In dit leven gaat het nooit gebeuren.

Ik heb overwogen om dit met een andere naam te plaatsen, maar het is voor jullie het duidelijkst als ik het gewoon als mezelf plaats.

Ik heb een prima leven, een stabiele relatie, niets om echt over te klagen, want alles ziet er mooi en leuk uit naar buiten. Maar eigenlijk ben ik tot de conclusie gekomen dat er niets gebeurt als ik er geen moeite voor doe. Ik heb geen seks als ik er geen moeite voor doe (de afgelopen 5 weken heb ik geen seks gehad omdat ik geen initiatief meer besloot te nemen), geen vakantieplannen (we zouden dit weekend weggaan samen, maar ik heb niets doorgezet), geen gezellige avondjes, gewoon eigenlijk niets wat buiten het "normale" valt. Er wordt niet gepraat over de toekomst, over kinderen krijgen, over dat soort dingen. Niets. Alles (en dan overdrijf ik niet) draait om wat ik aanstuur en dat begint me naar de keel te vliegen.

Ik ben niet oud, 27 nog maar, maar ik wil graag iemand in mijn leven die ook een mening heeft, een stevige persoonlijkheid en zich niet laat ondersneeuwen door mij en anders heb ik liever niets. Ik heb hierover al heftige discussies gehad met mijn vriend. Over dat ik dit zo voel. En als hij vraagt "wat kan ik er aan veranderen?" dan moet ik hem toch keer op keer zeggen dat hij niets kan veranderen wat binnen het bereik van zijn persoonlijkheid ligt. Hij legt zich daar dan bij neer en dan is het weer weken stil.

Sinds mei is mijn gedrag ook niet voorbeeldig te noemen. Ik ben vreemdgegaan en dat heeft eigenlijk weinig voeten in de aarde gehad. Mijn vriend is zelfs beter zijn best gaan doen. Ik baal daar ook zo van. Als ik hem over mijn twijfels vertel, is hij verdrietig en kruipt hij tegen me aan omdat hij bang is dat ik wegga. Maar ik kan niet weg, want ik heb geen plek en geen geld om ergens anders heen te gaan of opnieuw te beginnen.

Het is niet ondragelijk nu om samen te wonen, maar ook niet voor altijd en ik vind het erg moeilijk om te erkennen dat hij zo dienstbaar en zo lief is dat ik vrijwel alles zou kunnen flikken bij hem en anderen kunnen ook alles maken bij hem. Daarom is het voor mij en voor hem nu erg belangrijk dat ik weer financieel afhankelijk word, want voor mij gevoel woon ik bij hem in. In een ruzie komt die ongelijkheid in inkomsten en inbreng in het huishouden ook altijd aan bod. Het werkt gewoon niet voor me, deze relatie. Na bijna een jaar op mezelf te hebben gewoond en inmiddels bijna weer een jaar samenwonen, baal ik dat ik wederom moet bekennen dat ik weer wil verhuizen.

En "maar het is zo'n goede jongen", dat heb ik genoeg gehoord. Dit is hoe het is en waarom het niet voor me werkt. Ik kan me voorstellen dat er niet zoveel reacties komen, het is nogal een dichtgetimmerd verhaal (denk ik). Maar het komt me echt mijn strot uit dat ik zo vastzit.

Als ik het zo lees heb je je keus al gemaakt maar heb je de mogelijkheid niet om weg te gaan? Omdat je financieel afhankelijk bent van hem?

Wanneer je niet besluit er mee te stoppen, kun je ook geen nieuwe toekomst opbouwen.

Ik snap je ik snap wat je bedoeld. Ondanks dat hij lief voor je is, is het niet de persoonlijkheid die bij jou past.
Jij hebt pit en ik ben van mening dat je iemand moet hebben die daar mooi bij aansluit. Iemand die ook pit heeft maar tegelijk jou ook kan temperen.

Als ik in jou situatie zou zitten zou ik ook helemaal gek worden. Een relatie komt van 2 kanten en niet van 1 dus ik vind het heel normaal dat je deze gevoelens hebt.
Ik wil je heel graag tips geven maar weet niet zo goed hoe en wat.
Maar wat ik je wel wil mee geven, jij bent ook belangrijk en jij hebt ook gevoel en ook jij verdiend geluk en het beste zoals jij dat wilt. En als je daarmee tot de keuze komt om uit elkaar te gaan dan is dat zo. Niet elke relatie hoeft te stranden met ruzie. Soms kom je er later achter dat je gewoon niet goed bij elkaar past qua karakter !

