Net als in de film.....

Oh wat akelig RYW! Kan me voorstellen dat je nu even 'n rondje doet!

Ik kán mezelf ook wel heel erg bang maken maar doe het nu gelukkig niet zo vaak meer. Toen ik hier net woonde hoorde ik s nachts een keer heel veel lawaai en dat kwam steeds dichterbij. Ik helemaal in paniek m'n vader gebeld en die is toen heel snel gekomen, maar toen was er natuurlijk al niets meer te horen De politie reed echter ook rond omdat ze een melding hadden gehad dus er was wel echt iets aan de hand geweest.

Ik slaap ook niet met m'n raam open omdat ik op de begane grond slaap en dan dus bang ben dat er iemand door mijn slaapkamerraam naar binnen komt. M'n vader helpt mij trouwens wel relativeren, die zegt gerust 'Angela, als ze jou zien liggen dan staan ze zo weer buiten hoor dus wees maar niet bang!'... en bedankt pap! En de buurman vindt dat ik ook gewoon met het raam open kan slapen want ik hoef alleen maar heel hard te gillen als er wat is, dan hoort hij me echt wel en komt ie me helpen. Ja ja...

Haha, daar ben ik ook goed in ja, mezelf bang maken. Vooral nadat ik ook daadwerkelijk een film / serie / iets anders heb gezien waarin er iets met inbrekers, verkrachters of andere dingen gebeurd. Ik heb serieus mijn man wel eens onder het bed laten kijken... just to be sure....


edit: 1x werd mijn man midden in de nacht wakker en maakte mijn wakker met 'Kenya, hoor je dat? Hoor jij het ook?' Hij hoorde geklop en is gewapend met iets (geen idee meer wat) naar beneden gegaan om te kijken. Achteraf had hij waarschijnlijk gedroomd dat er iemand op het raam/de deur stond te kloppen, maar mijn hart zat in m'n keel. Heb hem daarna ook flink uitgescholden. Prima dat je dingen hoort, maar ga dan lekker zelf kijken en maak mij niet wakker!

Ik ben in het donker ook wel bang voor inbrekers, zie ze ook altijd voor me met zo'n boevenmasker net als de zware jongens van Donald Duck

RYW schreef:Als mijn kinderen niet hier slapen (zoals nu) dan loop ik voor het slapen gaan altijd even door hun lege slaapkamers en kijk onder de bedden

Maar ik heb een excuus, in de zomer heeft er iemand geprobeerd in te breken terwijl ik lag te slapen. Is gelukkig niet gelukt omdat er een lampje in de vensterbank stond, dat met een klap op de grond kapot viel. Ik werd daar wakker van en ze zijn gevlucht. Ik was me wel dood geschrokken. En eigenlijk moet ik even ophouden met eraan denken

Gadver!! Was je toen ook alleen? En nog maatregelen getroffen voor als het weer gebeurd (en volgens mij is die kans echt ontzettend klein)?

Als ik in het donker naar de wc moet of wat wil drinken neem ik de hond altijd mee haha (en die krijgt dan een koekje dus die vind het allang best).

Steep schreef:Als ik in het donker naar de wc moet of wat wil drinken neem ik de hond altijd mee haha (en die krijgt dan een koekje dus die vind het allang best).

Dus bij jou kan je inbreken als je een koekje voor de hond meeneemt?

Mijn fantasie gaat ook vaak met mij aan de haal.

Jaren terug stonden we op een of andere camping in the middle of nowhere in Frankrijk. Ik was 's avonds laat aan het douchen in het toiletgebouw (ik was ook nog eens de enige in het gebouw) toen ineens alle lichten uitgingen. Als er lange tijd niemand door de deur heen kwam, gingen de lichten automatisch uit, maar ik heb me nog nooit zo snel afgedroogd en aangekleed. Zag het al helemaal voor me dat er een of andere moordenaar met een bijl door het gebouw liep.

Ik kijk ook altijd eerst naar de achterbank voordat ik 's avonds de auto in stap. In horrorfilms zie je altijd dat er dan iemand op de achterbank blijkt te zitten.

Misschien moet ik toch maar wat minder films kijken Ook omdat ik er gegarandeerd van ga dromen. Als ik weer eens over een nachtmerrie vertel, zegt m'n moeder altijd: "welke film heb je nu weer gekeken?" Vroeg of laat komt zo'n horrorfilm altijd terug in mijn dromen.

RYW schreef:

Steep schreef:Als ik in het donker naar de wc moet of wat wil drinken neem ik de hond altijd mee haha (en die krijgt dan een koekje dus die vind het allang best).

