'Wacht maar tot je zelf kinderen hebt...'

Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen.
Komt ook helemaal mijn neus uit! Zal vast wel wat van waar zijn hoor, maar daar groei je toch zelf ook in mee. Voor nu vind ik dat ik met een klein kind genoeg grote zorgen heb

Ik vind het echt héél irritant als kinderloze mensen commentaar gaan geven op mijn opvoeding bijvoorbeeld. Een vroegere vriendin had daar een handje van, ik moest mijn baby maar laten huilen want anders werd hij verwend. Ze zat toen bij ons op de bank en mijn zoontje was net een maand oud. Ze verklaarde me voor gek (letterlijk) toen ik zei dat ik een fietshelmpje wilde aanschaffen toen ik met mijn zoontje ging fietsen. Ze vond mij overbezorgd' (heeft ze echt gezegd).

Needless to say dat die vriendschap geen lang leven beschoren was.

Mijn zus laat trouwens ook regelmatig doorschemeren dat als ze een kind krijgt, ze het NIET zo gaat doen als ons. Heel vervelend. Dus ja ik denk wel eens, wacht maar tot je ze zelf hebt...

Steep schreef:Dat zinnetje is nooit tegen mij gezegd, maar hij spookt wel regelmatig door mijn hoofd als ik mijn schoonzusje zie. Toen ik ging bevallen was zij 6 weken zwanger en ze had best vaak commentaar op hoe ik reageerde (te relaxt, of juist te paniekerig..) en ik heb zo vaak gedacht, wacht maar af jij.. En nu, zit zij soms in dezelfde situaties en reageert ze precies hetzelfde als mij (mijn man zei dat laatst nog tegen mij, dat we zoveel op elkaar lijken qua moederschap). Nu heb ik vaak de neiging om te zeggen; ik zei het toch! Maar dat doe ik niet, want zij zal niet toegeven dat ze op die manier op mij heeft gereageerd.

Edit: het lijkt me wel heeeeerlijk om dat 1 keer tegen haar te zeggen, al is het maar voor mijn eigen genoegdoening

Gewoon doen , een zei-ik-je-toch kan soms zo goed voelen!

Ha fijn, ik ben dus niet de enige

Ik heb de zin tot nu toe altijd in kunnen slikken, maar wanneer hij op het puntje van m'n tong ligt:

- Als een hele goeie vriendin 'gekwetst' is omdat je in je kraamweek even niet actief opbelt om naar haar wel/niet vrijgezelle strubbelingen te luisteren (via whatsapp wel gewoon gereageerd).

- Als je een weekendje weg bent met broer en schoonzus naar een familiefestival en je achteraf hoort dat ze vinden dat je véél te veel met je zoontje bezig bent (hij was net geen één, op de top van zijn eenkennigheid en ik droeg hem vrijwel altijd op m'n rug, dus had ik nog genoeg aandacht voor andere dingen. Wat wil je dan, dat ik hem de hele dag in z'n eentje in een zandbak zet?)

- Als je (inmiddels ex-) schoonzus tijdens datzelfde weekend gaat zitten mokken (for real, en ze is ouder dan dertig) omdat zoon eenkennig is en dus niet bij haar op schoot wil.

- Als een kinderloze vriend met veel bravoure loopt te verkondigen dat hij precies weet hoe je een kind moet opvoeden zodat het lief is voor de visite en braaf naar je luistert.

'Wacht maar tot ze groter zijn' krijg ik eigenlijk nooit naar m'n hoofd geslingerd, of misschien negeer ik het gewoon automatisch. Wel hebben we vrienden met een kind dat een half jaar ouder is dan onze oudste, die mensen kunnen echt enorm zeuren over hoe zwaar het allemaal wel niet is. Dus niet 'kind heeft vandaag voor het eerst op de driewieler gezeten, zo leuk/schattig/whatever!', maar 'kind heeft vandaag voor het eerst op de driewieler gezeten, maar ze kan het nog niet zo goed, meuh.' Die kwamen ook op kraamvisite bij onze oudste in de eerste week, dus wij supertrots vertellen dat ie zo lief was en eigenlijk nooit huilde enzo, en dan echt met zo'n zuur gezicht zeggen 'wacht maar, in de tweede week beginnen ze met huilen'. Is dan misschien wel de waarheid, maar je weet toch zelf nog wel hoe roze die wolk was in de eerste week?

