Voelen jullie je echt 'moeder'?

Dringt het bij jullie door dat je nu echt moeder bent en een eigen gezin hebt? Het is heel gek; we hebben twee kinderen, een fijn huis, een auto en een tuin, maar toch voelt het af en toe alsof we 'vadertje en moedertje spelen'.

Als ik vroeger naar moeders keek, dan dacht ik altijd dat zij alles wisten over opvoeden en kinderen, het huishouden. En nu ik het zelf ben twijfel ik over zoveel dingen!

Ik had het hier laatst met mijn moeder over en zei vertelde dat ze pas écht besefte dat ze een eigen gezin had en moeder was toen haar ouders allebei overleden. Toen waren mijn broer en ik al achttien en vijftien!

Hoe is dat bij jullie?

Ik denk idd weleens, goh ik ben een moeder, dat gevoel heb ik helemaal niet. Ik ben nog steeds zoals voor de zwangerschap en voel me ook nog zo, alleen heb ik nu een heel mooi mannetje om voor te zorgen waar ik ontzettend veel van hou.

Ik heb altijd het idee dat ik, als ik eenmaal moeder zou zijn, me echt zou voelen alsof ik dan ineens tot de volwassen garde behoor, de 'grote mensen', en dat ik nu in feite nog tot de jongeren behoor en nog niet 'echt volwassen' ben. Onzin natuurlijk

Ik kan me ergens wel voorstellen dat het van grote invloed is of je ouders nog leven. Je hebt dan toch altijd het idee dat je terug kunt vallen op mensen die alles lijken te weten. Dat heb ik tenminste nu al. Ik zou het gevoel hebben 'echt alleen te zijn' zonder ouders en ja pas dan sta je helemaal-totaal-compleet op eigen benen denk ik. Ik heb zelf geen kinderen dus over het gevoel zelf kan ik niet meepraten maar ik denk niet dat de wijsheid komt met het baren van een kind. Natuurlijk zal je gedrag en kennis veranderen maar dat gebeurd denk ik ook niet in 1 dag . Ik vraag me soms wel af wat voor moeder ik zou zijn of zou willen zijn.

Ik weet het niet, ik had verwacht dat ik me meer anders zou voelen. Dat met de komst van de baby mijn leven alleen nog om kids zou draaien en mijn levensdoel bereikt was. Haha dat is totaal niet zo,ik ben gewoon nog mezelf (vind ik) en heb nog steeds andere doelen waar ik naar toeleef en naar uit kijk (gelukkig maar natuurlijk). Dus aan de ene kant voel ik me wel moeder,maar aan de andere kant voel ik me niet anders dan anders en gewoon nog zoals de kinderloze-ik.

Ik voel mij nog hetzelfde als toen ik nog geen moeder ben, ik voelde me niet ineens ouder ofzo. Ik vond het wel gek toen ik laatst voor het eerst op oudergesprek ging. Voor mijn gevoel gingen mijn ouders tot voor kort nog voor mij op gesprek..

Ik herken het wel. Vanmorgen toevallig nog zei mijn zoonje "*mijn naam*, mama" en toen dacht ik, goh wat gek eigenlijk. Hij heeft dat natuurlijk al vaker gezegd maar nu vond ik het ineens even raar dat iemand mij in 1 adem bij mijn naam noemde en toen mama zei. Ik had ook een beetje zo'n beeld van moeders en vaders dat ze verstandig waren en het goed voor elkaar hadden, maar nu zie ik ook in dat dat niet zo is haha.

Ik heb precies hetzelfde als jou Minneke . Blijkbaar kijk je als kind dus zo tegen je ouders op dat je denkt dat zij alles weten enzo. Weer een ilussie armer haha.

Liva schreef:Ik heb precies hetzelfde als jou Minneke . Blijkbaar kijk je als kind dus zo tegen je ouders op dat je denkt dat zij alles weten enzo. Weer een ilussie armer haha.

Ik dacht altijd dat het een hele opgave was om 'groot' te zijn. Zoals een eigen gezin hebben met een huis en alles. Ik dacht dat het heel moeilijk was.
Maar ik doe het nu ook gewoon. Voel me niet zoals ik verwacht had me te voelen.

Precies zoals Dolcis. Af en toe bedenk ik me ineens dat dit 'mijn' zoontjes zijn en dat ik hun mama ben. Dan word ik warm van binnen en ben dan eigenlijk best trots op wat ik heb.
Maar echt altijd moeder voel ik me niet. Het gaat gewoon allemaal veel vanzelf....

Mammalin schreef:Precies zoals Dolcis. Af en toe bedenk ik me ineens dat dit 'mijn' zoontjes zijn en dat ik hun mama ben. Dan word ik warm van binnen en ben dan eigenlijk best trots op wat ik heb.
Maar echt altijd moeder voel ik me niet. Het gaat gewoon allemaal veel vanzelf....

Ik weet niet of ik me echt moeder voel, maar het voelde meteen al goed. Ik had helemaal geen ervaring met kleine baby's en vond het allemaal maar eng. Maar sinds L.une er is, weet ik wat ik moet doen en voel ik me veel zekerder dan ik in het begin dacht. Gister toen ze koorts had, was voor het eerst dat ik me echt onzeker voel. Dus dat is wel iets van moeder instinct of zo.
Maar als ik er heel erg over na ga denken, dan vind ik het maar raar. Ik als moeder. Ik voel me nog zo jong en inderdaad ook onvolwassen soms. Ik kan mezelf bijvoorbeeld ook echt niet voorstellen als moeder met een kindje in de basisschoolleeftijd. Maar goed, dat duurt ook nog even en dan ben ik zelf natuurlijk ook ouder...

