Voor de dames die een scheiding hebben meegemaakt

Hoe hebben jullie je erdoorheen geslagen? Wie weet dat ik nu pas de klap krijg ofzo hoor, maar ik merk dat ik het gruwelijk vind om met dat stomme convenant bezig te zijn. Ik bevind me in een soort van in-between land. Een land waarin ik niet meer samen ben, wel nog op papier. Waarop de rest van mijn leven doorkabbelt maar er verandert ook niet echt iets. En ja, hierin heb ik een groot aandeel want zodra het convenant ter sprake komt sla ik dicht en weet ik niet meer wat ik moet doen.
Ik weet van mezelf dat ik niet goed ben in administriele dingen...ik zie daartegenop maar momenteel komt er echt NIKS uit mijn handen op dat gebied. Op geen enkel gebied eigenlijk. Ik zit compleet vast.

Ik zit vast in mijn eigen gedachtes en ik kom er niet uit. Het is zo immens veel dat ik gewoon een deken over mijn hoofd wil trekken en niks meer wil. Dat ik me aan alles en iedereen wil onttrekken en dat gaat natuurlijk niet want werk vraagt ook aandacht.

Gisteren is mijn moeder boos op me geworden. En wellicht met reden maar dan krijg ik direct weer zon enorm schuldgevoel naar haar toe. Ze vond dat ik dingen voor me uitschoof, dat ik niks ondernam op het gebied van de scheiding. En dat komt door de financiele afwikkeling. Ik zie daar gewoon tegenop. Ik zie ertegenop om fouten die ik heb gemaakt onder ogen te zien.

Daarnaast, begin ik me nu pas echt te realiseren dat ik gewoon niemand meer heb. Ik hou me nog steeds redelijk vast aan die ene persoon, die een schat is maar ik kán en mág dat niet doen. Het is fout, maar hij betekent ondertussen wel heel veel voor me.

Kortom: ik weet het niet zo goed allemaal. Hoort dit erbij? Is dit normaal? Ben ik nu zo absurd? Ik weet het oprecht even niet meer..

Ik kan volgens mij niet verder van je af staan op het moment, gezien mijn status van 7 jaar vrijgezel. Dus advies kan ik je niet geven ben ik bang.

Zou wel doen waar jij je goed bij voelt. Dus als die ene persoon jou nu even een stukje rust en zelfvertrouwen kan bieden dan zou ik hem vooral toelaten.

Sterkte! Knuffel!

Feline schreef:Ik kan volgens mij niet verder van je af staan op het moment, gezien mijn status van 7 jaar vrijgezel. Dus advies kan ik je niet geven ben ik bang.

Zou wel doen waar jij je goed bij voelt. Dus als die ene persoon jou nu even een stukje rust en zelfvertrouwen kan bieden dan zou ik hem vooral toelaten.

Sterkte! Knuffel!

Nee want die heeft al een vrouw en kind dus dat is niet zo handig, krijgt ze uit eindelijk alleen maar meer pijn van

Wat naar om te lezen Caro. Ik heb ook geen advies voor je, heb zoiets gelukkig nog nooit mee gemaakt. Maar ik wil wel zeggen, neem je tijd om dit te verwerken, je kunt niet van jezelf verwachten dat je steeds maar door gaat. Dat zouden mensen in jouw omgeving ook moeten begrijpen denk ik. Ik vind het echt heel erg verdrietig voor je.

Wat naar om te lezen Caro, vind ik echt niet leuk om te horen. De eerste gedachte die bij me opkomt als ik je stukje lees is: Is er niet iemand die jou met die financiele/administratieve kant kan helpen? Misschien is een advocaat te duur en niet de meest geschikte persoon, maar is er niet iemand in je omgeving die er een beetje verstand van heeft? Ik denk dat je heel veel baat kan hebben bij iemand die gewoon rustig met jou gaat zitten en zorgt dat je het samen met diegene allemaal kunt invullen. Misschien is er zelfs wel iemand van 't forum die er een beetje verstand van heeft (uit werkveld of ervaring) die dat zou willen doen. Ik kan me zo voorstellen dat je je zo verloren voelt in die papiermassa, dat het stukken zijn waar je helemaal geen verstand van wílt hebben, maar het toch moet doen. Ik kan me zo voorstellen dat je het voor je uitschuift, niet uit onwil, maar gewoon omdat je het even niet op kunt brengen en het daardoor alleen maar groter maakt. Ik denk dat een steuntje in de rug wel kan helpen, hopelijk kan je zo iemand vinden.