Sterkte ik vind het rot voor je dat je hiermee zo in de knoop zit.

Joan schreef:Als ik het zo lees heb je je keus al gemaakt maar heb je de mogelijkheid niet om weg te gaan? Omdat je financieel afhankelijk bent van hem?

Daar komt het op neer. De volgende keer zal ik jou vragen of je mijn probleem kunt formuleren

Youandi schreef:Wanneer je niet besluit er mee te stoppen, kun je ook geen nieuwe toekomst opbouwen.

Zie het antwoord van Joan.

Wat vervelend voor jou en wat vervelend voor je vriend,

Weet je nog waarom je wel weer bij hem bent gaan wonen?

En is er de mogelijkheid dat jij je weer wat vrijer gaat voelen zodra je weer een betere baan en inmkomsten hebt en dat dat al zal helpen?

Ik herken het van het intitiatief nemen, ik heb het altijd gedaan en mijn vriend was daar opo een gegeven moment ook aan gewend wat mij begin te irriteren. Wij bespreken nu al we het over dingen hebben wie het gaat regelen. (werkt niet zo goed bij zaken zoals seks, maar bijvoorbeeld wel bij weekendjes weg oid)

Alleen krijg ik het idee dater meer achter zit waardoor je onrustig bent, denk je niet dat als je een vriend zou hebben met meer pit en tegengas dat het je zou tegen staan dat hij je je gang niet laat gaan en andere dingen wil?

Stuiterbal schreef:Ik snap je ik snap wat je bedoeld. Ondanks dat hij lief voor je is, is het niet de persoonlijkheid die bij jou past.
Jij hebt pit en ik ben van mening dat je iemand moet hebben die daar mooi bij aansluit. Iemand die ook pit heeft maar tegelijk jou ook kan temperen.

Als ik in jou situatie zou zitten zou ik ook helemaal gek worden. Een relatie komt van 2 kanten en niet van 1 dus ik vind het heel normaal dat je deze gevoelens hebt.
Ik wil je heel graag tips geven maar weet niet zo goed hoe en wat.
Maar wat ik je wel wil mee geven, jij bent ook belangrijk en jij hebt ook gevoel en ook jij verdiend geluk en het beste zoals jij dat wilt. En als je daarmee tot de keuze komt om uit elkaar te gaan dan is dat zo. Niet elke relatie hoeft te stranden met ruzie. Soms kom je er later achter dat je gewoon niet goed bij elkaar past qua karakter !

Sterkte ik vind het rot voor je dat je hiermee zo in de knoop zit.

Iemand zei pas tegen me:

Als je iemand leert kennen, lees je een paar bladzijden van het boek dat "hun leven" heet. Dan besluit je of je er vrienden mee kan worden. Je leest verder en denk "goh, dit leuk, ik wil een relatie met jou". Als dat eenmaal het geval is, lees je nog verder. Dan kom je hoofdstukken tegen die je een zesje geeft. Helaas kom je er door het verder lezen soms ook achter dat er hoofdstukken zijn die totaal niet bij jou passen en dan besluit je dat je niet verder wilt of kunt lezen.

Op dat punt zit ik nu.

Ja, ik vind het altijd wel handig om te weten wat het probleem nu precies is, anders ga ik misschien dingen zeggen die helemaal niet van toepassing zijn

Ik zou gek worden in jouw geval. Is er écht geen mogelijkheid om ergens anders te gaan wonen? Kun je jezelf zonder hem niet onderhouden? Op welke termijn zou dat wel kunnen? Persoonlijk zou ik echt naar middelen gaan zoeken zodat je weg kunt. Het lijkt me namelijk ook best confronterend en pijnlijk om elke keer te beseffen dat het gewoon niet werkt.. Je kunt niet verder als je nog bij hem woont.

Discordia schreef:

Stuiterbal schreef:Ik snap je ik snap wat je bedoeld. Ondanks dat hij lief voor je is, is het niet de persoonlijkheid die bij jou past.
Jij hebt pit en ik ben van mening dat je iemand moet hebben die daar mooi bij aansluit. Iemand die ook pit heeft maar tegelijk jou ook kan temperen.

