'Wanneer ga je weer werken?'

Het lijkt wel alsof het voor mijn vriendinnen het enige is wat ertoe doet. Het wordt me constant gevraagd en eerlijk, ik voel me opgejaagd en alsof ik me moet verdedigen...

Ik heb het de laatste 10 jaar vreselijk zwaar gehad. Mijn vader overleed en ik heb nog 7 maanden fulltime gewerkt tot ik instortte. Mijn psycholoog is heel trots op me, ondanks alles en ondanks mijn depressieve aanleg heb ik bijna een hbo studie afgerond en altijd gewerkt.

Ik heb het ergste jaar van mijn leven achter de rug. Langzaam krabbel ik weer overeind, inmiddels kan ik weer genieten van bepaalde dingen, zo geniet ik nu ook van de tijd die ik heb nu ik nog niet hoef te gaan werken. Eindelijk eens echt tijd voor mezelf, eens goed bijkomen.

Maar de opmerkingen uit mijn omgeving raken me. Net alsof ik een luie uitkeringstrekker ben...Terwijl zelfs het UWV achter me staat, zelfs zij geven aan me te willen afremmen, omdat ik nog een heel leven voor me heb. Mijn psycholoog en huisarts zeggen dit ook. En ook mijn moeder, zusje, vriend en beste vriendin. Ik heb nog steeds een trauma, als ik over papa gedroomd heb ben ik soms wel dagen echt van slag. Soms zie ik dingen op tv waarvan ik fysiek misselijk wordt, die ik gewoon niet meer kan verdragen.

Het maakt me gewoon verdrietig denk ik, dat vriendinnen en mensen uit mijn omgeving het soms niet begrijpen. Ik voel me daar gewoon echt rot door. Ik heb straks weer tennisles en ik weet zeker dat ze het me weer gaan vragen, waardoor ik me echt een loser voel

Zo, dat ben ik kwijt.

Alhoewel ik begrijp dat het een hele confronterende vraag is, denk ik dat het wel goedbedoeld is. Werken is een deel van "normaal" fuctioneren en denk/hoop ik dat het een verkapte opmerking is dat ze voor je hopen dat het snel weer goed met je gaat. Ik hoop dat je dit ook hebt besproken met je psycholoog, misschien kan hij/zij je kapstokjes geven hoe met die opmerkingen te dealen.

Wat naar... Het is voor je omgeving nauwelijks te bevatten wat je hebt meegemaakt en hoe je je voelt, waarschijnlijk. Maar houd die opmerkingen dan voor je, denk ik dan..

Je hoeft je echt geen loser te voelen. Jemig. De meeste mensen kennen nog geen fractie pijn van wat jij hebt gevoeld en momenteel nog steeds voelt en te verwerken hebt. Van mij krijg je een dikke knuffel

Ik ken het, ik zit niet in dezelfde situatie maar mensen die dichtbij je staan gaan bepalen dat je je "aanstelt" en wel weer wat voor de maatschappij mag betekenen. Laat het langs je heen waaien is makkelijk praten, vooral omdat die mensen zo dichtbij je staan. Dikke knuffel....

Als je je er aan stoort en zelfs tegenop gaat zien zou ik ze eens goed 'afkappen' met: 'Nog niet, en als het zover is hoor je het vast!'

Maar Leaf, vergeet niet dat mensen niet voelen wat jij voelt. Ze niet dusdanig in de put zitten of jou situatie delen. Neem het ze niet teveel kwalijk. Dat zij het elke keer vragen betekend niet dat jij ook weer echt aan het werk moet, dat bepalen zij niet.

Werken is inderdaad een onderdeel van goed functioneren, en ook op sociale basis is het heel belangrijk, dat begrijp ik heel goed.

Mijn algehele welbevinden is echter nog zo aan het schommelen...ik kan al een goeie dag hebben als ik naar buiten kijk en 'voel' dat het mooi weer is. Dat soort kleine dingen zijn dan al zo'n overwinning...

Ik tennis nu weer, een hobby die ik vroeger met mijn vader deed. Ik heb ontzettend moeten doorbijten soms op de baan, want ik vind het ontzettend leuk, maar oh wat is het confronterend...mijn tennisleraar is een lieverd, die begrijpt me ontzettend goed. Ik ga niets maar dan ook niets uit de weg. Vaderdag komt er weer aan, en al die folders....wat een hel. Maar ik kijk er wel naar.

Godsamme nu moet ik huilen...ik doe gewoon zo mijn best!

