Re: Verdriet om overleden huisdier

Gast ma 31 jan 2011 - 9:13

Ik begrijp je heel goed, ik heb als meisje van 10 al de ogen uit mijn kop gejankt omdat onze poes, die na een leven op de boerderij niet kon aarden in ons rijtjeshuis, weer terug moest naar het platteland. Voor mij kan de band met een huisdier net zo waardevol zijn als met een mens, en ik snap dat dat verdriet om t verlies heel intens kan zijn.

Gast ma 31 jan 2011 - 9:28

Ik hou erg van dieren en heb ook wel eens gehuild toen mijn kat doodging toen ik 12 was, maar een heel verwerkingsproces doorlopen? Uhhh, nee! Daar ben ik misschien te nuchter voor. Dieren gaan nu eenmaal dood, dat heb ik wel zo'n beetje geaccepteerd.

Gast ma 31 jan 2011 - 9:45

Noa schreef:Ik hou erg van dieren en heb ook wel eens gehuild toen mijn kat doodging toen ik 12 was, maar een heel verwerkingsproces doorlopen? Uhhh, nee! Daar ben ik misschien te nuchter voor. Dieren gaan nu eenmaal dood, dat heb ik wel zo'n beetje geaccepteerd.

Ik denk dat dat vrij normaal is hoor. Rouwen om iets waar je van houdt en wat je verliest is niet gek. En daar hoort ook een rouwproces bij. Fijn dat jij zo nuchter bent, maar dat wil niet zeggen dat een ander niet heel erg veel moeite mag hebben met de dood van een geliefd dier. Dan kan kun je ook wel zeggen "mensen gaan nou eenmaal dood"

Ik neem aan dat je het niet zo bedoeld, maar je post komt een beetje lullig over, net alsof de TO zich aanstelt.

Gast ma 31 jan 2011 - 10:08

3 jaar geleden is onze hond op 15 jarige leeftijd overleden. Ik was echt een aantal weken van slag ook omdat m'n oma een week daarvoor ook was overleden kwam het gewoon dubbel op me af. Mijn vriendin was die dag ook getrouwd en gaf een klein feestje bij haar thuis. Ik ben niet gegaan want ik kon alleen maar janken. Ik kon het gewoon niet opbrengen om te gaan en ze was erg boos op me (wel een beetje terecht want dat zou ik ook wel hebben). Maar het is allemaal goed gekomen en ondertussen zijn ze alweer gescheiden

Maar on-topic, ik kan me best voorstellen dat je door een rouwproces gaat nu. Heel veel mensen beschouwen een huisdier als een echte vriend. Het slijt op den duur wel ook al lijkt het nu van niet. Sterkte iig

Gast ma 31 jan 2011 - 10:27

Tea-Leaf schreef:
Noa schreef:Ik hou erg van dieren en heb ook wel eens gehuild toen mijn kat doodging toen ik 12 was, maar een heel verwerkingsproces doorlopen? Uhhh, nee! Daar ben ik misschien te nuchter voor. Dieren gaan nu eenmaal dood, dat heb ik wel zo'n beetje geaccepteerd.

Ik denk dat dat vrij normaal is hoor. Rouwen om iets waar je van houdt en wat je verliest is niet gek. En daar hoort ook een rouwproces bij. Fijn dat jij zo nuchter bent, maar dat wil niet zeggen dat een ander niet heel erg veel moeite mag hebben met de dood van een geliefd dier. Dan kan kun je ook wel zeggen "mensen gaan nou eenmaal dood"

Ik neem aan dat je het niet zo bedoeld, maar je post komt een beetje lullig over, net alsof de TO zich aanstelt.

Het is niet lullig bedoeld, ik vertel alleen hoe ik er zelf insta wat betreft dieren. Zelf vind ik het bij een mens toch wel iets totaal anders. Iemand als mijn vriend, mijn beste vrienden en mijn naaste familie zijn voor mij echt belangrijker dan een huisdier. Als een van hen zou sterven zou ik wel rouwen, dat heb ik een paar keer meegemaakt en dat was erg heftig. Misschien komt het daar wel door dat ik het verdriet van een dier eerder zou accepteren.

