nav Wat deed jij voordat de kids er waren?

Maar wat nou als je erover tien of vijftien jaar nog wel bent en je wilt dan plotseling wél heel graag kinderen? Je mening en je gevoel kunnen veranderen toch?

Kinderen krijgen geeft onzekerheid en stress, maar het krijgen van kinderen uitstellen misschien ook wel. Uiteindelijk geldt voor allebei dat je het mee moet maken om te weten wat het met je doet denk ik. Snap je wat ik bedoel?

Filoria schreef:Maar wat nou als je erover tien of vijftien jaar nog wel bent en je wilt dan plotseling wél heel graag kinderen? Je mening en je gevoel kunnen veranderen toch?

Kinderen krijgen geeft onzekerheid en stress, maar het krijgen van kinderen uitstellen misschien ook wel. Uiteindelijk geldt voor allebei dat je het mee moet maken om te weten wat het met je doet denk ik. Snap je wat ik bedoel?

Dan moet ik dus nu mn leven ingrijpend veranderen omdat ik over 10 jaar dat misschien wel wil, maar misschien blijf ik wel hetzelfde denken (word binnenkort 30). Dan zit ik met een kind, dat ik eigenlijk niet wil. Lijkt me toch niet de bedoeling een kind te krijgen, alleen maar om je in te dekken voor later.

Ik kan me niet voorstellen dat je van de ene op de andere dag heel graag kinderen wil, ik denk dat er dan in de tussentijd al wel iets is veranderd in je gevoel en dat je er dan al over bent gaan nadenken.

En anders kun je alsnog voor een kind gaan, je vruchtbaarheid is dan natuurlijk wel achteruit gegaan, maar ik neem aan dat je dat wel ingecalculeerd hebt als je op jongere leeftijd niet aan kinderen begint.

Ik bedoel meer: het zou kunnen dat ik over 10 jaar heel graag een kind wil en het niet meer kan krijgen. Het kan ook zijn dat ik de loterij win, het kan ook zijn dat ik mn droombaan aan de andere kant van de wereld krijg aangeboden, het kan ook zijn dat een bus me aanrijdt en ik verlamd raak, het kan ook zijn dat ik een allergie ontwikel tegen zuivel producten, dus moet ik het nu maar heel veel eten, het kan ook zijn dat.... etc etc

Ik denk de laatste tijd veel over het ouderschap na. Ik vind het op dit moment heel vermoeiend en pittig. Ik heb een baby en een peuter. Dus soms denk ik wel eens: waarom beginnen mensen eigenlijk aan kinderen? Je moet inderdaad áltijd rekening houden met je kinderen, je bent er veel geld aan kwijt, je moet achterlijk vroeg opstaan ( hier begint de dag standaard om 6 uur), slaapt weinig etc

Maar aan de andere kant.. Het is echt een oergevoel. Een onvoorwaardelijk houden van. Wat maakt dat ik kinderen wilde en nu ook erg blij ben dat ze er zijn. Ik kan er heel erg van genieten als ze een dag er niet zijn. Even lekker niks doen. Aan de andere kant kan ik er ook intens van genieten als ze er wel zijn. Ik kan me er nog steeds om verwonderen wat voor moois wij op de wereld hebben gezet. Dat een mens in 3 jaar tijd zoveel geleerd heeft, zo fijn bij ons is. En dát gevoel, dat maakt dat ik het geweldig vind om moeder te zijn. Denk ik. Het is een gevoel bij mij wat ik bijna niet kan omschrijven.

Praktisch gezien zijn kinderen helemaal niet handig. Maar qua gevoel..

Ik vind het nu trouwens zwaar, maar naarmate ze ouder worden vind ik het steeds minder zwaar worden. Ondanks dat mijn peuter van 3 gigantisch aan het puberen is, vind ik het zoveel makkelijker dan een baby

Luce schreef:

Praktisch gezien zijn kinderen helemaal niet handig. Maar qua gevoel..

zó mee eens!

Luce, ik kan me helemaal aansluiten bij je post. Of ja, bijna helemaal, ik vind momenteel mijn baby wel makkelijker dan mijn oudste twee kinderen, de oudste verveelt zich te pletter en de middelste heeft weer eens een dramaperiode. Doe mij maar drie baby's nu

En de momenten dat ik me afvraag waar ik in hemelsnaam aan ben begonnen zijn talrijk geweest de afgelopen weken... en de momenten dat ik ermee wilde stoppen en alleen nog maar weg wilde ook. Maar dat weegt niet op tegen de goede momenten. Maar, om antwoord te geven op een vraag op een van de vorige pagina's, ik mis mijn vrijheid absoluut.

