Onzeker en weinig praten

Ik heb sinds een paar dagen een nieuwe baan. Ik ben zegmaar van afdeling veranderd. Mijn collegas waren dus niet nieuw voor mij want ik had ze al vaker gesproken.

Nu ben ik altijd heel erg verlegen geweest. 1 op 1 kan ik heel veel met mensen praten maar als ik in groepen ben zeg ik heel weinig. Dit heb ik op mijn werk en ook met vrienden. Daarom spreek ik vaker 1 op 1 af met vrienden.

Nu ben ik dus begonnen op mijn nieuwe werk. En mijn collegas kennen elkaar natuurlijk al goed dus die praten veel. Ik probeer wel mee te praten maar niet altijd. Eerlijk gezegd heb ik ook geen behoefte om steeds te moeten praten. Ik heb al 2x gehoord dat mensen het erover hadden dat ik weinig praatte. Dit maakt me best wel onzeker en daardoor ga ik mezelf forceren om meer te praten. En als ik heel eerlijk ben heb ik zoiets ik ben altijd stil en ik wil mezelf niet veranderen?

Meer mensen die heel erg stil zijn? En die hier problemen van ondervinden?

Als je niet wilt veranderen en het zelf geen belemmering vindt, dan zou ik dat ook zeker niet doen. En laat ze dan maar zeggen "dat je weinig praat/stil bent". Over mij zeggen ze ook dat ik mijn mond niet kan houden, tjah, zolang dat nog niet dermate vormen aanneemt dat mensen je daarom niet leuk meer vinden/ontwijken/naar gaan doen.. Geen probleem toch? Het is ook wel waar..

Eens met wat Antibes zegt. Als je het zelf niet een probleem vindt, niet wilt veranderen, doe dat dan ook niet.
Ik herken het ook, ik ben zelf ook niet de meest uitbundige en extraverte persoon.
Vroeger op school vond een lerares het zelfs nodig om mijn verlegenheid in de klas te bespreken, hoe pijnlijk is dat!
Ook heb ik in de 10 jaar dat ik nu werk regelmatig in functioneringsgesprekken te horen gekregen dat ik stil ben en 'zou moeten veranderen'. Keer op keer heb ik mezelf moeten 'verdedigen', mensen ervan moeten overtuigen dat ik nou eenmaal zo ben, take it or leave it, zullen we maar zeggen.
Overigens vind ik zelf dat ik niet extreem stil ben. Ik zal niet meteen iemand de oren van zijn kop kletsen en luister ik in het begin liever dan dat ik deelneem aan gesprekken. Maar als het over iets gaat waar ik ook een mening over heb, zal ik die zeker wel uiten.

Edit: ik moet er trouwens nog wel aan toevoegen dat ik vroeger op school ook echt niks durfde te zeggen in het openbaar. De lerares op school had dus wel een punt, maar door het in de klas te bespreken heeft ze het op dat moment alleen maar erger gemaakt voor me. Ik wilde toen dat ik in het niets kon verdwijnen.
Nu is het niet meer zo dat ik iets niet durf te zeggen, ik heb dat echter wel moeten leren, en zeker als het erom ging voor mezelf op te komen.

Je moet je zelf nooit willen veranderen veranderen voor mensen als jij je prettig voelt jou op manier. Je weet van jezelf dat je geen prater bent en je geeft aan je er fijn bij te voelen. Maar er zullen altijd mensen zijn die dat raar of vreemd vinden? Misschien komt dat bij jouw over als een vorm van kritiek? Maar misschien is het ook wel eens fijn om te kijken hoe mensen het over brengen? Persoonlijk vind ik wel dat als mensen ergens iets van vinden moeten ze wel goed kunnen aangeven waarom? Je hebt er toch niks aan als iemand tegen je zegt dat je stil bent of waarom je stil bent? Dit komt vaak veel kritischer over en dan ga jij je juist weer onzeker voelen en het 'moet' gevoel krijgen.

Heb je al eens aangeven waarom je zo stil bent? Denk dat als je daarmee begint dat er ook meer begrip zal zijn van de andere kant wat vervelende opmerkingen en vragen kan voorkomen.