Weer werken na een burn out

Sinds oktober zit ik thuis vanwege een burn out. Het thuis zijn vind ik heerlijk. Heb meer (positieve) energie dan ik had toen ik werkte. Het werk wat ik deed vond ik alles behalve leuk. Het was saai, niet creatief en dag in dag uit hetzelfde.

In juni eindigt mijn ziektewet uitkering. Dit betekent dat ik of weer aan het werk moet, of in de ww kom en dus moet solliciteren.
Beide op zich geen mega probleem, ware het niet dat ik totáál geen idee heb waar ik op moet solliciteren.

Het allerliefst wil ik iets voor mezelf beginnen mbt tot interieuradvies en koopbegeleiding. Maar door de crisis is dit nou niet bepaald de beste hoek om zonder echte ervaring in te beginnen.

Als ik vacatures bekijk slaat de angst om m'n hart; moet ik nu wéér fulltime op kantoor zitten in een functie die ik niet meer wil, puur en alleen om het geld? Wat als ik over een half jaar weer thuis kom te zitten met de klachten die ik had/heb?

Ik ben de afgelopen 2 jaar erg onzeker geworden over mijn kunnen wat betreft werk. Mensen in mijn omgeving zien wel dat ik de dingen die ik graag wil, kan bereiken, maar ikzelf zie dat niet. Ik kan fantaseren over wat ik wil gaan doen en ben dan zelfverzekerd en heb dat dan ook redelijk helder in mn hoofd, maar zodra ik het op papier wil zetten is het weg. Dan neemt de onzekerheid in alle hevigheid toe en vind ik mezelf dom en waardeloos.

Ik zie er dus behoorlijk tegen op om weer aan het werk te MOETEN. Vooral ook omdat ik niet weet in welke hoek ik het moet zoeken. Toch voor mezelf dingen opzetten, terug naar kantoor of iets heel anders?!

Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil. Misschien zijn er meiden die dit herkennen?

Oh wat herkenbaar Ooh La La. Ik wist dit ook helemaal niet van je. Het is echt precies wat ik twee jaar geleden had kunnen schrijven, echt ik herken het tot bijna op de letter.

Toen ik eenmaal herstelt was van m'n burn out (nou ja, zo goed als herstelt, ik was nog wel gevoelig voor stress), merkte ik ook dat m'n creativiteit weer terug kwam. Ik vond het prettig om thuis te zijn, dat wereldje vond ik heel fijn en ik verveelde me nooit. Op een gegeven moment hield mijn ziektewet ook op, daarna had ik nog recht op 3 maanden ww, en daarna was het afgelopen zaak. Helaas kon ik geen baan vinden, en ik was net als jij ook best heel erg huiverig om weer aan het werk te gaan. Ik zag mezelf echt totaal niet op een kantoor zitten, 40 urige werk weken weer doorstaan en alles. Vanuit daar is m'n bedrijfje zo'n beetje gestart. Ik wilde iets creatiefs, iets waar ik m'n ei en passie in kwijt kon. Iets waarvan ik wist dat ik het aan kon. Nou is daar dan niet zomaar direct werk in te vinden, dus het idee was heel leuk, maar in de praktijk leverde het natuurlijk niet genoeg geld op om volledig van te kunnen leven. Dus moest er iets anders komen. Het was echt zo moeilijk om iets te vinden. Maandenlang gezocht tot ik echt weer een baan had. In de tussentijd moest ik toch iets, dus ben ik als postbode gaan werken. Stiekem vond ik dat heel erg lekker. Het was uit nood, maar het was ook precies het juiste opstapje op dat moment. Elke dag even 3 uurtjes er uit, in de buitenlucht (helaas was het wel winter), even de kleine dingetjes weer leren waarderen (er was daar in die straat een babietje geboren en dat was dan het hoogtepunt van m'n dag, al die geboortewensen door de brievenbus doen), en gewoon werk doen wat ik aan kon. Het was simpel, het was kut, maar het heeft me wel geholpen in het proces.
Pas een paar maanden daarna vond ik een 'echte' baan, maar dat was thuiswerken. Dat doe ik tot op de dag van vandaag en dat bevalt heel goed.
Intussen heb ik gesolliciteerd voor een functie op kantoor, maar toch iets wat heel erg bij me past. Ik ben nu twee jaar verder na m'n burnout en ik heb eindelijk het gevoel dat ik het volledige werkleven wel weer aan zou kunnen. Ik ben nog steeds huiverig over een kantoorbaan omdat ik twijfel of dat überhaupt iets is wat bij me past, maar ik heb intussen wel bewezen (aan mezelf en aan m'n huidige werkgever) dat ik echt heel hard kan werken, gerust overwerk, en alles gewoon weer helemaal goed aan kan zonder in de stress te raken.
Maar dat is dus wel een heel proces geweest. Vorig jaar schoot ik al enorm in de stress van het denken aan een baan ergens anders dan thuis.

