Wat moeten we hier toch mee...

Pfff, ik ben echt doodop. Onze dochter van 2,5 wil intussen alweer een maand of 3 niet zelf gaan slapen. Mijn vriend moet erbij zitten, anders is het huilen. We zijn daar heel lang in meegegaan, maar de laatste weken werd het steeds langer dat hij erbij moest zitten, tot 9u vaak, en hij is het spuugzat, plus dat de zorg van de jongste dan ook de hele avond op mij neerkomt. We zijn gewoon moe, we willen het niet meer.

Dit is nu de derde avond dat we de 'strijd' aangaan met haar. Ze wordt voorbereid op het moment van naar bed gaan, ze zegt zelf ook dat ze zelf alleen gaat slapen en lijkt daar verder overdag geen moeite mee te hebben, met dat idee. We hebben haar oneindig uitgelegd hoe het komt dat ze nu alleen moet gaan slapen. Dat we echt niet minder van haar houden, trots op haar zijn, etc. Daar laten we bewust de baby buiten. Maar ze gaat nog niet slapen... ik ben gisteren en eergisteren heel vaak teruggeweest en rustig gepraat en uiteindelijk geeft ze het op. Net ben ik toch wel een beetje boos geworden en gezegd dat het nu écht genoeg is geweest. Daarna haar weer rustig neergelegd. Ze ligt nu te huilen in bed, komt er niet uit verder, maar ik ben aan het voeden en kan er dus niet naartoe. Het gaat eigenlijk zo tegen mijn gevoel in om haar verdrietig in bed te laten liggen, maar buiten dat het nu gewoon even niet kan ben ik echt aan het eind van mijn latijn, ik wil dit niet meer. Ik heb geen moment voor mezelf omdat ook elke avond de zorg voor de jongste op mij neerkomt, ik kan hem niet even afgeven ofzo als mijn vriend de hele avond daar zit. Maar ik weet niet hoe ik het nog aan zou kunnen pakken nu.

Pfoeh, ik kan niet zeggen dat ik hier echt zinnige ideeën over heb, maar ik kan me voorstellen dat het heel vervelend (en verdrietig, als ze zoals nu ligt te huilen) is. Kan je vriend je zoontje niet bij zich hebben terwijl hij bij je dochter zit? Of wil ze dan helemaal niet meer slapen? Sterkte!

Slaapt ze smiddags nog? Hier deed mijn zoontje precies hetzelfde,maar nu hij smiddags niet meer slaapt,gaat hij savonds meteen slapen of het is hier toeval.. maar hier was het ook al een poos drama met naar bed gaan.

Echt vervelend en heel frustrerend lijkt me dit! En je doet er zo te horen ook al heel veel aan. Ik denk dat het belangrijkste is om een vast ritme te hebben, bv eerst tandenpoetsen en pyama aan, verhaaltje lezen, kusje voor papa, mama en babybroertje of zusje (sorry, weet niet of jullie een jongen of meisje erbij hebben) en dan lekker slapen.

Maar goed, dat zullen jullie ook wel geprobeerd hebben. Misschien helpt het ook om niet te lang te blijven en na 5 mnuten nog even te kijken, en evt daarna nog een keer na 5 minuten etc... Wel heel vermoeiend maar dan weet ze wel dat jullie er nog zijn. Speeltdit trouwens sinds jullie er een baby bij hebben?

Wat vervelend Arden! Heb niet echt zinnige tips verder voor je...
Maar idd, slaapt ze 's middags nog? Hier hadden we ook een tijd drama's 's avonds tot een uur of 9, en uiteindelijk kom je dan in het cirkeltje terecht van: 's avonds slecht inslapen, 's morgens toch nog moe zijn, 's middags maar even slapen dan, en 's avonds weer slecht inslapen.
Hier zijn we met 2,5 begonnen om haar middagslaapje eraf te halen... Sindsdien slaapt ze 's avonds vrijwel meteen als ze op bed ligt.
Het was even een paar dagen/weken doorbijten, en soms nog, als ze aan het einde van de middag erg moe is, maar eigenlijk kan ze het best goed volhouden, en hebben wij onze avonden weer wat rustiger.

Ze slaapt 's middags niet elke dag meer, vaker niet dan wel. Het maakt verder ook geen verschil of ze wel of niet slaapt, de avonden gaan hetzelfde. Die dagen dat ze wel slaapt heeft ze het ook echt nodig, als we haar dan niet in bed leggen valt ze aan het eind van de middag of aan de eettafel in slaap. Wakker houden lukt dan ook echt nog niet.

Lookie, nee het speelt sinds begin maart en de jongste is geboren in april, die is 5 weken nu. Vorig jaar heeft ze ook zo'n periode gehad en we gaan inderdaad wat jij zegt elke paar minuten kijken, we benadrukken ook dat we in de woonkamer zijn (we wonen gelijkvloers dus dat is echt vlakbij) en dat we er altijd voor haar zijn als er iets is, maar dat het nu bedtijd is en ze moet gaan slapen. Een vast ritme hebben we inderdaad ook, is wat rommeliger sinds de baby er is (een jongen trouwens ) maar het is voor die tijd al begonnen, en we proberen ons er nog steeds zoveel mogelijk aan te houden.