Ik word altijd zo onzeker van de babytijd. Je weet niet wat je kan verwachten. Als je baby besluit de hele nacht niet te willen slapen, slaap jij ook niet. Je weet vaak niet wat hij heeft als hij huilt enz. Mijn oudste kan zeggen wat hem dwars zit en je kan hem dingen uitleggen. Vind ik een stuk fijner!

En die vrijheid mis ik ook. Maar ik denk wel dat dat voornamelijk de eerste jaren zo is.

haha door het lezen van dit topic denk ik help waar beginnen we aan!!

Bacio schreef:

studiebol schreef:

Rejoy. schreef:

Bacio schreef:

Dille schreef:

Rejoy. schreef:en vond ik dat ik een enorm druk leven had.

Whaha inderdaad, hier ook! En móe dat we konden zijn, móe..! We hadden geen idee...

Denken jullie dat mensen zonder kinderen nooit zo moe en drukken kunnen zijn als mensen met kinderen? Of zijn deze opmerkingen alleen op jullie eigen leven betrokken?

Ben ik wel benieuwd naar!

ik vind het vooral pittig dat ik na een werkdag een dreumes heb die moe is.. en honger heeft.. en vooral niet wil wat ik wil.. Dat ervaar ik als druk, na je werk niet kunnen doen wat je wilt doen ter ontspanning, maar de verantwoordelijkheid hebben over een kind dat na een lange dag ook niet altijd de gezelligste is.
Terwijl ik voor die tijd het al als druk kon ervaren om na mijn werk/studie nog te moeten koken, poetsen en andere verplichtingen had, maar nu ik een kind heb valt deze drukte in het niets bij hoe druk ik het vind om een kind te hebben zonder uit-knop.

Dit eigenlijk. Als ik klaar was met werken kon ik eerst op de bank hangen voor ik iets ging doen. Nu moet ik de meiden ophalen zij willen eten ik heb zin in eten moet daarvoor nog koken alles opruimen meiden naar bed... Ik vind mijn werkdagen druke dagen

Dit is eigenlijk ook precies de reden waarom ik (nu) geen kinderen zou willen. Je leven gaat in het teken staan van je kids. Ik sport nu 3x per week na werk, ga 2x per week uit eten met vrienden. Ik kan echt letterlijk doen waar ik zin in heb zodra ik klaar ben met werken. Zou er erg benauwd van raken als ik dat kwijt zou raken.

Hebben jullie weleens het gevoel dat je een (al dan niet groot) stuk vrijheid kwijt bent geraakt?

Eens met alles hierboven. En ja, ik ben een groot stuk vrijheid kwijt geraakt, maar ik wist (tot op zekere hoogte) waar ik aan begon toen we bedachten dat we een kind wilden. Was daar gedeeltelijk al aan toe en groeide daar nog meer naartoe toen ik zwanger was. Ik mis die vrijheid dus niet; die periode heb ik gehad (ik heb 10 jaar op mezelf gewoond, gestudeerd, samengewoond, gefeest, gewerkt, alles, voordat ik moeder werd), dat was goed, en dit is de periode waar ik nu in zit, en dat is ook goed. Het hebben van een kind verandert jou en je leven compleet, en dat vind ik gááf (zeg ik met wallen tot m'n knieën). Je ervaart hoe het is om zo afschuwelijk veel liefde voor iemand te voelen, en je bekijkt de wereld om je heen met een andere bril, met andere prioriteiten. Van die 10 jaar vóór de kinderen heb ik veel geleerd, maar voor mezelf kan ik zeggen dat ik pas écht volwassen ben geworden toen ik kinderen kreeg. Omdat de wereld toen ineens niet meer om 'mij' draaide en ik de dingen veel meer in perspectief kon zien, andere prioriteiten ging stellen. Dat is mooi om mee te maken en daar ben ik ook trots op. Dus ja, ik ben een groot stuk vrijheid kwijtgeraakt, en nee, dat vind ik (op hele drukke werkdagen, of tijdens ziekte, of andere dingen zoals hierboven ook door de rest is verteld na) niet erg.