Als ik in jou situatie zou zitten zou ik ook helemaal gek worden. Een relatie komt van 2 kanten en niet van 1 dus ik vind het heel normaal dat je deze gevoelens hebt.
Ik wil je heel graag tips geven maar weet niet zo goed hoe en wat.
Maar wat ik je wel wil mee geven, jij bent ook belangrijk en jij hebt ook gevoel en ook jij verdiend geluk en het beste zoals jij dat wilt. En als je daarmee tot de keuze komt om uit elkaar te gaan dan is dat zo. Niet elke relatie hoeft te stranden met ruzie. Soms kom je er later achter dat je gewoon niet goed bij elkaar past qua karakter !

Sterkte ik vind het rot voor je dat je hiermee zo in de knoop zit.

Iemand zei pas tegen me:

Als je iemand leert kennen, lees je een paar bladzijden van het boek dat "hun leven" heet. Dan besluit je of je er vrienden mee kan worden. Je leest verder en denk "goh, dit leuk, ik wil een relatie met jou". Als dat eenmaal het geval is, lees je nog verder. Dan kom je hoofdstukken tegen die je een zesje geeft. Helaas kom je er door het verder lezen soms ook achter dat er hoofdstukken zijn die totaal niet bij jou passen en dan besluit je dat je niet verder wilt of kunt lezen.

Op dat punt zit ik nu.

Ja ik kan me daar helemaal in vinden alleen heeft het bij mij 10 jaar geduurd

Is er hulp uit je omgeving die je kan krijgen om opnieuw te kunnen beginnen ? Die je financieel evt kunnen helpen maar ook materieel ?
Dat zou de stap al wat makkelijker voor je maken.

Goochempie schreef:Wat vervelend voor jou en wat vervelend voor je vriend,

Weet je nog waarom je wel weer bij hem bent gaan wonen?

En is er de mogelijkheid dat jij je weer wat vrijer gaat voelen zodra je weer een betere baan en inmkomsten hebt en dat dat al zal helpen?

Ik herken het van het intitiatief nemen, ik heb het altijd gedaan en mijn vriend was daar opo een gegeven moment ook aan gewend wat mij begin te irriteren. Wij bespreken nu al we het over dingen hebben wie het gaat regelen. (werkt niet zo goed bij zaken zoals seks, maar bijvoorbeeld wel bij weekendjes weg oid)

Alleen krijg ik het idee dater meer achter zit waardoor je onrustig bent, denk je niet dat als je een vriend zou hebben met meer pit en tegengas dat het je zou tegen staan dat hij je je gang niet laat gaan en andere dingen wil?

Ik ben weer samen gaan wonen omdat hij heel stabiel is. Inmiddels lukt het me goed om dat zelf ook vast te houden.

Zijn persoonlijkheid staat me tegen. Ik ben niet trots op hem wat dat betreft en ook niet op mezelf omdat ik het zo voel. Hij is in mijn ogen het sloofje en slaafje van bijna iedereen die hij 'vriend' noemt. We zijn meer maatjes dan partners en het is op weinig vlakken gelijkwaardig te noemen en dat was het al nooit en dan wordt het ook nooit. We zijn erg verschillend.

Ik weet niet wat het met me zou doen als ik iemand tref die met alle goede bedoelingen de touwtjes in handen houdt, maar ik kan daar prima tegenin gaan. Ik ken genoeg mensen die zo zijn.

Dus wanneer je bij je vriend weggaat, kom je in een shithole terecht?
Is er geen kans dat je meer uren krijgt bij je werk? Kun je zelfstandig een huis huren of tijdelijk bij vrienden in?

Wat wil je liever: continue met je zelf in de knoop zitten en je ongelukkig voelen of materieel (tijdelijk) wat minder gezeteld zitten?

Mij dunkt dat er altijd wel een oplossing kan zijn, hoe crappy deze ook is.

Of zie ik het totaal verkeerd?

Youandi schreef:Dus wanneer je bij je vriend weggaat, kom je in een shithole terecht?
Is er geen kans dat je meer uren krijgt bij je werk? Kun je zelfstandig een huis huren of tijdelijk bij vrienden in?

Wat wil je liever: continue met je zelf in de knoop zitten en je ongelukkig voelen of materieel (tijdelijk) wat minder gezeteld zitten?

