advies nodig

Ik dacht dat je gelukkig was, maar nu lees ik dit weer en dan vraag ik me toch af of hij niet, om het maar eens lullig te zeggen, behoefte heeft aan drama in zijn leven. Of hij depressief is kan ik natuurlijk nooit inschatten, maar ik vind wel dat er erg veel gedoe is met deze jongen. Tuurlijk zet je je in als geliefde, ook in moeilijke tijden, maar de andere, 'zwakkere' partij moet ook wat doen, die moet zich ook inzetten tot op zekere hoogte. Jij kan best geduld met jou hebben, maar hij moet zich ook realiseren wat dit telkens met jou doet, en het jou zo makkelijk mogelijk proberen te maken, en dat mis ik telkens in jouw verhalen. Ik vind het veel lijken op behoefte aan drama, en hij maakt jou tot een pion in zijn hersenspinsels, een pion die maar vooral moet volgen en moet meeveren, want hij heeft het zo vreselijk moeilijk met zijn schrijversbrein.

Verder doet het me ook denken aan 'uit het oog, uit het hart'. Jullie waren uit elkaar, jij zat bij je vader en je vriend vond toen dat hij de goeie beslissing had genomen. Daarna kwam je weer thuis, hij zag elke dag jouw verdriet, en hij wilde het weer aan hebben. En nu zijn jullie ver uit elkaar, en nu zijn er misschien weer twijfels.

Of het nu echt zijn complexe persoonlijkheid is of een hang naar drama, dat maakt even niet uit. Wat wel uitmaakt is dat jij er elke keer kapot aan gaat, dat jij er continu mee bezig bent, met hem en zijn needs, en dat je werkelijk waar alles doet om het hem naar de zij te maken, ten koste van jezelf. Ik vind het echt enorm rot voor je dat het nu weer zo loopt en dat je je zo voelt.

Waar het ook vandaan komt, wat de reden ook is, ik zou er inmiddels wel voor passen om de speelbal te zijn van zijn gevoelens en twijfels..
Heeft hij al wat terug gemaild?

Ik snap het wel wat jullie zeggen. Maar luister. We hebben 1,5 superrelatie, hij vertelt me dagelijks dat ik de vrouw van zijn dromen ben. Echt dagelijks. Opeens slaat dat om. Hij twijfelt beetje, versterkt zijn twijfels en vervolgens maakt hij het uit. Binnen no time. Ik ben inderdaad weg en hij staat achter zijn besluit. Ik kom thuis maar ik heb helemaal niet verdrietig of aanhankelijk gedaan, ik was gewoon mezelf en het was leuk thuis. Ik was ook gewoon bezig. Hij was diegene die me telkens zielig aankeek of vol liefde of me aan wilde raken. Niet andersom. Toen hij besefte me helemaal kwijt te raken, terwijl hij dat in zijn hoofd anders had bedacht, maakte hij het weer goed.
Nu is hij weer 3 weken weg en is het uit het oog, uit het hart. Twijfels zijn er weer.
Het is niet zo dat ik overanalyseer. Hij vertelt me dat hij me mist, aan me denkt, naar foto's kijkt. Hij spreekt me dagelijks aan. En vandaag komt dan dit hele verhaal uit (heb ik eerder getypt). Volgende week ben ik weer in de buurt en kan het zijn dat zijn gevoelens weer terug komen en als ik weer wegga, komen de twijfels weer.
Daarnaast zit hij gewoon nu in een depressieve dip, die niks met mij te maken heeft. Wat het allemaal nog lastiger maakt.

En dit is niet mijn analyse, dit is mijn analyse + die van vrienden die met hem hierover gepraat hebben en praten. Dat hij enorm in de war is. Dat zijn gevoelens niet weg zijn maar hij voor het eerst in zijn leven geconfronteerd wordt met moeilijke emotionele zaken. En als hij er niet uitkomt, ik beter weg kan gaan en hem in zijn sop kan laten gaarkoken.

En ik heb hem gevraagd eerlijk te zijn over zijn gevoelens. Wat dus neerkomt dat hij de ene keer me mist en de andere keer niet. Die twijfel dus. En daar probeert hij eerlijk over te zijn. En dat doet hij ongelukkig, omdat hij het ook niet weet. Hij roept maar dingen. En nu dus ook nog in zijn depressieve toestand.

Als volgende week niet zo gaat als dat ik (en met mij zijn vrienden) gaat, dan moet ik hem loslaten. Ik kan niet zo half half in relatie blijven. Ik moet bijna overgeven dat dit kan betekenen dat we nooit meer stel zijn, nooit meer samen zijn. Dat hij hier achter de beslissing blijft staan en me gewoon vergeet. Dat ik een gewone ex wordt, waar hij ooit van heeft gehouden. Maar ik blijf erbij dat dit niet zo onverwacht kon gaan. Ik zeg ook tegen hem: als je het zeker weet, weet je het zeker. Dus dat je twijfelt zegt nog wat. Anders was het wel uitgebleven.

