Ik mis mijn eetstoornis

Het klinkt misschien wel heel raar, maar ik heb de laatste tijd weer zo het gevoel dat ik mijn eetstoornis mis. Ik was daar van mijn 18de tot mijn 25ste enorm mee bezig en heb een combinatie van anorexia en boulimia gehad. In die jaren beheerste (niet) eten mijn leven. Ik heb veel therapie gehad en mede door ziekte ben ik weer normaal gaan eten. Mijn lichaam hield het niet vol. Maar ik mis het ergens zo, het feit dat ik niet meer dag in dag uit met eten bezig ben, laat me veel meer piekeren over andere dingen en het maakt me ontzettend eenzaam. Het voelt ook alsof ik heb gefaald tegenover mezelf. En toch val ik niet meer terug. Soms probeer ik het, neem ik weer laxeermiddel of probeer ik heel weinig te eten, maar de wilskracht is er niet meer. Ik zit helemaal niet lekker in mijn vel met mijn lichaam zoals het nu is, voel me dik en lelijk. Herkent iemand dit? Ik zou toch eigenlijk blij moeten zijn dat ik er vanaf ben?

Misschien omdat het door al die jaren heen een soort houvast is geweest?

Ik kan het me ergens wel indenken eigenlijk. Het was toch iets dat je zelf in de hand had en blijkbaar is er nu ruimte in je hoofd voor andere problemen die je niet in de hand hebt. Kun je daar geen hulp voor zoeken misschien?

Mis je werkelijk je eetstoornis? Of eerder het gevoel van controle, of de mate waarin je de dingen waarom het werkelijk ging (en waarvoor je waarschijnlijk je eetstoornis nodig had/bent gaan inzetten) kon onderdrukken?

Want als jij werkelijk je eetstoornis mist, als zijnde dagenlang niet eten of alles uitkotsen ofzo, dan ben je wel erg idealiserend bezig, en wordt het misschien tijd voor een reality check. Als je de controle mist, kun je gaan zoeken wat jouw drang naar controle veroorzaakt, of wat je het gevoel geeft dat je geen/niet genoeg controle hebt. Als je bepaalde gevoelens niet meer kunt onderdrukken, wordt het waarschijnlijk tijd om daarmee aan de slag te gaan....

Ik denk inderdaad ook dat je toen iets echt op eigen kracht deed, dat was iets wat jij zelf goed kon. Dat ben je nu misschien een beetje kwijt. Ik denk dus niet zozeer dat je het niet eten mist, maar inderdaad het gevoel dat je zelf iets in de hand hebt.

Maar ze zeggen toch altijd dat mensen met een eetstoornis juist eenzaam zijn?
Wel een klote gevoel zeg. Kan je er met iemand over praten? Het is natuurlijk ook niet goed dat je soms nog laxeermiddelen inneemt enzo. Dat je je dik voelt herken ik en dat is niet leuk

Soms mis ik mijn eetstoornis ook. Het nachtenlang op het toilet zitten, omkomen van de pijn, het purgeren, het continu bezig zijn met calorieen tellen, wel eten, niet eten, boterhammen krummelen of juist eten uitzoeken wat ik helemaal niet lekker vond, maar wat wel "gezond" was. etc.

Soms romantiseer ik het. Dan denk ik dat die tijd mijn gelukkigste tijd was van mijn leven. Dan denk ik dat ik toen minder piekerde of dat het eten ervoor zorgde dat ik juist niet over die zaken piekerde. Maar de realiteit was, en dat valt te lezen in mijn dagboeken, was dat ik doodongelukkig werd van het continu zoeken van een uitweg. Dat ik nooit gezellig met vriendinnen naar de film kon, omdat ik niet alles van mezelf mocht drinken of eten. etc.

Ik snap heel goed dat je het mist. Het is een soort houvast, voor mij tenminste, omdat ik denk dat ik dan niet over andere zaken pieker. Maar het piekeren is er altijd wel geweest en het ongelukkige, dikkige, lelijke gevoel ook wel. En dat je de echte wilskracht niet meer hebt, snap ik ook, ik mis hem namelijk ook, omdat je waarschijnlijk dondersgoed weet dat je veel leukere dingen zonder eetstoornis kunt doen.

Maar soms...

Uit eigen ervaring weet ik dat het soms gemakkelijk is om te denken dat je je eetstoornis mist, maar ik denk dat veel meiden hier de spijker op zijn kop slaan. Je mist niet je eetstoornis, je mist de controle op iets wat helemaal van jezelf is, waar jij in 'uitblinkt'. Het lijkt me heel verstandig om het probleem nu bij de oorzaak aan te pakken, wat maakt dat je controle zoekt? Wanneer je daar antwoord op kunt geven kun je hopelijk ook inzien dat je eetstoornis je niets (meer) gaat opleveren.
Ik weet dat het hier heel zwart-wit staat en dat het niet altijd zo gemakkelijk is, ik merk bij mezelf ook dat ik het nog altijd in mijn systeem heb zitten, maar je hebt (op dit moment nog) wel een keuze!

Maar op dit moment vinden er veel veranderingen plaats. Je nieuwe huis, nieuwe omgeving, nieuwe meubels en veel stress. Misschien zoek je inderdaad naar iets wat je houvast geeft in deze veranderingen. Een gevoel wat je koppelt aan de eetstoornis.

Ik sluit mij ook aan bij mijn voorgangers.
Zelf heb ik geen eetstoornis gehad, maar ik herken het gevoel om ergens controle over te willen hebben en houvast nodig te hebben. Ik kan me voorstellen dat je eetstoornis je dat gaf (op een verkeerde manier), dus ik vind het niet raar dat je het soms denkt te missen. Wel iets waar je mee moet oppassen natuurlijk.