Dus bij jou kan je inbreken als je een koekje voor de hond meeneemt?

Nee hij neemt geen koekjes aan van vreemden haha! Daarnaast is het wel een stoere inbreker als hij (of zij!) bij ons naar binnen komt, dit is onze hond

Ik heb dat ook vaak onder de douche. Ik schrik ook altijd als de polo's van m'n vriend aan t droogrek wapperen en ik zie t vanuit m'n ooghoek. Maar dan ben ik altijd t meest bang nog dat m'n vriend me weer eens komt laten schrikken of een bekertje koud water over me heen gooit.

Ik was vroeger (lees tot een jaar of 4/5 terug) echt doodsbang in het donker, ik nam een grote aanloop om over het donker van mijn bed te springen, durfde het licht niet uit te doen, rende als een malle 's nachts naar de wc etc. etc. Ik was regelmatig echt in alle staten.
Maar het is heel gek, maar door alle rust en vertrouwen die mijn man uitstraalt denk ik, is het langzamerhand steeds minder geworden. Als mijn man thuis is ben ik écht niet bang. Als mijn man niet thuis is ook veel minder, alleen als hij dan laat is, het donker is, ik wat hoor etc. dan kan ik me wel gaan opfokken.
Maar ik ben dus niet meer bang met hem er bij.

Hij heeft trouwens ook een keer laten zien wat hij zou doen bij een inbreker. Het was namelijk midden in de nacht, hij lag niet in bed, ik was 'm kwijt want hij was ook niet op z'n werkkamer, dus de volgende plek waar ik ging kijken was de logeerkamer. Dus ik doe heel zachtjes de deur open, stap naar binnen om te kunnen zien of hij daar in bed ligt, springt hij me toch ineens op met een enorme schreeuw en een karatetrap in mijn buik! Was echt hard, klapte helemaal dubbel!
Daarna had hij pas door dat ik het was en geen inbreker! Hij was echt wakker geworden van mijn geluid en had onmiddelijk zonder kijken of denken gereageerd!

Hij voelt zich er trouwens tot op de dag van vandaag schuldig over dat hij mij getrapt heeft. Hij begint er nog regelmatig over terwijl het al zeker 2 jaar geleden is! En het suffe is, ik ben eigenlijk alleen maar gerustgesteld door zijn reactie! 't was ook niet alsof ie naaldhakken aanhad toen ie mij in mijn buik raakte...

Ik heb dat ook vaak, haha! Alleen ben ik dan niet bang, maar krijg ik zo'n adrenaline kick en ga ik ''op zoek'' naar de inbreker/moordenaar.
Een aantal maanden geleden is er in onze straat, in korte tijd, 4x ingebroken. Waarvan 3x 's nachts, maar ook één keer overdag. De vrouw (van 78) die daar woont, was thuis en hoorde iets, dus is gaan kijken. Ze zag 2 inbrekers, die haar daarna hardhandig opzij geduwd hebben en snel (met de buit) gevlucht zijn.
Daar ben ik wel van geschrokken. En toen ik dus 's nachts iets dacht te horen in huis, ben ik (serieus, met een mes in m'n hand ) door m'n huis gelopen. Het gekke, vond ik achteraf, was dat ik totaal niet bang was. Het eerste wat ik deed, was bij m'n zoontje kijken. Daarna ben ik de rest van het huis doorgelopen, en heb zelfs de voordeur nog open gedaan, om te kijken of ik daar iemand zag.
Toen er niemand bleek te zijn, heb ik m'n zoontje nog even een kus gegeven, ben weer in bed gaan liggen en lekker gaan slapen. Heb er nog wel even aan gedacht ''Wat nou als er wél iemand in huis was geweest?'' maar daarna dacht ik meteen ''Dan had ik mooi z'n ass gekicked!'' Hahaha!

Nou je weet wel Pompoen, dat jouw vent echt wat doet als er een inbreker is.

Bij mijn zusje thuis is 4 keer ingebroken, van de eerste 3x was ze al panisch geworden, maar de 4e keer stond ze oog in oog met de inbreker. Die is daarna nooit meer terug naar haar huis geweest 's nachts, heeft bij mij en bij mijn ouders gelogeerd, het huis verkocht en is ergens anders gaan wonen. Verder heeft ze tijden in therapie gezeten...
Ik ben daar wel van geschrokken, maar ik ben toch niet bang! Tenzij ik echt wat hoor trouwens...maar dan stuur ik mijn vent er opaf! We hadden laatst een muis in de slaapkamer . Die maakte enorme herrie...brrr

Mijn beste vriendin heeft iets soortgelijks meegemaakt. Ze stond oog in oog met twee inbrekers. Mijn man en ik hebben haar gelijk opgehaald en ze was in alle staten. Ze is bijna niet terug geweest, alleen om kleren te halen en uiteindelijk te verhuizen. En nu nog heeft ze heel veel moeite met alleen thuis zijn.

