advies nodig

Jullie zullen intussen wel zat zijn van mijn verhalen wat betreft mijn vriend. In het kort: we zijn 1,5 jaar extreem super gelukkig te zijn zonder 1 barstje. Hij is 23 en ik 29 en ik ben zijn eerste echte relatie. Op het moment dat mijn vriend allerlei beslissingen in zijn leven moest nemen, kwamen er twijfels over relatie. Hij ging erover nadenken, uiteindelijk besloot hij dat het beter was dat het uit was. Ik kwam weer thuis wonen 1,5 week en die week was superliefdevol, meeste vanuit hem. Ik wist dat hij fout had gemaakt maar liet hem in zijn sop gaarkoken. Tijdens die week kwam eruit dat hij eigenlijk een soort van break wilde, dat hij zichzelf kon vinden en vrij kon zijn en als we elkaar dan in november in Australie weer tegenkomen (hij is Australisch, gaat daar studeren, ik zou er hoe dan ook heen om wat te reizen) en de liefde was er nog, dan zou hij me weer veroveren. Maar toen ik zei dat ik verder ga met mijn leven als het uit is, schrok hij en wilde hij me toch niet kwijt. Maar wel even ruimte. Hij is naar Rome vertrokken naar zijn ouders 3 weken geleden en we hebben dagelijks contact. Relatie en monogaam en we proberen het.

Het ging eigenlijk heel erg goed met contact en was leuk. Vorige week vertelde hij me dat hij begonnen is met roken. Behalve dat dat stom is, is hij ook zelf nog eens tegen roken. Voor mij een teken dat hij in de war is en in de knoop zit met zichzelf. Hij ging veel uit, dronk veel en nu sinds 3 dagen biecht hij me op dat hij vreselijk down is en erg ongelukkig. Ik vroeg of het met mij te maken had en hij denkt van niet, maar weet ook niet waar het wel aan ligt.

Punt is dat ik een ticket geboekt heb voor volgende week 4 dagen naar hem toe. Ik keek hier heel erg naar uit. Maar de gesprekken met hem zijn nu vooral down en hij is zo bang dat hij zich volgende week nog zo rot voelt en dan dus helemaal niks voor me voelt als ik langskom. Lekker is dat! Ik wil er voor hem zijn, het is ook vreselijk klote voor hem. Ik hoop dat hij zich er een beetje overheen kan zetten. Ik wil vechten voor deze liefde want die is supersterk. Maar hij heeft er even geen ruimte voor lijkt het. Hij vindt het wel super dat ik kom trouwens. Ik mag niet bij hem thuis slapen ivm moeilijke ouders. Hij heeft ook niet echt benoemd dat we wel weer bij elkaar zijn (au) en ik slaap bij de vriendin van zijn broer.

Mensen zeggen: laat hem los. Maar ik hoop dat hier vrouwen zijn die ook snappen dat ik, zolang ik weet dat hij van me houdt, niet wil opgeven nog. En helemaal nu niet. Natuurlijk is het moeilijk voor mij, ik zit er persoonlijk zelf ook doorheen (door andere externe dingen) en ga daarvoor nu 5 sessies therapie doen.

Ik vraag jullie om tips voor nu, hoe ga ik met hem om? Ik probeer erover te praten maar hij zegt: you're talking to me like a child, everyone does. Tja.. Ik doe m'n best. En behalve er leuk uitzien en leuk zijn (en dus mezelf) volgende week, wát kan ik nou het beste doen?

Die opmerking dat je tegen hem praat alsof hij een kind is vind ik echt heel onredelijk. Hij heeft je de afgelopen weken enorm op de proef gesteld, je hebt je van alles laten welgevallen en alles gedaan om hem de ruimte te geven en dan komt hij met zoiets? Ik ben niet bij het gesprek geweest, misschien praat iedereen wel alsof hij een kind is, maar misschien gedraagt hij zich ook wel een klein beetje alsof hij een kind is. Hij zal wel een beetje grip op zichzelf moeten krijgen en zich moeten realiseren dat de wereld niet om hem draait, dat hij deel uitmaakt van een geheel en dat de gevoelens van andere mensen even zwaar wegen als zijn gevoelens. Alles is nu nog behoorlijk breekbaar, althans, dat kan ik me zo indenken, hij moet wel snappen dat hij het niet kan maken om weer alles op losse schroeven te zetten. Volgens mij is hij een beetje teveel gewend geraakt aan de situatie waarin hij ongelimiteerd zijn gevoelens kan ventileren zonder daarbij te denken aan wat het met een ander doet.

