wanneer vond je jezelf mooier, vroeger of nu?

RYW schreef:Ik denk dat Kowalski een interessant punt aanhaalt dat voor veel mensen opgaat, namelijk de eisen die je aan jezelf stelt en de mate van acceptatie. Ik zie wel eens foto's van vroeger en dan vind ik mezelf wel mooi op die foto's (vooral qua lichaam, qua gezicht ben ik dat later pas geworden door beter gebruik van make up en kapsel enzo) maar ik herinner me dat ik er helemaal niet tevreden mee was, en dat was me ook aan te zien.

Nu ben ik natuurlijk veranderd, maar het belangrijkste is dat ik mezelf nu ook gewoon mooi vind. Een paar jaar terug toen ik mijn vriend kreeg was dat anders. Zo'n knappe, mooie man, en die wil mij? Toen ben ik gaan zien wat hij zag, hoefde ik niet perfect te zijn van mezelf en zit beter in mijn vel dan ooit. En dat zie je.

Het enige jammere vind ik soms dat ik vroeger niet al wist hoe ik mezelf zoals ik ben op mijn mooist kon maken, en dat ik vroeger al niet kon inzien dat ik hartstikke tevreden kon zijn.

Inderdaad! Ik denk dat het in veel gevallen zo is dat je uiterlijk misschien niet zozeer is veranderd, maar de manier waarop je er naar kan kijken en dat je het kan accepteren. En natuurlijk dat je beter weet hoe je het beste eruit kan halen, maar dat is weer een ander puntje. (en begrijp me niet verkeerd, ik suggereer niet dat het zo voor iedereen zal zijn hoor! )

Oh zeker haha, ik had vroeger echt stom haar, joh. Ik weet zeker dat mijn kinderen, als ze ooit in een fotoalbum gaan kijken, iets zullen roepen als 'mam, neeeeee, je haar!'

En nu weet ik hoe ik ermee om moet gaan, en krijg er regelnatig complimentjes over

Ik denk dat ik op Curaçao op m'n mooist was, 4 jaar geleden. Maar ik ben nu wel mooier dan 5 jaar terug, toen was ik dik en zat ik echt niet lekker in m'n vel.

Ik vind mezelf ook mooier, vroeger was ik echt een meisje nu begin ik er pas uit te zien als een volwassen vrouw Als word ik nog steeds een stuk jonger geschat. Dat ik kraaiepootjes krijgt en steeds meer spataderen en een maanlandschap op mijn kont kan ik nu nog mee leven. Het enige waar is heel erg van baal is dat ik steeds meer grijze haren krijg, ik wil ze niet verven omdat ik best trots ben op mijn krullebos en omdat mijn haar snel breekbaar is ben ik bang dat ik alles ga verpesten met verven Ik vind ouder worden best iets hebben, ik heb niet gelijk dat verlepte beeld in mijn hoofd maar meer stoere en stralende vrouwen die genieten van het leven Trouwens ik vind mijn vriend er ook mooier uitzien dan 5 jaar terug. Hebben jullie dit ook bij jullie mannen?

Nu, vanaf mijn 25ste vond ik mezelf eigenlijk pas mooi. (ben nu 28)

Momenteel ben ik blij met mezelf omdat ik er nu uitzie als het beeld wat ik van mezelf had. Afgelopen 10 jaar zijn de kilootjes er langzaam aan geslopen en daardoor was ik nooit tevreden met mezelf. Ik ben nog steeds niet terug op mijn oude gewicht en betwijfel of dat ooit nog zal gebeuren. Maar wel tevredener hiermee omdat ik nu weet dat er ook een weg terug is, in plaats van steeds maar aankomen.
Als ik nu foto's van mezelf terug zie stroken die met het beeld wat ik van mezelf heb. Een half jaar geleden schrok ik echt als ik die zag omdat ik dacht dunner te zijn. Als ik nu foto's van mezelf zie, zie ik mezelf lol hebben of juist een verschrikkelijk gezicht trekken. Of er onflatteus op staan, of juist erg flatteus. Ik kan voorbij dat gewicht kijken nu.
Als ik oude foto's zie met een gewicht waar ik nu alleen maar van kan dromen zie ik dat ik nog een vrij kinderlijk gezichtje heb daar (rond de 18), eigenlijk vind ik dat ook niet zo mooi, toen ook al niet.

