Ben jij trots op jezelf?

Ik zal hem zelf ook beantwoorden; ja, ik ben trots op mezelf. Ik ben er trots op dat ik me in mijn leven niet meer laat leiden door angsten en onzekerheden. Ik heb heel lang bij alles het idee gehad dat ik het toch niet zou kunnen, of dat anderen het vast beter zou doen. Daardoor heb ik voor mijn gevoel vaak langs de zijlijn geleefd, zodat ik maar niet hoefde te falen.

Langzamerhand heb ik steeds meer zelf de touwtjes van mijn leven in handen genomen en sinds een half jaar heb ik niet meer die automatische neiging om uitdagingen niet op te pakken uit angst het te verpesten. En nu zie ik eindelijk dat ik meer dan genoeg in mijn mars heb, en dat ik van mijn eigen kracht en kunde uit moet gaan. Nu die houding zijn vruchten afwerpt voelt dat zo bevredigend, dat ik daar met recht trots op durf te zijn.

Maura, heel eerlijk; ik dacht precies hetzelfde als Nour. Sta je echt zo negatief in het leven, of probeer je reacties uit te lokken door jezelf zo de grond in te boren? Dat lijkt me echt heel vervelend voor je

kwak schreef:op het moment niet, ik heb het gevoel meer dat ik heb gefaald omdat ik vanwege mn zwangerschap in de ziektewet zit, mijn gastouder minder op D. hoeft te passen, dus minder inkomen, dat ik een slechte vrouw ben voor mijn man omdat ik echt nergens zin in heb sinds ik zwanger ben en vreselijk last heb van hormonen, maar dat komt vast allemaal goed straks.

Wel voel ik me vreselijk trots als ik naar mijn dochter kijk.

Maar jij bent toch niet verantwoordelijk voor haar inkomen? Om die andere dingen hoef je ook niet het gevoel te hebben dat je gefaald hebt, maar deze viel me extra op.

Ik ben vooral trots op ons gezin en op wat we bereiken.

Ik ben voor het eerst ook echt trots op mezelf. Na alle ellende rondom het ziek zijn en overlijden van mijn moeder, heb ik toch maar mooi mijn diploma gehaald met heel veel complimenten van mijn docenten en had ik al een baan op de school waar ik studeerde voor ik daadwerkelijk was afgestudeerd. Dat maakte me toch wel trots.
Normaal ben ik zo'n zwartdenker over mezelf dat ik me niet snel trots voel. Stom, want op een ander kan ik wel heel snel trots zijn.

Nour en Minneke - Er wordt gevraagd of ik trots ben op mezelf en op het moment dat ik het poste, dacht ik:"Heb ik momenteel iets om trots op te zijn?" Het antwoord daarop is momenteel nee.

Natuurlijk ben ik in het verleden trots op mezelf geweest. Toen ik de sores voor mijn toenmalige vriend had opgelost, toen ik bleef volharden voor een hypotheek voor mijn huis en misschien ben ik een beetje trots op het feit dat ik nog elke maand, elke rekening weet te betalen. Misschien nog steeds stug blijf doorsolliciteren en mijn dromen in mijn hoofd hou.

Maar zo nu en dan voelt de situatie als bijzonder falen en daar ben ik niet trots op.

Maura, laat ik het anders stellen: jij bent dus nu niet trots op jezelf, en voelt het alsof je faalt, vanwege je werkloos zijn. Dan zou ik dus ook hebben gefaald in jouw ogen, toch? Ik ben immers nu ook werkloos. Ik vind het geen probleem als je mij zo zou zien, maar ik vraag dit puur even om te verifiëren hoe reëel je gedachten/gevoelens nu zijn. Mijn situatie is hetzelfde als die van jou, maar vaak is het zo dat je een ander hierin veel meer credits geeft dan je bij jezelf doet, dus ik ben erg benieuwd hoe jij dit beoordeelt bij anderen.