Susan schreef:Wat ik nog erger vind dan mensen die geen kinderen hebben en commentaar leveren: mensen die één kind hebben dat toevallig heel makkelijk is en die dan denken dat dat door hun opvoedmethodes komt, die uiteraard excellent zijn of juist enorm relaxed ('makkelijke ouders hebben makkelijke kinderen'). Ik moet dan altijd wel even gniffelen als het tweede kind uit een heel ander hout blijkt te zijn gesneden.

Grappig (eens trouwens), bij ons is het juist zo dat onze (kinderloze) vrienden regelmatig zeggen dat wij zo goed opvoeden, want zoon is zo lief/relaxed en wij gaan er zo lief/relaxed mee om. En dan zeg ik dus ook elke keer dat wij daar volgens mij echt verrekte weinig mee te maken hebben; wij kunnen zo relaxed zijn omdat hij dat is, dus het is precies andersom. Ik denk dat kinderloze mensen een stuk meer vertrouwen hebben in de kracht van opvoeden dan mensen mét kinderen haha. En dat is maar goed ook, want anders begonnen er vast veel minder mensen aan kinderen

Zelf heb ik geen kinderen en krijg die opmerking zo af en toe. In de gevallen waar ik hem kreeg vond ik het erg vervelend.
Dat was bij een vriendin en ik vertelde dat ik een erge drukke week had gehad en dat ik best wel moe was. Toen kreeg ik dus de opmerking: 'wacht maar totdat je kinderen hebt'. Ook al snap ik dat het met 1 of meerdere kinderen zwaarder is dan als je geen kinderen hebt, maar het voelde alsof ik nergens over mag klagen omdat ik geen kinderen heb.

Nu doe ik dat nooit, maar stel ik zou commentaar hebben over de opvoeding van iemand en dan die opmerking krijgen, dan vind ik dat heel logisch. Het is zo makkelijk om te zeggen ik zou het zo en zo doen als je zelf geen kinderen hebt. Ik kan me heel goed voorstellen dat dat bij moeders in het verkeerde keelgat schiet. Dus dan vind ik zo'n opmerking wel op z'n plaats.

@Tuinstoel, misschien ga ik het toch een keertje doen

Ik vind dat je de moeheid met kind ook niet kan vergelijken met de moeheid zonder kind. Ik kan me tijden herinneren dat ik echt veel meer moe was als nu. Toen ik 15 nachten achter elkaar moest werken (van 23 uur tot 6 uur), was ik echt helemaal van de wereld en die moeheid heb ik (gelukkig), maar 1 keer hoeven meemaken. Ik zal dus ook nooit tegen iemand zeggen dat je pas echt moe bent als je een kind hebt.

Ik heb dit nooit echt gezegd maar ik denk het wel vaak als mensen zonder kinderen oordelen over mensen met kinderen. In onze vriendengroep merk ik het best erg. Commentaar van een kinderloos iemand op iemand met kinderen 'dat ze nergens naartoe durft met de kleine'. Uhm ja, zij heeft ook een aantal maanden fulltime gekolfd, dan kún je gewoon niet elk moment van de dag ergens naartoe...dan moet ik me echt inhouden om het niet te zeggen.

Volgens mij zijn ouders en kinderloze mensen over en weer regelmatig op die manier elkaar aan 't beoordelen.

Het is heel irritant als iemand tegen jou zegt 'wacht maar tot je zelf kinderen hebt'. Als niet-ouder kun en mag je namelijk best een mening hebben over kinderen en ouderschap, zolang dat op een respectvolle manier gebracht wordt. Ik heb ook een mening over politiek of over weet-ik-het Afrika voor mijn part, terwijl ik geen politicus ben en niet in Afrika woon.