2CKC2 schreef:Als je je er aan stoort en zelfs tegenop gaat zien zou ik ze eens goed 'afkappen' met: 'Nog niet, en als het zover is hoor je het vast!'

Maar Leaf, vergeet niet dat mensen niet voelen wat jij voelt. Ze niet dusdanig in de put zitten of jou situatie delen. Neem het ze niet teveel kwalijk. Dat zij het elke keer vragen betekend niet dat jij ook weer echt aan het werk moet, dat bepalen zij niet.

Nou ja, ze zeggen wel dat het echt weer goed voor me zou zijn en blablabla. En dan voel ik me echt een loser. Ik heb slechte kaarten toebedeeld gekregen en ik maak er gewoon meer dan het beste van! In september ga ik beginnen met afstuderen en het liefst wil ik dan ook nog niet werken. Ik wil alles gewoon in hapklare brokken aanpakken, stap voor stap. Anders gooi ik mezelf weer ergens in en eis ik weer meer dan het maximale van mezelf.

Jij gaat weer werken zodra je daar toe aan bent.

Ik ben het deels eens met mensen die zeggen dat het wel goed voor je zou zijn, omdat het je een vaste routine geeft en afleiding. Bovendien ga je dan 'verder' met je leven, wat goed kan zijn. Maar daarnaast denk ik ook dat je die dingen gewoon echt niet aankunt, zolang je daar nog niet aan toe bent. Dan wordt het werken alleen maar een last bovenop al je moeilijkheden, en dan verzwaart het het alleen maar. Ik zou goed naar jezelf en je naasten en het UWV luisteren. Jij zult echt niet de rest van je leven thuis blijven zitten en niets doen, jij kan heus wel werken, maar nu even niet. Wel denk ik dat het goed is om dingen buitenshuis te doen. Ik weet niet in hoeverre je actief bent of dat je thuis in pyjama op de bank hangt (wat ook wel lekker is), maar verklein je wereld niet. Zou een dagje in de week vrijwilligerswerk op den duur geen oplossing voor je zijn om weer beetje mee te draaien? Bovendien haal je daar denk ik wel voldoening uit. Ik denk dat het goed is om zo langzaamaan inderdaad stap voor stap dingen weer op te pakken. In september afstuderen lijkt me al een goede stap. Voor die tijd zou ik eens langs gaan op de hogeschool of met een docent praten, zodat je langzaam weer beetje in het wereldje komt. Dan is het niet in een keer zo'n hoge opstap weer.

_Leaf_ schreef:Ik wil alles gewoon in hapklare brokken aanpakken, stap voor stap.

Aangezien je psycholoog en de UWV hierachter staan en je willen afremmen waar nodig, zijn kristalheldere argumenten om je absoluut geen loser te mogen voelen. Je weet zelf als geen ander dat je wel zou willen, maar dat het voor jezelf nu en voor de toekomst geen verstandige keuze is. De experts hebben er gelijk in, je moet nog zo lang. En moet je jezelf dan maar naar de klote e thelpen omdat dat sociaal wenselijk is? Nee. Je hebt zelf net een overwinning neergezet om tennis weer op te pakken en de volgende overwinning wordt je afstuderen. Dat is al meer dan genoeg. Wat betreft de opmerkingen, ze zijn vast goedbedoeld, maar probeer iets te vinden waardoor je ze makkelijker van je af kan zetten.

Sterkte meid Laat je niet kisten.

Heel herkenbaar Leaf, knuffel van mij

Ik kan alleen maar zeggen, probeer het naast je neer te leggen. Mensen kunnen zich echt niet indenken hoe jij je voelt. Maar tegelijkertijd snap ik, en weet ik zelf als de beste, dat je het raakt... Het bevestigd je gevoel van onbegrip...

Sterkte! En wat goed dat je al zo goed op weg bent!!

Je moet echt niets doen waar je zelf nog niet klaar voor bent. En ik denk ook zeker dat je nog niet moet gaan werken. En dat het sowieso goed voor je is om eerst rustig je studie af te maken en inderdaad doelen in brokken op te delen en je op een ding te kunnen focussen en dat af te ronden. Ik vind het hartstikke goed van je dat je kijkt naar wat je allemaal gepresteerd hebt afgelopen jaren, dat je steeds maar door bent gegaan en dat je nu echt rust neemt en simpelweg aan andere dingen werkt. Het is echt niet niks wat je op je bordje hebt gekregen, zeker afgelopen 1,5 jaar niet en het is echt niet meer dan normaal dat je nu even niet werkt. Ik weet eerlijk gezegd niet eens hoelang je nu gestopt bent, maar het is toch pas iets meer dan een jaar geleden? En de eerste maanden heb je toen nog doorgewerkt? Sorry hoor, maar ik vind het best wel belachelijk vroeg om dan nu al de aandacht te leggen op "wanneer je weer gaat werken".