Momenteel kan ik er lol in vinden mezelf leuk op te maken en mooie kleren aan te trekken. Heb niet meer het gevoel dat ik ze toch niet waard ben. Er mogen heus nog wel wat kilo's af en zal altijd dingen blijven hebben die ik anders wil zien. Maar momenteel geniet ik vooral van mijn nieuwe lijf.

Ik heb het gevoel dat ik niet zoveel anders ben dan 10 jaar geleden. En ben altijd wel redelijk tevreden geweest. Ik voel me nu wel meer vrouw dan toen, terwijl ik toen al 'ouder' wilde zijn maar gewoon een meisje van 14 was.

Wel vond ik mijn lelijkste periode in groep 6. Als ik die schoolfoto terug zie denk ik altijd.. Ohja dat was mijn lelijke tijd haha.. Ik wilde altijd wafeltjes in mijn haar en had een lelijke bril. (Gelukkig mocht ik in groep 7 lenzen. Want ik vond die bril echt vreselijk!). Ook stonden mijn tanden ontzettend scheef tot groep 7, daarna kreeg ik een beugel.


Ik zal voor de lol mijn schoolfoto's eens inscannen .

Ik vind mezelf nu op dit moment mooier (nouja nu ik zwanger ben ff niet) maar nu ik wat ouder ben. Ik zit beter in mijn vel. Maar als ik dan foto's van vroeger zie vind ik me daar zo mooi! Veel mooier dan nu, terwijl ik toen echt zat met mijn uiterlijk.

Wat zijn we toch gecompliceerde wezens. Nouja, ik in ieder geval.

Charlie schreef:Ik vind mezelf nu op dit moment mooier (nouja nu ik zwanger ben ff niet) maar nu ik wat ouder ben. Ik zit beter in mijn vel. Maar als ik dan foto's van vroeger zie vind ik me daar zo mooi! Veel mooier dan nu, terwijl ik toen echt zat met mijn uiterlijk.

Wat zijn we toch gecompliceerde wezens. Nouja, ik in ieder geval.

Geloof me, je bent bij lange na niet de enige!

Vind je jezelf niet mooi nu je zwanger bent? Ik vind zwangere vrouwen vaak zoveel moois uitstralen!

Ik vind mezelf op dit moment mooier. Mijn gezicht is mooier, ik zit lekkerder in mijn vel en straal dat ook uit.

Ik merk ook dat ik veel tevredener over mijn uiterlijk ben dan 10 jaar geleden. En als ik foto's terug zie van mij als pubermeisje dan kan ik alleen maar concluderen dat ik er vreselijk uitzag en vreselijk ongelukkig was, dat straalt echt van de foto's af.
Ik vind mezelf als ik er over nadenk lichamelijk niet mooier geworden dan toen, ik denk zelfs dat ik toen mooier was, maar op de een of andere manier is alles beter op z'n plaats gevallen.
Ik kon het toen ik in de puberteit kwam écht niet verkroppen dat ik borsten kreeg en een vrouw werd. Ik heb mezelf heel lang verstopt achter felgekleurd haar en veel te grote truien en T-shirts.

Nu ben ik trots op mijn borsten, op mijn vrouwelijke vormen en nu ik 15 kg ben afgevallen begin ik ook weer trots te worden op mijn lijf. Ik lig er niet meer wakker van dat ik nog steeds vet heb op allerlei plaatsen. Waar ik vroeger altijd alleen mijn lelijke punten zag in de spiegel, zie ik nu vaak juist mijn mooie punten!
En heus word ik er wel gillend gek van dat sinds ik met de pil gestopt ben ik steeds onder de puistjes zit, maar ik kan me er ook niet echt ongelukkig onder voelen.

RYW schreef:Ik zie wel eens foto's van vroeger en dan vind ik mezelf wel mooi op die foto's (vooral qua lichaam, qua gezicht ben ik dat later pas geworden door beter gebruik van make up en kapsel enzo) maar ik herinner me dat ik er helemaal niet tevreden mee was, en dat was me ook aan te zien.

Het enige jammere vind ik soms dat ik vroeger niet al wist hoe ik mezelf zoals ik ben op mijn mooist kon maken, en dat ik vroeger al niet kon inzien dat ik hartstikke tevreden kon zijn.