Vaak kun je als ouders zelfs een blinde vlek hebben, omdat je zo in je eigen situatie geworteld bent. De frisse blik van iemand die geen kinderen heeft, kun je misschien proberen juist als leerzaam te zien.

Ouders zijn vaak ook wel wat overgevoelig voor bepaalde opmerkingen, hoor. Zo lees ik de post van Dille, hier ergens voor, niet echt wereldschokkende opmerkingen. Met een beetje goede wil en begrip kun je ze ook positief of leuk opvatten.

Natuurlijk is het leven met kinderen anders, geen discussie daarover, maar net zo goed als ouders de opmerking 'wacht maar tot de ouder zijn' niet leuk vinden, vinden niet-ouders de opmerking 'wacht maar tot je kinderen hebt' (of een veelbetekenende blik of opmerking in die richting) niet leuk.

Rood schreef:

Vaak kun je als ouders zelfs een blinde vlek hebben, omdat je zo in je eigen situatie geworteld bent. De frisse blik van iemand die geen kinderen heeft, kun je misschien proberen juist als leerzaam te zien.

Ja, maar dan nog, moet je dan als buitenstaander (of je nu wel of niet kinderen hebt) zo nodig ongevraagd advies gaan geven? Als erom gevraagd wordt, oké, dan maakt het ook niet uit of iemand kinderen heeft, want dan kies je zelf die persoon uit om het aan te vragen, maar waarom moeten mensen altijd overal ongevraagd hun mening rondstrooien? Ik zit helemaal niet altijd te wachten op de bemoeienis van anderen.

En ja, als je op dat moment het idee hebt dat diegene niet echt weet waar hij of zij over praat dan irriteert dat nog wel iets meer.

Die laatste zin klinkt alsof het over jouw situatie gaat. Dat lijkt me wel weer een ander verhaal. Als iemand in een lastige pakket zit met ingewikkelde keuzes lijkt het me logisch dat je daar zachter mee omgaat. Ik denk ook wel dat dat over het algemeen, in beschaafde omgevingen, ook wel gebeurt.

En meningen rondstrooien... Soms zit je ineens in een gesprek dat over kinderen of ouderschap gaat. Iedereen heeft dan een mening, ook degene die geen kind heeft. Je moet ook bedenken dat je je als kinderloze best uitgesloten kunt voelen als de rest het maar over kinderen heeft. Als jouw mening dan gezegd mag worden, ook al zou de ervaring die mening misschien veranderen, is dat heel prettig.

Het gaat niet per se over mijn situatie hoor, ook de voorbeelden die ik hier lees, dat iemand net een baby heeft en dat een kinderloze vriendin dan gaat vertellen dat ze de baby moet laten huilen, want anders verwent ze hem. Ik vind dat sowieso al een vervelende vorm van bemoeizucht, ook als diegene wel kinderen heeft, maar van iemand zonder kinderen vind ik het op de een of andere manier nog ongepaster.

In een discussie over opvoeding of kinderen heeft iemand zonder kinderen natuurlijk ook het recht om mee te praten, daar ben ik het mee eens. Maar dan gaat het dus niet om ongevraagde meningen.

Ik snap het. Ongevraagde meningen houd ik ook niet van.

Wat ik me wel oprecht afvraag, als we even bij dat voorbeeld van die huilende baby blijven: is het zo opgevat door de moeder of is het echt zo cru gezegd? Dat bedoel ik met dat er best veel ouders zijn die, zeker in het begin, erg gevoelig zijn op hun kind of opvoeding. Dat snap ik wel, want het is allemaal onzeker.

Toch kan ik me goed voorstellen dat bij een huilbaby iemand oppert om het kind een tijd te laten huilen, want dat heeft hij/zij ooit ergens gelezen/gehoord. Dat is toch geen bewuste domheid, maar een poging het probleem op te lossen. Uiteindelijk doen ouders vaak ook maar wat zij zelf voelen dat goed is, of ze doen hun eigen ouders na. Er is niet één manier en niemand is een supermoeder. Ik vind 'wacht maar totdat je zelf een kind hebt' sterk lijken op een manier om jezelf als ouder toch wat beter te voelen dan iemand zonder kind.