Wel denk ik dat het inderdaad goed zou zijn om toch nog ergens iets van "verplichtingen" te hebben af en toe, puur vanwege je depressie(verleden) en dat het daarvoor toch echt wel goed is om af en toe ook iets te moeten, te doen en daar voldoening uit te halen. Inderdaad iets van een oppasbaantje waar ik je eerder over gehoord heb of vrijwilligerswerkt. Dat is het enige waar ik me als vriendin wel zorgen om maak, dat "nietdoen" voor je depressie niet gunstig is. Maar daar hebben we het al vaker over gehad..

Papa is in april 2011 dood gevonden en ik ben in november gestopt met werken...

Vrijwilligerswerk is ook wel een goed idee, ik weet alleen echt niet wat. Ik ben bang dat sommige verhalen of mensen me gewoon teveel zullen aangrijpen...

Ik heb gelukkig al wel zoveel 'overwinningen' behaald....ik probeer niets uit de weg te gaan. Tot 2 maanden geleden keek ik het liefst niet eens in de spiegel. Ik zag alleen maar intense pijn en verdriet. Ik kon het niet.

Afstuderen wordt iets ontzettend moeilijks. Papa ziet het me niet meer doen, hij was degene die zo trots was dat ik studeerde...zo confronterend. Naar de diploma uitreiking wil ik dan ook gewoon niet.

Ik sport dus gelukkig wel weer, ook dat was ontzettend moeilijk. En is het soms nog steeds.

Ik probeer wel een dagritme aan te houden, maar die is anders dan voor andere mensen. Ik heb namelijk van kinds af aan al slaapproblemen, en met mijn psycholoog heb ik het er ook al 2 jaar over, maar ik ben een ontzettend avondmens. Sterker nog, zo rond 11 uur krijg ik een enorme piek en ga ik het hele huis schoonmaken haha. Ik slaap wel altijd 8 uur, maar vaak niet aan een stuk.
De laatste keer zei de psycholoog dat ik dit ook maar even op zn beloop moet laten zo, waarschijnlijk ben ik gewoon zo (papa had dit ook).

Ik kom er eindelijk wel een beetje achter wie ik nou ook alweer echt ben. De Leaf zonder een depressie en voordat de ellende begon. Dat is fijn, maar ook heel dubbel. Net alsof papa daarvoor moest doodgaan....

_Leaf_ schreef:

Vrijwilligerswerk is ook wel een goed idee, ik weet alleen echt niet wat. Ik ben bang dat sommige verhalen of mensen me gewoon teveel zullen aangrijpen...

Naast de Fiddler zit zo'n vrijwilligerswerkwinkel. Wellicht kan je eens langsgaan daar om te informeren. Zelfs dat zou ik al als overwinning zien. Ik herken het hoor, die kleine dingen overwinnen, en ik had niet eens de meest heftige dingen zoals jij meegemaakt. En dat dingen je te veel aan zullen grijpen snap ik. Wellicht kan je je verhaal daar uitleggen en kunnen ze iets passends vinden, wat niet te zwaar is. Zoiets zou ik wel echt top vinden, als je dat doet, al is het tijdelijk en een keer in de week of twee weken ofzo. Dat van dat tennissen is ook echt heel erg goed van je! Ik vind het echt goed dat je stapje voor stapje dingen aanpakt. Meer kán je ook gewoon niet doen. En over je dagritme zou ik me niet al te erg zorgen maken. Zolang je een redelijk ritme hebt en niet hele dagen in bed ligt, valt dat allemaal wel mee. Toen ik thuis zat, had ik ook zo'n soort ritme.

Oh echt? Dat wist ik niet! Dan ga ik daar morgen even informeren!

Neem het de mensen niet kwalijk Leaf. Mensen willen graag iets aardigs zeggen, iets positiefs. En dan zeggen ze iets over ´verder gaan´. Zij weten niet wat je voelt en hoe het voor je is. Maar ga mensen niet afsnauwen als ze het vragen. Het is goed bedoeld.

Je bent geen loser en niemand vindt dat. Mensen willen alleen graag voor je dat het beter gaat. Wat eerder werd gezegd, werken is een vorm van verder gaan. Dus als jij kan aangeven wanneer je weer gaat werken, dan is dat een signaal dat het iets beter met je gaat.