Mij dunkt dat er altijd wel een oplossing kan zijn, hoe crappy deze ook is.

Of zie ik het totaal verkeerd?

Ik heb geen hekel aan mijn vriend en samenwonen is nu een betere oplossing dan in de babykamer of op de bank van vrienden slapen. Of tijdelijk bij mijn beste vriend gaan wonen die dan spontaan een huwelijksaanzoek gaat doen. Mijn moeder woont te ver weg van mijn werk.

Ik heb tot eind november nog werk, daarna is het weer onzeker. Ik solliciteer wat ik kan, maar het is moeilijk.

Ik ben niet ongelukkig met hier wonen, ik ben ongelukkig met het feit dat dit geen toekomst heeft in mijn ogen. Dus ik kijk het aan tot eind december wat betreft optie om gemakkelijk voor mezelf 'te beginnen' wat een toekomst betreft. Daarna ga ik idd maar drastische maatregelen nemen zoals weer bij mijn moeder wonen.

Je vriend weet dat ook of niet?

Een moeilijke situatie, die ik maar al te goed herken helaas. Eind vorig jaar zat ik in een soortgelijke situatie, ook is was afhankelijk van mijn ex qua inkomsten. Het liep niet meer tussen ons, we hadden ook uiteenlopende ideeën over de toekomst en ondanks dat we ontzettend veel van elkaar hielden, hebben we besloten er een punt achter te zetten. Ik ben verhuisd, vanuit een ruim appartement naar een klein kamertje van 14 m2. Nu is er alweer bijna een jaar voorbij en moet ik zeggen dat ik veel gelukkiger ben. Ik zit niet meer vast in een relatie waarin ik geen toekomst zie en ben vrij om mijn eigen weg te volgen. Ik ben meer gaan werken, maar heb ook niet ontzettend hoge vaste lasten, omdat ik zo klein woon, dus kan prima rondkomen. Is dat geen optie voor jou? Een kamer, misschien een met alles voor jezelf (dat heb ik ook) en dan misschien een bijbaan bij een callcenter of iets dergelijks, om de eerste tijd van rond te komen, totdat je een leuke vaste baan hebt gevonden? Als je de relatie hebt afgesloten kan je pas echt verder met jezelf, dat is mijn ervaring (wij woonden ook nog een maand of twee samen, de relatie was toen al uit en dat was knap lastig).

Joan schreef:Je vriend weet dat ook of niet?

Niet zo letterlijk. Ik laat het even zo. Niet heel netjes misschien. Maar mijn leven gaat helemaal naar de kloten als ik nu teveel stof doe opwaaien. Ik wil geen drama. Ik heb mijn twijfels, mijn gevoel, mijn angsten en mijn wensen voor de toekomst al genoeg gedeeld. Als hij nu nog denkt dat dingen veranderen of veranderd zijn als ik hem weer eens een kusje geef, dan is dat niet meer mijn probleem.

Discordia schreef:

Stuiterbal schreef:Ik snap je ik snap wat je bedoeld. Ondanks dat hij lief voor je is, is het niet de persoonlijkheid die bij jou past.
Jij hebt pit en ik ben van mening dat je iemand moet hebben die daar mooi bij aansluit. Iemand die ook pit heeft maar tegelijk jou ook kan temperen.

Als ik in jou situatie zou zitten zou ik ook helemaal gek worden. Een relatie komt van 2 kanten en niet van 1 dus ik vind het heel normaal dat je deze gevoelens hebt.
Ik wil je heel graag tips geven maar weet niet zo goed hoe en wat.
Maar wat ik je wel wil mee geven, jij bent ook belangrijk en jij hebt ook gevoel en ook jij verdiend geluk en het beste zoals jij dat wilt. En als je daarmee tot de keuze komt om uit elkaar te gaan dan is dat zo. Niet elke relatie hoeft te stranden met ruzie. Soms kom je er later achter dat je gewoon niet goed bij elkaar past qua karakter !

Sterkte ik vind het rot voor je dat je hiermee zo in de knoop zit.

Iemand zei pas tegen me:

Als je iemand leert kennen, lees je een paar bladzijden van het boek dat "hun leven" heet. Dan besluit je of je er vrienden mee kan worden. Je leest verder en denk "goh, dit leuk, ik wil een relatie met jou". Als dat eenmaal het geval is, lees je nog verder. Dan kom je hoofdstukken tegen die je een zesje geeft. Helaas kom je er door het verder lezen soms ook achter dat er hoofdstukken zijn die totaal niet bij jou passen en dan besluit je dat je niet verder wilt of kunt lezen.