Wat betreft die trip naar Rome, ik zou gaan, maar wel een beetje afstand houden, dus niet aan hem gaan
trekken, niet teveel verwachten en het ook niet accepteren als hij jou
weer laat bungelen zoals hij je de afgelopen weken heeft laten bungelen. Wees niet bang om je grenzen aan te geven. Jij bent niet op de wereld gezet om zijn leven comfortabeler te maken. Hij zal het best moeilijk hebben, maar daar heeft hij jou de afgelopen weken al volop van mee laten genieten, dus het lijkt me nu wel dat je een keer aan jezelf mag gaan denken.

Ik hoop voor je dat je er weer in slaagt om de balans te vinden waar hij en jij, maar eigenlijk VOORAL jij, zich prettig bij voelen/voelt.

Marsy28 schreef:Jullie zullen intussen wel zat zijn van mijn verhalen wat betreft mijn vriend. In het kort: we zijn 1,5 jaar extreem super gelukkig te zijn zonder 1 barstje. Hij is 23 en ik 29 en ik ben zijn eerste echte relatie. Op het moment dat mijn vriend allerlei beslissingen in zijn leven moest nemen, kwamen er twijfels over relatie. Hij ging erover nadenken, uiteindelijk besloot hij dat het beter was dat het uit was. Ik kwam weer thuis wonen 1,5 week en die week was superliefdevol, meeste vanuit hem. Ik wist dat hij fout had gemaakt maar liet hem in zijn sop gaarkoken. Tijdens die week kwam eruit dat hij eigenlijk een soort van break wilde, dat hij zichzelf kon vinden en vrij kon zijn en als we elkaar dan in november in Australie weer tegenkomen (hij is Australisch, gaat daar studeren, ik zou er hoe dan ook heen om wat te reizen) en de liefde was er nog, dan zou hij me weer veroveren. Maar toen ik zei dat ik verder ga met mijn leven als het uit is, schrok hij en wilde hij me toch niet kwijt. Maar wel even ruimte. Hij is naar Rome vertrokken naar zijn ouders 3 weken geleden en we hebben dagelijks contact. Relatie en monogaam en we proberen het.

Het ging eigenlijk heel erg goed met contact en was leuk. Vorige week vertelde hij me dat hij begonnen is met roken. Behalve dat dat stom is, is hij ook zelf nog eens tegen roken. Voor mij een teken dat hij in de war is en in de knoop zit met zichzelf. Hij ging veel uit, dronk veel en nu sinds 3 dagen biecht hij me op dat hij vreselijk down is en erg ongelukkig. Ik vroeg of het met mij te maken had en hij denkt van niet, maar weet ook niet waar het wel aan ligt.

Punt is dat ik een ticket geboekt heb voor volgende week 4 dagen naar hem toe. Ik keek hier heel erg naar uit. Maar de gesprekken met hem zijn nu vooral down en hij is zo bang dat hij zich volgende week nog zo rot voelt en dan dus helemaal niks voor me voelt als ik langskom. Lekker is dat! Ik wil er voor hem zijn, het is ook vreselijk klote voor hem. Ik hoop dat hij zich er een beetje overheen kan zetten. Ik wil vechten voor deze liefde want die is supersterk. Maar hij heeft er even geen ruimte voor lijkt het. Hij vindt het wel super dat ik kom trouwens. Ik mag niet bij hem thuis slapen ivm moeilijke ouders. Hij heeft ook niet echt benoemd dat we wel weer bij elkaar zijn (au) en ik slaap bij de vriendin van zijn broer.

Mensen zeggen: laat hem los. Maar ik hoop dat hier vrouwen zijn die ook snappen dat ik, zolang ik weet dat hij van me houdt, niet wil opgeven nog. En helemaal nu niet. Natuurlijk is het moeilijk voor mij, ik zit er persoonlijk zelf ook doorheen (door andere externe dingen) en ga daarvoor nu 5 sessies therapie doen.