Maar denk je niet dat t goed is om beetje bij beetje je leven weer op te pakken, hoe moeilijk ook? Zorgt ook voor afleiding..

Ik weet niet hoe dicht deze mensen bij jou staan, die je dit vragen?
Misschien zien hun een Leaf die een stuk beter in haar vel zit dan voorheen dat ze er van uit gaan dat je er weer aan toe bent?
Niet om de afleiding te hebben, maar omdat jij uitstraalt dat je er aan toe bent?
Geen idee hoor, ik ken jou verder niet, maar ik probeer me een beetje voor te stellen wanneer ik dit aan iemand zou vragen

PrinsesBo schreef:Maar denk je niet dat t goed is om beetje bij beetje je leven weer op te pakken, hoe moeilijk ook? Zorgt ook voor afleiding..

Wat denk je dat ik uit alle macht probeer? Natuurlijk wil ik mijn leven weer oppakken. Maar het is makkelijker gezegd, dan gedaan. Vanaf dag 1 na papa's dood was ik gefocust op 1 ding: erbovenop komen. Ik heb me nog 7 maanden kapot gewerkt en 2 keer promotie gemaakt. Ik volgde ook nog een praatgroep en had mijn eigen psycholoog. En een huishouden. Het ging niet meer. Ik was zo moe...
En toen probeerde ik mezelf in allerlei tijdsplanningen te wringen met betrekking tot mijn rouw en verdriet. Dat ging natuurlijk ook niet.
Het niet hoeven werken scheelt me nu ook even zoveel stress. Ik ben ambitieus, ik wil altijd hoger en beter. Dat is mede de reden dat ze me nu zo afremmen. Je verliezen in je werk is makkelijker dan je verdriet onder ogen te komen, of je trauma.

De vriendinnen die het vragen zijn zelf ook ambitieus en zijn mij ook zo gewend. Maar nu doet het er even niet toe. Ik blijf altijd aardig, tegen iedereen. Ook als ik ongevraagd meningen over zelfdoding naar mijn hoofd geslingerd krijg waarvan mensen denken dat ze me ermee helpen.

Verder ben ik heel goed in een masker opdoen....bijna niemand heeft me zien huilen het afgelopen jaar, zelfs mijn moeder en zusje niet. Dat ik vanmiddag naar aanleiding van dit topic moest huilen, zei mij dan ook best veel.

Misschien hebben ze ook vooral onbegrip omdat ze niet helemaal weten hoe jij in de situatie staat? Misschien helpt het hen wat te vertellen hoe jij nu staat in deze situatie en het UWV enzo. Niet dat je natuurlijk alles hoeft te vertellen, maar misschien zien ze jouw daardoor ambitieuzer dan dat je bent op dit moment.

_Leaf_ schreef:

PrinsesBo schreef:Maar denk je niet dat t goed is om beetje bij beetje je leven weer op te pakken, hoe moeilijk ook? Zorgt ook voor afleiding..

Wat denk je dat ik uit alle macht probeer? Natuurlijk wil ik mijn leven weer oppakken. Maar het is makkelijker gezegd, dan gedaan. Vanaf dag 1 na papa's dood was ik gefocust op 1 ding: erbovenop komen. Ik heb me nog 7 maanden kapot gewerkt en 2 keer promotie gemaakt. Ik volgde ook nog een praatgroep en had mijn eigen psycholoog. En een huishouden. Het ging niet meer. Ik was zo moe...
En toen probeerde ik mezelf in allerlei tijdsplanningen te wringen met betrekking tot mijn rouw en verdriet. Dat ging natuurlijk ook niet.
Het niet hoeven werken scheelt me nu ook even zoveel stress. Ik ben ambitieus, ik wil altijd hoger en beter. Dat is mede de reden dat ze me nu zo afremmen. Je verliezen in je werk is makkelijker dan je verdriet onder ogen te komen, of je trauma.

De vriendinnen die het vragen zijn zelf ook ambitieus en zijn mij ook zo gewend. Maar nu doet het er even niet toe. Ik blijf altijd aardig, tegen iedereen. Ook als ik ongevraagd meningen over zelfdoding naar mijn hoofd geslingerd krijg waarvan mensen denken dat ze me ermee helpen.

Verder ben ik heel goed in een masker opdoen....bijna niemand heeft me zien huilen het afgelopen jaar, zelfs mijn moeder en zusje niet. Dat ik vanmiddag naar aanleiding van dit topic moest huilen, zei mij dan ook best veel.

