wanneer vond je jezelf mooier, vroeger of nu?

En waarom, waar ligt dat aan? Daar ben ik wel nieuwsgierig naar.

De reden dat ik het me afvraag is dat ik er de laatste tijd meer bij stilsta dat ik mezelf steeds mooier ga vinden. Klinkt misschien arrogant, maar ik ben eigenlijk steeds blijer met hoe ik eruit zie. Ik was voordat ik zwanger was wel dunner, maar toch vind ik mezelf nu mooier dan toen.

Ik ben blijer met mijn haar, mijn gezicht en ook mijn figuur. Ik ben erg benieuwd hoe jullie jezelf zien in vergelijking met vroeger!

Oh, en bepaal zelf maar wat precies 'vroeger' is.

Ik vond mezelf vier vijf jaar geleden mooier, toen was ik ongeveer 7 à 8 kilo lichter. Verder m'n haar toen heel blond en was best wel dun misschien maar vond mezelf toen het mooiste.

Ik vind het niet arrogant . Ik vind mezelf ook nu mooier dan 5 jaar geleden. Toen ik een jaar of 23 was vond ik mezelf ook mooi. Komt voornamelijk door mijn gewicht. Die is nu weer hetzelfde als toen ik 23 was. Hier voel ik me gewoon het prettigst bij.

Waarschijnlijk ben je ook gewoon hartstikke mooi, maar zou het ook kunnen dat je jezelf nu mooier vindt omdat je andere 'eisen' stelt aan jezelf? Veel meiden in de puberleeftijd stellen te hoge eisen aan zichzelf, waar niet aan te voldoen is. Het gevolg is dan dat je niet tevreden bent met jezelf en jezelf niet mooi vindt! Maar misschien geldt dit helemaal niet voor jou!

Ik vond mezelf vroeger mooier. Ik vond mezelf toen nooit mooi, maar ook niet lelijk. Ik was er eigenlijk niet zo mee bezig! Dan heb ik het over de leeftijd van 17-18 ongeveer. Daarna ben ik ziek geworden en daar ben ik niet mooier op geworden. Ik vind mezelf nu te mager, waardoor 'alles' eigenlijk wat minder mooi is/wordt. Gelukkig zit er al verbetering in en ben ik weer op weg naar 'mij-op-zijn-mooist', want een natural beauty zal ik (van buiten ) nooit worden!

Ik vind dat ik vroeger mooier was dan nu. Ach shit happens.

Op grijze haren na vind ik mezelf nu mooier dan 5 - 10 jaar geleden.

Tja, ik ben bang om ouder te worden. Dus ik vond mezelf tien jaar geleden toch echt vele malen mooier. Ik was mooi slank, had een mooie bos met krullen, een leuk gezichtje (ook al zeg ik dat van mezelf) en was plezierig in de ommegang en had rust in wie ik was en wie ik moest zijn. Dus zowel innerlijk als uiterlijk was ik tevredener met mezelf.

Ik vind mezelf 'mooier' sinds;2 jaar geleden. Ik ben volwassener geworden vind ik zelf, vind mezelf sinds ik vanavond bij de kapper ben geweest weer leuk. Heb nu eindelijk een leuk vlot kapsel, ben eindelijk van mijn oubollige kop af.
Sinds ik zwanger ben geweest ben ik wel meer bezig met mijn uiterlijk en kleding bezig :-)

Vroeger is bij mij toen ik 18/19 jaar was, ben nu 24 jaar. Moet zeggen dat ik nooit helemaal tevreden ben.

Ik vond mezelf vroeger mooier, qua figuur. Nu ben ik totaal niet tevreden.
Nu ben ik wel meer vrouw dan meisje vind ik, ik zie nu wel karakter en levenservaring als ik in de spiegel kijk. Er staat echt iemand. Dat had ik vroeger (zo'n jaar of 6 geleden) niet.