Ik vraag jullie om tips voor nu, hoe ga ik met hem om? Ik probeer erover te praten maar hij zegt: you're talking to me like a child, everyone does. Tja.. Ik doe m'n best. En behalve er leuk uitzien en leuk zijn (en dus mezelf) volgende week, wát kan ik nou het beste doen?

Waar haal je in godsnaam vandaan dat jullie liefde zo ontzettend sterk is en dat je zeker weet dat hij van je houdt? ook in je vorige verhalen, zie ik het gewoon NERGENS in terug. Eerder dat hij van je af wil, maar te laf is om het door te zetten.

Sorry dat ik dat zo hard zeg.

Je hebt gelijk Susan.

Ik zal niet aan hem trekken en ook aan mezelf denken. Ik wil dat hij weet dat ik er voor hem ben, begrip heb voor zijn gevoelens en ik zal lief voor hem zijn, maar ik ben er ook nog. Gelukkig benoemd hij dat wel dus, dat hij zich rot voelt omdat hij niet leuk tegen me kan zijn, op de chat en hij is ook bang voor volgende week. Maar kijkt er dus ook naar uit tegelijkertijd. Dit enorme dipje heeft hij nu een week, dus wie weet is het dan ook wel weer wat helderder. Ook benoemt hij dat ik niet het probleem ben.

Maar hoe ga ik niet aan hem trekken als ik naar Rome kom voor hem? Moet ik het contact vanuit hem laten en verder mijn eigen plan trekken? Oftewel: hoe ben ik er voor hem en laat ik hem merken dat ik van hem hou en bij hem wil zijn, ook als hij zich rot voelt, maar tegelijkertijd niet aan hem trek en dan ook nog aan mezelf denk..

Ik heb wel besloten dat als het gewoon niet leuk is en ik voel de liefde niet van zijn kant, dat ik dan rustig uit ga leggen dat dit niet werkt, ik hem met rust ga laten en doorga met mijn leven. En dan flikker ik hem van facebook, uit mijn telefoon en ga proberen door te gaan. Maar goed, dat is later zorg. Nu nog even zorgen dat het WEL leuk wordt..

Omdat ik dat voel Charlie en omdat, voor de twijfels zijn hoofd overnamen, wij het perfecte stel waren. Het is nu 2 maanden zo en zijn depressieve gevoelens worden alleen maar sterker. Waar ze vandaan komen weet ik niet. Maar geloof mij nou maar op mijn woord dat ik er niet voor zou vechten als we niet allebei supergelukkig waren met elkaar.

En als hij van me af wil, dan had hij het bij het uitmaken moeten laten. Hij heeft het zelf teruggenomen, bij zijn volle verstand. En dan had hij wel smoezen verzonnen over dat ik langskom volgende week. Hij was dolenthousiast.

Marsy28 schreef:Omdat ik dat voel Charlie en omdat, voor de twijfels zijn hoofd overnamen, wij het perfecte stel waren. Het is nu 2 maanden zo en zijn depressieve gevoelens worden alleen maar sterker. Waar ze vandaan komen weet ik niet. Maar geloof mij nou maar op mijn woord dat ik er niet voor zou vechten als we niet allebei supergelukkig waren met elkaar.

Dan nog kan iemand veranderen en zijn gevoelens ook. Als jullie super gelukkig waren met elkaar, dan zat je niet in deze situatie op dit moment natuurlijk, dus echt gelukkig zijn jullie nu niet. Dat kan we weer komen, maar dat kun je niet pushen.

Ik zou inderdaad de bal bij hem leggen en gewoon dingen voor mezelf plannen. Neem genoeg boeken mee, plan wat leuke uitstapjes in, ga lekker winkelen. Natuurlijk hoef je je niet aan al die plannen te houden, als hij gewoon zijn gezellige, leuke zelf is en het initiatief neemt om je te zien dan kun je gewoon met hem optrekken, dan hoef je echt niet te zeggen dat je hem niet wil zien omdat je al andere plannen hebt of zo, hard to get is nergens goed voor, maar ik zou wel proberen me niet afhankelijk te voelen van zijn goodwill. Niet voor hem, puur voor jezelf. Zodat je daar niet met je ziel onder je arm zit te wachten.

