtenis bij mijn zus. Dan kijkt hij haar niet aan of stapt over haar heen als ze in de wipper zit. Bij ons is het natuurlijk wel anders, L weet niet beter dan dat de man van m'n moeder haar opa is.

Vervelend voor je! Ik zou het op mezelf betrekken mocht ze erachter komen en het vragen ; mama en opa vinden elkaar even niet zo lief.

Betekend dit dat ze je moeder ook niet ziet of zijn je ouders niet meer samen?

Ik heb dit vroeger meegemaakt!

Mijn moeder heeft geen contact meer met haar moeder. Als kind zijn mijn broer en ik nog vaak door onze vader gebracht voor verjaardagen/weekendjes/dagjes bij oma. Ze ging haar woede tegen onze moeder uiteindelijk botvieren op ons. Toen ik 6 was heeft ze gezegd dat ze ons nooit meer wilde zien.

Sindsdien zijn we er niet meer geweest.

Mijn broer heeft 4 jaar geleden weer contact gezocht, maar na 6 maanden het contact weer verbroken. Ze is geen steek veranderd.

Poeh parel, lijkt me echt erg als je eigen vader zo over je kind heen stapt.. Moeilijk hoor.

Mijn ouders zijn 38 jaar samen geweest, maar ze liggen nu in scheiding. Mijn vader is erg psychisch ziek, hij is 2,5 jaar geleden opeens psychotisch geworden. Hij weigert alle hulp. Hij doet regelmatig gemeen tegen ons. Dan stuurt hij lelijke sms'jes enzo. Later komt hij daar dan wel weer op terug, maar ik kan er niet mee omgaan.
Het was begonnen tijdens de zwangerschap van mijn dochter, uiteindelijk ben ik zelf ook depressief thuis beland. Ik wil dat niet nog een keer mee maken.
Hij had van de week heel zielig tegen m'n moeder gezegd dat tie bang is dat m'n dochter hem niet meer zal herkennen, dat vind ik dan heel moeilijk om te horen.

Jade, zo dat is ook vervelend zeg! Sneu dat je oma dat via jullie ging spelen...

Ik denk dat er iets mis is met mijn oma. Ik heb het niet gemist. Ik kan me wel herinneren dat ze vaak naar deed tegen mij.

Ben je niet bang dat hij negatief tegen je dochter zal gaan doen? Als je er niet bij bent kun je haar er niet tegen beschermen natuurlijk. Lastige situatie. Maar als je de situatie zelf niet aankan ,hoe moet je dochter die dan aankunnen?

Vreselijk dat je voor deze keuze staat.

Ik denk dat ik hem foto's zou blijven sturen, haar foto's laten zien. En dan wachten tot ze iets groter is? Ik denk dat ze zich er nu niets van herinnert als er geen contact meer zou zijn.

En je vader wil geen hulp, kiest hij dan niet een beetje voor deze keuze? Of is hij echt niet meer in staat om zelf keuzes te maken?

Sterkte!

Het is moeilijk te zeggen wat nou onwil en onkunde is. Mijn zus schuift alles af op zijn ziekte, ik heb juist het idee dat het soms onwil is. Het is wel een duidelijk iets wat bij zijn ziektebeeld past, maar bij hem is het wel heel erg hardnekkig.

Ik ben er niet bang voor dat hij lelijk tegen m'n dochter zal doen. Ik zal hem nooit alleen met haar laten, er zal echt iemand bij moeten zijn.
Het is zo jammer dat het zo moet. Een tijdje geleden had ik het contact weer hersteld. We hadden afgesproken dat hij af en toe even op de koffie komt en dat we het niet over problemen gaan hebben. Dat ging eventjes goed, maar daarna kan hij het toch niet loslaten en betrekt hij mij in z'n psychose.

Ja, het is echt een klote situatie.

Jeetje, wat lastig.

Heb je iemand die met je dochter naar hem toe zou willen gaan? Anders zou je man misschien (1x per maand?) Met haar naar je vader kunnen gaan. Werkt het niet, kun je het contact altijd nog stoppen?

Bedenk dan vooraf wel duidelijke grenzen.

Wij hebben vrijwel geen contact met de (biologische) vader van mijn man. Het is niet dat er ruzie is, maar het contact stond al op een laag pitje voordat we kinderen kregen. Hij heeft onze zoon denk ik drie of vier keer gezien en onze dochter geen enkele keer.

Ik en mijn man hebben al 1,5 jaar geen contact meer met mijn schoonouders. Z. zou bijna 1 worden. Zei weet niet beter dat ze maar 1 opa en 1 oma heeft (mijn ouders) ( nouja 3 oma's want ik heb ook nog 2 oma's ) Natuurlijk is het niet leuk voor maar we hebben er vrede mee en we vinden het goed zo. Alleen als Z. ouder wordt gaat ze geheid vragen stellen maar dat zien we dan wel.

Ik heb al ruim tien jaar geen contact met mijn vader. Toen mijn zoontje is geboren heb ik ook geen kaartje gestuurd. Hij weet van het bestaan van mijn zoontje maar hij doet geen enkele moeite om contact te zoeken. Hij heeft hem wel een paar keer gezien want we wonen dichtbij elkaar en dan kijk die ook wel maar verder niet. Hij is te druk bezig met zichzelf. Ik wil hem ook niet in mijn zoontje's leven. Wij missen niks van hem, hij mis alleen dingen van ons. Mijn zoontje weet niet beter dat die 1 opa (mijn schoonvader) en 3 oma's heeft, dat zijn mijn moeder, schoonmoeder en mijn oma.