Maura schreef:Tja, ik ben bang om ouder te worden. Dus ik vond mezelf tien jaar geleden toch echt vele malen mooier. Ik was mooi slank, had een mooie bos met krullen, een leuk gezichtje (ook al zeg ik dat van mezelf) en was plezierig in de ommegang en had rust in wie ik was en wie ik moest zijn. Dus zowel innerlijk als uiterlijk was ik tevredener met mezelf.

Had je toen niet een eetstoornis?

Noem mij maar Mevrouw schreef:

Maura schreef:Tja, ik ben bang om ouder te worden. Dus ik vond mezelf tien jaar geleden toch echt vele malen mooier. Ik was mooi slank, had een mooie bos met krullen, een leuk gezichtje (ook al zeg ik dat van mezelf) en was plezierig in de ommegang en had rust in wie ik was en wie ik moest zijn. Dus zowel innerlijk als uiterlijk was ik tevredener met mezelf.

Had je toen niet een eetstoornis?

Klopt. Het is ook meer achteraf geblaat. Want toen vond ik mezelf niet mooi. Maar als ik mezelf moet vergelijken met toen, dan was ik toen toch echt wel mooi en slank etc.

Maar toch vast geen rust Maura, zoals je hier boven zegt?

Zusje schreef:Maar toch vast geen rust Maura, zoals je hier boven zegt?

Tien jaar geleden was ik 'net' ontslagen uit een eetstoorniskliniek en had ik elke dag therapie in het ziekenhuis in de buurt. Ondanks dat ik dag en nacht bezig was met eten, had ik mijn eetstoornis geaccepteerd als iets dat altijd bij mij zou zijn. Als ik praat over rust, heb ik het meer over het wel met mezelf kunnen vinden. Het klinkt dom en als ik morgen een dagboek uit die tijd erbij zou halen, dan zal er vast iets heel anders staan, maar als ik mezelf vergelijk met nu, had ik toen wel meer rust.

Ik dacht vroeger ook altijd dat ik erg gelukkig was op mijn 16e, tot ik las dat ik elke dag schreef dat ik dood wilde. Dat heb ik nooit onthouden. Dus misschien dat ik toen ook geen rust had? Maar dat ik dat nu zo voel? Ik weet het niet.

Zusje schreef:Maar toch vast geen rust Maura, zoals je hier boven zegt?

Ik vind het ook wat dubbel.

"was plezierig in de ommegang en had rust in wie ik was en wie ik moest zijn. Dus zowel innerlijk als uiterlijk was ik tevredener met mezelf"

Klinkt niet als iemand met een eetstoornis

Waarom mag ik tien jaar later niet zeggen dat ik het idee had beter in mijn vel te zitten, dan tegenwoordig? Waarom wordt dan gelijk een eetstoornis in twijfel getrokken? Ik hoef me trouwens ook verder niet te verdedigen, het is zoals het was destijds en als ik dan nu terugkijk, dan was ik toen gelukkiger dan dat ik nu ben. Maar ik kan het ook romantiseren.

Ik denk dat je het verkeerd opvat. Ik trek je eetstoornis niet in twijfel. Wist niet eens dat je die had. Maar ik vind het vreemd om te lezen dat je naar een dergelijke tijd terug verlangt als in dat je toen rust had en tevreden met je zelf was zoals je hier boven omschrijft.

Maar goed, wat je zelf al zegt; wellicht klopt het beeld niet meer wat je ervan hebt...

Ik heb wel altijd terug verlangt naar mijn gewicht maar eigenlijk nooit verwacht dat ik het nog ooit zou hebben haha. Heeft 10 jaar geduurd maar dan heb je ook wat .