Wat Carrie zegt dus over die persoon :-). HIj heeft een vriendin en twee kids dus ik kan en mag dat niet bij hem doen. Ja, we hebben een aantrekkingskracht, ja we trekken op alle vlakken naar elkaar toe maar het kan en mag niet. Daar is hij niet de juiste persoon voor.

@Marin: ja, er kunnen wel mensen helpen maar het is mijn sores zeg maar. Ik zal toch een hoop zelf moeten doen en me erin verdiepen en dat is juist zo overweldigend..

Ik herken wel wat je bedoelt. Ik had ook vrij snel een ander, in eerste instantie om precies datgene wat jij omschrijft: het lege, eenzame gevoel verdrijven. Bij mij heeft dat enorm geholpen die enorme rottijd net wat beter te maken, maar in jouw geval, waar de man in kwestie bezet is, is dat niet de beste keuze.

Jij hebt ook noviet verlies van je vader erbij, en ik ken gelukkig dat stukje persoonlijk niet. Ook had ik nog andere redenen om mezelf bij elkaar te rapen, namelijk de kinderen. Dat maakt het 'makkelijker' om door te gaan, want je moet wel. Jij blijft in dat inbetween-land omdat je het allemaal gewoon niet trekt, en dat is volslagen logisch en totaal niet absurd na wat er allemaal gebeurd is. Maar het is denk ik wel waar wat je moeder zegt, en dat je het zo snel mogelijk achter de rug moe hebben, zoda je kan aan helen, zeg maar. Ik denk alleen niet dat haar boos worden de juiste manier is om dat te bereiken.

Misschien is het inderdaad handig om een mediator of advocaat om hulp te vragen? Al is het maar om met zo'n afspraak een stok achter de deur te hebben om het nu eens echt gedaan te hebben. Hoe verdrietig ook, het zal echt een bevrijding zijn als je daar niet meer tegenaan hikt...

Lieve Caro, wat ga jij door een moeilijke periode.. Ik heb geen adviezen maar ik wil je wel heel veel sterkte en geluk wensen.

Ik heb geen echte scheiding meegemaakt, maar ik heb vorig jaar wel mijn relatie verbroken, het huis moest op zijn naam komen te staan en al die toestanden, vervolgens overleed ook mijn vader. Ik weet een beetje hoe moeilijk het is om niet terug te kunnen, maar ook niet verder te durven. Maar ik weet zeker dat dit voor jou vele malen moeilijker is dan voor mij toe. Je bent slim, verstandig en je merkt nu hoe moeilijk het is als je gevoel je zo in de weg zit. Dat is wennen denk ik?

Lieve Caro,

Heb je verhalen wel gelezen (deels, denk ik), maar te weinig actief op het forum gezeten om te reageren. Ik weet ook niet wat ik moet zeggen, want woorden schieten toch tekort. Wel heb ik nagedacht; dat doe ik zo af en toe. ;-) Persoonlijk kan ik je niet helpen, maar ik heb wel jouw situatie (voor zover ik het dus heb meegekregen hier op het forum) voorgelegd aan m'n zus. Ieder mens zal het ermee eens zijn dat jij door een hel gaat nu; zoveel pijn, verdriet, angst voor de toekomst en alles wat op je afkomt. Nogmaals, ik kan niets doen, maar heb mijn zus gevraagd (ze is advocate) je voor een "symbolisch" bedrag te helpen. Antwoord: volmondige 'ja'. Als je dit zou willen, laat het me dan maar weten. Dan kan ik d'r gegevens aan je mailen en heb je dus hulp bij het convenant en de gehele echtscheidingsprocedure.