Jeetje dat lijkt me echt heel lastig. Ik denk dat het er ook echt vanaf hangt hoe het contact is. Maar bij jou vader komt het dus door een psychische ziekte, Linda? Mijn vader is ook psychisch ziek, ik heb wel af en toe contact met hem, maar ook meer zodat hij ons zoontje dan even kan zien. Dat wil ik hem liever niet ontnemen. Ik laat hem echter niet alleen met mijn vader.

Parel, wat lijkt me dat moeilijk, dat je vader zo over je kind heen stapt. Dat hij ruzie met jou heeft, heeft toch in feite niets met je kind te maken? Hoe ga je dat doen als L er wat meer besef van krijgt? Ik vind het zo sneu als de kleinkinderen er eits van meekrijgen doordat ze genegeerd worden, of dat er naar wordt gedaan terwijl zij er niets aan kunnen doen. Bah, wat een rotsituaties.

Linda, denk je dat je dochter (en straks zoon) beter wordt van het contact met je vader?
Ik vind het heel knap dat je dat er nog voor over hebt, en dat je het kan opbrengen! Hier heeft hij gewoon vette pech, als wij elkaar niet meer zien, ziet hij haar ook niet. Mijn leven heeft hij genoeg verpest, ik wil er alles aan doen om te voorkomen dat dat bij haar gebeurd.

Als zij er echt iets van mee gaat krijgen, dan zal ik hem er wel op aanspreken. Het was toen de 2de keer dat hij haar zag geloof ik, de laatste keer (en 3de keer) dat hij haar zag keek hij haar wel aan toen mijn vriend haar beet had. Zijn vrouw toont wel interesse. Ik kan ook nog wel gewoon met hem praten hoor, over onbenullige dingen, maar het voelt niet meer als mijn vader.

Het is een hele rare situatie, de hele familie weet er ook van, maar ik kan merken dat hij zich schaamt omdat ik de knoop heb doorgehakt en afstand heb genomen, terwijl hij dacht dat hem dat nooit zou overkomen omdat hij dankzij zijn financiele middelen altijd controle over ons heeft willen houden, altijd alles heeft willen regelen en altijd alles heeft voorgekauwd.

Tòch weet ik dat hij trots op me is. Hoe we het hebben gedaan, wat we hebben gedaan. We hebben een mooi huis, dat we zelf hebben gefinancierd, 2 auto`s voor de deur en een pracht van een kind, allebei een baan.. Mijn tante, die er op aan wordt gekeken dat zij wel goed contact met mij heeft, zei pas nog dat hij door had laten schemeren dat hij wel heel erg trots op me is. Dat vind ik fijn, want dat ben ik ook. Maar nogmaals, het voelt voor mij in niks meer als mijn vader, of het feit dat ik mede ben opgevoed door mijn stiefvader vanaf mijn 5de daaraan mee heeft geholpen? Dat denk ik wel.

Ik ben niet zielig hoor! Heb de keuze zelf gemaakt het is hoogstens soms lastig voor mijn zus, haar kindjes en mijn tante, hun wil je toch niet kwetsen.

Hier ook geen contact met schoonmoeder.verhaal in een notedop:
Het is een raar mens en mijn man heeft in zijn jeugd veel meegemaakt en is in een internaat geplaatst doordat het thuis niet veilig was.
Nu was er voor de kinderen al weinig contact maar sinds de eerste was er alleen contact via internet en sinds de tweede heb ik het helemaal verbroken.

Er waren allemaal verwijten van haar kant dat we de kinderen weghielden terwijl ze niet op kraambezoek zijn geweest en bij de 2 e. Begon het gezeikhierover opnieuw dat we nu de keuze heb gemaakt dat ze niet meer welkom zijn.
De kinderen missen er ook niks aan dus hier is er vrede mee.

Ondanks dat het voor mijn man wel moeilijk is dat hij nooit normale ouders heeft gehad.

Mijn man heeft 2 jaar geleden met zijn gehele familie gebroken. Ook door omstandigheden en met name zaken die hij vroeger (ruim voor mij) heeft meegemaakt. Ik heb er altijd wel een klein beetje moeite mee gehad om plotsklaps 1 hele familie te missen en nu ik zwanger ben denk ik er nog meer over na. Mijn man heeft echter geen enkele behoefte aan contact, ook niet nu hij vader wordt. Juist niet zelfs, want hij wilt zijn kind bij zijn ouders en zus weghouden. In zekere zin zal dit voor ons kind gemakkelijk zijn, die zal gewoon nooit van het bestaan van een andere opa en oma afweten. Op het moment dat het kind er naar gaat vragen zullen we wel eerlijk antwoord geven, maar dat zal nog wel heel wat jaartjes duren..

Wat een vervelende situatie Linda.

Ik heb nu al 1.5 jaar geen contact met mijn moeder, zij heeft D ook nog nooit in het echt gezien. Wel via foto's die ik naar mijn opa en oma stuurde (en die zij dus doorstuurden) en foto's die mijn opa en oma zelf maakten. Maar in het echt niet, ook mijn moeder vertoonde ziekelijk gedrag en maakte nare opmerkingen toen ik zwanger was (ze mag mijn vriend niet). Dat was bij ons de druppel en ben er klaar mee, ook nog geen moment spijt gehad van onze beslissing.

Wij hebben dus gelukkig ook niet te maken met de keuze of D mijn moeder wel of niet zou moeten zien.