Steep schreef:Mijn beste vriendin heeft iets soortgelijks meegemaakt. Ze stond oog in oog met twee inbrekers. Mijn man en ik hebben haar gelijk opgehaald en ze was in alle staten. Ze is bijna niet terug geweest, alleen om kleren te halen en uiteindelijk te verhuizen. En nu nog heeft ze heel veel moeite met alleen thuis zijn.

Ja dat is echt zo verschrikkelijk traumatisch! Mijn zusje heeft slachtofferhulp gehad en daarna nog emdr en medicatie. Het gaat nu jaren later eindelijk beter, ze woont nu alweer een tijdje alleen in een heel klein stadje in plaats van de grote boze stad, heeft daar eerst een tijd samengewoond. Ik geloof dat ze er nu weer een beetje vertrouwen in begint te krijgen dat er daar niet zo veel gebeurt. Maar ze zal altijd snel angstig zijn!

Ik ben toch erg blij dat ik heel hoog woon en aan de achterkant slaap. Inbrekers op mijn balkon zijn onmogelijk.
Ik kon me wel erg opfokken toen ik nog in een gewoon huis woonde, voel me veel veiliger in een appartement.

Ik had al eens in een ander topic gezegd dat als ik 's avonds in bed lig, altijd bang ben dat er plots een zombie in het deurgat staat en dan zoek ik vluchtwegen (maar het komt erop neer dat we gewoon gedoemd zijn).

Ik ben verder ontzettend bang voor 'zwarte' gaten (dus gaten in de muur ofzo), ik ben altijd bang dat er iets komt springen wat geen goede bedoelingen heeft. Ik heb mijn vriend ooit gevraagd om in zo'n gat te kijken of er iets zat, haha.

En vroeger was ik bang van vijsjes met een platte kop of kruiskop (of hoe het ook heet). Maar echt helemaal panisch. Ik kon er echt niet tegen. Ik was ook bang van de afvoer van de pombak (ik had ooit een film gezien waarin er bloed uit de afvoer kwam).

тыквашка schreef:

Steep schreef:Mijn beste vriendin heeft iets soortgelijks meegemaakt. Ze stond oog in oog met twee inbrekers. Mijn man en ik hebben haar gelijk opgehaald en ze was in alle staten. Ze is bijna niet terug geweest, alleen om kleren te halen en uiteindelijk te verhuizen. En nu nog heeft ze heel veel moeite met alleen thuis zijn.

Ja dat is echt zo verschrikkelijk traumatisch! Mijn zusje heeft slachtofferhulp gehad en daarna nog emdr en medicatie. Het gaat nu jaren later eindelijk beter, ze woont nu alweer een tijdje alleen in een heel klein stadje in plaats van de grote boze stad, heeft daar eerst een tijd samengewoond. Ik geloof dat ze er nu weer een beetje vertrouwen in begint te krijgen dat er daar niet zo veel gebeurt. Maar ze zal altijd snel angstig zijn!

Bij haar was het eerste gesprek met slachtofferhulp echt flut, ze had er niks aan en kreeg het idee dat ze zich aanstelde. Ookal zal dat niet de intentie zijn geweest, ik denk dat slachtofferhulp wel een steekje heeft laten vallen als ze het slachtoffer met zo'n gevoel naar huis laten gaan (al is zij ook niet een topper in het aangeven van haar gevoel). Ik vind dat best lastig om iemand in je omgeving zo te zien, in haar eigen huis nog wel. Dé plek waar je je veilig moet voelen.

Steep schreef:

тыквашка schreef:

Steep schreef:Mijn beste vriendin heeft iets soortgelijks meegemaakt. Ze stond oog in oog met twee inbrekers. Mijn man en ik hebben haar gelijk opgehaald en ze was in alle staten. Ze is bijna niet terug geweest, alleen om kleren te halen en uiteindelijk te verhuizen. En nu nog heeft ze heel veel moeite met alleen thuis zijn.

