weet jij wat jouw partner wil voor jullie kindje(s) ...

zielig he, ik de jankbal kreeg ook echt tranen in mijn ogen toen zijn juf dat verhaal vertelde. Ik vind het prima als manlief een nieuwe relatie krijgt en dat R haar mama gaat noemen op zijn tijd zolang hij ook maar weet wie ik was.

Roos schreef:Het enigste wat ik heb gezegd is dat ik nooit wil dat mijn kind(eren) mama zeggen tegen een andere vrouw.

Wat grappig dat vele van jullie dat zo zien. Afhankelijk van de leeftijd die de kindjes hebben als ik zou komen te overlijden zou ik het juist heel mooi vinden als er ooit weer een andere vrouw komt die ze mama noemen. Maar dan wel omdat dat het gevoel vanuit mijn kindjes is. Niet omdat het moet van nieuwe partner. maar ik hoop dan juist dat mijn kinderen die band toch ergens voelen. Maar waarschijnlijk komt dat omdat ik dat zelf vroeger thuis gemist heb en ook plaatsvervangende personen had. Als ik er dan neit meer ben mogen zij best iemand mama noemen van mij. Ik weet dan toch wel zeker dat mijn man ervoor zal zorgen dat ze ook mij niet vergeten. En dat ze best weten dat het hun echte mama niet is.

LEdit: Lees nu pas dat er ook meerdere zijn die dat zo ervaren...haha. Spuitelf dat ik ben.

Mijn moeder is zo'n opvoedmoeder, om het even zo te zeggen. De moeder van m'n stiefbroertje en -zusje is overleden toen ze nog heel jong waren en mijn moeder heeft dus op de eerste jaren na de gehele opvoeding overgenomen. Zij hebben haar nooit mama genoemd, maar wel een liefkozende afkorting op haar echte naam bedacht op een gegeven moment. Dat is gewoon zo gegroeid. Mijn moeder heeft een jarenlange strijd (met zichzelf) gehad om de kinderen vol liefde op te laten groeien in een gezellig gezin, maar heeft zelf nooit de echte ouderliefde gevoeld voor die kinderen die ze wel voor ons voelt. Daar voelt ze zich heel schuldig om, maar dat ís er gewoon niet, het voelt echt anders. Ze gedoogt de kinderen, is om ze gaan geven op een andere manier dan houden van, heeft altijd voor ze gezorgd zodat ze een zorgeloze jeugd konden hebben nadat hun eigen moeder was overleden, maar moeilijk was het wel. Ze stak zo veel liefde in hen, maar vond dat zo moeilijk, omdat ze het gewoon niet voelde. Andersom hebben die kinderen nooit haar als volledige moeder gezien en kreeg ze heel weinig liefde terug, hoeveel liefde en moeite ze er ook in stak. Maar altijd met een nare bijsteek er bij, omdat ze zich zo schuldig voelde dat ze die echte moedergevoelens niet bij hen had en wel bij ons. Onbedoeld laat dat toch z'n sporen achter, hoe hard je ook je best doet. Andersom merkten stiefbroertje en -zusje dat ook, voelden zij zich ondergewaardeerd in het gezin, en kwam een aantal jaar geleden in hun tienerjaren de onvermijdelijke uitroep 'Maar je bent m'n moeder niet, dus je hebt niets te zeggen over me'. Hoe hard m'n moeder haar best ook heeft gedaan om die kinderen een onbezorgde jeugd te geven, zo hard kreeg ze het ook weer terug, als een klap in haar gezicht.
Het is op dit moment helaas zodanig uit de hand gelopen dat het niet mogelijk is om voor m'n moeder en stiefbroertje bij elkaar te wonen, dus hij woont ergens anders. Nooit de bedoeling geweest dat het zo erg zou zijn, maar alles zit intussen te diep, het is te moeilijk voor beide kanten. Het ontzettend warme, gezellige gezin dat we met z'n allen vormden, heeft zo'n klap gehad, het is totaal veranderd. De dynamiek is zo complex; wat in eerste instantie goed bedoeld is, is zo uitgelopen op puinhoop en er is zo veel kapot gemaakt door onmacht.

Ik kan me heel goed voorstellen dat je als moeder absoluut niet wilt dat een eventuele nieuwe partner je kinderen 'mama' noemt. Maar ik kan me ook echt voorstellen dat het voor de kinderen het allerbeste is om een nieuw stabiel gezin te vormen, mocht de situatie zo zijn. Maar dat blijft zo complex. Het is van te voren denk ik niet te bevatten hoeveel gevoelens het bij elke partij kan oproepen. Het is echt één van de moeilijkste gezinsvormen denk ik.

(niet quoten)

Susan schreef:Nee, daar hebben we het eigenlijk nooit over gehad.

+1

Susan schreef:Nee, daar hebben we het eigenlijk nooit over gehad.

Wij ook niet.

Anniej_S schreef:

Susan schreef:Nee, daar hebben we het eigenlijk nooit over gehad.

Wij ook niet.

Wij ook niet en ik denk ook niet dat we dat gaan doen. Mijn man en ik hebben beiden een eigen kijk op de opvoeding, samen proberen we dus er uit te komen en onze zoon op de beste manier op te voeden maar als 1 van ons alleen komt te staan zal diegene het ook op de beste manier proberen te doen. Een gesprek hier over vind ik dus niet nodig.