Susan schreef:

kwak schreef:op het moment niet, ik heb het gevoel meer dat ik heb gefaald omdat ik vanwege mn zwangerschap in de ziektewet zit, mijn gastouder minder op D. hoeft te passen, dus minder inkomen, dat ik een slechte vrouw ben voor mijn man omdat ik echt nergens zin in heb sinds ik zwanger ben en vreselijk last heb van hormonen, maar dat komt vast allemaal goed straks.

Wel voel ik me vreselijk trots als ik naar mijn dochter kijk.

Maar jij bent toch niet verantwoordelijk voor haar inkomen? Om die andere dingen hoef je ook niet het gevoel te hebben dat je gefaald hebt, maar deze viel me extra op.

Mijn schoonmoeder werkt voor een zorgafhankelijke vrouw en wordt betaald uit haar PGB. Als die vrouw een week geen werk voor haar heeft verdient mijn moeder ook niks. Dat merkt ze direct in haar inkomen en soms komt ze er echt door in de problemen. Ik kan me goed voorstellen dat de gastouder van kwak een soortgelijke positie heeft en dat kwak zich daar vervelend onder voelt.

ellibre schreef:

Susan schreef:

kwak schreef:op het moment niet, ik heb het gevoel meer dat ik heb gefaald omdat ik vanwege mn zwangerschap in de ziektewet zit, mijn gastouder minder op D. hoeft te passen, dus minder inkomen, dat ik een slechte vrouw ben voor mijn man omdat ik echt nergens zin in heb sinds ik zwanger ben en vreselijk last heb van hormonen, maar dat komt vast allemaal goed straks.

Wel voel ik me vreselijk trots als ik naar mijn dochter kijk.

Maar jij bent toch niet verantwoordelijk voor haar inkomen? Om die andere dingen hoef je ook niet het gevoel te hebben dat je gefaald hebt, maar deze viel me extra op.

Mijn schoonmoeder werkt voor een zorgafhankelijke vrouw en wordt betaald uit haar PGB. Als die vrouw een week geen werk voor haar heeft verdient mijn moeder ook niks. Dat merkt ze direct in haar inkomen en soms komt ze er echt door in de problemen. Ik kan me goed voorstellen dat de gastouder van kwak een soortgelijke positie heeft en dat kwak zich daar vervelend onder voelt.

Ik kan me ook best voorstellen dat het vervelend is, maar het blijft in mijn ogen wel haar eigen risico. Ik werk freelance en ik heb ook wel eens meegemaakt dat ik een paar maanden niks kon inleveren omdat er niet genoeg werk was, toen verdiende ik dus ook geen geld, maar ik denk niet dat de mensen van de uitgeverij zich daar schuldig over voelden. Het was voor mij gewoon het risico van het niet hebben van vaste uren en een vast contract.

Nour schreef:Maura, laat ik het anders stellen: jij bent dus nu niet trots op jezelf, en voelt het alsof je faalt, vanwege je werkloos zijn. Dan zou ik dus ook hebben gefaald in jouw ogen, toch? Ik ben immers nu ook werkloos. Ik vind het geen probleem als je mij zo zou zien, maar ik vraag dit puur even om te verifiëren hoe reëel je gedachten/gevoelens nu zijn. Mijn situatie is hetzelfde als die van jou, maar vaak is het zo dat je een ander hierin veel meer credits geeft dan je bij jezelf doet, dus ik ben erg benieuwd hoe jij dit beoordeelt bij anderen.

Ik vind het geen probleem om te weten dat jij werkloos bent. Ik zie jou ook niet voor me als iemand die faalt. Inderdaad, jij krijgt meer credits, dan ik mezelf geef.

Ja, nu ik die kindjes op de wereld heb gezet en zie hoe prachtig ze zijn, jeeemig wat ben ik trots op mezelf!

Charlie schreef:Ja, nu ik die kindjes op de wereld heb gezet en zie hoe prachtig ze zijn, jeeemig wat ben ik trots op mezelf!

"Vind ik leuk"

Susan schreef:

ellibre schreef:

Susan schreef:

kwak schreef:op het moment niet, ik heb het gevoel meer dat ik heb gefaald omdat ik vanwege mn zwangerschap in de ziektewet zit, mijn gastouder minder op D. hoeft te passen, dus minder inkomen, dat ik een slechte vrouw ben voor mijn man omdat ik echt nergens zin in heb sinds ik zwanger ben en vreselijk last heb van hormonen, maar dat komt vast allemaal goed straks.