Dit herken ik heel erg! Als ik nu foto's zie van de middelbare school vraag ik me écht af waarom ik mezelf toen (te) dik vond. Daardoor ging ik mezelf afzonderen, me het lelijk eendje voelen en me dus ook zo gedragen. Doordat ik onopvallend wilde zijn werd ik juist 'opvallend' voor pesters. Dat was geen leuke tijd! Daardoor snoepte ik ook van alles want, aldus mijn gedachtenkronkels, dik was ik toch al dus het maakte niet uit. Het gevolg was dat ik van een meisje dat iets meer gezet was maar zeker niet dik, wél dik werd.

Nu heb ik nog steeds een aantal kilo's te veel, er zijn er wel wat af maar niet genoeg. Ik doe er alleen ook nog niet héél bewust iets aan dus ik mag niet zeuren nu Maar ik ga nu ook wel m'n pluspunten zien en voel me niet altijd meer het lelijk eendje.

Ik vind mezelf nu mooier, ik heb een betere huid en zit beter in mijn vel. Ik ben qua uiterlijk niet heel erg veranderd vergeleken met "vroeger", behalve mijn huid dus, maar ik ben nu gewoon blijer met mezelf. Ik weet niet of dat gewoon ook komt omdat ik ouder wordt en dus ook minder onzeker over mijn uiterlijk, maar als ik nu foto's van een paar jaar geleden terug zie dan denk ik echt, waar was je zo ontevreden/onzeker over? Terwijl er dus niet heel veel veranderd is. Ik vind het best jammer dat ik toen zo onzeker heb rondgelopen.

Nu vind ik mezelf mooier. Niet alleen omdat ik mezelf nu meer accepteer maar ook omdat ik nu veel meer verstand heb van haar, make up en mode. Ik kleed me veel beter nu en ik weet goed hoe ik mij moet opmaken. Dat scheelt heel erg. Vroeger was ik heel erg onzeker en nu is dat veel minder. Misschien daardoor maar ook omdat als je ouder wordt je merkt dat je jezelf maar gewoon moet accepteren omdat je nou eenmaal zo bent. Het boeit mij gewoon veel minder wat anderen van mij denken qua uiterlijk.

Ik ben nu meer tevreden met mezelf heb ik het idee, maar zou graag terug willen naar mijn gewicht/figuur van 5 jaar geleden..

Kowalski schreef:Maura, is het niet zo dat je toen dácht dat je gelukkig was/rust had? Maar dat het de schijn van de eetstoornis was? En dat je, als je daar nu aan terug denkt, het zo voelt omdat het toen zo overduidelijk voelde? Denk je dat je, als je nu in die situatie zou vinden, er hetzelfde over zou denken? Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel want het staat er geloof ik nog cryptisch

Dat is het wel zo ongeveer.

Een eetstoornis is best wel, net als alle andere soorten van verslavingen, moeilijk om te begrijpen. En ondanks dat ik er jaren last van heb gehad, altijd wel een beetje last van zal blijven houden, snap ik de gedachtengang zelf ook niet helemaal. Zal ik ook wel nooit snappen. Enige voordeel daaraan is dat ik nu snap waarom anderen het niet snapten, ook al was het voor mij overduidelijk en heel logisch. Tja, ehmz... Als je begrijpt wat ik bedoel...

Maura schreef:

Kowalski schreef:Maura, is het niet zo dat je toen dácht dat je gelukkig was/rust had? Maar dat het de schijn van de eetstoornis was? En dat je, als je daar nu aan terug denkt, het zo voelt omdat het toen zo overduidelijk voelde? Denk je dat je, als je nu in die situatie zou vinden, er hetzelfde over zou denken? Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel want het staat er geloof ik nog cryptisch

Dat is het wel zo ongeveer.

Een eetstoornis is best wel, net als alle andere soorten van verslavingen, moeilijk om te begrijpen. En ondanks dat ik er jaren last van heb gehad, altijd wel een beetje last van zal blijven houden, snap ik de gedachtengang zelf ook niet helemaal. Zal ik ook wel nooit snappen. Enige voordeel daaraan is dat ik nu snap waarom anderen het niet snapten, ook al was het voor mij overduidelijk en heel logisch. Tja, ehmz... Als je begrijpt wat ik bedoel...