Inmiddels is mijn vriend er nog een keer geweest (maar die doet het liever niet omdat hij veel sneller boos wordt en we dat juist eigenlijk niet willen dus) en ik ben er zelf nog een keer geweest. Weer hetzelfde gedaan, bij haar gaan zitten en gepraat, en nu slaapt ze. Maar goed het is nu half 10 en dat is voor haar ook te laat eigenlijk. Ze was nu uitgeput van het huilen. Ik weet het ook niet voor mijn idee hebben we echt alles geprobeerd.

Oh en met de baby erbij zitten is geen optie, die heeft 's avonds vaak huiluurtje en is dan onrustig. Daarom is het ook zo zwaar voor mij nu, ik kan dat niet delen en loop elke avond met een onrustige baby die ik ook niet kan wegleggen.

Wat een lastige situatie. Ik kan me voorstellen dat je vriend er ook wel zat van is om zo lang bij haar te zitten. Wat ik zelf dacht is iets dat mijn ouders ook altijd bij mij deden, want ik was ook een hele moeilijke slaper, namelijk op de bank in slaap laten vallen en dan naar boven brengen. Ook geen ideale oplossing, maar het haalt er wel een beetje de druk van af, zij kan gaan slapen bij jullie in de buurt en jullie hoeven niet de halve avond bij haar op de kamer te zitten.

N. heeft het ook al heel lang moeilijk met zelf gaan slapen, vaak huilen en schreeuwen. Sinds hij in een peuterbed slaapt zijn we al wel van 1.5 uur schreeuwen (en ja dan gingen we tussendoor echt wel troosten) naar minder dan een uur gegaan.

We hebben met de invoer van het peuterbed ook een truc van SuperNanny ingevoerd en moet zeggen het werkt echt als je het consequent volhoudt... Ik heb alleen wel mijn eigen tijden gebruikt..

Hij gaat naar bed, waar hij dus op voorbereid wordt, vast ritueel en in bed leg ik hem ook nog een keer uit dat het tijd is om te gaan slapen en zo. Dan ga ik weg (na het ritueel) en dan laat ik hem een kwartier zijn gang gaan (schreeuwen, huilen, spelen). Na een kwartier ga ik er heen, leg ik nog een keer kort uit wat de bedoeling is, leg hem neer en ga weer weg. Na 10 minuten ga ik weer terug, zeg kort dat het tijd is om te slapen en leg hem weer neer. Na 10 minuten ga ik weer naar boven, maar zeg niks meer en kijk hem ook niet aan. GEWoon weer neerleggen, aai over de bol, muziekje aan en weer weg.

Na de eerste paar avonden was ik binnen 3 kwartier klaar en sindsdien kan hij vaker alleen en rustig in slaap vallen. Overigens: als hij alleen maar ligt de kletsen en niet ligt te schreeuwen dat hij niet wil slapen, laat ik hem vaak iets langer gaan, voor ik ingrijp, dan heeft hij dat blijkbaar nog even nodig. Maar schreeuwen en huilen, dan grijp ik terug naar mijn 'supernanny tactiek'.. en dat werkt hier..

Sterkte en succes!

Arden wat moeilijK en wat zal je op zijn!!

*knuffel*

Ik zou eigenlijk helemaal niet benoemen dat ze naar bed gaat ( niet ver van te voren iig) en dat je om haar geeft etc juist op een ander moment van de dag "plannen" om zo dat patroon te doorbreken en haar misschien al de gelegenheid te geven om moeilijk te gaan doen.

Ook zou ik je man niet naast haar bed laten zitten, hoe langer je dat doet hoe langer het een gewenning wordt. Ik begrijp dat het lastig is en ze zal vast even huilen. Maar volgens mij kan je vriend beter elke 5 min even langs gaan en haar troosten dan constant naast haar zitten.

Ik weet niet of je haar in de ochtend of avond doucht / in bad doet... maar ook dat kan helpen. Mijn kinderen worden 's avonds van een douche altijd veel wakkerder... we hebben in de ochtend minder tijd zoals de meesten van jullie natuurlijk maar toen wij slaapproblematiek bij de 2e hadden hebben we tijdelijk het badmoment verplaatst naar de ochtend. We legden haar in bed met een boekje wat ze dan zelf nog mocht "lezen" na het voorlezen. Het voorlezen hielden we toen zelf korter als voorheen.

Ik weet niet of je hier wat mee kunt... maar wil je veel sterkte wensen!

Heeft ze een nieuw bed of een nieuwe kamer gekregen? Gebruikt de jongste nu ook spulletjes die eerst van haar waren. L.aurens begon op die leeftijd in de gaten te krijgen dat er ook spul van hem was, en kon dat moeilijk delen.