Ja dat is echt zo verschrikkelijk traumatisch! Mijn zusje heeft slachtofferhulp gehad en daarna nog emdr en medicatie. Het gaat nu jaren later eindelijk beter, ze woont nu alweer een tijdje alleen in een heel klein stadje in plaats van de grote boze stad, heeft daar eerst een tijd samengewoond. Ik geloof dat ze er nu weer een beetje vertrouwen in begint te krijgen dat er daar niet zo veel gebeurt. Maar ze zal altijd snel angstig zijn!

Bij haar was het eerste gesprek met slachtofferhulp echt flut, ze had er niks aan en kreeg het idee dat ze zich aanstelde. Ookal zal dat niet de intentie zijn geweest, ik denk dat slachtofferhulp wel een steekje heeft laten vallen als ze het slachtoffer met zo'n gevoel naar huis laten gaan (al is zij ook niet een topper in het aangeven van haar gevoel). Ik vind dat best lastig om iemand in je omgeving zo te zien, in haar eigen huis nog wel. Dé plek waar je je veilig moet voelen.

Zei had juist een hele geschikte gast bij slachtofferhulp. Haha ze vertelde vandaag nog dat die vent nog drukker was dan zij (ze heeft ADHD) en dat hij een keer gezegd heeft: "jaa nee ik slik geen medicijnen, ik snuif alleen af en toe een lijntje coke. Niet dat ik dat wil aanraden hoor."
Maar ze vond hem een hele fijne gast die haar goed op weg geholpen heeft juist. Haha, maar ze vond hem wel een tikkeltje ongeschikt als hulpverlener...

Maar het is inderdaad heel zuur als je zo naar huis gestuurd word! Ze kan trouwens nog steeds hulp ervoor krijgen hoor! EMDR is bijvoorbeeld een manier van traumaverwerking die jaren later nog zin kan hebben. Is een vorm van psychotherapie geloof ik.

тыквашка schreef:

Steep schreef:

тыквашка schreef:

Steep schreef:Mijn beste vriendin heeft iets soortgelijks meegemaakt. Ze stond oog in oog met twee inbrekers. Mijn man en ik hebben haar gelijk opgehaald en ze was in alle staten. Ze is bijna niet terug geweest, alleen om kleren te halen en uiteindelijk te verhuizen. En nu nog heeft ze heel veel moeite met alleen thuis zijn.

Ja dat is echt zo verschrikkelijk traumatisch! Mijn zusje heeft slachtofferhulp gehad en daarna nog emdr en medicatie. Het gaat nu jaren later eindelijk beter, ze woont nu alweer een tijdje alleen in een heel klein stadje in plaats van de grote boze stad, heeft daar eerst een tijd samengewoond. Ik geloof dat ze er nu weer een beetje vertrouwen in begint te krijgen dat er daar niet zo veel gebeurt. Maar ze zal altijd snel angstig zijn!

Bij haar was het eerste gesprek met slachtofferhulp echt flut, ze had er niks aan en kreeg het idee dat ze zich aanstelde. Ookal zal dat niet de intentie zijn geweest, ik denk dat slachtofferhulp wel een steekje heeft laten vallen als ze het slachtoffer met zo'n gevoel naar huis laten gaan (al is zij ook niet een topper in het aangeven van haar gevoel). Ik vind dat best lastig om iemand in je omgeving zo te zien, in haar eigen huis nog wel. Dé plek waar je je veilig moet voelen.

Zei had juist een hele geschikte gast bij slachtofferhulp. Haha ze vertelde vandaag nog dat die vent nog drukker was dan zij (ze heeft ADHD) en dat hij een keer gezegd heeft: "jaa nee ik slik geen medicijnen, ik snuif alleen af en toe een lijntje coke. Niet dat ik dat wil aanraden hoor."
Maar ze vond hem een hele fijne gast die haar goed op weg geholpen heeft juist. Haha, maar ze vond hem wel een tikkeltje ongeschikt als hulpverlener...

Maar het is inderdaad heel zuur als je zo naar huis gestuurd word! Ze kan trouwens nog steeds hulp ervoor krijgen hoor! EMDR is bijvoorbeeld een manier van traumaverwerking die jaren later nog zin kan hebben. Is een vorm van psychotherapie geloof ik.

Nou ik vind dat er best wat meer van dat soort hulpverleners mag komen, ik vind dat altijd wel heel prettige collega's want die praatten ook uit ervaring (ik ben maatschappelijk werker) en op 1 of andere manier krijg ik toch het idee dat zij meer op 1 lijn zitten met hun cliënten als ik (als het over drugs gaat bijv.) Zij weten hoe het voelt om een shot te nemen, ik heb geen flauw idee en kan me slecht een voorstelling maken. Maar ik had dat ook al aan haar doorgespeelt, maar ze is een beetje klaar met de hulpverlening dus ik laat het rusten en hou een oogje in het zeil.