Maar begrijp me niet verkeerd. Ik ben al bezig intern afscheid van hem te nemen. Ik vind het vreselijk moeilijk. 2 maanden geleden was alles nog super. Ik zou er zoveel voor over hebben dat hij nog eens in mijn oor fluistert hoe geweldig ik ben. Het lijkt nog maar zo kort geleden. Ik kijk volgende week nog even aan.

Maar lieve Marsy... Je hebt het over een enorm sterke liefde en een superrelatie, maar daar hoort toch geen 'uit het oog, uit het hart' bij? Dat spreekt elkaar toch tegen? Hoe kan de liefde enorm sterk zijn als het na drie weken uit elkaar alweer 'uit het oog, uit het hart' is? Je de ene keer wel missen en de andere keer niet? Dat vind ik ook niet best, eerlijk gezegd, en ook niet getuigen van een overweldigende liefde.

Ik denk dat het verstandig is dat je je aan het voorbereiden bent op afscheid nemen en loslaten. Maar ook als het volgende week wel leuk is: wie zegt er dat hij 3 weken later niet weer in de twijfelstand schiet? Moet jij daar bij elk onvertogen woord of elke iets te lange stilte bang voor zijn? Dat gun ik je niet. Ik gun je een relatie waarbij je niet onzeker hoeft te zijn en waarbij je niet op je tenen hoeft te hopen en overal maar rekening mee te moeten houden en jezelf weg te cijferen en energie in een bodemloze put steken. Dat gun ik je echt niet..

Verder ben ik het met RYW eens.

Ik geef je even een filosofie mee, die mij aan het denken heeft gezet.

Ieder mens heeft over overal en op elk moment de keuze om zijn leven te sturen. Daarbij wordt onderscheid gemaakt tussen twee elementen: dat wat er op je pad komt en de manier waarop je er zelf mee omgaat. Het eerste kun je niet altijd beïnvloeden, dat laatste vaak wel. Dat aspect bepaalt jouw gevoel, je gedachten en je geluk.

Ik kan me alleen maar aansluiten bij de wijze woorden van RYW, begrijp dat je liever iets anders hoort maar dit hoort niet bij de superrelatie die jij omschrijft en ervaart.

Helemaal eens met RYW.

En eerlijk zijn over je gevoelens is waardevol, mits je er voor jezelf uit bent wat je voelt. Je partner de hele tijd meesleuren in je eigen getwijfel is helemaal niet fair, daar maak je een ander alleen maar gek mee. Bij hem is echt de kurk van de fles, de stop uit het bad, hij meent dat hij jou kan, nee, móet meeslepen in al zijn kronkels en twijfels en gedachten. Zonder filter, zonder rem. Hij gaat er gewoon veel te ver in, ongeacht jouw vraag om eerlijk te zijn, wat ik al zei, hij is daarin al zijn zelfbeheersing kwijt. Hij verwijt jou dat je hem aanspreekt als een kind, maar sorry, ik vínd hem hierin ook een kind.

Ik vrees dat iedereen gelijk heeft. Hoe dan ook, ook al is het volgende week wel leuk, ik ben bang dat je tussen hoop en vrees gaat leven. Dat verdien je niet en daardoor wordt je relatie ongelijkwaardig. Hoe erg hij ook twijfelt, wat de reden ervoor ook is, dat doet niet ter zake. Continu loop jij op eieren en probeer je het hem naar zijn zin te maken om vervolgens weer enorm verdrietig te zijn omdat hij weer twijfelt. Dat is geen doen meis. Ik snap best dat je nog geen afscheid wil en kan nemen, maar hou er wel rekening mee dat dat waarschijnlijk gaat gebeuren. Nu wil en kan je nog niet, maar je vindt er wel de kracht voor.

Maar Marsy, het gaat er toch niet om wat jou analyse is, die van zijn vrienden, die van zijn broer, ouders en de rest van de wereld? Het gaat om zijn analyse, om wat hij nu eigenlijk wil, en dat hij het niet maken kan om jou zo aan het lijntje te houden, aantrekken en weer af te stoten. Hij mag wel eens wat ruggengraat naar je tonen wat dat betreft.
Heel mooi dat ie elke dag foto's kijkt en lief doet, maar als daar tegenover moet staan dat meneer als een blad aan een boom om kan slaan als je even buiten beeld bent of het hem heet onder de voetjes word, of hij last heeft van een schrijversbrein, zou het voor mij al niet meer hoeven. Dan kan je relatie 2 maanden geleden nog perfect geweest zijn, nu is het dat niet meer. Ook zulke gevoelens kunnen veranderen, of er nou een reden voor is of niet, en hoe rot dat ook is. Ik vind het erg naar dat hij zo met je omgaat, word er een beetje boos van.
Verder ben ik het eens met de dames hierboven. Wat ik zelf fijn vind bij problemen , is bedenken wat ik zelf graag wil hoe ik (in dit geval een relatie) voor me zie die perfect voor mij is, en dat vergelijken met wat ik nu krijg/heb. Veel sterkte er mee!