Ik voel me vanaf dag één al echt mama Niet dat ik denk dat ik alles weet ofzo, en ik ben ook vaak nog aan het zoeken en heb genoeg onzekerheden. Heb wel echt het gevoel dat dit mijn grootste levensdoel is, mama zijn.
Voel me nu helemaal compleet! Echt gek, want ik had juist niet gedacht dat ik me ineens anders zou voelen of gedragen, maar dat is wel gebeurd.
Voel me veel sterker, zekerder, durf meer en voel me ook heel erg verantwoordelijk en heb echt bij alles in mijn achterhoofd dat het ook goed voor mijn meisje moet zijn. Kom ook veel sneller voor mezelf op en neem makkelijker beslissingen. Moet ook het goede voorbeeld geven natuurlijk, en ik vind het te nu veel makkelijker om knopen door te hakken en te doen wat ik denk dat goed is.
Dus ik herken het niet echt, het gevoel van 'vadertje en moedertje spelen'. Wat ik wel herken is dat ik ook dacht dat ouders 'alles' wisten, dat blijkt inderdaad een illusie te zijn

Ik voel me niet heel anders dan toen ik nog geen moeder was. Soms is het besef er even dat mijn dochter echt van mij is, maar ik loop niet de hele dag met de gedachte: 'goh, ik ben moeder' Het lijkt mij ook onwijs leuk als ze mama gaat zeggen.

Ik voel mij wel echt moeder! Maar soms is het nog wel eens onwerkelijk. Ik heb gewoon een gezinnetje en zelfs al een 2e kindje op komst! Had dat voor een paar jaar terug niet durven dromen. Maar het is toch echt zo!

Ik bedoel eigenlijk ook niet zozeer of je je mama voelt van je kind, maar meer of je je Moeder voelt, op de manier zoals je vroeger naar moeders keek.

Ik voel me wel echt mama van Fenne en Thije, maar ik voel me niet zo volwassen en alwetend als hoe ik moeders zag toen ik het zelf nog niet was. , ja dit klinkt vast erg vaag haha.

Maar ik bedoel het dus zo als Liva en Arden onder anderen het opvatten (geloof ik)

Ik herken het heel erg Minneke, dat je het idee hebt dat moeders alles horen te weten en dat je zelf niet alles denkt te weten.

Wat ik trouwens een heel vreemd moment vond, was toen ik een keer belde met het Kinderdagverblijf en mezelf hoorde zeggen 'hallo met de moeder van Tomas'. Dat klonk RAAR! En oud!

Ja, sinds ik moeder ben voel ik mij erg volwassen en heb ik het idee dat ik 'meer weet dan niet-moeders'.
En dan bedoel ik dus niet levenswijsheid, maar gewoon dingen 'die moeders altijd weten' ofzo.
Haha dat dus.

Ik voel me vooral erg volwassen en moeder als ik mij vergelijk met vriendinnen of in ieder geval leeftijdsgenoten. Misschien juist omdat ik zo jong ben nog.

Ik voel mij wel echt moeder. Maar ik voel mij nog geen (volwassen ) vrouw. Ik denk altijd nog "later als ik groot ben "
Ach ik vind dat wel fijn zo blijf ik nog jong in mijn kop.

Mamsie schreef:Ik voel mij wel echt moeder. Maar ik voel mij nog geen (volwassen ) vrouw. Ik denk altijd nog "later als ik groot ben "
Ach ik vind dat wel fijn zo blijf ik nog jong in mijn kop.

Hier hetzelfde en dan ben ik 'al ' 30 haha.

Flemy schreef:Ja, sinds ik moeder ben voel ik mij erg volwassen en heb ik het idee dat ik 'meer weet dan niet-moeders'.
En dan bedoel ik dus niet levenswijsheid, maar gewoon dingen 'die moeders altijd weten' ofzo.
Haha dat dus.

Ik voel me vooral erg volwassen en moeder als ik mij vergelijk met vriendinnen of in ieder geval leeftijdsgenoten. Misschien juist omdat ik zo jong ben nog.

Dat heb ik ook!

Ik voel mij een echte moeder maar ik heb geen andere denkwijze of mezelf ouder gaan voelen dan voor dat ik een kindje had. Toen mijn zoontje geboren was, had ik echt het gevoel dat de "echte" ouders hem elk moment op konden komen halen. Maar twee of drie dagen was dat gevoel weg en voelde ik mij ook echt een moeder. Vooral als ik na hem kijkt, denk ik dat is mijn zoontje en ik ben moeder dan besef ik het nog meer.

Maple schreef:Ik heb altijd het idee dat ik, als ik eenmaal moeder zou zijn, me echt zou voelen alsof ik dan ineens tot de volwassen garde behoor, de 'grote mensen', en dat ik nu in feite nog tot de jongeren behoor en nog niet 'echt volwassen' ben. Onzin natuurlijk

***

Ik voel me helemaal niet echt moeder. Ik voel me juist net zo als eerst.

Ik heb wel eens dat als ik aant volleyen ben (veel van mijn teamgenoten zijn net 16) dat ik denk "wow, ik ben gewoon al moeder".

En laatst was ik met T. bij mn ouders en mn moeder liep met hem rond, dat ik opeens besefte dat mn moeder gewoon al oma was en dat T. echt mijn zoontje was! Echt alsof ik droomde ofzo. Heel raar.