Op dat punt zit ik nu.

wat mooi geformuleerd!
Moet eerlijk toegeven dat wij ook een beetje op dit punt zitten, al ben ik er nog niet achter of ik gewoon een relatiedipje heb, of dat er meer achter zit..... Dus ik hou de topic even in de gaten en lees mee.
Ik wil je veel sterkte wensen met wat je ook doet of beslist, denk vooral om jezelf! Verder vind ik het even heel moeilijk om goed advies te geven, sorry...

Je praat heel onaardig over je vriend, maar kennelijk is hij wel goed genoeg om je te onderhouden. Weinig chique.

Alle praktische dingen heb ik niet echt een oplossing voor, hopelijk krijg je daar nog genoeg tips over in dit topic.

Ik denk dat je echt goed moet nadenken of deze relatie inderdaad nog werkt voor je. Volgens mij heb jij iemand nodig met meer pit. Niet iemand die tegen je aan gaat hangen als ie bang is je kwijt te raken, maar voor je gaat vechten. Iemand die je tegengas geeft en waarbij het niet allemaal te snel te gemoedelijk is. Dat houd je scherp. En dat heb jij waarschijnlijk wel nodig. 'Het is zo'n lieve jongen' koop je inderdaad niks voor. Ja, een lieve jongen, maar misschien niet de geschikte jongen voor jou. Misschien heb je inderdaad meer baat bij een jongen die iets feller is, zodat je samen op datzelfde niveau zit.

Hoewel een rustige thuissituatie met een soort rots je ook wel weer de juiste rust en steun kan geven.

Dus zitten twee kanten aan.

Ik snap best dat dit voor jou ook lastig is, maar vind het vooral erg lullig voor je vriend.

Dit is iets wat heel moeilijk is. Ik snap dat dit ergens de makkelijke manier is nu, alles is onzeker en deze situatie is beter dan bij iemand anders crashen of zo. Maar persoonlijk denk ik dat het voor jou zelf niet de makkelijkste manier is. En zeker ook niet de verstandigste.
Ik snap dat er wordt gezegd dat het lullig is voor je vriend, maar ik begrijp van jou dat je het nu even puur uit je eigen punt bekijkt. Maar ik hoop dat je dan ook in ziet dat dit absoluut niet de beste oplossing is. De makkelijkste oplossing is zeker niet altijd de beste.
Het klinkt misschien hard, maar voor een tijdje in een babykamer of op de bank van vrienden lijkt mij echt beter. Voor jou, voor je vriend, voor alles. En ja, het is allemaal onzeker, maar ik geloof niet dat er iets kan gebeuren wat je leven op dit moment in één klap zeker maakt.

Ik vind je een trut. Tenminste; zoals je er nu in staat, hoe je nu doet, vind ik dat je je als een trut gedraagt. Uit angst blijf je bij deze goedzak, omdat je nergens anders terecht kunt. Tuurlijk, 't is allemaal begrijpelijk, heus. Maar je maakt nu dus wel gebruik van hem en dat is echt heel laag.

Schopt hij je het huis uit, als je eerlijk gaat zijn? Ga je 'm echt nog 3 maanden aan het lijntje houden? Ik zou liever in de babykamer slapen of op de bank, dan naast iemand, die ik voorlieg.

Zalig zijn de nederigen van hart.

Ik ben heel duidelijk, heel eerlijk geweest. Hij weet hoe het zit maar wil er ook niet over praten. Tja, dan is het even zo. Dan gebruik ik hem maar zoals jullie het noemen.

Caulfield schreef:Je praat heel onaardig over je vriend, maar kennelijk is hij wel goed genoeg om je te onderhouden. Weinig chique.

Ik ben realistisch en vertel hoe de situatie voelt. Hoe hij in het leven staat en hoe ik in het leven sta. Voor nu en de afgelopen jaren vond ik dat prima. Nu ik ouder word en meer wil, meer kan en meer verwacht (ook van mezelf). Wil ik dit ook van iemand die dit uit zichzelf wil, niet omdat ik dat 'eis' of 'opleg' door mijn mening en visie voor de toekomst.