Vriendschappen.. wat doe ik fout?

Op de middelbare school had ik twee goede vriendinnen. Toen we allen naar het HBO gingen is de vriendschap verwaterd, ieder deed zijn eigen ding en ging zijn eigen weg. Toen ik 2,5 jaar geleden zwanger bleek te zijn waren ze oprecht geïnteresseerd. We hadden weer een paar keer met elkaar afgesproken en hadden elkaar weer teruggevonden, zo leek het net. Vriendin M. bleek, nadat mijn dochter een paar maanden oud was, net als ik ook ongepland zwanger te zijn. Vriendin E. bleek kort daarna ook zwanger te zijn. Toen dacht ik dat, aangezien we straks ook alledrie kinderen hebben, het contact wel goed zou blijven. Beide vriendinnen zijn op N.'s verjaardag geweest, wij zijn op kraamvisite bij hen geweest, tussendoor nog een paar keer afgesproken.. het was gezellig. Tot een paar maanden geleden..

Ik had uitnodigingen gestuurd voor N.'s tweede verjaardag, naar beide vriendinnen. Van vriendin M. niks gehoord, van vriendin E. gehoord dat ze nog niet wist of ze kwamen. Tot op de dag zelf nog steeds niks gehoord, vriendin E. kwam dus ook gewoon niet. Ik vond het jammer dat ze in elk geval niks had laten weten. Dat ze niet wil/kan is geen probleem, maar laat het even weten. Maargoed, sindsdien hebben we geen contact meer gehad. Nu is zoon van vriendin M. jarig. Op FB kwam ik er net achter dat vriendin E. naar de verjaardag van zoon van vriendin M. gaat a.s. zaterdag. Ik vind het dan zo jammer dat ik niks gehoord heb. Het gaat mij niet per se om die verjaardag, maar meer het feit dat zij dus goed contact hebben en ik er een beetje buiten val. Wat heb ik verkeerd gedaan?!

In mijn ogen heb ik net zoveel contact met hen gezocht als zij met mij. Met vriendin E. had ik meer contact dan met vriendin M., maar eerlijk gezegd kwam bij vriendin M. het contact meestal van mijn kant i.p.v. haar kant. Het contact is nu gewoon weer verwaterd, maar niet door mijn toedoen. Ik ben er best verdrietig om. En zeg eerlijk dat ik een beetje jaloers ben op het feit dat zij blijkbaar nog wel goed contact hebben

Ik snap gewoon niet wat ik verkeerd heb gedaan..

Je doet helemaal niets fout. Blijkbaar kunnen ze het beter met elkaar vinden dan met jou, ook al waren jullie zo close op de basisschool. Het verwaterd nou eenmaal. Wat je kunt doen, is er face2face met ze over proberen te praten, wellicht dat je daarmee iets opheldert.

Je doet niet perse iets fout; zij zijn gewoon niet eerlijk. Vriendschappen verwateren, mensen veranderen, dat is niet iets slechts, dat maakt niet dat iemand iets fout doet. 't Is alleen fout als men daar niet gewoon eerlijk over is. Dan ben je aan het spelen met mensen en gevoelens en dát is fout.

Je kan de confrontatie aangaan (raad ik je wel aan, anders is 't verdomde moeilijk om 'closure' te vinden) maar ik zou er niet al teveel energie insteken, dat lijkt het mij persoonlijk niet waard..

Misschien moet je dat eens aan hen vragen?

Babydoll schreef:Je doet helemaal niets fout. Blijkbaar kunnen ze het beter met elkaar vinden dan met jou, ook al waren jullie zo close op de basisschool. Het verwaterd nou eenmaal. Wat je kunt doen, is er face2face met ze over proberen te praten, wellicht dat je daarmee iets opheldert.

Mijn gedachte. Jammer, maar sommige vriendschappen verwateren nou eenmaal.

Maar, heb je niet aan hun aangegeven dan, dat je het jammer vindt dat ze er niet waren? En vragen waarom niet? Als je het niet uitspreekt/bespreekt, dan weet je toch ook niet hoe, of wat?