Wel voel ik me vreselijk trots als ik naar mijn dochter kijk.

Maar jij bent toch niet verantwoordelijk voor haar inkomen? Om die andere dingen hoef je ook niet het gevoel te hebben dat je gefaald hebt, maar deze viel me extra op.

Mijn schoonmoeder werkt voor een zorgafhankelijke vrouw en wordt betaald uit haar PGB. Als die vrouw een week geen werk voor haar heeft verdient mijn moeder ook niks. Dat merkt ze direct in haar inkomen en soms komt ze er echt door in de problemen. Ik kan me goed voorstellen dat de gastouder van kwak een soortgelijke positie heeft en dat kwak zich daar vervelend onder voelt.

Ik kan me ook best voorstellen dat het vervelend is, maar het blijft in mijn ogen wel haar eigen risico. Ik werk freelance en ik heb ook wel eens meegemaakt dat ik een paar maanden niks kon inleveren omdat er niet genoeg werk was, toen verdiende ik dus ook geen geld, maar ik denk niet dat de mensen van de uitgeverij zich daar schuldig over voelden. Het was voor mij gewoon het risico van het niet hebben van vaste uren en een vast contract.

Als die gastouder het geld echt nodig heeft had ze zichzelf gewoon moeten indekken met een vast aantal uren in het contract. Wij hebben ook flexibele opvang maar in ons contract staat minimaal 40 uur per maand. Onze gastouder houdt zich daar niet aan, als ze minder komen rekent ze het ook niet maar in principe moet ik gewoon voor 40 uur per maand betalen ook al komen ze maar 5 uurtjes.

ellibre schreef:

Susan schreef:

kwak schreef:op het moment niet, ik heb het gevoel meer dat ik heb gefaald omdat ik vanwege mn zwangerschap in de ziektewet zit, mijn gastouder minder op D. hoeft te passen, dus minder inkomen, dat ik een slechte vrouw ben voor mijn man omdat ik echt nergens zin in heb sinds ik zwanger ben en vreselijk last heb van hormonen, maar dat komt vast allemaal goed straks.

Wel voel ik me vreselijk trots als ik naar mijn dochter kijk.

Maar jij bent toch niet verantwoordelijk voor haar inkomen? Om die andere dingen hoef je ook niet het gevoel te hebben dat je gefaald hebt, maar deze viel me extra op.

Mijn schoonmoeder werkt voor een zorgafhankelijke vrouw en wordt betaald uit haar PGB. Als die vrouw een week geen werk voor haar heeft verdient mijn moeder ook niks. Dat merkt ze direct in haar inkomen en soms komt ze er echt door in de problemen. Ik kan me goed voorstellen dat de gastouder van kwak een soortgelijke positie heeft en dat kwak zich daar vervelend onder voelt.

nou, dit dus inderdaad. Mijn gastouder loopt nu gewoon wat inkomsten mis, maar ja ik ga D. ook niet extra brengen want dan kost mij ook weer extra.

Ja ik ben heel trots op mezelf. Ondanks mijn krakkemikkige lijf ga ik mijn dromen achterna en daarvan is 1 al vervult. De tweede gaat ook uitkomen, begin september. Ik ben trots dat ik zo'n doorzetter ben. En trots dat ik het leven weer van de zonnige kant kan zien. Ook ben ik trots dat ik inmiddels dingen en mensen die me negatieve energie geven kan loslaten, zonder me er schuldig onder te voelen. Oftewel ik kies eens voor mezelf en denk voor mezelf.

Nee, niet echt.


Ik vind op een aantal vlakken ook wel echt dat ik goed bezig ben, maar ik krijg/heb teveel commentaar op mezelf om te denken dat ik er al ben.

Ik ben nog zoekende.

Ik ben wel trots op wat ik bereikt heb de laatste jaren. 3 Jaar terug wist ik namelijk echt niet meer wat ik met het leven aanmoest. Ik had geen opleiding/geen geld en geen woning.

