In hoeverre is jouw vriend/man betrokken bij je kind?

Punk'd schreef:Linda ik ben echt even stil van je post.

Altijd als ik hier post van jou lees over je dochter/gezin klink je altijd ontzettend positief, eerlijk en 'vrij'. Ik hoop echt van harte dat je deze zwangerschap positiever kunt ervaren want dat ben je gewoon waard

Ik wist niet zo goed hoe ik het moest omschrijven, maar ik ben het eens met Punk'd. Ik schrok er echt van. Sterkte, want ik vind ook dat je het meer dan waard bent om je gezin positief te ervaren en daar ook zelfvertrouwen over te hebben .

June schreef:

Punk'd schreef:Linda ik ben echt even stil van je post.

Altijd als ik hier post van jou lees over je dochter/gezin klink je altijd ontzettend positief, eerlijk en 'vrij'. Ik hoop echt van harte dat je deze zwangerschap positiever kunt ervaren want dat ben je gewoon waard

Ik wist niet zo goed hoe ik het moest omschrijven, maar ik ben het eens met Punk'd. Ik schrok er echt van. Sterkte, want ik vind ook dat je het meer dan waard bent om je gezin positief te ervaren en daar ook zelfvertrouwen over te hebben .

zo eens!!

Hier is mijn man een heel betrokken vader. Waren nog jong toen we D.ylan kregen en vanaf dag 1 een echte vader! Inmiddels ook L.ynn en over het algemeen komende de dagelijkse dingen meer op mij neer omdat ik overdag meer thuis ben. En draai natuurlijk de hele toko als S.ander weg is maar wanneer we een 'gewoon ' leven in Nederland hebben is hij een heel betrokken en sportieve papa!

Wanneer ik werk doet hij gewoon de boodschappen met ze, koken ze, eten, badderen enz. Verder werk ik minimaal 2 weekeinden en hij gaat dan altijd wel op pad. Hetzij naar de dierenboerderij,fietsen, het bos in, met de trein weg, naar de stad ect. Het gaat bij hem heel natuurlijk en is wel sportiever met ze dan ik, ik knutsel ect. vaker en hij staat altijd buiten met de ballen te schoppen bijvoorbeeld.

Wel is hij een stuk minder betrokken als hij weg is en dat zorgt hier soms voor wrijving,, wanneer ik een paar nachten weg ben voor mijn werk (of vorig jaar 5 weken naar Peru) dan bel ik zoveel mogelijk, e- mail ik hoe het gaat. Echter heeft hij daar wanneer hij weg is veel minder behoefte aan. Nu 2 keer achter elkaar langer dan 6 maand van huis geweest in korte tijd en belt hij maximaal 1 keer per week omdat ik er een beetje op aandring en komt er niet heel veel uit..

Wanneer hij dan weer 'geland' is thuis is het oer papa gevoel er weer maar hij geeft aan zichzelf dat gevoel daar niet toe te laten en echt afstand te nemen om daar ook goed zijn werk te doen en daarin kan hij zich emotioneel veel beter afsluiten dan dat ik zou willen

Kortom in Nederland geweldig maar daarbuiten soms iets minder papa

mijn man is echt een droomvent whaha
hij is vanaf het begin af aan erg betrokken bij de verzorging. doet eigenlijk alles met T. wat ik ook doe. we werken beiden onregelmatig dus hij heeft ook vaak de zorg over T.
verder is het zo leuk om te zien dat mijn zoon echt naar papa toe trekt voor het stoeien, de wilde spelletjes etc. papa is echt van het gek doen! zo heerlijk om ze dan samen te zien!
in het huishouden draait mijn man ook gewoon mee. al ziet hij niet alles en moet ik wel regelmatig vragen of hij even wat wil doen. (maar ach, het blijft een man he )

Petra* schreef:

June schreef:

Punk'd schreef:Linda ik ben echt even stil van je post.

Altijd als ik hier post van jou lees over je dochter/gezin klink je altijd ontzettend positief, eerlijk en 'vrij'. Ik hoop echt van harte dat je deze zwangerschap positiever kunt ervaren want dat ben je gewoon waard

Ik wist niet zo goed hoe ik het moest omschrijven, maar ik ben het eens met Punk'd. Ik schrok er echt van. Sterkte, want ik vind ook dat je het meer dan waard bent om je gezin positief te ervaren en daar ook zelfvertrouwen over te hebben .

zo eens!!

Ik lees dit nu pas en zit het gewoon met tranen in m'n ogen te lezen. Wat ontzettend lief van jullie! Die woorden doen me echt even goed.
Ik leef nu momenteel op de automatische piloot en hoop ook echt dat ik straks kan gaan genieten. Vrijdag hebben we de eerste echo, dat zal me hopelijk ook goed doen.

Heel erg betrokken, ondanks dat hij niet hun vader is

Ten eerste Linda; knap dat je het hier uit, hopelijk voel je je snel beter.

M is ook een goede betrokken vader, maar alleen met R weggaan doet hij eigenlijk niet, mede omdat we het gewoon leuker vinden om samen te gaan. Basisschool hebben we niet eens besproken, R gaat gewoon bij mij naar school hahaha dat is eigenlijk zo zonder te overleggen met elkaar besloten door ons beiden.

