Zusje met (beginnende) eetstoornis

Sinds een aantal maanden is mijn zusje doorgeslagen met gezond willen eten. Ze is op een ongezonde manier bezig met haar voeding. Voor de lijn hoeft ze het niet te doen, ze is al aan de dunne kant, ze zal zo'n 40 kg wegen bij een lengte van 1.60 m. Het willen opletten of je wel genoeg vitaminen binnen krijgt en goed gevarieerd eten is prima maar zij begint echt door te slaan en het wordt dwangmatig. Ik merk ook dat eten iets geworden is waar ze zich de hele dag mee bezig houdt. Als ze niet thuis kan eten maakt ze zich daar dagen van te voren al druk om en het bederft haar dag. Uit eten wil ze niet en ook eten samen is iets dat met lange tanden gaat als er iets tussen zit wat in haar ogen niet gezond is. Ze zegt dat ze buikpijn krijgt van bepaald eten en het daarom vermijdt.
Dat ze dun is en afvalt daar is ze zich zelf ook bewust van. Ze zegt zelf ook dat ze wat te dun is maar vervolgens iets aan haar eetpatroon doen doet ze niet. Als ik een opmerking maak over haar eetpatroon en zeg dat ik me zorgen maak dan wordt ze boos en loopt weg. Ik weet niet wat ik kan doen om tot haar door te dringen dat ze op deze manier een eetstoornis aan het ontwikkelen is. Al heeft ze dat al naar mijn mening.
Ik hoop dat jullie tips hebben hoe ik het beste met haar kan omgaan en toch iets kan bereiken bij haar.

Ze is zeer zeker aan de dunne kant, als ze weegt wat jij denkt dat ze weegt. En het is ook nog gevaarlijk ook, dit gewicht. Ik kan je alleen niet goed zeggen wat je moet doen of wat je juist zou moeten laten. Het is namelijk het karakter dat bepaald waar ze gevoelig voor is en waar juist niet voor. Het is een moeilijke ziekte, een eetstoornis. En volgens mij heeft ze ook gewoon een eetstoornis, want eetmomenten met vrienden/familie vermijden, is zeer zeker een vorm van eetstoornis. Want dan hebben ze namelijk geen controle over wie het bereidt, hoe het wordt bereidt en hoeveel ze kunnen eten.

In de gaten houden en wellicht jezelf informeren over therapie? En daar langzaam aan op aansturen? Moeilijk hoor.

Dankjewel voor je post Maura. Dat het gevaarlijk is ben ik me ook bewust van en ik maak me daar erg zorgen om. Omdat het nog in de begin fase is hoop ik dat ze het snel bekend en daar dan iets aan wil gaan doen. Ze heeft een ontzettend eigenwijs karakter met een eigen wil. Het is in normale omstandigheden al moeilijk om haar ergens op aan te sturen en dat is in deze situatie nog een graadje erger geworden.
Zij woont bij mijn ouders en ik op mezelf dus ik zie haar niet dagelijks. Het liefste sleur ik haar mee naar mij en dwing haar om de dingen te eten die ik voor haar kook. Maar of dat gaat helpen betwijfel ik.
Ik ga inderdaad eens op zoek naar informatie over eetstoornissen en hoe ik daar als zus mee om kan gaan.

Misschien kun je iets hebben aan stichting ZieZo. En je zusje misschien ook wel, maar dan zal ze eerst voor zichzelf moeten toegeven dat ze een probleem heeft. Bij die stichting werken ervaringsdeskundigen die mensen met een eetprobleem/eetstoornis helpen, maar ook advies geven aan de omstanders.

Ik weet niet of 40 kilo haar echte gewicht is of dat jij dit zelf inschat, maar 40 kilo bij een lengte van 1m60 is echt zeer gevaarlijk dun. Als dit inderdaad haar gewicht is denk ik dat je in combinatie met haar gedrag niet meer kan spreken van een beginnende eetstoornis.

Haar gewicht is een schatting van mijn kant dus zeker weten doe ik het niet. Nou is het zo dat het bij ons in de genen zit dat wij een laag gewicht hebben maar er niet dun uitzien. Dus is het lastig schatten wat ze weegt. Ik zie haar wel wat dunner worden maar heel ongezond dun ziet ze er niet uit.

Ik ga eens kijken op de site Lotus, bedankt.