Nee Pippa, en dat klopt. Ik wil het ook niet pushen. Maar ik wil wel graag weten hoe ik hier, volgende week, het beste mee om kan gaan. Ik heb gewoon het idee dat alle negatieve gevoelens een leidraad waren in zijn eerste beslissing. En hij er nu achterkomt dat er veel meer speelt.

Pippa schreef:

Marsy28 schreef:Omdat ik dat voel Charlie en omdat, voor de twijfels zijn hoofd overnamen, wij het perfecte stel waren. Het is nu 2 maanden zo en zijn depressieve gevoelens worden alleen maar sterker. Waar ze vandaan komen weet ik niet. Maar geloof mij nou maar op mijn woord dat ik er niet voor zou vechten als we niet allebei supergelukkig waren met elkaar.

Dan nog kan iemand veranderen en zijn gevoelens ook. Als jullie super gelukkig waren met elkaar, dan zat je niet in deze situatie op dit moment natuurlijk, dus echt gelukkig zijn jullie nu niet. Dat kan we weer komen, maar dat kun je niet pushen.

Dit dus. Het is mij ook wel eens overkomen dat ik zéker wist dat iemand van me hield, en alles voor mijn gevoel klopte, maar achteraf toch bleek dat de ander dat helemaal niet zo voelde. Dat doet pijn.

Ok, ga ik doen Susan. Ik zit natuurlijk ook bij de vriendin van zijn broer. Dat schijnt hele leuke meid te zijn, dus wie weet trek ik daar ook wel wat mee op. Ik wil hem gewoon inderdaad niet het gevoel geven van hard to get of hem nog rotter laten voelen dat ik mijn eigen plan trek en er dus eigenlijk niet voor hem ben. Maar ook niet zelf rot voelen. Ingewikkeld zeg, vriend met depressieve gevoelens op afstand terwijl je zelf met emoties zit.. Brr.. Ik weet dat afstand nemen het beste advies is, maar ik denk ook dat dat de valkuil is. Als je er niet bent in moeilijke situaties, wat heeft een relatie dan voor zin? Helemaal omdat 1,5 jaar perfect waren, is het nu moeilijk te behappen dat het niet goed gaat. Maar is opgeven dan de beste remedie?

Charlie, en dat kan natuurlijk ook! Maar dan moet hij dat wel uitspreken. Ik zie het in zijn ogen, ik voel het hoe hij me vastpakt, hoe hij jaloers is, hoe hij aandacht zoekt. Dat voel ik volgende week wel. Al ben ik wel bang dat zijn somber zijn het vertroebeld.

Het kan natuurlijk ook zijn dat hij je geen pijn wilt doen, heel erg in de war is en het daarom toch nog maar even probeert. Of heel erg in de war is en daarom het enige wat zeker voor hem is vastklampt terwijl dat eigenlijk niet hetgene is waar hij naar op zoek is.

Ik zou inderdaad niet teveel aan hem gaan hangen als je er bent en lekker je eigen ding doen tenzij hij initiatief neemt. Maar ik zou hem ook weer niet straalnegeren, je bent er immers maar 4 dagen, dus kijk hoe het voelt als je hem weer ziet.

Ik denk wel dat Charlie gelijk heeft met het punt dat wat jij voelt, niet hetzelfde hoeft te zijn als wat de ander voelt.

Je hoeft er nu niet te zijn, hè Marsy? Als je naar hem toe gaat omdat je dat zelf wil, omdat jullie dat samen graag willen, dan is het goed, maar ga niet denken dat je nu verplicht bent hem te steunen. Hij heeft zelf een aantal keuzes gemaakt die tot gevolg hebben dat jij er, al dan niet tijdelijk, een stuk minder voor hem kunt zijn, die keuzes hebben jou een heleboel tranen en energie gekost, het kan voor jou ook wel gewoon eventjes op zijn. Hij kan en mag je dat dan echt niet verwijten. Je kunt wel als een soort basisregel stellen dat je er in een relatie voor elkaar bent, maar die regel is zo globaal en vaag dat je er eigenlijk nog niks mee kunt. Jij zit nu in een heel specifieke situatie waarin je je wel moet blijven afvragen of het tijd is om voor jezelf aan de rem te trekken. Het feit dat jullie een relatie hebben geeft hem niet het recht jou volledig leeg te zuigen.

