'kloof' tussen/met vriendinnen zonder kinderen

Weet even niet hoe ik de topictitel anders moet beschrijven.

Maar hebben jullie dat ook? Dat vriendinnen zonder kinderen dingen vaak gewoon niet snappen? Dat je niet zomaar een avondje uit kan gaan of zomaar even weg?

Ik zou vandaag naar een vriendin gaan aan de andere kant van het land voor haar verjaardag. Maar er is iets kinderigs tussen gekomen en nu schopt ze een half drama omdat ze zich er zó op verheugd had enzovoort. Terwijl ik allang voor gesteld had om morgen of een andere dag te komen. Het is ook niet alsof ik haar nooit zie of dat ik vaak af zeg. Alleen vandaag dus. Op zulke momenten denk ik (hoe fout misschien ook) wel eens 'Je hebt geen idee hoe het is om kinderen te hebben' Dat je niet alleen rekening hoeft te houden met jezelf maar ook met je gezin.

ja! heel herkenbaar! inmiddels heeft een vriendin ook een kindje en soms dacht ik toen 'wacht maar' (ik zei dat niet haha want dat is zó irritant!) en nu denk ik wel eens, weet je nog, een paar jaar terug?
denk idd dat mensen niet weten hoe het is

*

Herkenbaar.

De vriendschap tussen mijn beste vriendin en mij is daarom stuk gelopen. Zij vond het heel lastig om te accepteren dat ik nu niet makkelijk weg kon en bij haar kon komen wat ruim een uur rijden is. Zij vond dat ik dat best kon doen want haar zussen met kind deden dat ook. D. was maar een moeilijk kindje omdat D. niet wou slapen bij ‘vreemde‘ mensen en als ze moe was kon ik haar wel voor de tv zetten(D. was toen 8 maand)

Ik heb ook liever vriendinnen met kinderen. Ik heb het gevoel dat die je begrijpen als je niet kunt of niet makkelijk weg kunt.

jammer dat je niet mee kan vanavond luce!!

Ik heb eigenlijk alleen vriendinnen met kinderen inmiddels.

Ja, dat is iets waar ik heel erg tegenaan loop, met name de laatste weken. Ik besef ook wel dat ik niet meer de vriendin van vroeger ben, twee keer per week mee ga stappen, eindeloos af kan spreken en à la minute een afspraak kan maken om iets leuks te gaan doen, maar van de andere kant komt er bijzonder weinig begrip voor het feit dat ik met 30 weken zwangerschap en bekkeninstabiliteit niet meer de hele middag op een handdoekje op een hard zandstrandje kon liggen, met 30 weken zwangerschap niet meer mee wilde met een weekendje weg, waarin vooral geshopt en gestapt zou worden en blijkbaar is het lastig te snappen dat je gewoon niet meer ieder weekend mee gaat stappen als je kinderen hebt.

Ik probeer in ieder geval wel zoveel mogelijk bij belangrijke dingen uit hun leven te zijn (verjaardagen, jubileumfeestjes, afscheid bij buitenlandstage, terugkomst van stage, maar ook bij moeilijke dingen als een zieke ouder). Helaas heb ik heel pijnlijk moeten ondervinden dat mijn 'vriendinnen' het blijkbaar niet nodig vinden om bij belangrijke dingen in mijn leven te zijn. Zo vonden ze het met z'n allen niet nodig om op mijn babyshower te komen, want ze gaven hun cadeautje wel als ze op kraamvisite kwamen en ook is er niemand op de verjaardag van mijn dochter geweest. Ook nu ik wat meer tijd heb en initiatief neem om af te spreken met ze, nemen ze nog niet eens de moeite om te laten weten dat ze niet kunnen. Van de meesten krijg ik gewoon helemaal geen reactie.

Ik heb getwijfeld om de confrontatie aan te gaan, maar ik heb er eigenlijk weinig zin in, zeker nu zo vlak voor de bevalling. Ik ben er in ieder geval wel heel verdrietig van en ik voel me soms echt aan de kant gezet. Als ik er wel bij ben, dan vóel ik gewoon dat er over mij gepraat is, dat de houding naar mij afstandelijk en kil is. Maargoed, dat laatste is wel weer een interpretatie, dus dat kan ik niet met zekerheid zeggen.