En precies dát maakt dat mensen dénken dat het beter met je gaat. Dat is ook mijn probleem. Het gaat met mij altijd goed. Ik huil nooit, ben altijd sterk. Mensen geloven het niet meer als ik zonder een enkele emoties dingen vertel. Of ik vertel iets naars en plak er dan automatisch achteraan: "maar dat komt vanzelf wel goed...." daardoor bagataliseer ik altijd. Ook over mezelf naar anderen.
Ik zeg daarmee niet dat je een potje moet gaan staan huilen, dat is ook mijn oplossing niet, maar ik heb wel gemerkt dat ik anderen op het verkeerde been zet als ik niet oprecht ben over hoe het met mij gaat.
Jouw masker is wat de mensen om je heen van jou zien.

Dit is absoluut geen verwijt hoor, ik denk oprecht dat je nog niet toe bent aan werken en dat je nog veel te verwerken hebt. Alleen moet je ook goed opletten welke signalen je uitstraalt. En bovendien sluit ik me aan bij alle anderen die benoemen dat je vriendinnen het waarschijnlijk vanuit goede bedoelingen zeggen.

Sterkte Leaf!

Ik ben het helemaal eens met Happinaz.

En verder, neem je tijd en laat je niet opjagen. Ik vind het zelf heel moeilijk om me niets van anderen aan te trekken, maar soms moet je dat echt even laten. Het gaat om jou en jouw verdriet en dat moet je op jouw manier doen. Luisteren naar tips en adviezen van vriendinnen is ook goed, en misschien kan je er wel iets mee doen. Maar jij bent nog altijd de enige die dit voelt en daar mee moet dealen. Op jouw manier en tempo dus.

Happinaz schreef:

Ik zeg daarmee niet dat je een potje moet gaan staan huilen, dat is ook mijn oplossing niet, maar ik heb wel gemerkt dat ik anderen op het verkeerde been zet als ik niet oprecht ben over hoe het met mij gaat.
Jouw masker is wat de mensen om je heen van jou zien.

Ik denk dat Happinaz met haar hele post helemaal gelijk heeft. Ik kan me goed indenken dat je geen behoefte hebt om bij iedereen maar een potje te gaan huilen. Ze begrijpen je dan wel beter, maar je krijgt inderdaad een heleboel adviezen waar je niet op zit te wachten. Rouw is zo complex, je kunt daar nauwelijks iets 'goeds' over zeggen, er is niets wat hem terughaalt. En als ze je zien huilen, voelen ze toch de behoefte om een soort advies te geven en moet je daar weer om glimlachen en voor bedanken. Dat is ook onprettig. Ik denk niet dat je je wat aan hoeft te trekken van dat 'loser-gevoel', dat ben je niet, maar wel kunt kiezen wat je het minst stoort: dat ze denken dat je je wel weer goed voelt, of dat ze je proberen te helpen met een probleem dat niet weg te nemen is.

Mijn hypomanische persoonlijkheid helpt ook niet. Daardoor kom ik sterker over dan ik me soms voel. Al kan ik er goed over praten en heb ik mensen om me heen die wel door dat masker heen prikken.

Leaf: Jij komt op mij een stuk minder sterk over dan je misschien doet tegen de meeste mensen. Toen ik je zag lopen zag ik een lange mooie meid die ieder moment uit haar slof kon schieten. Niet omdat ze zo stabiel in het leven staat of zo zelfverzekerd is, maar meer als afweermechanisme "kom niet te dichtbij, want dan bijt ik".

Ik ben waarschijnlijk de laatste persoon bij wie je je verhaal kwijt wilt, maar ik snap (waarschijnlijk maar een heel klein stukje van) je verdriet en de verantwoordelijkheid die je nu voelt naar je zusje toe en hoe onbegrepen je je voelt door de mensen van wie je juist dat begrip zo nodig hebt.

Zonder stalkerig over te komen: ik weet waar je woont en je weet dat ik in de buurt woon. Als je eens een stukje wilt lopen met je hondje, dan loop ik graag met je mee

ik vind dat echt zon vreselijke opmerking he...`wanneer ga je weer werken" ?
alsof je gezondheid en je gesteldheid niet belangrijker is....het leven bestaat niet alleen maar uit werken, en het is zeker geen verplichting.
ik zou echt boos worden als ze dat vragen, wat je hebt meegemaakt is niet niks en dat je daarna nog 7 maanden hebt doorgewerkt vind ik echt wonderbaarlijk! ik vind je echt een dappere meid !!