Ben jij trots op jezelf?

We zijn natuurlijk allemaal hartstikke trots op onze kindjes, maar ben je als moeder zijnde ook trots op jezelf?

Teddyaapje schreef:We zijn natuurlijk allemaal hartstikke trots op onze kindjes, maar ben je als moeder zijnde ook trots op jezelf?

Daar ga ik even over nadenken

Mama_van2 schreef:

Teddyaapje schreef:We zijn natuurlijk allemaal hartstikke trots op onze kindjes, maar ben je als moeder zijnde ook trots op jezelf?

Daar ga ik even over nadenken

Daar hoef jij niet over na te denken! Als er 1 mama hier trots mag zijn op zichzelf dan ben jij het wel! Gekske!!!

Soms, als ik in een dip zit, voel ik me een waardeloze moeder, soms vind ik mezelf best oké of vind ik zelfs dat ik iets best goed heb aangepakt. Echt trots op mezelf ben ik niet zo vaak.

Nooit gedacht dat ik dit over mezelf zou zeggen, maar: Ja!

Toen ik zwanger bleek ben ik in de steek gelaten en ik heb ook mijn studie stil moeten leggen. Uiteindelijk heb ik alles toch maar weten te regelen (verhuisd naar groter huis, met weinig inkomen toch een mooi kamertje voor mijn dochtertje maken, etc.) en begin ik over een paar weken weer met studeren.

Ook het alleen voor haar zorgen (gelukkig wel steun van geweldig lieve familie) valt me mee en we redden ons prima. Ik geniet ontzettend en als ik terugkijk naar toen ik er net achter was dat ik zwanger was en zie wat ik nu bereikt heb, vind ik dat ik best trots op mezelf mag zijn als moeder.

Sowieso heb ik bewondering voor alle moeders, ik vind dat je trots op jezelf mag zijn als je moeder bent! Je bent toch verantwoordelijk voor het goed verzorgen en opvoeden van een nieuwe wereldburger

Sinds kort ben ik wel heel erg trots. Ik heb een hele tijd het gevoel gehad dat ik het allemaal niet aan kon en dat ik niks van mijn dochter snapte, maar sinds ik heel bewust bezig ben met haar op een bepaalde manier te benaderen snap ik het allemaal weer, lukt het allemaal veel beter, vind ik het veel leuker en waardeer ik mijn dochter en mezelf veel meer. Nu kan ik zeggen dat ik trots op mezelf ben.

Mv2: als jij niet trots op je kunt zijn, dan mag niemand trots op zichzelf zijn volgens mij! Jij doet het super!

Ooh maar ik voel me wel trots hoor maar moest even denken hoe dit te onderbouwen, volgt later eerst even eentje voeden

Nee, niet echt.

waarom niet storm?

Ik ben sowieso trots op het feit dat ik moeder ben, dat er een kindje in mij gegroeid is en dat ik haar op de wereld gezet heb.
Daarnaast ben ik er trots op dat ik ondanks de moeilijke start met een huilbaby met allergieën en een man met postpartum depressie meteen na de bevalling weer goed verder ben gegaan met mijn opleiding en op de stages na, gelijk loop met de rest van mijn studiegenoten.

Fiwen schreef:Ik ben sowieso trots op het feit dat ik moeder ben, dat er een kindje in mij gegroeid is en dat ik haar op de wereld gezet heb.
Daarnaast ben ik er trots op dat ik ondanks de moeilijke start met een huilbaby met allergieën en een man met postpartum depressie meteen na de bevalling weer goed verder ben gegaan met mijn opleiding en op de stages na, gelijk loop met de rest van mijn studiegenoten.

+1, ik vind dit een hele prestatie waar elke moeder trots op kan zijn!

Op dit moment even niet, maar over het algemeen wel geloof ik.

Liva en Storm, waarom niet?

Fiwen, je man een postpartum depressie? Daar ben ik wel even nieuwsgierig naar, dat hoor je niet vaak. (als ik het al eens gehoord heb)

Soms ben ik wel trots op mezelf, en soms vind ik dat ik te toegeeflijk ben. Vorige week maandag besloot mijn zoon zijn avondeten niet op te eten en constant 'toetje, toetje!' te roepen. En toen heb ik heel stoicijns eerst mijn eigen bord leeggegeten en daarna pas samen een toetje gegeten. Ja, toen was ik wel even trots op mezelf, haha!