(graag niet quoten, ik wil het weer weg kunnen halen)

Wat vervelend Rejoy, aan de ene kant vind dat 'vriendinnen' op zijn minst even bellen/kaartje sturen op de verjaardag van je kind. Maar aan de andere kant hebben zij natuurlijk nog een heel ander leven en zullen ze er niet zo over nadenken als wij dat doen. Ga jij wel naar hun verjaardagen?

ja, ik ga wel naar hun verjaardagen.
Vorig jaar zijn de meesten ook op de verjaardag van onze dochter geweest en de vrienden van mijn man die komen massaal op de verjaardag van onze dochter en vinden het geweldig humoristisch dat ze om 19u op een kinderverjaardag zitten (normaal komen ze pas rond 22u op een verjaardag). Dat zijn ook allemaal jongens tussen de 22 en 25, de meesten hartstikke vrijgezel en iedereen nog zonder kinderen. Kijk, als er nou één of twee niet zouden kunnen, maar opééns konden ze állemaal niet dit jaar, of ik kreeg gewoon helemaal geen reactie op de uitnodiging. Ik had nog op de kaart gezet dat ze uiteraard ook een andere dag welkom waren als ze verhinderd waren en bij de afzeggingen ook nog eens aangegeven, maar daar verder ook geen reactie op gekregen.
Als het nou alleen dit was, dan had ik het jammer gevonden, maar was het niet anders, maar het is keer op keer weer teleurstelling, geen reactie of afwijzingen, dat het allemaal bij elkaar nu wel een beetje veel wordt.

edit: en dan is 't misschien wel een beetje kinderachtig van me, maar dan 'gun' ik het ze haast ook al niet meer om wel lekker op kraamvisite te komen, wat kroelen met een kleine baby is natuurlijk wél leuk. Maargoed, daar gaan we uiteraard boven staan, ze krijgen gewoon een geboorteaankondiging allemaal en dan wacht ik wel af wat ze ermee doen.

Dat vind ik wel echt lullig gedrag van je vriendinnen, Rejoy. Ik kan me best voorstellen dat je ook niet echt op hun kraambezoek zit te wachten.

Dit is niet bedoeld als aanval naar wie dan ook hoor. Maar ik denk dat het heel erg afhangt van hoe je er beiden in staat. Ik heb een vriendin met kinderen en heb zelf geen kinderen. Ik houd er dus rekening mee dat zij niet zomaar weg kan en zij houdt met mij rekening door af en toe oppas voor de kinderen te regelen, zodat we wat leuks kunnen doen. En af en toe spreken we met de kinderen erbij af. Zo lang je allebei rekening houdt met de andere wensen, behoeften, mogelijkheden van de ander, kan het volgens mij prima.

Ik heb alleen maar vrienden en vriendinnen zonder kinderen, maar die zijn allemaal (nouja, zoveel zijn het er niet ) heel begripvol gelukkig.

Rejoy: Wat lijkt dàt me naar zeg.

Ik heb daar eigenlijk nooit last van gehad. Gelukkig maar, want de meesten hebben nog geen kinderen. Wel is het voor hen soms lastig te begrijpen hoe vermoeiend een dag met twee kleintjes kan zijn, zeker als de nachten slecht zijn, en dat ik dan 's avonds geen puf meer heb om iets te ondernemen. Maar dat moet je denk ik ook gewoon ervaren hoe het is om zo gesloopt te zijn. Ik denk dat het voor hun meer het idee is hoe je je voelt als je een nachtje flink bent wezen stappen en de volgende dag brak bent.
Maar dat is dan ook echt het enige.

Rejoy, ik vind jouw vriendinnengroep zó niet tof! En van je babyshower ook zo ontzettend lullig. Ik wilde die dag ook komen, hij stond eigenlijk s'ochtends gepland maar toen verschoven naar 's middags en toen had ik al iets wat ik niet kon verschuiven. Ik vond het zo'n tof idee van kwak! En ook helemaal niet leuk dat ik niet kon.

