'Wanneer ga je weer werken?'

Bah dat kan echt pijn doen die opmerkingen he, zou het zin hebben om misschien je vriendinnen gewoon eens een informerende mail te sturen? Met de boodschap dat je aan jezelf aan het werken bent om weer stap voor stap je leven op te pakken? Misschien zou je zelfs met je psycholoog kunnen overleggen hoe je dat het beste kunt opbouwen? En misschien kunnen ze jou er ook nog wel bij helpen? Door je op sleeptouw te nemen oid?

Ik ben net weer aan het werk na 1,5 jaar thuis te hebben gezeten ivm depressie. Ik heb gemerkt dat het niet voor iedereen duidelijk is waarom je thuis bent. Vaak heb je inderdaad een masker op en zal het in hun ogen allemaal wel meevallen terwijl dit dus niet zo is. Neem de tijd om goed op te krabbelen voor je weer aan het werk gaat. Hier stond het uwv ook helemaal achter mij en die hebben mij de tijd ook gegeven. Nu ik weer aan het werk ben merk ik dat ik die tijd ook echt nodig had. Tussendoor een keer geprobeerd, maar stortte al vrij snel weer in terwijl het nu lekker loopt.

Volg je gevoel en doe geen dingen die nog niet goed voelen, doe het op je eigen manier en tempo! Helaas heb ik na het overlijden van mijn vader 4jaar mijn kop in het zand gestoken, doorgaan, alleen maar werken en doorgaan en nu..... Nu ben ik gesloopt, kapot en dit uit zich in nare gedachten, heeeel moe zijn en constant spanning en stress.

Denk aan jezelf en wat andere denken, probeer het je alsjeblieft niet aan te trekken. Ze weten niet waar ze het over hebben. *knuffel*

Hoe is het nu met je _Leaf_? Je bent nog wel gaan tennissen toch?

Ik herken het helemaal en ik ben net 3 weken thuis!!
Ik ben 3 weken geleden ingestort. Oorzaak is eigenlijk alles op 1 gestapeld. Het plotselinge overlijden van mijn vader, het reanimeren van mijn vader, Mijn miskramen, niet tevreden met mijzelf, 4 zwangerschappen in 3 jaar tijd enz. En ik ben gewoon doorgegaan met leven en nu betaal ik de prijs ervoor.
Ik heb ook een masker op waardoor ze soms geen hoogte van mij krijgen en dan ineens ben ik weer down.
Jammergenoeg wil mijn leidingevende dat ik al aan het werk moet gaan, maar gelukkig staat de bedrijfsarts achter mee en ben ik voorlopig nog thuis. En hij zegt dat ik even niks met het werk te maken heeft omdat hij bang is dat ik weer instorten mijn leidingevende heeft graag dat ik kom daardoor ga ik me weer schuldig voelen en down voelen.
Doe het gewoon rustig aan en alles op zijn tijd!! Laat ze maar praten jij weet beter!!

Youandi schreef:Wat naar... Het is voor je omgeving nauwelijks te bevatten wat je hebt meegemaakt en hoe je je voelt, waarschijnlijk. Maar houd die opmerkingen dan voor je, denk ik dan..

Je hoeft je echt geen loser te voelen. Jemig. De meeste mensen kennen nog geen fractie pijn van wat jij hebt gevoeld en momenteel nog steeds voelt en te verwerken hebt. Van mij krijg je een dikke knuffel

Ik ben het hier helemaal mee eens. Die vraag vind ik sowieso wat ongepast, maar ja, dat doen mensen helaas. Probeer er boven te staan, ik vind je een dappere meid en laat het voor zover het lukt, lekker van je afglijden.

Ook van mij:

Discordia schreef:
Zonder stalkerig over te komen: ik weet waar je woont en je weet dat ik in de buurt woon. Als je eens een stukje wilt lopen met je hondje, dan loop ik graag met je mee

Wat lief!

Ik heb even over wat dingen nagedacht. Ik geloof dat ik inderdaad graag bijt, Discordia al had ik de dag dat je me zag ook gewoon een ontzettend 'mindere' dag. Ik wist niet dat je zo dichtbij woont? Het lijkt me leuk om je eens te zien!

Fijn dat er zoveel begripvolle en lieve reacties zijn!

Ik had gisteren een hele lange dag, mijn vriend ging met vrienden naar Guus Meeuwis en ik zou daar in de buurt naar vrienden gaan, waarnaar ik hen als bob terug naar huis zou rijden. Helaas bleek een van die vrienden hem met zijn dronken kop gesmeerd te zijn, nadat we zo'n 3 uur hebben lopen zoeken. Uiteindelijk waren we dus pas om 4 uur thuis. En vandaag ben ik gesloopt. Ik ben 2 keer een uur of wat wakker geweest en verder alleeeeen maar geslapen. Ik ben duidelijk nog niet de oude....wel heftig om het zo onder ogen te moeten zien.

PurpleSparkle schreef:

Youandi schreef:Wat naar... Het is voor je omgeving nauwelijks te bevatten wat je hebt meegemaakt en hoe je je voelt, waarschijnlijk. Maar houd die opmerkingen dan voor je, denk ik dan..

Je hoeft je echt geen loser te voelen. Jemig. De meeste mensen kennen nog geen fractie pijn van wat jij hebt gevoeld en momenteel nog steeds voelt en te verwerken hebt. Van mij krijg je een dikke knuffel

Ik ben het hier helemaal mee eens. Die vraag vind ik sowieso wat ongepast, maar ja, dat doen mensen helaas. Probeer er boven te staan, ik vind je een dappere meid en laat het voor zover het lukt, lekker van je afglijden.

Ook van mij:

Denk ook dat daar het probleem van alle 'apathisch' reacties van mensen zit. Iemand die het gevoel niet kent, denk er veel te nuchter over lijkt het soms. Natuurlijk is er wel begrip en vinden mensen het ontzettend erg maar na een tijd word het normaal voor deze mensen/ buitenstaanders en lijkt het wel of Leaf mee moet gaan, alsof je het verlies van een dierbare zo maar naast je neer kan leggen. Voor mij is het 3 jaar geleden en nog steeds heb ik het af en toe moeilijk. Ik ga vandaag zelfs de nieuwe vriend van mijn moeder ontmoeten en stiekem voelt dat best vreemd.

Ik heb deze week zelfs ruzie gehad met een 'vriendin' over zelfmoord. Ze was aan het zeuren dat ze 2 uur vertraging had omdat er zo nodig weer iemand voor de trein moest springen. Uhhh uiteindelijk is dat tussen ons geescaleerd en kreeg ik de opmerking dat ik mijn vader maar eens moest laten rusten Zij weet van mijn vader zelfmoordneigingen af, dus dit raakte mij wel, helemaal omdat ze zelf ook ooits iets heeft gedaan. Je mag van mij best klagen en zeuren maar ben ik nu een kreng dat ik mij hier juist niet in kan verplaatsen en dat ik het zo moeilijk vind als mensen zo praten. En daar heel eerlijk over ben.

Ik vind je erg sterk Leaf, je komt er wel, je moet je verdriet op je eigen manier verwerken. Al doe je er nog een jaar over, jij bepaald hoe je je voelt, niet de mensen om je heen, dat zij het niet begrijpen maakt jou absoluut geen loser.