@Darius: 5 dagen na de bevalling lag onze dochter op zijn buik te slapen en is hij zelf in slaap gevallen toen heeft hij gedroomd dat hij haar van zijn buik op de grond had laten vallen en was daar zo van overtuigd dat we 's nachts om 3 uur nog naar de huisartsenpost zijn geweest. Achteraf bleek dat ze niet gevallen kan zijn (totaal geen letsel, niet eens een rode plek of zo dus het kan gewoonweg niet) maar het kwaad was al geschied, hij kreeg een zenuwinzinking en een depressie. Hij heeft 6 weken niks anders gedaan dan halve dagen gewerkt en in bed gelegen, hij mocht niks doen qua verzorging vanwege zijn medicijnen en was ook nog eens heel suf waardoor hij overal doorheen sliep. Na een aantal intesieve gesprekken met een psycholoog en een EMDR sessie is hij er nu weer helemaal bovenop gelukkig maar het heeft wel zijn sporen nagelaten. Zo is onze uk heel erg eenkennig omdat ik de eerste weken alles gedaan heb en dat doet hem echt pijn. En hij is ook nog eens behoorlijk onzeker omdat hij de handigheid nog niet heeft die ik wel heb en omdat uk bijvoorbeeld gaat huilen en onrustig wordt als hij haar een fles wil geven en ze gaat bijvoorbeeld ook niet goed slapen als hij haar naar bed brengt. Maar we blijven oefenen.

fiwen: jeetje wat een heftig verhaal en wat erg voor je man dat hij dat heeft meegemaakt zeg! gelukkig is hij er weer goed bovenop gekomen zeg. veel succes samen en lekker genieten

Over het algemeen ben ik wel trots op mezelf. Er zijn ook dagen dat ik mezelf tekort vind schieten.

Maar als ik naar mijn kinderen kijk, dan kan ik alleen maar trots zijn dat mijn man en ik deze monstertjes gebakken hebben

Wat rot voor je man dat haar eenkennigheid hem zo'n pijn doet. Ik ben er van overtuigd dat dat echt bijdraait. Sowieso is in vrijwel alle gezinnen de vrouw veel meer met de baby bezig omdat zij zwangerschapsverlof heeft terwijl hij werkt en borstvoeding geeft waardoor zij 's nachts ook met de baby bezig is. Ik denk dat je man moet proberen om de impact van het feit dat hij een aantal weken geen substantiële bijdrage heeft kunnen leveren niet in zijn hoofd te vergroten en teveel angst moet hebben voor de toekomst.

Nou ja, dat weten jullie natuurlijk ook allemaal wel, maar ik wens hem in ieder geval hoop en positiviteit toe en vertrouwen dat het bij zal trekken.

Ja, ik ben trots op mezelf en ons als gezin.Ik en mijn vriend staan allebei relaxed in het ouderschap (dat had ik van mezelf eigenlijk niet gedacht omdat ik in andere dingen vaak wel wat onzeker ben en ook een soort van controlfreak) en het voelt gewoon vanaf het begin af aan helemaal goed.

JA ik ben trots op mezelf!!
Ik had nooit verwacht dat ik dat zou zeggen over mezelf omdat ik vrij onzeker ben. Maar nu ik moeder ben zeg ik Volmondig Ja
Had nooit verwacht dat ik complimentjes zou kirjgen over de opvoeding die wij geven aan onze kinderen en hoe wij hierin staan maar ik krijg ze toch(vooral van mensen waar je het niet van verwacht) en dat geef mij een trots gevoel.

Trots op mezelf..... Ja, denk het wel! Wat al eerder gezegd is het feit dat er een kindje in je groeit en je het op de wereld kan en mag brengen is al om trots op te zijn. Verder ben ik trots hoe we het tot nu toe met z'n 3tjes doen. Het ging met wat strubbelingen ,maar uiteindelijk is alles op z'n pootjes terecht gekomen!

Ik ben trost op bepaalde prestaties, zoals een kindje op de wereld zetten en ruim 9 maanden bv geven ondanks alle pijn en zo.

Dromertje, mag ik vragen wat voor aanpak je nu gebruikt? Ik las ook eerder ergens dat je baby heel veel gehuild heeft? Dat herken ik wel, mijn dochter was ook een huilbaby tot ze goede voeding en medicatie kreeg. Wel is ze nog steeds vrij gevoelig.

En of ik trots ben..ik weet het niet. Ik geef mezelf niet zoveel credit vaak. Ik vind het vaak niet goed genoeg, dat ik niet genoeg tijd aan haar spendeer. Of als ik haar (ze is 4 18 weken) even alleen laat spelen, voel ik me soms al schuldig. Ben te streng voor mezelf.