Nu heb ik mijn studie afgerond, heb een goede baan en een huurhuis. Enigste wat ik graag zou willen is een gezin en dan ben ik echt gelukkig.

Ja, ik ben over het algemeen best trots op mezelf. Paar jaar geleden vanuit het 'verre Oosten' naar het 'wilde Westen' verhuisd, terwijl ik hier nog niks en niemand had. Inmiddels heb ik een vaste baan en vorig jaar een huis gekocht in mn eentje. Ik heb leuke vriendinnen en een lieve vriend en binnenkort ga ik aan wat issues werken door met een psychologe te praten. Ik ben wel trots dat ik dit laatste vandaag heb besloten (op aanraden van forummers!).

Ja ik ben trots op mezelf. Ik ben heel blij met het leven dat ik nu leid en heb er hard voor geknokt om dat te kunnen leiden. Het had ook heel anders met me af kunnen lopen. Ik ben 26, woon samen met de liefde van mijn leven, heb ondertussen twee diploma's op zak, een baan gekregen bij mijn stage en mijn vrije tijd besteed ik ook zoals ik dat het liefste doe. Als iemand me tien jaar geleden had verteld dat ik er nu zo bij zou zitten had ik diegene vierkant uitgelachen maar het is me mooi wel gelukt!

Ja ik ben wel trots op mezelf, trots op de dingen die ik bereikt heb ondanks alle obstakels en trots op mezelf omdat ik, hoe moeilijk en eng ik het ook vind, met therapie ben begonnen en waarschijnlijk een intensief traject in ga. Het klinkt misschien een beetje stom om daar trots op te zijn, maar ik heb voor mezelf besloten dat in therapie gaan eerder iets positiefs is dan iets om je voor te schamen, omdat je onderkent dat je problemen hebt, dat de dingen niet zo werken als ze moeten werken en je daar je schouders onder zet om er keihard aan te werken, hoe hard je ook op je neus kunt vallen. Voor mijn gevoel kan ik hier alleen maar beter uit naar voren komen, maar zal ik wel mezelf hard moeten aanpakken, dat ik bereid ben dat aan te gaan en mezelf zo ver heb kunnen krijgen dat te gaan doen, daar ben ik trots op.

Ja, absoluut. Ik ben op dit moment heel blij met mijn leven. Ik doe niet meer aan spijt, dat vind ik echt energieverspilling.

Op sommige dagen kan ik heel trots zijn op wat ik kan en heb, maar op veel meer dagen zie ik helaas alleen maar op welke punten ik gefaald heb en ben ik helemaal niet trots op mezelf . Ik zou willen dat ik kon wat Dijn zegt: spijt tijdverspilling vinden. Dat vind ik trouwens ook wel echt, maar zo 'voelt' het niet.

Ja over het algemeen wel. Alleen niet op sommige keuzes, achteraf gezien dan. Maar goed verder ben ik wel trots op mijzelf.

Dijn82 schreef:Ja, absoluut. Ik ben op dit moment heel blij met mijn leven. Ik doe niet meer aan spijt, dat vind ik echt energieverspilling.

Ik geloof dat ik zo ook in het leven sta, al vind ik stilstaan bij wat je gedaan hebt en of het niet beter anders had gekund héél leerzaam, ik geloof niet dat ik ergens spijt van heb. Niet van de kleine dingen, niet van de grote beslissingen. Alles was er gebeurt maakt mij wat ik nu ben en elke beslissing heb ik met een (toen) goede reden gemaakt. Terugkijken en reflecteren doe ik wél, spijt hebben eigenlijk zelden tot nooit!

Zero schreef:
Nee, niet echt.


Ik vind op een aantal vlakken ook wel echt dat ik goed bezig ben, maar ik krijg/heb teveel commentaar op mezelf om te denken dat ik er al ben.

Ik ben nog zoekende.

Dat heeft er in mijn ogen niets mee te maken. Je kunt toch ook trots zijn op wat je nu hebt, en wat je tot nu toe allemaal hebt bereikt? Of gewoon op jezelf?