Nee geen nieuw bed (ja in januari) of nieuwe kamer. De jongste ligt in de wieg, niet in haar oude ledikantje, dat staat nog in de berging. Dus weet ook niet of dat het is.

Naast haar zitten willen we ook echt niet meer eigenlijk. Ik snap haar ook echt wel dat het heel fijn is om ons ernaast te hebben, en dat het raar is dat we dat nu ineens niet meer doen, en daarom leggen we dat ook continue uit. Maar ze is er nu inderdaad aan gewend. Op de bank in slaap laten vallen kan ook wel, maar probeer ik om die reden ook niet meteen, want dan komen we daar weer nooit vanaf. Maar ga ik zeker wel in mijn achterhoofd houden want elke avond zoals het de laatste avonden gaat wil ik ook niet, voor ons allemaal niet.

De supernannymethode kan ik ook wel eens proberen... hoewel die laatste stappen van niet aankijken enzo dan weer ook een beetje tegen mijn gevoel ingaan, en ik ook niet denk dat ze daar rustiger van zal worden. Maar het is het proberen waard. Vorig jaar hebben we het trouwens wel deels op die manier gedaan toen ze ook zo'n periode had, en dat werkte toen op een gegeven moment wel. Maar haar wil wordt alleen maar sterker geloof ik...

Bedankt trouwens voor het meedenken allemaal, het scheelt al dat ik het hier even kwijt kan.

Oh heeeel herkenbaar... Wij hebben net een periode die vanaf januari duurde afgesloten.. Mijn zoon kwam wel steeds uit bed echt continu en niets hielp.. Drama, huilen, schreeuwen, overgeven driftbuien noem maar op..

We hebben toen ook werkelijk alles geprobeerd.. Eerder naar bed, later naar bed, niet meer slapen tussen de middag, dagstructuur omgooien, met pictogrammen werken, oma die hem naar bed bracht, afijn ze kan het zo gek niet bedenken of wij hebben t geprobeerd, uiteindelijk sliep hij drie nachten in campingbed naast mij dit ging goed, daarna camping bed naar zijn kamertje en daar slaapt hij nu dus in maar het gaat goed nu dus we laten t maar even zo.

Sterkte want ik weet als geen ander hoe vervelend dit is!

Misschien dan toch eens streng toespreken? Afgelopen week was ik alleen en L wilde graag het licht aan laten op zn slaapkamer. Ik heb toegegeven, wilde in mijn eentje geen gezeur. Gisteren was Michiel weer thuis en die heeft het licht uitgedaan. Het was natuurlijk krijsen, maar eerst uitleggen en daarna streng toespreken en deze fase is weer voorbij.

Ik heb de tip al vaker genoemd in zulke topics (dus sorry voor degene die dit nu voor de tiende keer leest ), maar: iets in het slaapritueel helemaal veranderen. Bed naar een andere kamer, familielid dat ineens opdaagt om haar naar bed te brengen, paar dagen ergens logeren, slingers ophangen, whatever. Als het maar helemaal anders dan anders is.

Dan wordt het ritueel waar ze nu in zit verbroken, hielp hier goed!

Bedankt nog voor de reacties!

Vanavond ging het best goed. Ik heb haar nu wel even strenger toegesproken dan de andere avonden. Ze ging weer huilen toen ik wegging, ben 1x teruggeweest en heb haar weer neergelegd en een kus gegeven en toen vielen haar ogen al dicht. Even later ben ik gaan kijken en toen lag ze weer wakker, maar wel rustig dus. Wie weet gaat het vanaf nu dus beter?! Zou fijn zijn.

Anders ga ik de tip van het ritueel doorbreken nog proberen. En ik was van plan om een soort van supernanny manier toe te passen maar het was vanavond niet nodig dus.

Misschien kun je haar een sticker laten plakken als ze alleen in slaap is gevallen (alleen moet je dan kijken hoe en op welk moment je dat doet, omdat de dag erna misschien te ver weg is) en dan bij een X aantal stickers een beloning bv

Fijn dat het nu beter ging.

Ik heb niet alles gelezen maar zou ze misschien een lampje willen?
Zo;n kinderlampje voor in het stopcontact?
Hier wil H. graag de lamp op de overloop aan hebben. Meestal gaat dat goed en soms wordt ze ineens midden in de nacht jammerend wakker en moet het licht weer aan, ze is dan ook meteen stil.

Succes!

Gelukkig ging het nu beter. Ik weet er alles van
Bij ons helpt het echt het beste om haar te laten huilen, ook al vind ik dat soms ontzettend moeilijk! Maar als wij een paar avonden naar haar toe gaan, dan zitten we er zo weer mee. Als we hier heel consequent in zijn, dus laten huilen, even heen gaan en recht leggen zonder iets te zeggen dan werpt dat wel z'n vruchten af. Maar geloof dat je al wel wist dat het bij ons het beste op die manier werkt...

Succes hopelijk blijft het goed gaan!!