Wel kind(eren), geen partner

Le Chat Noir schreef:
Toch ook wel weer een dillemma, want hoe leg je weer uit dat je kind van een donor is? Dan toch liever een papa die uit beeld is geraakt, als je een alleenstaande moeder bent. Gevoelsmatig hoor.

Das niet zo moeilijk: "Je vader is een donor". Zolang je niet probeert dit uit te leggen aan een dreumes, valt dat best mee. Vanaf een jaar of 8/9 zijn kinderen best in staat zoiets te begrijpen. Het lijkt me een stuk moeilijker om uit te leggen waarom papa je niet wil zien.

Ik denk niet dat ik ervoor zou kiezen, maar ik heb dan ook geen kinderwens. Misschien als ik later groot ben, dat ik er dan anders over denk.

smooch schreef:

Luce schreef:Ik denk het wel, mits ik een goede backup heb in mijn omgeving. Anders lijkt het me verdomd zwaar.

+1

+1

En ik zou het pas voor gaan als ik tegen de 35 aan liep.

SuperGrover schreef:

Le Chat Noir schreef:
Toch ook wel weer een dillemma, want hoe leg je weer uit dat je kind van een donor is? Dan toch liever een papa die uit beeld is geraakt, als je een alleenstaande moeder bent. Gevoelsmatig hoor.

Das niet zo moeilijk: "Je vader is een donor". Zolang je niet probeert dit uit te leggen aan een dreumes, valt dat best mee. Vanaf een jaar of 8/9 zijn kinderen best in staat zoiets te begrijpen. Het lijkt me een stuk moeilijker om uit te leggen waarom papa je niet wil zien.

Ik denk niet dat ik ervoor zou kiezen, maar ik heb dan ook geen kinderwens. Misschien als ik later groot ben, dat ik er dan anders over denk.

Jaa ik heb het ook niet over jonge kinderen, maar als ze het dus echt gaan begrijpen... Maar goed, een donor is natuurlijk niet meer anoniem. Misschien heb je wel gelijk .

Elixer schreef:

smooch schreef:

Luce schreef:Ik denk het wel, mits ik een goede backup heb in mijn omgeving. Anders lijkt het me verdomd zwaar.

+1

+1

En ik zou het pas voor gaan als ik tegen de 35 aan liep.

+1

SuperGrover schreef:

Le Chat Noir schreef:
Toch ook wel weer een dillemma, want hoe leg je weer uit dat je kind van een donor is? Dan toch liever een papa die uit beeld is geraakt, als je een alleenstaande moeder bent. Gevoelsmatig hoor.

Das niet zo moeilijk: "Je vader is een donor". Zolang je niet probeert dit uit te leggen aan een dreumes, valt dat best mee. Vanaf een jaar of 8/9 zijn kinderen best in staat zoiets te begrijpen. Het lijkt me een stuk moeilijker om uit te leggen waarom papa je niet wil zien.

Ik denk niet dat ik ervoor zou kiezen, maar ik heb dan ook geen kinderwens. Misschien als ik later groot ben, dat ik er dan anders over denk.

Precies. Ik vind het echt heel erg om over een aantal jaar tegen mijn zoon te moeten vertellen dat zijn biologische vader hem niet wilt zien. Dat lijkt mij echt heel moeilijk. Al is het vast ook lastig dat als je kind van een donor bent, dat je dan helemaal niks weet.

Ik ben nu 35 en ben al een aantal maanden bezig met IUI via het ziekenhuis (met een onbekende donor die bekend wordt als het kind 16 jaar is, als het kind dat graag zou willen).

Zelf heb ik alleen maar positieve reacties gekregen. Iedereen vind het erg dapper/stoer. Ik sta er 100% achter en ik ben er ook van overtuigd dat ik het in mijn eentje kan. Wél met een goed vangnet uiteraard, want dat is heel belangrijk.

Ik zou het doodeng vinden een kind te krijgen van een man die ik niet zou kennen. Wat beweegt iemand om zaad te doneren? Ik zou de vader van mijn kind willen kennen en eigenlijk zou ik ook van hem willen houden. Ik zou het niet kunnen.

Ik ken iemand die zelf zaad doneerde jaren geleden, hij was gelukkig met een compleet gezin en gunde andere mensen hetzelfde geluk. Toen was het veel minder aan de orde of je alleen een kind zou krijgen, meer wanneer de man dan onvruchtbaar was. Volgens mij kreeg hij ook niet betaald en ga je echt niet iedere week (er zit ook een max aan het aantal zaadcellen dat gebruikt mag worden om de kans te verkleinen dat mensen later een relatie krijgen die dezelfde vader blijken te hebben met alle gevolgen van dien). Hij was ook anoniem als donor, hij wilde geen vader zijn voor kinderen die eventueel biologisch van hem zijn, hij gunde andere mensen het geluk van een kind.

Ik heb zelf nog gekeken of ik mijn eicellen kan doneren, maar dat is een veel zwaardere belasting en erg intensief, dus daar zie ik vanaf (met spuiten in je buik enzo, brrr, niks voor mij).

Ik heb geen diepgewortelde kinderwens, dus ik zou het nooit overwegen helemaal alleen te doen.

Ik zou dat denk ik niet doen. Omdat in mijn optiek een kind uit de liefde van twee ouders hoort voort te komen. En omdat ook praktisch en gevoelsmatig ik er niet alleen voor zou willen staan, in ieder geval niet bewust daar voor kiezen (want je weet natuurlijk nooit wat er gebeurt, blablabla). Nou werd mijn kinderwens ook pas echt aangewakkerd toen ik samen was met mijn man, dus in die zin heb ik makkelijk praten.

Alleen wanneer ik ongepland zwanger zou raken en er alleen voor zou staan, zou ik wel het kind laten komen. Dan is het besef dat er leven in mij groeit, de waarde daarvan en de liefde voor het ongeboren kind vele malen belangrijker dan het feit dat de situatie niet ideaal is.

Ja dat zou ik proberen.
Nu is dat niet aan de orde, maar ik had altijd die wens om moeder te worden en als ik dan na mijn 30ste nog geen partner had gevonden dan was BAM geworden tenminste als dat mocht lukken dan.