Dus mocht het moment komen waarop je die steun niet meer kunt geven, niet schuldig voelen. Jij bent net zo goed, misschien zelfs wel meer, slachtoffer van de hele situatie als hij.

Wat naar weer Ik ben het wel met Charlie eens, ik zie in je verhalen dat jij enorm je best doet en er voor hem bent, maar hij dan? Hij heeft jou pas erg pijn gedaan en andersom niet, als je het mij vraagt vind ik dat hij zou moeten werken voor jou. Als ik dit zo lees gedraagt hij zich een beetje ' it's my party and I cry if I want to.. ' (Daarmee bedoel ik niet zijn depressieve gevoelens, maar hoe hij met jou omgaat.)
Wel een goed voornemen om het even aan te zien als je daar bent, dan voel je vast wel wat hij nou wil. Ik zou het zelf wel erg vervelend vinden als iemand me steeds zou laten bungelen, dan weer wel willen dan weer twijfelen, en dat zou ik ook aangeven. Graag of niet hoor, of de gevoelens nou hetzelfde zijn of veranderd. Ik vind dat echt een rare opmerking dat ie eerst blij is dat je komt en daarna bang dat het gevoel weg is.
Ben het ook wel eens met wat Susan zegt, leuke dingen gaan doen en niet van zijn goodwill laten afhangen. Je bent er zelf ook nog.

Starla schreef:Als ik dit zo lees gedraagt hij zich een beetje ' it's my party and I cry if I want to.. ' (Daarmee bedoel ik niet zijn depressieve gevoelens, maar hoe hij met jou omgaat.)

Helemaal mee eens. Ik proef een soort grenzeloosheid, alsof hij zelf niet meer snapt wanneer hij te ver gaat in zijn veeleisendheid en wat hij eigenlijk allemaal van je vraagt, en zichzelf daar helemaal niet meer in kan beheersen.

Wat ik wilde typen heeft Susan al gezegd. Ik sluit me helemaal bij haar aan. Probeer zelf afstand te nemen, en ga naar Rome met het idee dat je voor jezelf gaat. Ga een leuke tijd tegemoet, ga wat dingen van de stad zien (supermooie stad!) en kijk wat er van gaat komen. Echter zou ik hierna wel gaan beslissen wat jij wilt. Als het nu weer niet gaat, dan moet je misschien onder ogen gaan zien dat het niet gaat werken tussen jullie. Soms houdt het gewoon op, en hoe leuk jullie het ook gehad hebben, dat is geen garantie voor de toekomst. Hoe moeilijk dit ook is. En dan moet jij maar de sterkste zijn. Moeilijk meis.....

Marsy28 schreef: Ik wil vechten voor deze liefde want die is supersterk.

Ik lees je verhaal al een tijdje meer maar ik heb echt het idee dat dit JOU gevoel is maar zeker niet zijn gevoel. Jij bent zijn poppetje en hij gebruikt je op de manier waarop het hem goed uitkomt. Jij vecht, hij doet echt niets. Ik snap dat het vreselijk moeilijk is om dat te beseffen maar ik hoop wel echt dat je dit zelf ook een keer gaat inzien.

Ja, ik denk dat jullie gelijk hebben. Ik heb hem net gemaild met daarin beetje mijn verhaal. Of eigenlijk meer zoals jullie het verwoorden. Dat ik het een keer gezegd wilde hebben, voordat ik naar hem toe ga. Ben benieuwd..

Ben ook benieuwd wat voor reactie je op die mail krijgt.
Als ik je verhalen lees de laatste tijd doet het me veel aan de relatie met mijn ex denken. Ik was ook zo overtuigd dat het kon werken tussen ons, dus heb er ontzettend voor gevochten maar daarbij kwam wel alles vanuit mij en vond hij het allemaal wel prima. Ik was zo afhankelijk van zijn buien. En wat ben ik blij dat die relatie uiteindelijk voorbij is gegaan, het heeft mij zoveel rust gegeven en zoveel meer zelfvertrouwen.
Echt vecht er alleen nog voor als hij dat ook doet.