Wennebellah ma 31 jan 2011 - 23:14

Toen mijn eerste hondje stierf was ik echt weken ontroostbaar. Ik mis hem nu zelfs nog. Maar ik ben qua dieren heel gevoelig, dieren zijn mijn leven en ik kan echt niet zonder dieren leven. Dus ik vind het niet meer dan normaal dat je je zo voelt. Als mijn oudste hondje nu dood zou gaan, zou ik waarschijnlijk echt maanden verdrietig blijven smile

Jaja, verklaar me maar voor gek, dat doen meerdere mensen Wink

Gast wo 2 feb 2011 - 1:29

Noa schreef:
Tea-Leaf schreef:
Noa schreef:Ik hou erg van dieren en heb ook wel eens gehuild toen mijn kat doodging toen ik 12 was, maar een heel verwerkingsproces doorlopen? Uhhh, nee! Daar ben ik misschien te nuchter voor. Dieren gaan nu eenmaal dood, dat heb ik wel zo'n beetje geaccepteerd.

Ik denk dat dat vrij normaal is hoor. Rouwen om iets waar je van houdt en wat je verliest is niet gek. En daar hoort ook een rouwproces bij. Fijn dat jij zo nuchter bent, maar dat wil niet zeggen dat een ander niet heel erg veel moeite mag hebben met de dood van een geliefd dier. Dan kan kun je ook wel zeggen "mensen gaan nou eenmaal dood"

Ik neem aan dat je het niet zo bedoeld, maar je post komt een beetje lullig over, net alsof de TO zich aanstelt.
Het is niet lullig bedoeld, ik vertel alleen hoe ik er zelf insta wat betreft dieren. Zelf vind ik het bij een mens toch wel iets totaal anders. Iemand als mijn vriend, mijn beste vrienden en mijn naaste familie zijn voor mij echt belangrijker dan een huisdier. Als een van hen zou sterven zou ik wel rouwen, dat heb ik een paar keer meegemaakt en dat was erg heftig. Misschien komt het daar wel door dat ik het verdriet van een dier eerder zou accepteren.

Natuurlijk is het veel erger om familie of vrienden te verliezen, daar weet ik alles van. Mijn vader leeft niet meer en ik heb meerdere dierbaren verloren.
Maar als één van mijn poezen dood zou gaan, zou ik het heel erg vinden als iemand zou zeggen "dieren gaan nou eenmaal dood" Net of je geen verdriet mag hebben, of er geen erkenning voor is.

Snap wel dat je het niet lullig bedoelde, bedankt dat je het wilde uitleggen.

Jeanette wo 2 feb 2011 - 5:55

Sterkte!

Een paar jaar geleden is onze hond verongelukt toen mijn ma met hem aan het fietsen was (werden beiden geschept door een auto). Omdat hij zoveel had, hebben we hem in moeten laten slapen. Het erge vind ik dat ik nooit afscheid van hem heb kunnen nemen omdat ik in het ziekenhuis was. Als ik er aan denk dat hij veel geleden heeft, kan ik nog verdrietig worden. Nu hebben we ook een nieuwe lieverd, maar dat missen blijft toch wel.

Gast wo 2 feb 2011 - 5:56

Noa schreef:
Tea-Leaf schreef:
Noa schreef:Ik hou erg van dieren en heb ook wel eens gehuild toen mijn kat doodging toen ik 12 was, maar een heel verwerkingsproces doorlopen? Uhhh, nee! Daar ben ik misschien te nuchter voor. Dieren gaan nu eenmaal dood, dat heb ik wel zo'n beetje geaccepteerd.

Ik denk dat dat vrij normaal is hoor. Rouwen om iets waar je van houdt en wat je verliest is niet gek. En daar hoort ook een rouwproces bij. Fijn dat jij zo nuchter bent, maar dat wil niet zeggen dat een ander niet heel erg veel moeite mag hebben met de dood van een geliefd dier. Dan kan kun je ook wel zeggen "mensen gaan nou eenmaal dood"

Ik neem aan dat je het niet zo bedoeld, maar je post komt een beetje lullig over, net alsof de TO zich aanstelt.
Het is niet lullig bedoeld, ik vertel alleen hoe ik er zelf insta wat betreft dieren. Zelf vind ik het bij een mens toch wel iets totaal anders. Iemand als mijn vriend, mijn beste vrienden en mijn naaste familie zijn voor mij echt belangrijker dan een huisdier. Als een van hen zou sterven zou ik wel rouwen, dat heb ik een paar keer meegemaakt en dat was erg heftig. Misschien komt het daar wel door dat ik het verdriet van een dier eerder zou accepteren.