Bij mijn vriend heeft vorige week een soort van dronken zwerver aan de deur zitten rommelen. Vond ik ook geen fijn idee. Ergens kwam wel de gedachte dat het mss een oud bewoner kon zijn maar dat stop je weg. Tot andere mensen het ook zeiden... Ik weet wel als ik ooit een huis koop gaan er wel zsm nieuwe sloten op de deuren.

Slapen doe ik nog wel ontspannen want dan is de deur op de knip. Het huis in komen wat minder inmiddels

Steep schreef:

Nou ik vind dat er best wat meer van dat soort hulpverleners mag komen, ik vind dat altijd wel heel prettige collega's want die praatten ook uit ervaring (ik ben maatschappelijk werker) en op 1 of andere manier krijg ik toch het idee dat zij meer op 1 lijn zitten met hun cliënten als ik (als het over drugs gaat bijv.) Zij weten hoe het voelt om een shot te nemen, ik heb geen flauw idee en kan me slecht een voorstelling maken. Maar ik had dat ook al aan haar doorgespeelt, maar ze is een beetje klaar met de hulpverlening dus ik laat het rusten en hou een oogje in het zeil.

Ja!! 100% mee eens! Niet dat nou elke hulpverlener ervaringsdeskundige moet zijn, maar een beetje gekte in de hulpverlening...
Ik kom er gelukkig nu ik in therapie zit best een aantal tegen. Mijn dramatherapeut is echt lekker gestoord, mijn psychiater is raaaar, ik was de eerste keer dat ik daar was echt verbijsterd want halverwege zei hij: "dan gaan we nu een wandelingetje maken" en vandaag schudde hij mijn hand, keek naar mijn buik en zong: "En de booohoom en de booohooom word hoe langer hoe dikker". En ik kan het goed met die gast vínden! Hij snapt me gewoon achterlijk goed! Bijna eng!
Ik had woensdag in de groep aangegeven dat ik misschien wel individueel hulp wilde en toen begon iedereen er over dat ik misschien te ongeduldig was, inclusief de therapeute. Ik voelde me best wel eh, ja aangevallen denk ik, omdat ik het juist eng vond om dat te zeggen ook denk ik. Maar ik zei dat dus tegen deze gast vanmorgen zegt ie: "Ten eerste, je hebt ADHD, dus je hóórt ongeduldig te zijn, ten tweede, een goede patiënt is ongeduldig want die wil graag beter worden.". Durf nu ook gelijk weer om de hulp te vragen die ik nodig denk te hebben.

Wat moet ik mij voorstellen bij EMDR? Misschien is dat ook wat voor mij want ik moet het toch echt beter onder controle krijgen zodat ik het niet overbreng op de kinderen. Ik heb ook oog in oog gestaan met de inbrekers, zelfs nog achteraan gegaan door de adrealine, maar t is wel een hele impact, mede doordat ik enkele jaren daarvoor ook in huis ben overvallen voel ik mij ook niet veilig in mijn eigen huis. Mijn man werkt ook nog eens om de week de avonden en dat vind ik echt verschrikkelijk. Ik zit dan ook alleen boven zodra de kinderen in bed liggen, zodat mocht er iemand binnenkomen en het lef hebben naar boven te komen, ik ze kan opwachten en neerslaan
Toen mijn man een keer eerder van werk kwam heb ik hem ook bijna neergeslagen bij de voordeur.
Mijn ervaring is wel dat ik thuis angstig ben maar zodra er echt iets gebeurd mijn angst verdwijnt en ik er juist op af ga.
Afgelopen winter in het vorige huis werd er na 3 x aanbellen ook aan de voordeur en t slot gerommeld, toen hebben we de voordeur met een ruk opengetrokken en ik schoot keihard in de lach toen ik twee vrouwen zag! In mijn (onterechte) gedachten doen alleen mannen zulke dingen.

Mijn vriend is eergisteren nog met een mes door huis gegaan omdat hij iets binnen hoorde. Ik hoorde het ook, was wel eng, want we konden het geluid niet goed plaatsen waar het vandaan kwam.

Maar goed, ook hier liggen honkbal knuppels onder het bed. We wonen buitenaf, heel donker enzo, brrr. S avonds is ook alles op slot.