Omgaan met (niet reële) angsten

xxx

Ik denk dat je jezelf niet kan overtuigen om het los te laten. Je kunt honderd keer tegen jezelf zeggen dat je het los moet laten, wij kunnen hier honderd keer tegen je zeggen dat de kans dat je huis opnieuw afbrandt heel erg kleiner is, waarschijnlijk kleiner dan de kans dat je een auto-ongeluk krijgt of dat je op vakantie ziek wordt (ik noem waar wat he). En je weet zelf ook dat die kans klein is, maar feit is dat wat je hebt meegemaakt een traumatische gebeurtenis is, en dat niet zomaar even los kan laten. Je moet dan verwerken, ik denk echt dat het tijd nodig heeft en moet slijten.
Dus helaas voor je is dit niet een antwoord met een pasklare oplossing waar je misschien op hoopte, maar ik ben bang dat ik er niet meer van kan maken.
Sterkte ermee, ik hoop dat het je vakantie niet al te erg beïnvloed en dat je een fijne vakantie hebt!

Ik heb ook zo'n angst, maar dan voor onweer.
Heel herkenbaar is het gevoel van paniek, wat puur lichamelijk is eigenlijk, want rationeel kan je het 'goedpraten'. Je kan nog zo vaak tegen jezelf zeggen of van anderen horen dat de kans minimaal is dat het je nog een keer gebeurt, maar dan nog reageert je lichaam. (Klinkt misschien vaag, maar zo omschrijf ik het altijd voor mezelf)

Wat mij erg helpt is om jezelf heel bewust toe te staan dat je dat gevoel en de angst voelt. Dus dat je het mag voelen van jezelf. Daarmee zorg je dat de angst zichzelf niet versterkt en groter maakt. Want je ertegen verzetten en gefrustreerd zijn over het feit dat je er last van hebt, maakt de paniek groter en met name de lichamelijke reacties als versnelde/oppervlakkige ademhaling en hartkloppingen. (Ik zeg niet dat je dat doet hoor, maar om het even uit te leggen)

Ik kan me goed voorstellen dat je het moeilijk vindt om je huis "alleen" te laten, en dat je als alternatief hebt bedacht om iemand erop te laten passen. Hoewel je dat ook eng vindt begrijp ik.
Ik ga er nu voor het gemak even vanuit dat je neef en zijn vriendin verstandige mensen zijn die heus goed opletten met de strijkbout/gasfornuis. Denk dat ik het dan prettiger zou vinden dat er iemand in het huis is, hen zou je af en toe een smsje kunnen sturen/bellen voor je eigen gemoedsrust en je kan erop vertrouwen dat mocht er wel iets zijn dat je dat hoort van iemand die je goed kent en vertrouwt. Als er niemand in huis is die weken, is dat weer anders natuurlijk.

Thanks voor jullie reacties. Ik weet ook wel dat die angst op zich ongegrond is. Maar ja, het stemmetje in mijn hoofd zegt dan: Het is een keer eerder gebeurd, dus waarom niet een tweede keer.

Ik hoop echt dat ik het voor de vakantie van me af kan zetten. Het is wel gek, want vorige maand ben ik een weekendje weg geweest en toen had ik er helemaal geen last van. Misschien komt het ook wel doordat ik van het weekend zo een paniekaanval had en ik er dus weer heel veel mee bezig ben geweest.

Wat heel erg goed helpt bij zulke angsten is om de angsten onder ogen te komen en er proberen niet voor weg te lopen (zoals iemand bijv op laten passen of je zelf geruststellen) Het is wel heel pittig,maar het beste is dat je oefent een paar keer per dag om de situatie in je hoofd te nemen dat je op vakantie bent en je huis brand af en alles is weg. Het ergste scenario wat er maar kan gebeuren, dan wordt je angstig, maar dat zul je toe moeten staan. Als het goed is, zal de angst afnemen na een aantal dagen. Wat ook kan helpen is om het met iemand mondeling te doen, dus vertellen dat je weg gaat en het hele huis brand af en probeer vooral je angst niet te blokkeren maar toe te staan. Je zult zien dat het na een paar dagen helpt en je er al beter mee om kunt gaan.

Mijn angst is dat ik dwangmatig ben. Ik heb het alleen nog wanneer ik ga slapen of mijn huis uit ga.
Het was in het begin toen ik opmezelf ging wonen een stuk minder maar toen ik een huisdier kreeg is het erger geworden.
Ik word er soms wel gek van tig keer het gas of de deur checken.

Ik ben extreem bang om mijn moeder of kat te verliezen. Ik heb een separatieangststoornis, waardoor ik heimwee heb, een overmatige dwang om voor mijn moeder te zorgen, ben idioot beschermend naar haar toe en kan nu nog huilen als ik haar zie weglopen. Inmiddels is 't wel afgenomen, ik ben gedwongen gewoon te leven en probeer er niet teveel bij stil te staan, maar kan vreselijk in paniek raken als ik eraan denk dat er iets met haar zou gebeuren of zo.