Ze heeft d'r eigen praktijk in hartje A'dam en hoeft dus niet op die manier bakken met geld aan je te verdienen. Ik citeer: "Mocht deze vrouw hulp willen, dan doe ik dat en komen we wel tot een leuk bedrag." Voel je niet verplicht en voel je niet bezwaard als je dit niet zou willen. Dit is de enige hulp die ik je kan bieden.

Denk er maar over na.

Wat ontzettend lief van jou en je zus Nour!!!!!!!!

Carrie schreef:Wat ontzettend lief van jou en je zus Nour!!!!!!!!

Dit is het enige wat we/m'n zus kunnen/kan doen. M'n zus is net met een partner haar eigen praktijk begonnen na jarenlange ervaring bij een erg goed ander advocatenkantoor en zij verdient nu toch amper iets. Dus de winst komt vanzelf wel op cliënten die het echt wel allemaal kunnen overzien en op de rit hebben (dit bedoel ik echt niet zo lullig als dat het nu geïnterpreteerd kan worden). Ze heeft er nu nog tijd voor en ze vertrouwt me erop dat ik dit niet voor niets heb gevraagd.

Caro, mocht je dit willen, dan kan je bij wijze van spreken maandag al langskomen. Desnoods ga ik met je mee; niet om tijdens jullie gesprek er bij te blijven hangen, maar puur omdat ik ook wel snap dat de stap zetten om er concreet werk van te maken gewoon al heel belastend voor je kan voelen. Nogmaals, alles mag, niets moet.

Nour schreef:

Carrie schreef:Wat ontzettend lief van jou en je zus Nour!!!!!!!!

Dit is het enige wat we/m'n zus kunnen/kan doen. M'n zus is net met een partner haar eigen praktijk begonnen na jarenlange ervaring bij een erg goed ander advocatenkantoor en zij verdient nu toch amper iets. Dus de winst komt vanzelf wel op cliënten die het echt wel allemaal kunnen overzien en op de rit hebben (dit bedoel ik echt niet zo lullig als dat het nu geïnterpreteerd kan worden). Ze heeft er nu nog tijd voor en ze vertrouwt me erop dat ik dit niet voor niets heb gevraagd.

Caro, mocht je dit willen, dan kan je bij wijze van spreken maandag al langskomen. Desnoods ga ik met je mee; niet om tijdens jullie gesprek er bij te blijven hangen, maar puur omdat ik ook wel snap dat de stap zetten om er concreet werk van te maken gewoon al heel belastend voor je kan voelen. Nogmaals, alles mag, niets moet.

Toch vind ik het geweldig lief dat dit wordt aangeboden. Caro zou deze kans met beide handen kunnen aangrijpen om er zo snel mogelijk werk van te maken. Het voor zich uitschuiven heeft alleen effect op de korte termijn. Als ze het te veel voor zich uitschuift, wordt het alleen maar moeilijker.

Sterkte met de hele situatie, Caro. Wat je ook beslist, laat het zijn wat goed voelt voor jou op dit moment met betrekking tot al het geregel van de scheiding.

Dat is zeker lief, Nour!

@Carrie, FB & Susan: ik vind het lief dat jullie het lief vinden, maar trust me... de credits zijn niet voor mij. Die zijn voor Caro als ze de dappere stap durft te zetten om dit aanbod te accepteren en m'n zus die dit wil doen. Het enige wat voor mij is, is hooguit wat uitzoekwerk voor m'n zus (aangezien ik ook tot op zekere hoogte juridisch ben onderlegd)

Hoe lief ik het ook vind, het gaat hier om Caro en niet om mij/m'n zus.

Ik zit in de auto op weg naar belgie voor mijn werk maar Nour: wat ontzettend lief!!! Ik ga je aanbod even op me laten inwerken en dan kom ik zeker bij je terug!! Echt.. Te lief dit!!

Laat het maar even bezinken en rij voorzichtig hè nu je hoofd zo vol is met allerlei moeilijke 'dingen'.

Wat een top aanbod!

Veel sterkte Caro. Denk om en aan jezelf en doe alleen dingen waar jij je goed bij voelt.
Leg dit ook uit aan bijvoorbeeld je moeder. Zij pakt dingen anders aan dan jij dat doet, maar daarin moet ze je wel 'laten'.