Ik heb het over 1,5 jaar perfecte relatie, paar twijfels en BOEM, nu zitten we hier. Van 100 naar 0. Dat snap ik echt niet.

En jullie hebben gelijk. Maar waarom is hij dan niet bij zijn besluit gebleven om het uit te laten? Hij mag me niet zo behandelen, maar ik kies er zelf voor omdat ik eerlijkheid van hem verwacht en hij probeert zijn gevoelens te uiten waarmee hij eigenlijk alleen maar meer laat zien hoe erg hij in de war is.

Ik snap het wel, want je wilt het nou eenmaal niet, maar Als ik jou was zou ik echt proberen te stoppen met voor hem denken en hem te verdedigen. Je maakt jezelf alleen maar gek hiermee.

Ik weet niet zo goed wat nog te zeggen, Marsy. Ik kan me je verwarring en verbazing en schok goed voorstellen, maar wat voor jou misschien van 100 naar 0 was, was voor hem misschien anders. Misschien heeft hij zichzelf willen overtuigen, misschien zit het nog weer anders, maar als het voor hem echt echt echt perfect was, zou hij het dan opgeven? Zou hij het dan niet juist als rustpunt of steun ervaren in plaats van een last?

Mijn vriend heeft ooit eens gezegd: jij en ik zijn de stam. Omliggende problemen, verdriet en zorgen zijn de takken en de blaadjes, maar onze relatie is de stam. Als er chaos en vertwijfeling is dan bewegen de takken en de blaadjes, maar de stam blijft altijd steun bieden, die blijft staan.

Bij jouw vriend heb ik meer de indruk dat hij zelf de stam is, en dat jij bij de takken hoort, zeg maar. Je behoort voor hem niet tot de kern maar bij de omliggende zaken die kunnen veranderen, terwijl hij voor jou wel tot de kern behoort, denk ik. Ik kan mijn gevoel niet duidelijker uitleggen, ik hoop dat je snapt wat ik wil zeggen...

Ik herken mezelf zo erg in jouw. Mijn ex en ik waren 3 jaar samen. Alles was perfect en nog nooit ruzie gehad, we hadden het zelfds al over kinderen en trouwen. Opeens 2 maanden geleden begon hij raar toen en uiteindelijk heeft hij gezegt dat hij het uit wou maken. 2 maanden heb ik in onzekerheid gezeten omdat hij steeds zei ik wil je niet kwijt. Nadat hij het uitgemaakt heeft is hij mij blijven opzoeken en blijven contact houden, gek werd ik van de onzekerheid ook omdat hij weer twijfelde. Uiteindelijk is het uitgegaan en heb ik gezegt dat ik geen contact meer wil.

Ik heb hem nu al 2 weken niet gesproken en ik voel me al beter. Weg met de onzekerheid en kies voor jezelf. Blijf niet achter deze jongen aanlopen. Ga niet naar Rome, wat wil je daar gaan doen? Hopen dat hij weer verliefd wordt? En dan ben je weer terug en zit je weer in de onzekerheid? Kies voor jezelf. Als jullie relatie sterk was en hij jouw niet kwijt wilt dan zal hij vechten voor je, laat hem maar naar nederland komen als hij je mist.

Lieve Marsy, ik heb je verhaal altijd gevolgd van de eerste kriebels tot de klap en van het goedmaken tot weer twijfels bij hem. Ik snap het heel goed dat je niet los wilt laten, dat je ervoor wilt vechten. Want bij jou is die liefde zo sterk en je bent zo gek op hem! Echter hoop ik dat je goed luister naar de opmerkingen hier op het forum. Want het kan immers zijn dat zijn gevoelens echt gewoon veranderd zijn. Dit kan jij niet voor hem bepalen of voelen. Wat hij voelt kan je nooit met zekerheid weten. Of je moet een heel empathisch persoon zijn. Ik heb het idee dat hij flink in de knoop zit met zichzelf en om hier uit te komen is het voor hem beter dat jij afstand neemt hier. Hij zoekt namelijk geen steun bij jou of misschien anders gezegd hij wilt geen steun bij jou zoeken. Anders zou hij niet twijfelen, maar ontzettend blij zijn met jou. Ik denk dus juist als je ervoor wilt vechten om hem zelf zijn zooi uit te laten zoeken. Klinkt misschien tegenstrijdig, maar zo wordt jij ook iemand die meegetrokken wordt in zijn diepe dal. En op zo'n meisje is hij niet verliefd geworden en van haar houdt hij niet. Bovenal dat verdien jij niet! En misschien juist als hij nog zoveel van je houdt, wilt hij je dat ook niet aandoen en twijfelt hij aan jullie relatie.

En please bel, sms en mail hem niet meerdere keren als hij in de kroeg zit. Jullie zijn al zo breekbaar nu