En Frits. Sja. 't Is m'n kindje en ik ben stapelgek op 't beest. Frits is thuis, is 't mijn knuffeltje en mijn verantwoordelijkheid.. Ik weet echt niet wat ik zou doen als hij komt te overlijden, ik denk dat ik helemaal kapot ga en word al zo intens verdrietig, als ik daar aan denk..

Dus; daar probeer ik ook zo min mogelijk daar aan te denken en focus me op andere dingen, vrolijke dingen, m'n geest verzetten etc..

Oh meis, je angst is toch niet zo heel vreemd? Ik kwam van de week thuis toen mijn stuk afgezet was door de brandweer. Ik struikelde bijna de auto van mijn vriend uit om te kijken of alles goed was met mijn huis. Laat staan hoe jouw angst moet zijn. Kun je niet iemand uit de buurt vragen je af en toe een smsje te sturen of je huis er nog ok bij staat?

Heb je slachtofferhulp gehad of iets van een therapie? Door verschillende gebeurtenissen heb ik diverse angsten en ik kan dat ook niet goed loslaten. Ik denk dan idd ook, het is al eens (en vaker) voorgekomen, waarom zou het niet nog eens gebeuren? Toen ik nog 3 x p.w. therapie had, kon ik er wel redelijk mee om gaan, maar nu niet meer, ondanks dat ik mijzelf in het diepe heb gegooid. Ik dacht dat het dan wel weer over zou gaan, maar helaas.
Je zou een (vorm van) posttraumatischestressstoornis ontwikkeld kunnen hebben. Heb je daar weleens aan gedacht?

aanitaa schreef:Wat heel erg goed helpt bij zulke angsten is om de angsten onder ogen te komen en er proberen niet voor weg te lopen (zoals iemand bijv op laten passen of je zelf geruststellen) Het is wel heel pittig,maar het beste is dat je oefent een paar keer per dag om de situatie in je hoofd te nemen dat je op vakantie bent en je huis brand af en alles is weg. Het ergste scenario wat er maar kan gebeuren, dan wordt je angstig, maar dat zul je toe moeten staan. Als het goed is, zal de angst afnemen na een aantal dagen. Wat ook kan helpen is om het met iemand mondeling te doen, dus vertellen dat je weg gaat en het hele huis brand af en probeer vooral je angst niet te blokkeren maar toe te staan. Je zult zien dat het na een paar dagen helpt en je er al beter mee om kunt gaan.

Ik zit hier geloof ik niet echt op te wachten. Als ik dit doe zit ik de halve dag hyperventilerend op mijn werk. Ik denk niet dat ze dat kunnen waarderen. Het ergte scenario wat er kan gebeuren is al gebeurd en ik heb eigenlijk weinig zin om het verdriet op die manier terug te halen.Ik wil dat eigenlijk juist achter me laten.

Zusje, brrr, dat moet eng geweest zijn! Ja ik denk ook dat ik mijn zus ga vragen af en toe even te kijken. Sowieso geef ik mijn telefoonnummer aan de buurvrouw. Als er wat is, kan zij me bereiken. En ik denk dat ik een doos(je) met nieuwe persoonlijke spullen bij mijn ouders zet. Dat geeft misschien wat rust.

Nois, ik heb geen slachtofferhulp gehad. Het is mij wel aangeboden en ik heb het ook geaccepteerd, maar ze hebben me nooit gebeld. En ik was in de eerste weken te ver van de wereld om zelf iets te ondernemen. Ik denk niet dat ik posttraumatische stress heb. (Voor zover ik dat zelf kan beoordelen ) Ik kan er over het algemeen wel redelijk goed mee omgaan.

Prima, maar de angst confronteren is over het algemeen wel de beste manier om het te overwinnen als je er veel hinder van onder vind. Ik hoop dat je er niet veel last van hebt en kunt genieten van je vakantie, het is niet niks wat je hebt mee gemaakt. Als t je gerust stelt dat mensen op je huis passen dan moet je dat doen.

We hebben ooit thuis een keukenbrand gehad toen ik misschien 8 jaar oud was, kan ook wel iets ouder zijn geweest maar weet het niet precies meer. De brand ontstond omdat mijn vader iets op het vuur had gezet en op de bank in slaap was gevallen. Ik heb daarna echt jaren lang altijd gecontroleerd of het gas uit was voor ik naar bed ging. Is vanzelf een keer overgegaan. Maar vind het dus zeker niet vreemd dat jij nu ook angsten hebt vooral omdat de brand nog maar kort geleden is.