Het is nogal vervelend op me overgekomen toen, Rood. Ik was net een maand moeder en dan gaat een kinderloze vriendin mij even vertellen dat ik mijn baby in bed moet laten liggen, omdat dat volgens haar beter was. Dat schoot me wel even in het verkeerde keelgat ja.

Ze had trouwens wel vaker van die tactloze opmerkingen, terwijl ze zelf in een studentenhuis woonde, dus ze wist echt niet waar ze over sprak.

En mijn zoontje was geen huilbaby.

*

Die houden we erin :-). Ik begrijp je. Dat geldt op meer vlakken in het leven. Als je ergens middenin zit, is het vaak moeilijker dan van een afstand. Vaak is advies dan wel heel fijn, maar het moet absoluut gepaard gaan met begrip en respect. Misschien dat het daar bij MF's vriendin aan ontbrak.

Je slaat de spijker op z’n kop Rood; het gaat om begrip en respect. Ik til ook echt niet zwaar aan opmerkingen in het algemeen over wat andere mensen vinden hoe ik met mijn kinderen om ga (of dat nou mensen met of zonder kinderen zijn). In het dagelijks leven blaak ik niet van zelfvertrouwen, maar in het moederschap sta ik behoorlijk stevig en ontspannen in mijn schoenen.
De opmerkingen die ik heb geplaatst over mijn vriendin en mijn broer en schoonzus draaiden om dat begrip en respect. Omdat ze mij dierbaar zijn doe ik mijn best om me in te leven in hun situatie, en neem ze (dus) ook niet kwalijk dat ze niet weten hoe het is met een (je eigen) kind. Als ik dan opmerkingen krijg waaruit duidelijk blijkt dat het hen op z’n minst niet gelukt is om zich in te leven in mijn situatie, dan kan dat best zeer doen. Omdat ik had gerekend op enig inlevingsvermogen, of vertrouwen in mij als persoon, en dus mij als moeder. En om hun gedrag voor mezelf te rechtvaardigen (forgive and forget) kan ik op zo’n moment niet anders denken dan ‘ik ben benieuwd of je nog eens terugdenkt aan deze opmerkingen op het moment dat je zelf een kind hebt, en of je dan wel begrijpt waarom ik bepaalde dingen wel of niet deed’.
De opmerking van die vriend over hoe hij het allemaal wel niet zou doen qua opvoeding, daar kan ik alleen maar (intern!) om gniffelen. Wij hadden van tevoren ook het idee dat je een kind gewoon mee moest laten draaien in jouw leven, en dat ie dan vanzelf relaxed zou worden. Had ik het ff mis! En dan ‘lach’ ik dus om mijn eigen kennis van toen versus mijn eigen kennis van nu. Die vriend merkt daar helemaal niks van, want ik luister gewoon open naar zijn verhaal, en als het gesprek erop komt vertel ik mijn eigen ervaringen daarover. En daar luistert hij dan weer naar en het is voor ons allebei helemaal prima.

Ik heb dit topic ook totaal niet bedoeld als ‘djeez, wat een stomme en domme mensen toch, die kinderlozen’. Voor mij is het een luchtig onderwerp, gewoon iets waarvan ik benieuwd was of mensen het zouden herkennen. In de categorie ‘ik word nooit zoals mijn moeder’ en dat je ineens toch dingen van haar in jezelf gaat herkennen. Of ‘zo’n wortelbroek ga ik echt nooit aandoen’ en dat je er nu toch drie in je kast hebt hangen.
In mijn eerste post zeg ik ook dat ik het als kinderloze niet leuk vond dat ouders die zeiden ‘wacht maar tot je zelf kinderen hebt’ zo, tja, soort van superieur uit de hoek kwamen. Heb mezelf daarom toen voorgenomen dat nooit tegen iemand te zeggen, en daar hou ik me ook aan (dus ook geen rollende ogen of betekenisvolle blik). Ik weet nu van beide kanten hoe het voelt. En dat vind ik dan weer best vermakelijk.