Haha ja hoor! De reden dat ik het nog enigszins kan omschrijven is omdat ik er (ook) ervaring mee heb;)

Een vriendin van me omschreef haar eetstoornis als een soort vriend waar ze altijd bij terecht kon en die altijd troost bood. Eerst leek dat voor haar een veilig toevluchtsoord, maar na een gegeven moment gong ze het meer zien als een ongezonde relatie, waarin ze dacht dat ze veilig was maar die in de realiteit enorm destructief was, als een soort mishandelende partner waarvan ze dacht dat ze hem nodig had. Toen pas zag ze wat het werkelijk was en ze is er met veel moeite uitgekomen, maar het is nog altijd een zwakke plek.

Als je terugdenkt aan zo'n periode waarin het voelt als een toevluchtsoord, dan kan ik me voorstellen dat je je die rust herinnert. Maar het was wel een illusie, natuurlijk.

RYW schreef:Een vriendin van me omschreef haar eetstoornis als een soort vriend waar ze altijd bij terecht kon en die altijd troost bood. Eerst leek dat voor haar een veilig toevluchtsoord, maar na een gegeven moment gong ze het meer zien als een ongezonde relatie, waarin ze dacht dat ze veilig was maar die in de realiteit enorm destructief was, als een soort mishandelende partner waarvan ze dacht dat ze hem nodig had. Toen pas zag ze wat het werkelijk was en ze is er met veel moeite uitgekomen, maar het is nog altijd een zwakke plek.

Als je terugdenkt aan zo'n periode waarin het voelt als een toevluchtsoord, dan kan ik me voorstellen dat je je die rust herinnert. Maar het was wel een illusie, natuurlijk.

Dat dus!

Dat herken ik wel, RYW. Alleen dacht, en denk ik er soms nog, anders over.

In eerste instantie had ik Aneroxia en vervolgens Boulimia. Anorexia beschouwde ik als mijn beste vriend, mijn engel. Boulimia als mijn vijand, mijn duivel. Ik had echt het idee dat Anorexia het beste met mij voor had, dat dat mijn controle op dit leven was, mijn compagnon, mijn beste vriend, degene met de juiste gedachten. En dat Boulimia gewoon de zwakte in mezelf was en dat moest ik uitbannen. Nooit echt gelukt.

En zelfs nu, nu ik zo dik ben, zou ik willen dat ik weer een beetje zoals vroeger was. Dat ik mijn beste vriend weer kan omarmen. Dat we weer samen één zijn. Maar het blijft een ongezonde relatie. En ik vind het knap van jouw vriendin dat ze dat heeft ingezien en naar heeft gehandeld. Ik kon dat niet. En nog niet helemaal. En misschien dat ik daarom ook, in gedachten, denk/vind dat het vroeger allemaal beter was.

Maar het ging hier om het uiterlijk, niet om eetstoornissen.

Hmm.. als ik heel eerlijk ben zie en voel ik mezelf dikker dan 20 kilo geleden.. En dat is frustrerend. Wel voel ik me mooier, omdat anderen het zeggen en ook kleding mooier zit. Maar mezelf naakt gezien... mja..

Qua persoon vind ik mezelf nu mooier. Qua lichaam vind ik mezelf vroeger mooier.

Qua lichaam vond ik mezelf een jaar of 2 geleden het mooist. Toen had ik nog een gezond gewicht. Mijn gezicht vind ik in de loop der jaren steeds mooier worden. Eerder had ik echt zo'n kindergezichtje, zo'n plofkopje. Nu ben ik wat meer 'vrouw'. Mijn haar vind ik nu ook mooier. Het valt mooier en is wat dikker.

Ik vind mezelf nu ook mooier dan vroeger. Ik ben zowel zwaarder als lichter geweest als nu en mijn gewicht zal altijd wel een lastig punt blijven, maar ik zit nu beter in mn vel en ben wat minder onzeker.

Vroeger was ik graatmager en moest me toch veel eten om aan te komen, maar nu door ook deze zwangerschap zal ik heus wel wat vetjes overhouden, en dus wat meer rondingen, en ik ben daar best tevreden over.

Mijn man zegt ook alitjd, heb liever goedhouvast aan je bips dat dan je weg waait omdat je zo graatmager was