Ik vind het eigenlijk best erg dat ik me zo moet verantwoorden naar die vriendin toe. Of dat ze verwacht dat ik dat doe. Eerlijk gezegd zou het niet eens in me opkomen om zoiets te doen bij een vriendin die af zegt. Ik bedoel, daar zal je dan toch een goede reden voor hebben?

kwak schreef:Herkenbaar.

De vriendschap tussen mijn beste vriendin en mij is daarom stuk gelopen. Zij vond het heel lastig om te accepteren dat ik nu niet makkelijk weg kon en bij haar kon komen wat ruim een uur rijden is. Zij vond dat ik dat best kon doen want haar zussen met kind deden dat ook. D. was maar een moeilijk kindje omdat D. niet wou slapen bij ‘vreemde‘ mensen en als ze moe was kon ik haar wel voor de tv zetten(D. was toen 8 maand)

Ik heb ook liever vriendinnen met kinderen. Ik heb het gevoel dat die je begrijpen als je niet kunt of niet makkelijk weg kunt.

jammer dat je niet mee kan vanavond luce!!

Nou ja, in principe zou ik mee kunnen nu vanavond (de verjaardag was overdag). Maar dat doe ik dan maar niet voordat ik daar ruzie over krijg. Erg eigenlijk, dat ik me daardoor laat beïnvloeden.

Overigens heb ik dit keer gezegd dat ik best snap dat ze het niet begrijpt, dat ik dat ook niet begreep toen ik nog geen kinderen had (was ook zo en ik bedoelde die reactie goed). Maar dat mag ik niet zeggen, want dan vindt ze dat ik haar buitenspel zet. Terwijl ik juist probeer duidelijk te maken dat het gewoon anders is als je kinderen hebt. Maar dat mag dan niet gezegd worden. Maar me moeten verantwoorden moet wel. Grrr sorry even stoom afblazen.

Printje schreef:Ik heb eigenlijk alleen vriendinnen met kinderen inmiddels.

Is dat bewust of onbewust?

studiebol schreef:Gelukkig geen ervaring mee. Ik heb begripvolle vriendinnen, snappen ook dat ik niet elke weekend oppas ga regelen en ik heb daar nooit wat over gehoord.

Maar toen ik nog geen kinderen had snapte ik dat ook wel, tuurlijk vond ik het wel eens jammer als iets niet door kon gaan of als het wat langer duurde voordat er een afspraak was maar ja ik schopte geen drama en hield dat ook bij mezelf. Het was niet zo dat ik het niet snapte maar ik vond het wel gewoon jammer.

Ja, natuurlijk mag je dat ook gewoon jammer vinden. Daar is ook niks mis mee.

Ik ervaar dat zelf helemaal niet zo, gelukkig. De enige vriendinnen die ik heb mét kinderen zijn Stuiterbal en Razz, en de rest is allemaal kinderloos. Ik heb vorig jaar wel een vriendschap verbroken met een vriendin, maar dat kwam niet per sé omdat ik een kind had en zij niet.

Moet wel eerlijk zeggen dat mijn vrienden bijna allemaal boven de 25 zijn en de meeste samenwonend.

Char1 schreef:Dit is niet bedoeld als aanval naar wie dan ook hoor. Maar ik denk dat het heel erg afhangt van hoe je er beiden in staat. Ik heb een vriendin met kinderen en heb zelf geen kinderen. Ik houd er dus rekening mee dat zij niet zomaar weg kan en zij houdt met mij rekening door af en toe oppas voor de kinderen te regelen, zodat we wat leuks kunnen doen. En af en toe spreken we met de kinderen erbij af. Zo lang je allebei rekening houdt met de andere wensen, behoeften, mogelijkheden van de ander, kan het volgens mij prima.

Dat denk ik ook

Zelda schreef:Ik ervaar dat zelf helemaal niet zo, gelukkig. De enige vriendinnen die ik heb mét kinderen zijn Stuiterbal en Razz, en de rest is allemaal kinderloos. Ik heb vorig jaar wel een vriendschap verbroken met een vriendin, maar dat kwam niet per sé omdat ik een kind had en zij niet.

Moet wel eerlijk zeggen dat mijn vrienden bijna allemaal boven de 25 zijn en de meeste samenwonend.

Wat maakt het verschil voor jou? Mijn vriendinnen wonen ook allemaal samen en de meesten zijn ook boven de 25.