Al met al herken ik dus veel in je verhaal, en wil ik je dus laten weten dat het wel weer goed kan komen, maar dat je het misschien met kleine stapjes moet doen. Het is een proces. Het is zelfs na je eerste herstel van je burn out nog niet helemaal over, dat gaat langzaam. Maar het komt wel weer goed. Ik denk dat het heel goed is om eens te gaan kijken naar banen, en het niet direct te ambitieus op gaat zoeken. Het is niet erg om eerst een kleiner baantje aan te nemen om weer in het ritme te komen. Juist omdat je zegt dat je het in je hoofd allemaal goed weet, maar zodra je het moet concretiseren je weer bang wordt, denk ik dat het heel goed is om eerst misschien tijdelijk een baantje te nemen waar je misschien niet je uiteindelijke voldoening uit haalt, maar wel je kleine dingetjes uit kan halen, om weer te wennen aan het werkende leven.

Als ik nu ook terugdenk aan de sollicitatiegesprekken die ik twee jaar geleden heb gevoerd, voor banen die ik echt oprecht leuk had gevonden en goed bij mij pasten, dan zie ik nu mezelf echt terug als een onzeker meisje. Dat straal je dan ook echt uit tijdens zo'n gesprek. Op dat moment was ik daar echt gewoon nog niet klaar voor, zo vlak na die burn out.

Hopelijk heb je hier wat aan, dat je je realiseert dat het goed komt, maar dat je misschien niet direct weer het beste van het beste moet willen, en gewoon weer echt moet wennen.

Sterkte!! Ben heel benieuwd wat je gaat vinden. Take it easy!

Wow, bedankt voor je reactie!
"Fijn" om te lezen dat ik niet de enige ben

Ik heb al zitten kijken naar kleinere banen, maar zelfs daar ben ik onzeker over. Zelfs al zijn het banen onder mijn niveau. Heb zitten denken om bij een woonwinkel te gaan werken, maar verkoper is dan weer net niet mijn sterke kant. Of bij bijvoorbeeld de Hema. Zelfs daar ben ik onzeker over.

Voordat ik dit topic plaatste zag ik een vacature voor receptioniste in een hostel hier in de buurt (oproepbasis). Op zich best wel leuk, wel de kant waar ik vandaan kom maar niet meer fulltime. Daarnaast zou ik dan ook nog tijd hebben om mezelf over de onzekerheid heen te zetten en met iemand samen mijn ideeën op papier te zetten.

Het is moeilijk om tijd te nemen om beter te worden merk ik. Vooral ook omdat ik het gevoel heb niks bij te dragen qua geld (wat op dit moment redelijk nodig is). Aan de andere kant, ik krijg een behoorlijke uitkering. Dit zal meer zijn dan dat ik verdien op oproepbasis...

Twijfel twijfel twijfel...

Ooh La La! schreef:
Het is moeilijk om tijd te nemen om beter te worden merk ik. Vooral ook omdat ik het gevoel heb niks bij te dragen qua geld (wat op dit moment redelijk nodig is). Aan de andere kant, ik krijg een behoorlijke uitkering. Dit zal meer zijn dan dat ik verdien op oproepbasis...

Ja dat is lastig. Ik ontving ook een veel grotere uitkering dan dat ik verdiende met de post (maar 200 euro per maand verdiende ik daarmee, maar ja ik moest toch wat). Ik had ook wel echt de bijstand in kunnen gaan, maar dan was het psychisch waarschijnlijk veel slechter geworden. Nu had ik tenminste toch nog het idee dat ik werkte voor dat kleine beetje geld. Het heeft echt bijgedragen aan het positieve herstelproces.

Ik kan het me echt voorstellen, dat je zelfs over dat soort baantjes huiverig bent. Je ziet ook heel snel de negatieve kanten er dan van. Ja dit lijkt wel leuk, maar het heeft dit en dit, dus is het niet ideaal. Je wilt misschien te graag weer direct een ideale baan, maar a) die zijn heel lastig te vinden momenteel en b) ben je daar misschien nog niet klaar voor.
Aan de ene kant kan je natuurlijk beargumenteren dat je je echt een stuk beter gaat voelen van een baan die je echt leuk vindt, aan de andere kant kan ik ook heel goed begrijpen dat zoiets nog net even iets te hoog gegrepen is.

Ik zou zelf denk ik aanraden om eerst iets te doen om weer aan het werkende ritme te wennen.

Ik zou eens proberen om op een paar dingen te reageren. Dan schrijf je misschien maar geen perfecte sollicitatiebrief, maar dan ben je wel weer bezig. Het is toch niet je droombaan, moet je dan maar denken, de druk is minder hoog.

Daar heb je ook gelijk in.

Als ik nu een vacature lees van een baan die me echt heel leuk lijkt, zie ik alleen de punten die ik niet kan of waar ik over twijfel. Heel irritant!

Ik denk dat ik toch maar ga reageren. Zeker op die oproepbasis. Dan is er een begin. Ik kan na mijn ziektewet nog 11 maanden ww krijgen, dat is het voordeel van al lang gewerkt te hebben, de druk is wat dat betreft nog niet heel hoog. Het is vooral het bijdragen aan inkomen en sociale druk ofzo.