Ik denk dat ik er daarom ook zo 'hard' in ben idd

Gast wo 2 feb 2011 - 8:48

Mijn vorige hond is 6 jaar geleden overleden en ik heb er heel veel verdriet van gehad. Ik kan bij tijd en wijlen nog erg verdrietig er om zijn. Hij is ook wel heel naar dood gegaan en was nog erg jong. Ik denk dat dat wel mee speelt. Maar ik ben sowieso een emotioneel wrak wat dieren betreft. Ik heb van mijn man ook een animal planet verbod Embarassed

Gast wo 2 feb 2011 - 10:26

Ik snap Noa wel een beetje...ik heb zelf vaak al gauw zoiets van 'ach, het is maar een kat' en vind het wel raar als mensen een heel verwerkingsproces doorstaan enzo. Maar aan de andere kant vind ik ook dat ik het verdriet van een ander nooit mag onderschatten. Beetje dubbel dus.

Gast do 3 feb 2011 - 1:53

Storm schreef:Ik snap Noa wel een beetje...ik heb zelf vaak al gauw zoiets van 'ach, het is maar een kat' en vind het wel raar als mensen een heel verwerkingsproces doorstaan enzo. Maar aan de andere kant vind ik ook dat ik het verdriet van een ander nooit mag onderschatten. Beetje dubbel dus.

Kan me voorstellen dat je dat dubbel vind. Ik heb ook weinig met andermans huisdieren, in vergelijking met wat ik voor mijn eigen dieren voel. Ik ben sowieso wel gek op dieren hoor, maar van jezelf is toch anders. Je maakt zo'n beestje elke dag mee, je krijgt er veel liefde van, en gezelligheid.. Mijn poezen kruipen regelmatig bij me op schoot om te knuffelen en dat is echt zo fijn. Als ik me niet lekker voel merken ze dat, en ik voel ook wanneer zij niet goed in hun vel zitten. Is misschien raar, maar zo heb ik dat wel. Je krijgt echt een band samen. Als je dat na een hele tijd opeens niet meer hebt, is dat echt wel een gemis, en dat kan heel veel pijn doen.

Guus do 3 feb 2011 - 3:15

Ik denk dat als mijn Nala nu dood zou gaan ik er zeker wel een traantje om zou laten, zelf heel verdrietig om zijn. Maar zo verschrikkelijk verdrietig als ik was toen mijn eerste hond overleed toen ik 7 was niet denk ik... toen heb ik een week in bed gelegen. Maarja dat is gewoon ouder worden Wink

Gast do 3 feb 2011 - 3:23

Tea-Leaf schreef:
Storm schreef:Ik snap Noa wel een beetje...ik heb zelf vaak al gauw zoiets van 'ach, het is maar een kat' en vind het wel raar als mensen een heel verwerkingsproces doorstaan enzo. Maar aan de andere kant vind ik ook dat ik het verdriet van een ander nooit mag onderschatten. Beetje dubbel dus.

Kan me voorstellen dat je dat dubbel vind. Ik heb ook weinig met andermans huisdieren, in vergelijking met wat ik voor mijn eigen dieren voel. Ik ben sowieso wel gek op dieren hoor, maar van jezelf is toch anders. Je maakt zo'n beestje elke dag mee, je krijgt er veel liefde van, en gezelligheid.. Mijn poezen kruipen regelmatig bij me op schoot om te knuffelen en dat is echt zo fijn. Als ik me niet lekker voel merken ze dat, en ik voel ook wanneer zij niet goed in hun vel zitten. Is misschien raar, maar zo heb ik dat wel. Je krijgt echt een band samen. Als je dat na een hele tijd opeens niet meer hebt, is dat echt wel een gemis, en dat kan heel veel pijn doen.

En dat heb ik dus echt niet.. Op naar de volgende, denk ik dan.. Ik kan er echt geen traan om laten..

Onze kat is stokoud en ik zit er eigenlijk gewoon op te wachten totdat het beest dood gaat.. Zeurderig oud wijf is het geworden..