Ik vind mezelf nu mooier, zowel qua uiterlijk als innerlijk.
Qua innerlijk ben ik rustiger geworden, minder snel op mn teentjes getrapt en niet meer zo'n grote bek.
Qua uiterlijk heb ik het idee dat ik sinds ik m'n haar kort heb dat veel beter bij me past, met m'n lange haar was ik soms zo'n haarziepend meisje zegmaar, dat in d'r mooiste jurkje en hoge hakken naar de kroeg ging. Dat kwam ook wel door degene met wie ik toen veel omging. Nu heb ik t idee dat ik mijn stijl heb gevonden en daarbij zit ik lekker in mn vel.

Nu, nu ben ik vrouwelijker gekleed en let ook meer op wat ik draag. Vroeger (ook dik toen) was ik al blij bij wijze van als ik leuke kleding vond (= vaak een saaie trui of t-shirt). En ik was niet zo bezig met mijn uiterlijk, haar en zo.
Nu ben ik echt meer bezig met mijn uiterlijk.

Ik ben een stuk dunner geweest, maar toch vind ik mezelf nu het mooist.

Vlak voordat ik zwanger raakte vond ik mezelf het mooist. Nu ben ik eigenlijk iets te licht/magertjes. Als er nog een paar kilo bij komt voel ik me weer even mooi als toen

Hmmm moeilijk. Volgens mij is mijn zelfbeeld wat dat betreft niet echt veranderd. Wel wat betreft kleine dingetjes... vroeger stoorde ik me weer aan andere dingen dan nu, maar over het algemeen vind ik mezelf nog hetzelfde als 5 of 10 jaar geleden, al ben ik nu wel zekerder over mezelf.

Ik vind mezelf nu absoluut mooier dan vroeger. Hoewel ik vroeger ook mooi was Maar ik denk dat ik nu gewoon heb geaccepteerd hoe ik eruit zie, mijn goede punten, en mijn flaws. En ik weet beter hoe ik met mijn krullen om moet gaan

Maura, is het niet zo dat je toen dácht dat je gelukkig was/rust had? Maar dat het de schijn van de eetstoornis was? En dat je, als je daar nu aan terug denkt, het zo voelt omdat het toen zo overduidelijk voelde? Denk je dat je, als je nu in die situatie zou vinden, er hetzelfde over zou denken? Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel want het staat er geloof ik nog cryptisch

Op de middelbare school was het verschil met mijn vriendinnen van toen heel groot. Ik had met mijn 38/40 veruit de grootste maat, had mijn krullen nog niet helemaal onder controle en make-up paste ook niet bij mij. Terwijl een aantal van hen gevraagd werden voor modellenwerk. Daardoor voelde ik me altijd het 'lelijke eendje'. Sinds mijn studie pas ik beter in de groep en ben ik zekerder geworden over mijzelf. Ik ben ook meer aandacht gaan besteden wat ik mooi vind en hoe ik dat kan bereiken. Dus ik ben nu meer tevreden met hoe ik eruit zie.

Ik denk dat Kowalski een interessant punt aanhaalt dat voor veel mensen opgaat, namelijk de eisen die je aan jezelf stelt en de mate van acceptatie. Ik zie wel eens foto's van vroeger en dan vind ik mezelf wel mooi op die foto's (vooral qua lichaam, qua gezicht ben ik dat later pas geworden door beter gebruik van make up en kapsel enzo) maar ik herinner me dat ik er helemaal niet tevreden mee was, en dat was me ook aan te zien.

Nu ben ik natuurlijk veranderd, maar het belangrijkste is dat ik mezelf nu ook gewoon mooi vind. Een paar jaar terug toen ik mijn vriend kreeg was dat anders. Zo'n knappe, mooie man, en die wil mij? Toen ben ik gaan zien wat hij zag, hoefde ik niet perfect te zijn van mezelf en zit beter in mijn vel dan ooit. En dat zie je.

Het enige jammere vind ik soms dat ik vroeger niet al wist hoe ik mezelf zoals ik ben op mijn mooist kon maken, en dat ik vroeger al niet kon inzien dat ik hartstikke tevreden kon zijn.