Luce schreef:

Zelda schreef:Ik ervaar dat zelf helemaal niet zo, gelukkig. De enige vriendinnen die ik heb mét kinderen zijn Stuiterbal en Razz, en de rest is allemaal kinderloos. Ik heb vorig jaar wel een vriendschap verbroken met een vriendin, maar dat kwam niet per sé omdat ik een kind had en zij niet.

Moet wel eerlijk zeggen dat mijn vrienden bijna allemaal boven de 25 zijn en de meeste samenwonend.

Wat maakt het verschil voor jou? Mijn vriendinnen wonen ook allemaal samen en de meesten zijn ook boven de 25.

Dat ze ook allemaal gesetteld zijn, denk ik. Ik heb toch wel het idee dat ze dan meer rekening houden met het feit dat ik niet zo 123 een afspraak kan maken, zij zijn zelf ook van het plannen dus dat geeft nooit problemen.

Vervelende situatie Luce!

Ik denk dat het toch ook heel erg afhankelijk is van hoe je vriendinnen zijn en het niet per definitie ligt aan het feit dat ze (nog) geen kinderen hebben.

Zelf ben ik nog helemaal niet met kinderen bezig, een vriendin van mij juist wel heel erg. Zij is erg bezig met 'huisje, boompje, beestje' en neemt mij daar helemaal in mee; ik hoor vaak niets anders! Dat is natuurlijk prima want ik vind het ook leuk om te horen wat haar bezig houdt. Ik toon interesse, laat wat van me horen als ik weet dat ze bv. naar het ziekenhuis moet i.v.m. haar kinderwens, enzovoorts. Maar onze gesprekken gaan, als het aan haar ligt, vaak niet over veel anders dan dat. Als ik dan toch wat vertel over wat mij bezig houdt, bv. mijn gezondheid of mogelijkheden op mijn werk, dan gaat ze daar wel even op in maar vervolgens hoor ik er niets meer van. Laatst had ik gesolliciteerd, ze vraagt dan niet of ik nog wat heb gehoord. Vervolgens vertelde ik zelf dat ik uitgenodigd was voor een gesprek maar wederom geen 'succes' of iets dergelijks. Ik heb ook vertelt dat ik naar het ziekenhuis moet i.v.m. mijn gezondheid, vraagt ze nóóit meer naar.

Luce, ik kan me voorstellen dat de opmerking die jij maakte naar je vriendin toe verkeerd is gevallen bij haar. Ik zou hem ook niet zo kunnen waarderen. Natuurlijk kun je je pas écht voorstellen hoe het is om kinderen te hebben als je ze eenmaal hebt maar dat wil niet zeggen dat je je niet kunt inleven in een ander. Ik heb het dan nog niet zelf meegemaakt met vrienden maar het lijkt mij niet meer dan logisch dat als je een kind hebt dat je daar rekening mee houdt en spontaan iets doen of 'even' afspreken dus minder vanzelfsprekend is. Je moet daar dan samen een weg in vinden. Maar ik denk dat ik ook niet boos zou worden als jij mijn vriendin was en eens 'n keertje af zou zeggen. Jouw vriendin deed dat wel dus ik kan me voorstellen dat jij haar reactie op jouw opmerking ook niet zo kunt waarderen.

Zelda: ik snap het

Angela, het grappige is.. Ik maakte geen opmerking, maar ik probeerde het uit te leggen dat je als je kinderen hebt niet altijd maar kan doen wat je wil. Eigenlijk bepaalt een kind je ritme. Als hij besluit 's nachts niet te willen slapen, dan slaap jij ook niet. Bijvoorbeeld.
Maar dat snapt ze niet. Ze vond eerst eigenlijk ook dat ik mijn jongste mee moest nemen. Het is 2,5/3u rijden. En hij huilt al na 10 minuten. Dat is dan gewoon geen optie.
Maar nogmaals, ik snapte dat soort dingen ook niet zo goed toen ik nog geen kinderen had. Dat is geen rotopmerking, dat ís gewoon zo.
Maar goed, waar het mij inderdaad om ging is dat ik me moest gaan verantwoorden naar haar en ik snap niet waarom.