Het komt erop neer dat hij opeens geen toekomst meer in ons zag, hij zich niet meer kon voorstellen met mij te trouwen. Terwijl hij dat eerst wel had. Hier schrok hij van en ging meer en meer in deze emotie mee. Hij bleef er ook wat in hangen, dat merkte ik wel. Hij benoemt dat het geven en zien van liefde misschien kwam omdat het moeilijk was afscheid te nemen van iemand en dat lust normaal is als je iemand nog aantrekkelijk vindt. Ik vind het ook gek dat hij gewoon bepaalde dingen of uitspraken niet kan herinneren. Hij drukt gewoon alles weg. Doet net alsof ik 1 van zijn exen ben. Maar hij is dus niet zeker. Hij kijkt er naar uit me te zien volgende week, dan zullen we zien. Ik heb in elk geval bijna geen hoop meer. Hij snapt gewoon niet dat gevoelens veranderen. Hij geeft dan gewoon op. Misschien is het beter hem te laten gaan volgende week. Dat gaan jullie beamen. Ik wil gewoon zo graag dat er iemand is die mij wel begrijpt. Die zich wel kan voorstellen hoe een jongen die nooit geleerd heeft met zijn emoties om te gaan, zo in de war kan zijn nu. En dat de afstand niet helpt. Dat ik wel gelijk kan hebben w.b. zijn gevoelens voor mij, dat ik het voel. Dat het zo goed voelt tussen ons. Maar zijn schrijversbrein hem in de weg zit. Ik kan het gewoon niet geloven dat het weg is, opeens. Ik zal het moeten accepteren. Ik ga er wel heen volgende week. We zullen zien.

Wat is dan dat schrijversbrein dat in de weg zit?

Dat eeuwige getwijfel in zijn hoofd. Hij twijfelt altijd over alles. Zijn huis, zijn studie en nu dus z'n vriendin. Op het moment dat hij over alles ging twijfelen. Is erg vermoeiend. Hij hakt ook heel snel knopen door zonder er goed over na te denken want dat is de andere kant. Als hij twijfelt is het niet goed en stopt het maar. Net als met zijn studie. En met mij. Hij heeft geen vechterswil.

Ik weet niet even niet zo goed wat ik hier inhoudelijk op zou moeten zeggen, maar in ieder geval heel veel sterkte.

Misschien bot gezegd, maar wat een onzin. Hij lult gewoon om de hete brij heen met 'misschien dit en dat en komt het hierdoor of daardoor' en schrijversbrein dit en dat. Jammer dat hij overal over twijfelt, maar dat is zijn probleem en daar moet ie niet steeds jou probleem van maken en jou verdriet mee doen, dat zou ik echt niet accepteren. Dat van die lust zou ik zelf ook echt niet accepteren als excuusje, ik vind dat echt een opmerking die jou veeeeel tekort doet als vriendin zijnde.
Kijk wel uit dat jij niet voor hem gaat invullen wat hij wel en niet voelt, want dat kun je niet weten, dat weet hij alleen zelf. Net als dat hij alles weg zou drukken, dat weet je ook niet, wie weet is hij het vergeten of boeide het hem niet genoeg om te onthouden, dat weet je niet.
Als hij zegt dat iets niet meer zo is, moet je dat misschien ook geloven/ dit accepteren. Dan komt hij er zelf wel achter mocht hij toch fout zitten, in plaats van dat jij hem dat verteld en daarop acties gaat ondernemen. (Net als de film he's just not that into you., geloof mensen op hun woord, in plaats van achterliggende theorieen te verzinnen.)
Ik hoop dat je er voor jezelf uit kunt komen wat jij nou eigenlijk wil, en dat je alsnog een fijne tijd in Rome hebt. Maak het mooi voor jezelf!

Ik zit al de hele middag te denken hoe ik hier nu op zou moeten reageren maar ik sluit me helemaal aan bij starla. Ik heb ook je eerdere topics gelezen en je praat gewoon alles recht wat krom is. En ergens begrijp ik dat wel want je wilt met hem samen zijn en zoekt naar een oplossing. Maar volgens mij wil hij gewoon niet met jou samen zijn, was dat wel zo geweest dan had hij die conclusie al getrokken.. Het klinkt misschien heel hard, maar hij wil er in mijn ogen niet voor vechten en dan wordt het toch niets..