Gast do 3 feb 2011 - 3:34

Ik voel me soms heel gemeen, maar als Zus nu komt te overlijden, vind ik 't heel sneu en zo.. Maar lang niet zo erg als dat Frits zou komen te overlijden! Heel stom eigenlijk, maar ik denk dat ik bij Zus dan toch meer zoiets heb van 'Het is 'maar' een kat', terwijl ik Frits echt als m'n kindje zie... (En terwijl ik dit zeg, ligt meneer luidspinnend aan m'n voeten, ik kan dus gewoon nu al zitten janken als ik eraan denk dat ik 'm zou moeten missen... )

Tinus do 3 feb 2011 - 7:07

Ik kan het me heel erg goed voorstellen hoor! Wij hebben voor een paar jaar terug onze poes moeten laten inslapen. Ze was heel oud en verzorgde haarzelf niet meer, moest veel braken enzo. Het ging gewoon niet meer. Ben niet mee geweest naar de dierenarts, kon dat gewoon niet aan. Van jongs af aan ben ik opgegroeid met die kat, dus het was ontzettend moeilijk. Je hecht je toch aan zo'n beestje. En ook al was jouw kat niet zo oud, je zult je toch al snel gehecht hebben aan hem. Sterkte ermee!

Gast do 3 feb 2011 - 21:33

_Donnaa schreef:Ja, al heel vaak, maar daar heb ik geen moeite mee.. Ik ben van staal wat dat betreft..

+1. Wat lijken wij soms op elkaar Very Happy

Gast do 3 feb 2011 - 21:48

_Donnaa schreef:En dat heb ik dus echt niet.. Op naar de volgende, denk ik dan.. Ik kan er echt geen traan om laten..

Onze kat is stokoud en ik zit er eigenlijk gewoon op te wachten totdat het beest dood gaat.. Zeurderig oud wijf is het geworden..

Whaha, dit heb ik ook wel een beetje ja. Wij hebben geen katten, ik heb een hekel aan die beesten. Ze stinken en ik ben er allergisch voor.

Gast do 3 feb 2011 - 22:09

pantuf vr 4 feb 2011 - 1:39

Tesita schreef:Ik hang er ook een beetje tussenin.
Verdriet om een dier? Ja. Rouwproces? Nee.

Hier idem.
Maar zoals Storm ook aangeeft: je kunt het verdriet van een ander niet onderschatten. Blijkbaar gaan sommige mensen ook door een hele rouwperiode als het om een dier gaat. Zelf kan ik me daar gewoonweg niks bij voorstellen, maar ik respecteer het wel.

banjer49 vr 4 feb 2011 - 1:50

ik heb vanmorgen mijn kat laten inslapen en dat doet erg pijn, loop niets anders als te huilen sinds we terug zijn.
het is toch een deel van het gezin geweest he

Gast vr 4 feb 2011 - 9:54

_Donnaa schreef:
Tea-Leaf schreef:
Storm schreef:Ik snap Noa wel een beetje...ik heb zelf vaak al gauw zoiets van 'ach, het is maar een kat' en vind het wel raar als mensen een heel verwerkingsproces doorstaan enzo. Maar aan de andere kant vind ik ook dat ik het verdriet van een ander nooit mag onderschatten. Beetje dubbel dus.

Kan me voorstellen dat je dat dubbel vind. Ik heb ook weinig met andermans huisdieren, in vergelijking met wat ik voor mijn eigen dieren voel. Ik ben sowieso wel gek op dieren hoor, maar van jezelf is toch anders. Je maakt zo'n beestje elke dag mee, je krijgt er veel liefde van, en gezelligheid.. Mijn poezen kruipen regelmatig bij me op schoot om te knuffelen en dat is echt zo fijn. Als ik me niet lekker voel merken ze dat, en ik voel ook wanneer zij niet goed in hun vel zitten. Is misschien raar, maar zo heb ik dat wel. Je krijgt echt een band samen. Als je dat na een hele tijd opeens niet meer hebt, is dat echt wel een gemis, en dat kan heel veel pijn doen.

En dat heb ik dus echt niet.. Op naar de volgende, denk ik dan.. Ik kan er echt geen traan om laten..

Onze kat is stokoud en ik zit er eigenlijk gewoon op te wachten totdat het beest dood gaat.. Zeurderig oud wijf is het geworden..

Ja, dat kan.

Gast vr 4 feb 2011 - 23:39

Ja, dat klopt.

Gast za 5 feb 2011 - 2:31

_Donnaa schreef:Ja, dat klopt.

Wahaha wijsneus

Gast za 5 feb 2011 - 7:17

Toen ik thuis woonde heb ik nooit huisdieren gehad en nu ik zelf 2 konijnen en 2 cavia's heb vraag ik me toch ook weleens af hoe ik er op zou reageren als er 1 zou overlijden. Dat is dan de 1e keer dat ik zoiets meemaak.
Natuurlijk is het iets heel anders dan een kat of hond, maar ik weet totaal niet wat mijn reactie zou zijn.

Gesponsorde inhoud