M werkt veel meer en R trekt veel meer naar mij toe en dat zie je dan weer wel terug.

Overigens vindt hij de babytijd ook niet de leukste tijd maar hij deed alles wel gewoon, qua verzorging etc.

Ik doe het echt samen met mijn vriend. Dat is eigenlijk best snel vanzelf zo gegroeid, want mijn vriend woont nu ongeveer een jaar met mij en mijn zoon. Dat is echt heel fijn. En daar ben ik ook heel dankbaar voor.
Alleen nu ik erover nadenk, mijn vriend en zoon gaan wel weinig echt met z'n tweeën op pad. Dat zal ik eens aankaarten. Vind ik namelijk wel belangrijk, dat één op één contact. Maar dat komt ook omdat we in het weekend, als hij vrij is, gewoon vaak met z'n drieën weg gaan. En als ik hopelijk snel meer ga werken en een vast contract heb, dan zou hij een papa-dag geweldig vinden.

Als dadelijk ons tweede kindje er is willen we voor beiden echt speciale dagen maken, de ander is dan bij opa/oma net wat. Ik vind die 1-op-1 aandacht ook erg belangrijk.

Linda, ook ik schrik van je posts! Wat naar dat je je zo voelt, zeker nu je weer zwanger bent. Ik hoop oprecht dat je deze keer wel beter kunt genieten van je zwangerschap! Samen met je man en jullie 'kleine' meid!

Ontopic: hier is de verdeling aardig ongelijk, helaas. Het komt erop neer dat N. en ik samen zijn en mijn vriend een beetje aan de zijlijn staat, althans.. zo voelt het voor mij. Hij werkt veel (soms meer dan 50 uur per week), maar daarbuiten legt hij zijn prioriteiten ergens anders dan bij ons. Vriend en ik hebben het er vaak over, laatst kwam van zijn kant het hoge woord eruit: hij moet nog steeds ontzettend wennen aan het vader worden. Hij was er eigenlijk nog niet klaar voor, hij mist zijn vrije leven ontzettend. Oke, kan ik me in vinden, maar er moeten wel dingen veranderen, want dit kan zo niet verder. Hij weet dat, ik weet dat.. en daar gaan we voor!

Desondanks geniet 'ie wel erg van ons meisje. Als ze een keer samen zijn neemt 'ie er wel even mee uit wandelen of gaan ze samen boodschappen doen. Hij kan ook best lekker gek doen met haar. Maargoed.. helaas wel alleen als het hem uitkomt.

Mijn vriend is echt een geweldige papa! Tijdens de kraamweek stond hij vooraan om alles te leren en te oefenen. Waar ik graag nog even meekeek, wilde hij alles wel uitproberen (ook met 8 man om zich heen!) Ik denk dat wanneer we samen zijn, hij meer zorgtaken op zich neemt dan ik. Hij wil in de tijd dat hij thuis is (werkt fulltime) alle tijd steken in zijn meisje. Ze gaan samen uren wandelen of een half uur in bad zitten om mij te verrassen dat het badje dan gedaan is !

We hebben een aardige verdeling gemaakt in de huishoudelijke taken, maar als ik hem vraag een taak van me over te nemen, doet hij dat (wel op zn eigen tempo ).

jeetje Linda wat een heftige periode moet dat geweest zijn voor je tijdens je eerste zwangerschap. Ik kan me voorstellen dat, hoe onterecht ook, je je 'schuldig' voelt mbt de psychose van je vader. Lijkt me ook echt heel erg zwaar voor je moeder, redt zij het een beetje? Trek je optijd aan de bel? Misschien dat je dan de situatie van de eerste zwangerschap voor kunt zijn. Ik hoop echt voor je dat je van deze zwangerschap kan genieten meid.





Bij ons heeft het even geduurd voor mijn man zijn draai heeft gevonden. Hij deed wel van alles met de kinderen, maar werkte ook ontzettend veel. Na onze vakantie dit jaar heeft hij zich voorgenomen minder te werken en meer thuis te zijn voor ons. Hij vind dat hij al teveel gemist heeft. Ik merk ook duidelijk aan de kinderen dat ze nu echt om hem gaan vragen als hij een keer moet overwerken. 'Savonds doen we alles samen. We eten samen, ruimen de boel op, spelen nog even met de kinderen en dan brengt hij N en ik J naar bed. We ondernemen nu ook elk weekend leuke dingen met z'n 4en (al is het maar een rondje wandelen of naar de speeltuin).

Zelda schreef:

SarahKey schreef:

Rush schreef:Maar hij helpt wel mee in het huishouden? Die term is toch ook overbodig Sarahkey?

Je leest wel eens anders Dat mannen echt niet helpen in het huishouden.

Ik denk dat Rush bedoelt dat het huishouden óók van jullie samen is en dat je man dus niet hoort te 'helpen' maar er gewoon deel van uit maakt.

Dat had ik verkeerd begrepen. Naja ik noem het helpen want ik werk maar 11 uur per week en mijn man 40. Dus ik doe het meeste en hij helpt mee