Dat is een beetje mijn 'probleem', ik durf niet goed confrontaties aan te gaan. Zulke gesprekken met iemand vind ik erg moeilijk. De angst dat ik me niet goed kan verwoorden, de angst dat men over mij gaat praten, de angst dat ze het op mij afschuiven..

Ik weet dat ik inderdaad het beste met ze kan gaan praten. Alleen vind ik dat erg moeilijk.

Als je 't niet doet en 't contact verwatert alleen maar meer, zul je altijd met vragen blijven zitten en die gaan knagen, op den duur.. Begrijp je angst wel, maar zou toch heeeel hard proberen die opzij te zetten!

Maar de situatie is natuurlijk niet leuk, vind 't wel rot voor je!

Luce schreef:Misschien moet je dat eens aan hen vragen?

Dat dacht ik ook, jij hebt niks verkeerd gedaan als ik jouw verhaal lees, maar er zijn maar 2 mensen die weten wat er is en dat zijn zij..

Ik heb beide vriendinnen net een FB-bericht gestuurd. Vriendin M. (met jarig zoontje) om te feliciteren en te vragen hoe het met hen gaat. Vriendin E. ook gevraagd hoe het met hen gaat en nog wat 'luchtige' dingen erin. Haar heb ik gelijk gevraagd of ze zin heeft om snel wat af te spreken. Heb erin gezet dat ik het erg jammer vind dat we elkaar al even niet gezien hebben.

Ik ga op deze manier nog een keer vanuit mijn kant proberen het contact te herstellen. Mocht het niet lukken, dan laat ik het erbij. Wel ga ik tijdens een gesprek een beetje nonchalant verwijzen naar dat ik het jammer vind dat we elkaar een tijd niet gezien hebben. Daaruit volgt dan hopelijk een gesprek.

Direct op de man af vragen vind ik moeilijk, maar het is iets waar ik me inderdaad ook wel overheen moet/kan zetten.

Maar hoe zouden jullie trouwens zoiets aanpakken dan? Hoe zouden jullie zo'n gesprek beginnen? Wat zou je precies vragen en bespreken?

Jij doet niets fout. Vriendschappen dwing je nou eenmaal niet af. Zij zitten er minder op te wachten dan jij, dat kan en is niet jouw fout. Ik zou trouwens wél ophouden alles af te meten. Ik heb óók vriendinnen waarbij ik vaker contact opneem. Dat heeft alleen niets te maken met dat ik niet belangrijk voor hen ben, maar gewoon dat ik daar iets beter in ben. Helemaal niet erg. Zolang iemand niet steeds weigert af te spreken.

Het hebben van kinderen is écht geen bindende factor in vriendschappen. Jij dacht van wel, maar in praktijk merk ik eerder het tegenovergestelde. Ik heb alleen vriendinnen zonder kinderen of vriendinnen die wel kinderen hebben maar die ik vrijwel alleen zonder kinderen zie. Als iemand denkt 'oh leuk, we hebben beiden kinderen dus kunnen we leuk veel samen doen' haak ik af. Best als de kinderen er een keer bij zijn, maar dat zijn uitzonderingen.

Euc: Ik heb inderdaad hetzelfde, de vriendschappen die verwaterd zijn de afgelopen jaren waren met mensen die kinderen hebben. Nu heeft ook het gros van mijn vriendinnen geen kinderen en met één vriendin spreek ik wel vaak af met kinderen erbij.

Parisienne: Ik zou bij de volgende keer dat het tot een afspraak komt, zeggen dat je waarde hecht aan het contact met elkaar maar dat je je buitengesloten voelt en dat je je daar rot onder voelt. En dan peilen of dit bewust was of niet en als het bewust was, waarom dan precies. Gewoon niet in de aanval of verdediging gaan, maar vragen stellen om erachter te komen hoe het zit.

Trouwens, het lijkt mij ook heel moeilijk om het gesprek aan te gaan maar de weinige keren dat ik in moeilijke situaties wel om uitleg heb gevraagd, kon ik het wel makkelijker achter me laten.